21. Kaleo :: A/B
Ik heb er weliswaar maar één gekocht dit jaar, maar toch: ‘Vinyl, music from the HBO original series’ is dé soundtrack van het jaar! Zie ook nr.34 van gisteren in deze lijst. Ik weet niet meer in welke aflevering ‘No good’ van Kaleo voorbijkwam, maar ik weet nog dat ik tijdens die moordriff van het nummer meteen dacht van: “uit welke godvergeten jaren ‘70-plaat komt dit begot?!” Enig opzoekwerk leerde me dat het wel degelijk om een nieuwe song ging van het mij voordien onbekende IJslandse Kaleo. A/B is al de tweede plaat waarop Kaleo rauwe bluesrock bedrijft. Pure Classic Rock die dat gouden decennium voor dat soort rock – de jaren ‘70 – doet herleven. Het stemmige ‘Way down we go’ belandde zelfs hoog in de hitparades. Wat mij tot de bedenking brengt of ik nu echt een ouwe, saaie mens aan ‘t worden ben…
22. Grant-Lee Phillips :: The Narrows
Natuurlijk ben ik een ouwe, saaie mens geworden. Anders zou hier wel hipster Bon Iver staan blinken in plaats van die goeie ouwe, saaie Grant-Lee Phillips die met de regelmaat van de klok goeie tot overbodige platen blijft uitbrengen. ‘The Narrows’ was nog eens een goeie, en wat mij betreft zijn beste soloplaat sinds ‘Virginia creeper’ uit 2004, mijn nr. 3 van toen. Zo goed als die eerste twee Grant Lee Buffalo-platen uit de vroege jaren ‘90 wordt het natuurlijk nooit meer, maar Phillips mag wat mij betreft plaatjes als deze nieuwe tot het einde van zijn dagen blijven maken.
23. Kevin Morby :: Singing Saw
De zingende zaag is wellicht mijn favoriete instrument. Het lijkt me een instrument dat ik zelfs nog zou kunnen bespelen. Welke paddo’s singer-songwriter Kevin Morby geconsumeerd heeft, weet ik niet, maar hij wijdde het titelnummer van zijn derde plaat aan het instrument en zelf klinkt hij met zijn slome, doodvermoeide stem de hele plaat lang als een heerlijk zingende zaag. Eén van dé ontdekkingen van het voorbije jaar voor mij, deze mens. Ik kocht meteen ook zijn twee vorige platen, en die zijn misschien zelfs nog beter. Absoluut iets voor diehard Bob Dylan-fans.
24. Hope Sandoval & The Warm Inventions :: Until The Hunter
Gelukkig is er nog altijd Hope. Al 25 jaar lang (haar Opal-tijd heb ik niet meegemaakt) verleidt de in mysterieuze nevelslierten gehulde, ronddolende waternimf Hope me met haar zachte, goddelijke stem en bedwelmende droompop. Met haar nieuwe plaat is dat niet anders, al verscheen deze veel te laat op het jaar, waardoor ze nu wellicht te laag staat. Desalniettemin biedt Hope nog steeds hoop en schoonheid in deze bange, rauwe, duistere dagen. Hopelijk zie ik Hope eindelijk eens live in 2017…
25. The Slow Show :: Dream Darling
Teder, gevoelig plaatje voor gevoelige kleine jongetjes zoals ik. De lieflijke fluisterpop van The Slow Show zit zo breekbaar in mekaar dat de hele zwik als een kaartenhuis in mekaar zou stuiken mocht je er eens zachtjes tegen blazen. Nachtkaars van het jaar.
26. Andy Shauf :: The Party
Facebookvriend Ed Muitjens wees me eind vorig jaar op de vorige, tweede plaat van de mij voordien onbekende Canadese singer-songwriter Andy Shauf. Pas in de voorlaatste week van vorig jaar bereikte een fysiek exemplaar van ‘The bearer of bad news’ Roen’s Ranch, waardoor de plaat zowat de soundtrack werd bij de overgang van 2015 naar 2016. Opvolger ‘The party’ verscheen al enkele maanden later en was makkelijker en sneller te verkrijgen omdat Shauf gecontracteerd werd door het Anti-label. Wat Shauf wellicht in staat stelde om zijn zachte, doch onderhuids stekelige kamerpopliedjes mooi vorm te geven middels toeters, bellen, blazers, strijkers en piano’s. Plaatje en artiest voor wie (nieuw werk van) Elliott Smith nog steeds hard mist.
27. Melanie DeBiasio :: Blackened Cities
Lang getwijfeld of dit mijn plaat van het jaar was. Want dit was één van de meest gedraaide platen @ Roen’s Ranch dit jaar. Niet moeilijk, want de plaat duurt nog geen half uur. Mooie Melanie mocht in de nachtelijke uren zowat al mijn dagen van het voorbije jaar afsluiten met haar betoverende plaatje. Uiteindelijk toch niet in mijn top 10 gezet, laat staan op nr.1, want dat zou wat oneerlijk geweest zijn tegenover alle andere, volwaardige platen van dit jaar. Jammer dan ook, dat nachtegaal Melanie slechts één, weliswaar lang uitgerekte track bedacht voor haar plaatje. Met nog enkele songs op de b-kant had dit haar ‘Meddle’ kunnen zijn.
28. Bob Dylan :: Fallen Angels
Vorig jaar kon Dylan me met zijn eerste ‘Sinatra’-plaat niet bekoren, maar dit jaar des te meer met deze tweede reeks gevallen Sinatra-engelen. Toch blijft het vreemd dat uitgerekend hét gezicht van de ‘counter culture’ nu al twee coverplaten uitbracht met oude croonerliedjes; liedjes die net vanwege de opkomst van Dylan & co bij het grof huisvuil gezet werden in de jaren ‘60… Desalniettemin: mooie plaat en een geslaagde vingeroefening, maar het mag nu wel de laatste geweest zijn. Volgende keer nieuw werk graag van de terechte Nobelprijswinnaar!
29. Case / Lang / Veirs :: Case / Lang / Veirs
Eind jaren ‘80 bundelden de country coryfeeën Emmylou Harris, Linda Ronstadt en Dolly Parton hun muzikale krachten, wat resulteerde in het klassieke ‘Trio’; een plaat die dit jaar gevierd werd met een uitgebreide reissue. Of het al dan niet de bedoeling was, weet ik niet, maar de ook al niet meer zo jonge alt.country-heldinnen Neko Case, KD Lang en Laura Veirs brachten met deze prachtige titelloze plaat het oude ‘Trio’ in herinnering en dus een soort officieus vervolg hierop.
30. Agnes Obel :: Citizen Of Glass
Eén van mijn favoriete pianomeisjes zorgde dit jaar voor een sfeervolle soundtrack bij de donkere herfstdagen middels een nieuwe collectie breekbare liedjes, zij het dit keer wat experimenteler. Soms staat het experiment de songs in de weg, maar dat neemt niet weg dat ik de laatste maanden bijna iedere avond genoten heb van deze ‘Citizen of glass’. Tot mijn verbazing bleek het Agnes Obel zelve te zijn die middels één of ander exotisch instrument haar stem onherkenbaar vervormt in het refrein van het wondermooie ‘Familiar’, één van dé killertracks van het jaar. Agnes Obel biedt nog steeds een alternatief voor minder intelligente mensen als ik voor wie de echte stap naar neo-klassiek te hoog is.
Roen's Ranch 