11. Dr. John – Locked Down
Dr. John had de pech dat zijn nieuwe plaat in dezelfde week van het debuut van Alabama Shakes verscheen. Het resultaat was dat ‘Locked down’ niet de aandacht kreeg die het verdiende. Dat euvel wordt nu, 8 maanden later, enigszins recht getrokken, want tot mijn grote aangename verrassing staat ‘Locked down’ in zowat alle jaarlijsten hoger genoteerd dan de plaat van Alabama Shakes. Niks tegen Alabama Shakes hoor, maar waarom werden zij wél een hype en pakweg Drive-By Truckers nooit? Maar goed, dat is een andere discussie. Waar we wat ‘Locked down’ betreft ook niet flauw over moeten doen, is dat het vooral dankzij Dan Auerbach van The Black Keys is dat Dr. John nog eens een grote plaat gemaakt heeft. Auerbach haalde als producer het uiterste uit Dr. John en de oude doctor vond eindelijk zijn oude groove en zijn oude voodoo-kunsten terug. ‘Locked down’ werd zodoende nog eens een heerlijke ouderwetse heksenketel van psychedelische rock en bezwerende New Orleans rhythm & blues en betekende de glorieuze comeback van Dr. John, de enige echte Night Tripper.
12. Jack White – Blunderbuss
De eerste soloplaat van Jack White viel me in eerste instantie wat tegen omdat ie niet aan mijn verwachtingen voldeed. Ik had me een soloplaat van White helemaal anders voorgesteld: een pure singer-songwriterplaat in het verlengde van hetgeen hij al had laten horen op de Cold Mountain soundtrack. Ooit maakt White nog eens zijn ‘Blood on the tracks’ dacht ik toen. Ik hoopte vurig dat ‘Blunderbuss’ zo’n plaat zou zijn. Groot was dan ook mijn teleurstelling toen ik hoorde dat ‘Blunderbuss’ niet echt veel verschilde van White z’n werk met The Raconteurs. Maar mettertijd begon ik de plaat meer en meer te waarderen en na het concert van Jack White in de Lotto Arena in september was ik helemaal verkocht en kan het me eigenlijk niet meer schelen dat White voor zijn eerste soloplaat voor de veilige weg koos en zijn publiek niet afstootte door het een moeilijke vooroorlogse klinkende bluesplaat in de maag te splitsen. Dat publiek had het tenslotte al duidelijk moeilijk genoeg met de live-uitvoering van deze nieuwe songs en wachtte vol ongeduld op de wereldhits. Die ‘Blood on the tracks’ komt er ooit nog wel; in afwachting ben ik tevreden met dit ‘White album’.
13. Black Country Communion – Afterglow
Zoals eerder gezegd herontdekte ik dankzij de youtube vinyl community in’t algemeen en VC-lid BioCYTE1 in’t bijzonder de classic rock van de jaren ’70. Die gouden jaren komen wellicht nooit meer terug, maar toch werden er anno 2012 nog een aantal sterke classic rock-platen gemaakt, zij het vooral door de oude meesters. Van Halen maakte in de quasi originele bezetting een sterke comeback met het onweerstaanbare ‘A different kind of truth’, Rush breide met ‘Clockwork angels’ een ijzersterk vervolg aan hun imposante oeuvre en zelfs Kiss bewees met ‘Monster’ meer te zijn dan een geschminkte gadgetgroep. Maar dé plaat die alles in zich heeft om uit te groeien tot een échte klassieke classic rock-plaat kwam van Black Country Communion; een klassieke supergroep met ex-Deep Purple zanger Glenn Hughes, de moderne bluesgigant Joe Bonamassa, drummer Jason Bonham en ex-Dream Theater keyboardspeler Derek Sherinian in de gelederen. Helaas zullen we de songs van de nieuwe, derde plaat wellicht nooit live horen, want Joe Bonamassa schijnt zijn solocarrière belangrijker te vinden dan het promoten van deze grootse Rockplaat. Nuja, Black Country Communion ging met 3 platen al langer mee dan de gemiddelde supergroep en met ‘Afterglow’ stoppen ze op hun hoogtepunt. Wie zijn rock graag indie heeft en spontaan huiduitslag krijgt van episch gezang, donderdrums en een orgie van monsterlijke gitaarriffs blijft liefst zo ver mogelijk wég van deze ‘Afterglow’ en beluistert beter nog eens het plaatje van Alt-J, maar wie zijn rock graag classic heeft en nog steeds kickt op classic Purple & Zep mag de luchtgitaar alvast omgorden.
14. The Bony King Of Nowhere – The Bony King Of Nowhere
Sinds Bon Iver lijkt het alsof iedere singer-songwriter een plaat wil opnemen in een verlaten blokhut, liefst in totaal isolement. Dit jaar sloot bij mijn weten voor het eerst met Bram Van Parys een Belg zich bij die almaar uitdeinende groep van moderne zingende kluizenaars aan. Voor zijn derde plaat trok Van Parys zich terug in Dardennen en dat bleek een gouden zet: zijn derde plaat is een instant klassieker. Niet dat Van Parys zich tekstueel kan meten met de Grote Meesters Dylan – Young – Cohen – Buckley – Hardin; verre van zelfs, maar als geheel heeft deze plaat, hoe kaal ook, wel iets; die magische touch waardoor ‘The bony king of nowhere’ wél perfect past tussen platen van die grootmeesters. Velen zullen dat overdreven vinden, maar ik was alleszins geen fan van de vorige platen van The Bony King Of Nowhere. Ik vond het allemaal wat braaf en gewoontjes. Totdat deze nieuwe plaat verscheen. En nog is deze plaat van The Bony King Of Nowhere niet de hoogst genoteerde Belgische plaat in mijn jaarlijst.
15. The Lumineers – The Lumineers
Het moet ergens in de vroege lente van dit jaar geweest zijn dat ik me aangetrokken voelde tot deze plaat toen ik ‘m in de nieuwsbrief van Lucky Dice zag aangeprezen staan. Nu had ik de voorbije jaren al 1001 platen gehoord van dit soort countryfolk, maar The Lumineers steken desondanks boven het maaiveld uit dankzij sterke, energieke composities voorzien van aanstekelijke melodieën. Mij verbaast het dan ook niet dat The Lumineers tegenwoordig de hoogste regionen van The Billboard Hot 100 bekleden met de single ‘Ho Hey’ en inmiddels al meer dan een half miljoen exemplaren verkocht hebben van deze debuutplaat. The Avett Brothers hebben er alvast een te duchten concurrent bij.
16. Sharon Van Etten – Tramp
Ik ben stapelverliefd op Sharon Van Etten. Compleet head over heels toen ik haar op een vrijdagnacht zag tijdens een aflevering van ‘Later with…. Jools Holland’. Wàt een lekker jong wijfje zeg… Meteen na die uitzending bestelde ik de plaat bij Bilbo en sindsdien is de liefde alleen maar groter geworden. Ik zou Sharon wel willen troosten telkens ik haar hoor zingen op deze LP. Want ze klinkt zo verdrietig, hulpeloos, breekbaar en eenzaam op de stuk voor stuk hartverscheurende songs op ‘Tramp’. Ze zingt zodanig met de krop in de keel, zodat je spontaan zélf de krop in de keel krijgt telkens je haar hoort zingen. Blijkbaar verwerkte ze op deze plaat een relatiebreuk. Wàt een onnozelaar zeg, die pipo. Zo’n geil wijf hou je toch voor de rest van je leven zeker? Sommige idioten beseffen écht niet hoeveel geluk ze hebben in de liefde. Kom gerust maar bij Roeneke, liefste Sharon, mijn nieuwe Godinneke.
17. Blackie & The Oohoos – Song For Two Sisters
Net zoals op de platen van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter regeert de nacht ook op de deze tweede plaat van Blackie & The Oohoos. Loesje & Martha Mahieu zijn de lugubere nachtzusters van dienst en bedwelmen je met een overdosis valiumblues waardoor je in een psychedelische koortsdroom belandt. Eenmaal in hun droomwereld muteren de songs in wondermooie nachtuilen van wel 50 tinten grijs.
18. Swans – The Seer
Ik heb in het verleden altijd moeite gehad om mijn ervaringen met angstaanvallen en de schade die dat aanrichtte in m’n hoofd zo goed mogelijk te beschrijven op deze blog. Mijn conclusie is nog steeds dat je zoiets moeilijk kan uitleggen aan iemand die dat nooit heeft ervaren en er zich dus niets kan bij voorstellen. Psychiaters en psychologen mogen dan nog zo’n keien zijn in hun vak; eigenljik hebben ze er totaal geen idee van waarover hun patiënten het hebben, want hun vakliteratuur schiet hoe dan ook tekort. “Zo voelde het dus altijd aan in mijn hoofd”, dacht ik meteen toen ik deze machtige geluidsorgie ‘The seer’ van Swans hoorde. Toch blijft het bij iedere beluistering van deze plaat nog steeds een vreemde ervaring om mijn angstaanvallen, depressies en de daarmee gepaard gaande paniek en sombere gedachten over de dood nu in muziek vertaald te horen. Het moet zijn dat Michael Gira een lotgenoot is of was. ‘The seer’ is een somber, sinister Beest van een plaat; het Beest dat jarenlang een ravage in mijn hoofd aanrichtte en daar nog steeds rondsluimert. Want eenmaal het Beest in je hoofd geslopen is, gaat Hij er nooit meer uit. Alleen met de juiste medicatie kan je Hem bestrijden en dan nog slaat Hij soms op de meest onverwachte momenten ongenadig en keihard toe. Haal daarom ‘The seer’ in huis en je weet meteen hoe ik me jarenlang iedere dag gevoeld heb en soms nog voel. Maar pas op, want wie weet laat je via deze plaat het Beest ook in je eigen hoofd toe. ‘The seer’ is zomaar verkrijgbaar in de platenwinkel! Net als heliumflessen in de hobbywinkel…
19. Neurosis – Honor Found In Decay
Er is een periode geweest dat ik de loodzware sludge metal van Neurosis niet kon verdragen. Ik kreeg er letterlijk angstaanvallen van. En ook nu nog merk ik dat ik Neurosis en andere metal slechts in beperkte dosissen kan consumeren. Die muziek maakt duidelijk het Beest in mijn hoofd wakker. Maar de allesverwoestende kracht van Neurosis maakt dat de muziek lang blijft nazinderen zodat ik de plaat geen tien keer na mekaar hoef af te spelen. Ik beschouw het in ieder geval als een overwinning voor mezelf dat ik eindelijk terug min of meer op een normale manier kan luisteren en genieten van platen zoals deze ‘Honor found in decay’.
20. InDreama – InDreama
InDreama is het soloproject van muzikale duizendpoot Nik Fackler, die ook bij oa Icky Blossoms en Tilly & The Wall speelt. Het was via het youtube-kanaal van die andere muzikale duizendpoot Dereck Higgins dat ik de muziek van Nik Fackler en al zijn muzikale projecten leerde kennen. Dereck stak Nik naast een muzikaal ook een financieel handje toe door de InDreama-plaat op zijn eigen DVH Recordings uit te brengen. Even later werd InDreama binnengehaald door Team Love, het label van Conor Oberst en kreeg de plaat een internationale release. Kijk, als je het vertrouwen krijgt van iemand als Conor Oberst betekent dat toch dat je geen sukkelaar bent. En Nik Fackler is geen sukkelaar, integendeel; hij is een muzikaal genie: InDreama barst gewoon van de ideeën en de experimenteerdrift. Nik Fackler verwerkte op het moment van de opnames een relatiebreuk en dat resulteerde in deze emotionele rollercoaster van een plaat, verpakt in bijzonder boeiende, verslavende psychedelische indiepop. Zij die ‘Lonerism’ van Tame Impala aanwijzen als dé psychpopplaat van het jaar hebben duidelijk deze InDreama nog niet gehoord.
Roen's Ranch 