En toen verscheen het plaatje dat maakte dat ik vandaag nog steeds plaatjes koop. September 1991, Roeneke was 17, en Chantal Pattyn draaide deze splinterbom iedere avond tijdens Update. Probeer zo maar eens huiswerk te maken en lessen te leren. What the fuck was me dat zeg. Alternatieve bands – Pixies, The Smithereens, The Smiths, The Cure etc. – die ik tot dan voorbij hoorde komen op het Studio Brussel van toen (dat ook Clouseau, Mama’s Jasje, De Kreuners etc. draaide) vond ik best wel ok, maar het was de muziek van een vorige generatie. Met ‘Smells like teen spirit’ bezorgde Nirvana mij en mijn leeftijdsgenoten “onze” muziek. Een paar maanden later, in november, verscheen ‘Nevermind’ en die plaat heeft er letterlijk voor gezorgd dat ik vandaag een uit de hand gelopen muziekcollectie heb. Zonder Nirvana zou mijn collectie ongetwijfeld gestopt zijn bij mijn plaatjes van Whitesnake, Def Leppard, Skid Row, Poison, Bon Jovi, Europe, Queensrÿche, De Kreuners, Roxette en Bryan Adams. Of mijn collectie zou misschien aangevuld geweest zijn met plaatjes van Helmut Lotti, Laura Lynn en Christof. Kan ook natuurlijk. En wellicht zou ik dan nu een braaf, saai burgermannetje zijn die ieder jaar braaf naar het fuckin’ Sportpaleis trekt naar The Night of the fuckin’ Proms en Clouseau en braaf voor de NV A(ntwerpen) stemt. Maar nee, ‘Smells like teen spirit’, ‘Nevermind’, Nirvana en Kurt Cobain schonken me de Eeuwige Jeugd; het Ozzy Osbourne-gevoel, zeg maar. Roeneke is nu op zijn 40ste nog steeds die 17-jarige rebel die schijt heeft aan alles wat naar autoriteit stinkt. “Fuck authority, fuck you I won’t do what you tell me!” is sinds september 1991 mijn levensmotto. Dankzij ‘Smells like teen spirit’, ‘Nevermind’ en mijn klootzak van ’n pa die me meer slaag dan liefde gaf. Merci daarvoor Kurt! Schitterend dat je nooit jezelf en je fans verloochend hebt. En merci ook om op tijd een kogel door je kop te jagen. Anders was je misschien een saai braaf burgermannetje geworden en Nirvana wellicht een band die nu op The Night of the fuckin’ Proms zou staan. Ik heb daarom nooit van je postume plaat ‘Unplugged in New York’ gehouden, Kurt; dat was toegeven aan MTV en de commercie. Gelukkig zag je dat tijdig in en haalde je Die 5de april 1994 de trekker over. Dat nieuws bereikte mij (en de rest van de wereld) pas op vrijdagavond 8 april toen een streng kijkende BRT-nieuwslezer (het kan Bavo Claes geweest zijn) het bericht ééntonig voorlas, waarna we beelden te zien kregen van je huis, waar inmiddels honderden fans een wake met kaarsen hielden. Het is een herinnering waarvan ik nu, terwijl ik dit schrijf, nog altijd een siddering over mijn hele lijf voel stromen. De impact van ‘Smells like teen spirit’, ‘Nevermind’ en Zijn Zelfmoord maakten zodoende van Kurt Cobain het Laatste Rock Icoon dat de wereld ooit gekend heeft. Het ga je goed, Kurt, wherever you are, en laat je maar entertainen, nu je daar toch bent.
Roen's Ranch 