11. Conor Oberst :: Ruminations
De eens zo gevierde koning van de indierock krabbelde na enkele turbulente jaren terug uit een diep dal en overschouwde het slagveld. Veel van zijn beste vrienden hadden hem laten vallen, constateerde hij. Tja, vertel mij wat, Conor. Als het je voor de wind gaat, ben je allemans vriend en loopt men je deur plat. Maar als je knockout uitgeteld op de grond ligt, zie je pas wie je échte vrienden zijn. En dan schieten er niet meer zoveel over… Conor Oberst werd enkele jaren geleden onterecht beschuldigd van verkrachting en kwam zodoende ongewild in een mediastorm en in een emotionele rollercoaster terecht. Hij mag dan al vrijgesproken zijn van alle schuld, toch zijn er zaken die onherstelbaar kapot gemaakt zijn. Het label van ‘verkrachter’ zal hij hoe dan ook nooit meer kwijt geraken. Oberst schreeuwt haast zijn opgekropte frustraties van de voorbije jaren uit op het kaal en rauw gehouden ‘Ruminations’ en wil zijn leven terug, maar tegelijk beseft hij dat het nooit meer hetzelfde als voordien zal worden. 2016 kende veel emotioneel beladen platen, maar dit is by far de meest onderbelichte en meest onderschatte. Conor Oberst live in de AB op 30 januari wordt ongetwijfeld één van de concerten van het jaar.
12. Lisa Hannigan :: At Swim
De hoogst genoteerde vrouw in mijn lijst. Op plaats 12 slechts, en dat is merkwaardig, gezien roeneke het in zijn jaarlijstjes doorgaans nogal heeft voor de zeemzoete liedjes van zacht zemelende, tokkelende trezemiekes in fleurige doorschijnende bloemenjurkjes. Het Joni Mitchell-complex, zeg maar. Verrassend is ook dat het om Lisa Hannigan gaat; een vrouw wier muzikale exploten me nooit wisten te pakken. ‘At swim’ vind ik echter een verleidelijke, sfeervolle, winterse fluisterfolkplaat zoals ik ze al veel te lang niet meer gehoord heb. Winterplaat van het jaar!
13. Sarah Jarosz :: Undercurrent
Vierde voltreffer op rij voor deze jonge Amerikaanse schone. Vreemd genoeg laat men haar in americanaland nog steeds nagenoeg links liggen. Is het omdat ze een geschoolde muzikante is dat men neerbuigend op haar neerkijkt en haar niet authentiek genoeg vindt? Sarah Jarosz is nochtans gezegend met de mooiste stem in americanaland en haar zelfgeschreven liedjes zijn stuk voor stuk broze, tijdloze pareltjes die diepgeworteld zijn in de traditionele Amerikaanse folk en bluegrass.
14. Tami Neilson :: Don’t Be Afraid
Sharon Jones is dood, leve Tami Neilson! Voor dé ontdekking van het jaar dien ik net als vorig jaar alwéér Hugo Vogel van altcountry.nl te danken. Tami Neilson is een vanuit Nieuw-Zeeland opererende Canadese country- en soul-zangeres en heeft inmiddels al een handvol platen op haar naam staan. Hoe is het begot mogelijk dat deze parel zo lang verborgen kon blijven? Op haar nieuwste plaat zingt ze het adembenemend mooie country-duet ‘Lonely’ met de dit jaar internationaal doorgebroken jonge Nieuw Zeelandse singer-songwriter Marlon Williams, wat wellicht zal geholpen hebben om haar naam wat bekender te maken. En da’s maar goed ook, want ‘Don’t be afraid’ is een energiebom vol passie waar de vonken vanaf spatten.
15. Rolling Stones :: Blue And Lonesome
Beloftevol debuut van een stel jonge, schuimbekkende Dobermanns dat de Arctic Monkeys herleidt tot poedel pups. Deze bleekscheten durven het aan om te debuteren met een coverplaat vol obscure en bekendere songs van legendarische bluesnegers. Wàt een energiebom! En dan moet je eens horen hoe die zanger zijn mondharmonica geselt. Nu zijn het nog covers; wat gaat dat geven als ze met eigen materiaal voor de dag zullen komen? Ik voorspel nu al minstens een handvol klassiekers! Zet gerust uw geld maar in, Olivier Deschacht!
16. Sivert Hoyem :: Lioness
Sivert Hoyem. Zijn naam zal me voor eeuwig en drie dagen doen terugdenken aan de tragische levensloop van zijn groep Madrugada. Ook over de donkere nachtmuziek van Madrugada hing altijd een loodzware sluier van drama en tragiek. Niet in het minst dankzij de nog steeds zeer betreurde gitarist Robert Buras. Eén keer zag ik Madrugada live; ergens in het voorjaar van 2004 in de box van de AB. De met doeken gecreëerde, sfeervolle sterrenhemel van de AB box bleek de perfecte setting voor de valiumblues van de Noren. Het publiek bestond overigens voor meer dan de helft uit Scandinaviërs. Dat alles en de massaal meegebrulde hymnes zorgden voor een sfeer en een concert om nooit meer te vergeten. Negen jaar zijn er inmiddels verstreken sinds de dood van Buras, en acht sinds de zwanenzang van Madrugada. Hoyem bracht ondertussen verschillende solo-albums uit, maar daarmee wist hij nooit mijn innerlijke Madrugada-snaar te raken. Met ‘Lioness’ lukt het hem eindelijk, al mist ook deze plaat de diep emotionele gitaarstijl van Buras. Maar de songs op zich klinken als oude, vergeten Madrugada-songs; het soort songs dat ik veel te lang gemist heb van Hoyem.
17. Sophia :: As We Make Our Way (Unknown Harbours)
Niet te geloven dat het al 20 jaar geleden is dat ‘Fixed water’, het debuut van Sophia verscheen. Die plaat leerde ik destijds kennen via Jan Sprengers en zijn Stubru-programma BASTA!.Twintig jaar later klinkt Sophia misschien steviger, maar in wezen net hetzelfde als toen: bezieler Robin Proper-Sheppard zingt nog steeds met het gewicht van het universum op zijn schouders en in zijn songs heerst nog steeds de herfst. Herfst van het ouderwetse, uitgeregende type. De platen na ‘People are like seasons’ (mijn nr.2 in 2004) waren nogal wisselvallig, maar deze nieuwe plaat is eindelijk nog eens een ouderwets, sterk, coherent werkstuk vol memorabele songs geworden.
18. Savages :: Adore Life
De wilde wijven van Savages vierden op deze opvolger van het verschroeiende ‘Silence yourself’ volop het Leven: van liefdevol knuffelen tot stomende, perverse seks met om het even wie. ‘Love is the answer’ klinkt het herhalend als in een mantra, maar dat wilden de smeerlappen van daesh niet geweten hebben. Voor een potje rücksichtslos neuken mogen ze altijd wel eens langskomen @ Roen’s Ranch. De wilde wijven van Savages welteverstaan, niet de idioten van daesh. Nét niet dé gitaarplaat van het jaar, maar het scheelt niet veel. Gitaarrock voor wie de jaren ‘90 en bands als Sleater-Kinney en Nirvana hard mist. Bekijk dat clipje van ‘The answer’ maar eens op youtube: pure ‘smells like teen spirit’ revisited.
19. Ray Lamontagne :: Ouroboros
De Ray Lamontagne van nu is niet meer de Ray Lamontagne van zijn eerste vier platen. De vorige plaat ‘Supernova’ betekende een stijlbreuk. Lamontagne constateerde allicht dat hij in het doodlopende straatje van de traditionele americana beland was en betrad het voor hem onbekende terrein van de psychedelische rock met Dan Auerbach als gids. Geslaagd kon je die uitstap niet bepaald noemen, maar Lamontagne zette koppig door. Voor zijn nieuwe plaat dompelde Jim James van My Morning Jacket Lamontagne nog dieper in het psychedelische moeras, maar deze keer resulteerde het wél in een geslaagde trip van ‘n plaat.
20. Drive-By Truckers :: American Band
Zwaar politiek beladen plaat, deze nieuwe van de Truckers en mede daardoor hun beste en meest geïnspireerde sinds ‘Brighter than creation’s dark’ uit 2008. Trump zal de plaat niet gekocht hebben, want ze ontlokte nogal hevige reacties uit bij zijn medestanders las ik her en der. Met ‘American band’ legden de Truckers hun landgenoten een spiegel voor en daarom verbrandden sommigen zelfs hun exemplaar van de plaat. ‘American band’ zaaide dus verdeeldheid en polemiek in Americanaland, maar het leverde wel een bijzonder straffe countryrock-plaat op én een return to form van de Truckers.
Roen's Ranch 