31. Opeth :: Sorceress
Heel wat Metal gekocht het voorbije jaar, doch weinig beluisterd. En zo komt het dat de nieuwe, nochtans straffe platen van onder meer SubRosa (ga dat zien op Graspop!), Blood Ceremony, Gojira, Testament, Megadeth, Sabaton en Neurosis niet in mijn top 50 genoteerd staan. De nieuwe Opeth is na Metallica slechts de tweede en dus meteen hoogst genoteerde Metal-plaat in mijn lijst. Zeer terecht, in ieder geval, want met ‘Sorceress’ bereikte Opeth hun reisdoel van de met de beide vorige platen (‘Heritage’ en ‘Pale communion’) ingeslagen weg. Zeer geraffineerde Metal trouwens, die Opeth momenteel bedrijft. Muziekliefhebbers die doorgaans hun neus ophalen voor metal zouden het niet eens doorhebben dat ze naar een Metal-plaat zitten te luisteren mocht je ze deze ‘Sorceress’ voorschotelen.
32. Ryley Walker :: Golden Sings That Have Been Sung
Een plaat waaruit de patchouliwalmen vanzelf opstijgen van zodra je er de naald oplegt. Dé psychedelische folktrip van het jaar en mocht die Ryley Walker in de jaren ‘60 gedebuteerd hebben, dan zouden we zijn naam nu in één adem vernoemen met die van Tim Buckley en John Martyn. Walker is immers minstens zo goed als die legendarische folkies. Vergeet de new age-selectie van Spotify, dit was dit jaar dé plaat om volledig Zen te worden.
33. Amongster :: Trust Yourself To The Water
Deze notering is meteen ook een eerbetoon aan de platen van Ansatz Der Maschine, Hydrogen Sea, Bazart, Warhaus, Zimmerman,… die hier evengoed hadden kunnen staan. 2016 was dan ook een gouden jaar voor de Belpop; het regende buitengewoon goeie popplaten. Omdat ik ze niet allemaal in mijn top 50 kan wringen, heb ik dan maar gekozen voor de beste, de popste plaat uit het rijtje, en dat is die van Amongster toch wel….
34. Sturgill Simpson :: A Sailor’s Guide To Earth
Ha! Sturgill Simpson! Had die mens me goed liggen zeg… Deze plaat voert me terug naar het begin van het jaar, toen ik de fantàstische HBO serie ‘Vinyl’ via Prime zag. Doodzonde dat er geen vervolg komt, want inderdaad Matthieu Van Steenkiste: er was zeker nog genoeg stof voor een tweede seizoen. Groot was mijn verbazing dat de moderne outlaw country-ster Sturgill Simpson de gewéldige opening credits verzorgde met het furieus rockende ‘Sugar daddy’. Ik moest en zou het nummer hebben en dus schafte ik me de soundtrack van de reeks aan toen ik in maart in Parijs was. Ik hoopte vurig dat ‘Sugar daddy’ een smaakmaker voor het op stapel staande nieuwe album van Simpson zou zijn. Groot was mijn teleurstelling, want Simpson sloeg op zijn nieuwe plaat niét aan het garagerocken, maar injecteerde zijn outlaw country met een stevige scheut ouderwetse soul. Vervolgens duurde het nog maanden eer ik de plaat ging waarderen. Eigen schuld, want ik had louter mezelf wat wijs gemaakt natuurlijk. Simpson maakte met ‘A sailor’s guide to earth’ wellicht zijn beste plaat tot nu toe, maar daar kwam ik jammer genoeg rijkelijk te laat achter.
35. Mudcrutch :: 2
Tom Petty haalde zijn 45 jaar oude hobbygroepje nog eens van stal. Wellicht had hij nog wat overschotjes liggen van de opnames van de laatste Heartbreakers-plaat, want deze ‘2’ ligt helemaal in het verlengde van het 2 jaar oude ‘Hypnotic eye’: voor wie zijn Classic Rock graag vintage jaren ‘70 heeft dus.
36. The Jayhawks :: Paging Mr. Proust
En toen was Mark Olson weer weg. Ik sprak Olson 6 jaar geleden eens een uur lang voor aanvang van zijn concert in Toogenblik en dat had ik beter niet gedaan: Olson lijkt me namelijk een moeilijke mens. Dwarsliggen om dwars te liggen; dat type. Valt geen compromissen mee te maken, laat staan dat er mee samen te werken valt. Iemand die altijd zijn zin moet hebben, of hij loopt knorrig en knarsetandend wég. Het lijkt wel alsof ik het over mezelf heb begot! In het geval van The Jayhawks is dat helemaal niet erg, want Gary Louris & co schreven hun mooiste plaat zonder Olson, namelijk de vergeten klassieker ‘Rainy day music’, tevens mijn nummer 2 van 2003. Zo goed als die plaat is ‘Paging Mr. Proust’ niet geworden, maar ‘t is in ieder geval een veel betere plaat dan de geforceerde haastklus ‘Mockingbird time’ van 5 jaar geleden, toen Olson kortstondig de band terug vervoegd had.
37. Daniel Meade & The Flying Mules :: Let Me Off At The Bottom
Een Schotse hillbilly hell raiser zowaar! Pokey Lafarge heeft er meteen een te duchten concurrent bij, want ook Meade schrijft rockabilly- en ouderwetse country-songs alsof ze er altijd al geweest zijn. De meest aanstekelijke feestplaat van het jaar! Check wat dat betreft het ronduit hilarische‘Please Louise’ maar eens op youtube! Tevens dé afwasplaat van het jaar @ Roen’s Ranch! Met dank aan Sandra Zuidema & Luciano Mulder van luckydice.nl voor deze gouden tip! Volgend jaar komt Daniel Meade naar onze contreien voor enkele concerten: ga dat zien, ga dat zien!
38. Carter Sampson :: Wilder Side
Het concert van The Queen of Oklahoma Carter Sampson tijdens het Naked Song festival in Eindhoven was één van de weinige concerten die ik dit jaar zag. Ik weet niet hoe het met u zit, maar mij helpt een optreden altijd om een plaat beter te appreciëren en waarderen. Op het eerste gehoor klinkt de muziek van Sampson simpel & saai zoals die dertiende in het dozijn. Maar dan zie je zo iemand live, hoor je er de pakkende, bijbehorende verhaaltjes over de songs bij en val je uiteindelijk als een blok voor de plaat. Van Pichtfork zou ze gegarandeerd een 3.1 krijgen ofzo, van mij een 8.2. Niks voor hipsters dus, voor wie de nieuwe Bon Iver het zenit van het jaar is. Onlangs bracht Sampson overigens samen met de Hollandse mannen van Hidden Agenda Deluxe een kerstplaat uit, die ze vorige week samen met de band kwam voorstellen in Nederland, maar ik kon jammer genoeg niet één concertje uit de reeks meepikken. En zo is het altijd iets.
39. Malcolm Holcombe :: Another Black Hole
Zo goed en zo rauw als op ‘For the mission baby’ zal het wellicht nooit meer worden, maar gelukkig blijft goeie ouwe Malcolm catchy countryblues-deuntjes uit de mouw van z’n oude, tot de naad versleten vest (er huizen ondertussen méér dan twee motten in) schudden. Zo ook op ‘Another black hole’, zijn zoveelste parel. Malcolm schrijft dan ook songs zoals u en ik een ei koken ofzo. Zo gemakkelijk gaat hem die discipline schijnbaar af. Dien ik er nog bij te zeggen: ‘Another black hole’ verscheen in het voorjaar en liet ik aanvankelijk snel links liggen. Tot het onverwachte, veel te snelle overlijden van dé legendarische Toogenblik-presentator Luc Gheldof. Luc beschouwde Malcolm als een ‘blood brother’ en daarom haalde ik ‘Another black hole’ terug uit de kast om er uiteindelijk écht van te genieten. Hopelijk heeft Lucske ook nog kunnen genieten van de plaat….
40. Robbie Fulks :: Upland Stories
STEVE ALBINI! Zo, nu heb ik tenminste de aandacht van de hipsters. ‘t Is in ieder geval echt waar: Steve Albini was de – nouja – “producer” van de nieuwe plaat van Robbie Fulks. Een match made in heaven, want Albini bleek de juiste man om de vermolmde mountain music van Fulks vast te leggen. Robbie Fulks staat overigens hoog op mijn wishlist van singer-songwriters die ik nog eens live zou willen zien. Bijzondere figuur lijkt hij me; een soort tijdreiziger die zijn liedjes rechtstreeks vanuit de jaren ‘30 van de vorige eeuw importeert naar het nu.
Roen's Ranch 