Matt Harlan & Rachel Jones CC De Breughel, Bree

België, volgens Radio 1 de bakermat van de pil, de praline, de JPEG2000, de Mercatorprojectie en de saxofoon. Alleen een oplossing voor ons gigantische verkeersinfarct dient nog uitgevonden te worden. Je moet dan ook compleet gestoord zijn om je in de Belgische verkeersjungle te gooien om naar zoiets banaal als een concert te willen gaan, maar voor de Texaanse singer-songwriterheld Matt Harlan had ik graag een verhoogde bloeddruk en een paar zenuwinzinkingen over. Geen wonder dat dit halve land met een burnout kampt. Dagelijks enkele uren doorbrengen op de Belgische autotraagwegen is immers zenuwslopender dan het vormen van een Belgische federale regering. Google maps vertelde me dat de reistijd Roen’s Ranch – Bree 2u zou zijn, maar de werkelijke reistijd bedroeg in volle avondspits uiteindelijk 3 (DRIE!) volle uren. De parketzaal van het CC De Breughel in Bree stond echter al lang op mijn wishlist van concertzaaltjes om eens te bezoeken en het concert van Matt Harlan was dan ook dé ideale gelegenheid. Bree mag overigens fier zijn op zijn CC De Breughel: een vriendelijke ontvangst door de hartelijke, sympathieke medewerkers, een mooi, gezellig zaaltje en een schitterend geluid maakten het de heldentocht in de file meer dan waard.

Gelukkig deed ook Matt Harlan de verkeersellende meteen vergeten vanaf de oorstrelende openingstonen van ‘Darker shade of grey’, dat het begin inluidde van wat wel een greatest hits-set leek. Niet dat Matt Harlan ooit al een echte hit gescoord heeft, maar zijn songs zouden geheide hits zijn indien een grote naam als pakweg Eric Church zijn songs zou opnemen. Hoewel Harlan met het gloednieuwe ‘Raven hotel’ nog maar aan zijn derde plaat toe is, kan hij al moeiteloos een boeiend avondvullend programma brengen, daarbij zichzelf begeleidend op louter akoestische gitaar en enkel geruggensteund door echtgenote Rachel Jones als backing vocaliste. Harlan lijkt al lang een gevestigde waarde in Americana-land, toch is het nog maar 4 jaar geleden dat Harlan debuteerde met het grootse ‘Tips and compliments’, een droomdebuutplaat die inmiddels uitgegroeid is tot Americana-klassieker. Het is dan ook ongelooflijk dat Harlan het zich kan permitteren om zijn signature song ‘Elizabethtown’, destijds de openingstrack van ‘Tips and compliments’, niet in zijn setlist op te nemen. Er was een request van iemand uit het publiek voor nodig om het nummer nog eens live te kunnen horen. Tja, het gaat dan ook inmiddels goed met het hoofdpersonage uit die song, en dus vindt Harlan het blijkbaar niet meer nodig om die fantastische song nog live te brengen. Nee, Harlan was duidelijk gekomen om zijn nieuwe plaat voor te stellen en dus bestond bijna de helft van de setlist uit nieuwe songs. Nochtans opende Harlan zijn set enigszins verrassend met twee songs uit zijn vorige album ‘Bow and be simple’: na het reeds genoemde ‘Darker shade of grey’ volgde ‘Too much going on’, waarna Harlan met ‘Warm November’ eigenlijk het enige op voorhand geplande nummer uit ‘Tips and compliments’ bracht. Dat openende drieluik bleek maar het opstapje tot het eerste hoogtepunt van de avond; het uit de nieuwe plaat geplukte, ontroerende ‘We never met (time machine)’, waarin Harlan verhaalt over het niet altijd rooskleurige huwelijksleven. Overigens, de laatste keer dat ik Matt Harlan en Rachel Jones zag, was tijdens het Roepaen festival in oktober 2012, toen ze zich de avond voordien verloofd hadden en hun verloving tijdens hun concert aankondigden. Het naïeve, prille liefdesgeluk spatte toen nog van beide gezichten af. Niet dat ze nu niet meer gelukkig zijn met mekaar, maar na één jaar huwelijk hebben beide tortelduifjes duidelijk al ondervonden dat het huwelijksleven niet louter één groot feest is, wat dus geresulteerd heeft in dat confronterende, bloedmooie ‘We never met (time machine)’. Het eerste deel van de set besloten Harlan en Jones met de prachtige titeltrack van de nieuwe plaat en het eveneens nieuwe, korte maar fijne ‘Rearview display’.

Tijdens de pauze bleek Harlan nog steeds diezelfde sympathieke spraakwaterval, die ik 3,5 jaar geleden voor het eerst ontmoette in Toogenblik. Twee dagen later ontmoette ik ‘m opnieuw tijdens het Roepaen festival en toen vertelde hij me al z’n hele leven aan de toog in de foyer. Ook nu kreeg elke aanwezige fan nog evenveel aandacht waardoor de pauze misschien net iets te lang uitliep. Harlan opende zijn tweede set echter ijzersterk met de openingstrack van ‘Raven hotel’: het lentefrisse, prachtig ontluikende ‘Old Spanish moss’, dat in Bree jammer genoeg de prachtige vioolintro van de plaat moest ontberen. ‘Half-developed song’ was al een oudje, dat Harlan voor het eerst al bracht in Toogenblik in 2010 en nu eindelijk een plaatsje gekregen heeft op de nieuwe plaat. Met ‘Old Spanish moss’, ‘Half-developed song’, ‘Second gear’ en het door Rachel Jones heerlijk nostalgisch gezongen ‘Ridin’ with the wind’ bracht Harlan meteen een handvol nieuwe songs in de tweede set. Geen wonder dus dat er maar liefst drie requests van oude songs vanuit het publiek kwamen: na het hoger vermelde ‘Elizabethtown’ vroeg en kreeg vriend Filip ‘Tips & compliments’. Ik vroeg ‘Skinny trees of Mississippi’ maar ik kreeg het niet. Niet erg overigens, want ik had tijdens de pauze aan Matt gevraagd om mijn lievelingsnummer uit zijn nieuwe plaat te spelen. En net als op de nieuwe plaat groeide ‘Old Allen Road’ ook live uit tot een beklijvend hoogtepunt. Straf dat zelfs dat nieuwe, machtige nummer niet tot de setlist behoorde, maar enigszins begrijpelijk vanwege de donkere politieke beladenheid van het nummer. Echtgenote Rachel Jones kondigde het nummer niet voor niets als ‘the killing song’ aan. In ‘Old Allen Road’ schetst Harlan de schrijnende situatie van de Mexicaanse migranten die nog steeds massaal op zoek gaan naar Hoop, Geluk en een Nieuw Leven in de Verenigde Staten, maar daarbij gestuit worden door het botte racisme dat nog steeds heerst in de Zuidelijke Staten. Letterlijk zelfs, want de rednecks kijken nog steeds niet op één raciale moord meer of minder. En dan zijn wij hier gechoqueerd van de kinderachtige uitlatingen van foorapen als Geert Wilders en Filip Dewinter. Terecht uiteraard, maar hun uitlatingen verbleken in het niets vergeleken met hetgeen Harlan vertelde over de weerzinwekkende toestand in de VS. Tijdens het Bush-tijdperk was er zelfs even sprake om een Muur op te trekken tussen de VS en Mexico, wat singer-songwriter veteraan Tom Russell in 2007 aanzette tot het schrijven van de vurige protestsong ‘Who’s gonna build your wall’. Die Muur van de Schande kwam er gelukkig vooralsnog niet, maar het is niet omdat er (nog) geen muur is dat het racisme er daarom minder op geworden is, integendeel. Tom Russell z’n tirade en zijn eigen ervaringen inspireerden Harlan daarom tot het schrijven van dat machtige ‘Old Allen Road’. 

Na zo’n uitmuntende, bevlogen twee sets werden Harlan en Jones tot twee maal toe teruggeroepen door het dankbare publiek, waarop Harlan op zijn beurt het publiek bedankte met een mij onbekende Tom Waits-cover, het nieuwe, alweer bijzonder hitgevoelige ‘Rock & Roll’ en tenslotte het reeds genoemde ‘Tips & compliments’, wat wellicht hét ultieme orgelpunt was voor dit hartverwarmende concert. Ik heb me dan ook de drie uur durende marteling in de Belgische verkeershel niet beklaagd en hoewel ik geen concertpromotor ben, maar een doodgewone muziekliefhebber, kan ik u van harte aanbevelen om één van de volgende dagen nog een concert van Matt Harlan & Rachel Jones ergens in uw buurt mee te pikken. Er zijn nog kansen genoeg zoals u HIER kunt zien.