Voor De Overlevenden

Zondag 4 januari 2020

Ik heb nu al zes weken last van een hernia. Omdat ik dacht dat de hernia de schuld was van meer dan vijf jaar intensief en ononderbroken fietsen, heb ik in december voor het eerst in vijf jaar een fietspauze van drie weken ingelast. Niet dat die pauze me deugd heeft gedaan. De honger naar de fiets is dusdanig groot dat ik beslis om vandaag mijn eerste fietstocht van 2020 te maken. Maar liefst niet alleen. Wie van mijn fietsmakkers zal ik een berichtje sturen met de vraag om samen een tochtje te maken? In de eerste plaats denk ik aan mijn kornuiten Ghislain en André, straffe kerels waarmee ik buiten de club om dikwijls samen fiets. Ik vrees echter dat ze – hoewel ze twintig jaar ouder zijn dan ik – me meteen een te hoog tempo zullen opleggen en dus zoek ik verder in mijn contacten. Scrollend kom ik J. haar naam tegen: J., met wie ik tijdens de zomer van 2018 leuke fietstochten heb beleefd en van wie ik weet dat we aan mekaar gewaagd zijn, al is zij wel de betere klimmer van ons beiden. Na wat aarzeling en zonder verwachtingen stuur ik haar een bericht dat zij tot mijn grote verbazing positief beantwoordt. Een paar uur later sta ik voor haar deur en rijden we samen op een rustig tempo ons eerste ritje van 2020. Het wordt een babbelritje en ik vertel J., die kinesiste is, over mijn al weken aanslepende hernia. Zij raadt me ten stelligste aan om thuis toch maar rekoefeningen te doen, zodat mijn spieren en gewrichten soepeler zouden worden. Zij vertelt me op haar beurt over haar wilde fietsplannen voor 2020: ze wil goed trainen in de winter omdat ze in de lente goed voor de dag wil komen als ze met haar wielerclub naar de Vogezen trekt. Ik neem me voor om J. daarbij te helpen door vanaf nu iedere zondag in de winter samen met haar te fietsen, zodat ze aan voldoende fietskilometers komt. Je mag immers nog de beste klimmer van de wereld zijn, het is vooral belangrijk dat je op voorhand veel kilometers in de benen hebt, zodat je die lange beklimmingen uithoudt en goed verteert. Na een heerlijke fietstocht, neem ik de jarenlang onaangeroerde turnmat uit de kast en begin ik voorzichtig aan mijn rekoefeningen. Enkele dagen later merk ik dat het boeltje in mijn rug stilaan soepeler begint te worden. Ik kijk er al naar uit om de volgende zondagen opnieuw met J. te fietsen, daarbij geen rekening houdend met mijn bomvolle agenda. “Ach, in februari zijn er ook nog genoeg zondagen”, denk ik bij mezelf. Maar tot overmaat van ramp krijgen we in februari in ons land drie zondagen op rij telkens een zware storm te verwerken, zodat er van fietsen op zondag tijdens de wintermaanden geen sprake meer is. Terwijl de ene na de andere storm flink tekeer gaat, sluit ik me dan maar iedere zondag van februari in mijn muziekkamer op, en luisterend naar mijn oude lp’s van onder meer Kylie Minogue, Tina Turner en Rick Astley, komen alsmaar meer zoete en minder zoete herinneringen uit het verleden naar boven. Het zou die eerste zondag van het jaar de enige keer in 2020 zijn dat J. en ik samen hebben gefietst…

En zo kabbelden die eerste weken van het jaar voorbij. In januari had ik zelfs al vijf boeken uitgelezen, wat vrij veel is voor de luie lezer die ik ben. Naar aanleiding van mijn wekelijkse zondagse duik in de platenkast, schreef ik ook iedere week een notitie over mijn verleden op mijn blog. Ondertussen berichtten de media steeds meer over een mysterieus, dodelijk virus dat in de Chinese stad Wuhan was uitgebroken. Ik maakte me er totaal geen zorgen over. Epidemieën en mondmaskers waren tenslotte altijd al een typisch Aziatisch fenomeen geweest en via Google Maps zag ik dat Wuhan wel erg ver van mijn bed is. Hier, in onze veilige westerse wereld, zouden we nooit zoiets als mondmaskers hoeven te dragen, zoveel was zeker. Tijdens ons nieuwjaarsbezoek bij onze vrienden F. en M. op zaterdag 11 januari hadden we het zelfs gekscherend over het “caronavirus” en dat het dus allemaal de schuld was van hun schoondochter Caro. Het lachen zou ons enkele weken later snel vergaan…

Op 15 januari werd ik 46, een verjaardag die ik enkele dagen later, op vrijdag 17 januari, traditioneel samen met onze vrienden S. en C. en hun kinderen uitbundig vierde. Oude LP’s van de Strangers en Tien Om Te Zien zorgden alweer voor hilarische karaoke momenten en een stevig bal marginal. Met F. had ik de week voordien afgesproken om op zondag 26 januari samen naar het concert van Sam Baker in Goes in Nederland te gaan. Dat erg gezellige concert in de prachtige trouwzaal in Goes zette me er ook al toe aan om een notitie op mijn blog te schrijven en het had me zelfs een zodanig goed gevoel bezorgd, dat ik me voornam om in 2020 terug iets vaker concerten te bezoeken. Een week later, op zondag 2 februari, zagen we M., F. en hun dochter A. al terug om M. haar verjaardag te vieren. Ze arriveerden kort na de middag op onze ranch, zodat we de hele namiddag de tijd hadden om samen een wandeling van 10 km tussen Lombise en Thoricourt te maken. Ik had M. warm gemaakt om in deze streek te wandelen, nadat ik haar honderduit had verteld over mijn vele fietstochten in dat feeërieke stukje Henegouwen, dat veilig verborgen ligt achter de heuvel van het bos van Silly. “Modderige wandeling. Grijs, droog, winderig en erg warm”, schreef ik ‘s nachts in mijn digitale dagboek. Ik had toen nooit durven vermoeden dat we onze beste vrienden F., S., C. en M. voor de rest van het jaar nog slechts een paar keer zouden terugzien….

21 februari 2020

Het coronavirus had de kusten van Italië al op 31 januari bereikt, maar vandaag barst de hel pas goed los in de Noord-Italiaanse regio Lombardije waar een cluster van uitbraken gedetecteerd wordt. “Het zal toch niet waar zijn…”, denk ik bij mezelf, wetende dat een honderdtal leerlingen van Ayco haar school de week nadien tijdens de krokusvakantie samen op ski-uitstap naar Noord-Italië zullen trekken. De schooldirectie tracht ons gerust te stellen door in hun berichtgeving te vermelden dat de plaats van het skigebied waar de leerlingen zullen verblijven op veilige afstand van Lombardije ligt. “Ja natuurlijk, want het virus stopt hoogstwaarschijnlijk aan de grenzen van Lombardije!” is mijn eerste, cynische reactie. Razend ben ik op de schooldirectie en om mijn woede enigszins te koelen, wandel ik ‘s avonds luid roepend en tierend door het bos. Ik ben er immers van overtuigd dat alle skiërs het virus in hun reiskoffer zullen meenemen naar huis en vervolgens ook iedereen in ons dichtbevolkte land zullen besmetten. Helaas krijg ik nog gelijk ook. Op 2 maart worden er zes nieuwe besmette personen in ons land geteld. Ze waren allemaal op skivakantie in Noord-Italië geweest. Vanaf dan is er geen houden meer aan en schiet het dagelijkse aantal nieuwe besmettingen, ziekenhuisopnames en overlijdens door het dak.

26 februari 2020

Theo met zijn Francken teut schrijft op Twitter:

“Als we Van Ranst laten doen, wordt iedereen in quarantaine gezet, beginnend met de leden en de kiezers van de NVA. Niemand mag nog buiten: ophokplicht. Ieder in zijn eigen kamer. Pande-mietje.”

Ondertussen zijn we tien maanden, bijna 20.000 coronadoden en meer dan een half miljoen besmettingen in ons land later na deze fameuze tweet van misdadiger Theo. Het is een uitspraak die we nooit mogen vergeten en daarom kader ik hem hier in voor het nageslacht. Ge moogt er godverdomme fier op zijn, Theoken….

7 maart 2020

Zoals iedere zaterdag gaan mijn vrouw, onze zoon Neil en ik ook vandaag weer naar de markt in my hometown Halle. Groenteboer Karel uit Deinze had de week voordien een weekend verlof genomen en ik vraag hem voor alle zekerheid of hij toch niet gaan skiën was in Noord-Italië. “Geen nood Roen; ik was gelukkig dat ik eindelijk eens een hele week thuis op mijn luie kont heb kunnen zitten! Skiën is iets voor mensen met teveel tijd en centen!” antwoordt hij me op zijn eigengereide sarcastische wijze. Nadat we onze inkopen gedaan hebben op de markt gaan mijn vrouw en ik nog even de stad in om bij ‘9 levens’ nog wat nieuwe strips en tweedehands platen te kopen. Op onze terugweg naar huis stel ik voor om eerst nog naar Elke en Tim van Rijwielen Fides in Bever te rijden. Neil heeft dringend een nieuwe, grotere fiets nodig. Nadat zowat iedere ledemaat van Neil door Elke vakkundig gemeten wordt, valt zijn keuze vrijwel meteen op een prachtige rode mountainbike van Cannondale. We bestellen de fiets, die we de week nadien mogen ophalen. Neil zou helaas nog enkele maanden moeten wachten op zijn nieuwe fiets….

Meteen nadat we de deur van de fietsenwinkel achter ons dicht hebben gegooid, krijgt mijn vrouw een telefoontje van het rusthuis waar haar dementerende moeder, Jeannette, verblijft. Of we onmiddellijk naar het rusthuis kunnen komen, want Jeannette haar toestand verslechtert met de minuut. Ze had de dagen voordien een hardnekkige hoge koorts ontwikkeld die ondanks de medicatie maar niet wilde zakken. Tijdens haar hevige hoestbuien had ze zelfs wat bloed opgehoest. We gingen er toen vanuit dat ze griep had. In het rusthuis valt mijn mond letterlijk open van verbazing als ik mijn schoonmoeder op haar kamer in een ziekenhuisbed aan een beademingstoestel zie liggen. Ondanks het monotone, pompende geluid van de beademingsmachine, ligt ze vanwege de dosis morfine die men haar op regelmatige tijdstippen toedient, in een diepe, vredige slaap. Na anderhalf uur besluiten mijn vrouw en ik dat het geen zin heeft om hier nog langer te blijven. Men had ons immers verwittigd dat ze gerust nog dagen in deze toestand kon overleven en bovendien zitten de kinderen thuis op het avondeten te wachten. Na het avondeten gaat mijn vrouw zoals ieder weekend met de rest van haar kwisploeg naar een kwis in Meerbeke waar ze tweede worden. Rond 20u fiets ik samen met Ayco naar het station waar ze de trein neemt naar Geraardsbergen om er naar een fuif te gaan. Het zou mijn vrouw haar laatste kwis van het jaar worden en mijn dochter haar laatste fuif van het jaar… 

De volgende ochtend worden mijn vrouw en ik omstreeks 7u brutaal uit onze slaap gebeld door iemand van het rusthuis. Of we onmiddellijk terug naar het rusthuis kunnen komen, want Jeannette was een uurtje voordien overleden. De rest van die zondag leef ik in een waas, al zal ik nooit het beeld van mijn dode schoonmoeder in dat ziekenhuisbed vergeten. Van het rusthuis rijden we naar de begrafenisondernemer in Herne om er de nodige formaliteiten voor de uitvaart te regelen en vervolgens gaan we bij de verschillende familieleden langs om het trieste nieuws te melden. 

Net op het moment dat het hele land in de ban is van het coronavirus, zijn mijn vrouw, onze kinderen en ik diep bedroefd om het plotse heengaan van onze lieve mémé, zoals we Jeannette noemden sinds de geboorte van onze dochter Ayco in 2003. Zeker, we wisten dat ze vanwege haar vergevorderde dementie nog hooguit een paar maanden te leven had, maar toch kwam haar dood nog onverwachts. “‘t Is beter zo; Jeannette had toch niets meer aan het leven”, zegt iedereen ons om ons te troosten. “Flauwekul!”, denk ik bij mezelf. Jeannette herbeleefde in haar verwarde hoofd immers haar eigen jeugd en zag op die manier haar ouders en grootouders terug, en dat scheen haar gelukkig te maken. 

Het avondjournaal van 12 maart waarin premier Wilmès de eerste lockdown in België  aangekondigde, missen we omdat de uitvaart van Jeannette de dag nadien, op vrijdag de dertiende maart, plaatsvindt. We hadden echt geen zin om nog meer deprimerend nieuws te horen. Familieleden en vrienden drukken ons tijdens de uitvaart op het hart dat we nog ‘geluk’ hebben, omdat wij nog een normale, waardige uitvaart en aansluitend een koffietafel kunnen houden, want vanaf maandag 16 maart zou niets meer hetzelfde zijn…

‘s Anderendaags rijden we naar de markt in Halle om daar tot de constatatie te komen dat er geen enkel marktkraam staat. Ik kijk verbijsterd naar de akelig lege markt en de groepjes verdwaasde ouderen, die zich zichtbaar afvragen waarom er geen markt is. We beslissen dan maar om terug huiswaarts te keren. Onderweg zien we in Pepingen enkele kramen die normaal op de markt in Halle hun standplaats hebben en dus stoppen we daar om alsnog onze groenten en fruit in te slaan. Het is er bijzonder druk en achteraf bekeken, hebben we toen een enorm risico genomen door in zo’n grote groep kuchende en snotterende mensen geduldig onze beurt aan het kraam af te wachten…

16 maart 2020

De lockdown en de gevolgen ervan beginnen nu pas tot me door te dringen omdat de scholen gesloten blijven en de kinderen dus noodgedwongen thuis zijn. Om Neil niet te veel te laten piekeren, zoek ik voor hem op het internet wiskunde- en taaloefeningen op die hij gelukkig zonder morren maakt. Hij heeft de pech dat bijna al zijn schoolboeken nog in de klas liggen, omdat hij ‘s vrijdags vanwege de uitvaart van zijn oma al niet meer naar school was gegaan. Zijn klasgenoten hadden die vrijdag de opdracht gekregen om al hun boeken en schriften mee naar huis te nemen. Terwijl Neil met zijn oefeningen bezig is, begin ik als een bezetene het hele huis op te ruimen en de rommel in onze schuur en hooizolder op één centrale plek te verzamelen, zodat we alles eindelijk eens naar het recyclagepark kunnen dragen. Het is de schooldirecteur zelf die enkele dagen later Neil zijn boeken aan huis komt brengen, omdat de leerlingen vanaf maandag 23 maart opdrachten van de juf via mail zullen krijgen. Gelukkig maar, want al na één week was ik het kotsbeu om schoolmeester te spelen. Mijn respect voor leerkrachten in het lager onderwijs is sinds die eerste helse week van de lockdown groot geworden. Om Neil en Ayco structuur en toch een beetje het gevoel van een gewone schoolweek te geven, beslis ik om voortaan elke middag een boswandeling te maken. Het is zowel voor mij als voor mijn kinderen de eerste keer in ons leven dat we ons zo bewust zijn van de dagelijkse veranderingen in de ontluikende natuur tijdens de lente en we beseffen dat we unieke momenten beleven. Omdat we van de school de opdracht hebben gekregen om onze kinderen ook turnoefeningen te laten doen, laat ik hen iedere dag in de bomen klimmen en sprintjes trekken op het lange pad op de Noremansberg. Het enige vervelende is de op dat moment geldende coronamaatregel die stipuleert dat het ten strengste verboden is om op een bankje uit te rusten…

22 maart 2020

Vanwege het overlijden van mijn schoonmoeder en die hele coronatoestand voel ik me erg zwaarmoedig en om niet opnieuw in een joekel van een depressie te sukkelen, beslis ik om op mijn eigen facebookprofiel iedere dag een muzieklijstje onder de vorm van een top 5 van een artiest, groep of jaartal te posten. Ik noem mijn reeks ‘High fidelity time’, naar de gelijknamige film uit 2001. Tot mijn grote verbazing is er vanaf dag één een enorme respons en veel van mijn facebookvrienden plaatsen hun eigen top 5 als reactie op mijn dagelijkse lijstjes. Zij kunnen deze afleiding blijkbaar ook goed gebruiken en steken hun dankbaarheid voor mijn initiatief niet onder stoelen of banken. Enkele vrienden sturen me zelfs als dank zomaar cd’s op; een hartverwarmend gebaar dat me telkens diep ontroert. Voor sommige vrienden is de opeenvolging van lijstjes te snel en te vluchtig. Ze vragen zich al dan niet bezorgd af of ik niets beters te doen heb. Natuurlijk heb ik nog wel wat anders te doen, maar wat mij betreft, kunnen al die vervelende taken nog wel even wachten. Ze beseffen niet dat ik deze afleiding nu nodig heb, zodat mijn mentale gezondheid er niet onderdoor gaat. 

Bovendien besef ik dat dit “pande-mietje” (cfr. Theo Francken Teut) ons nog wel een tijdje zoet zal houden, omdat ik ondertussen tot mijn grote ontsteltenis tientallen complotdenkers, betweters, virologenhaters en andere hufters op de asociale media zie opduiken. Zelfs onder mijn eigen vrienden en kennissen merk ik dat het virus in hun hoofd heeft toegeslagen. Ik raak verwikkeld in hevige discussies, waardoor ik op korte tijd een twintigtal facebookvrienden verlies. Tijdens een stevige uit de hand lopende discussie op een lokale facebookpagina word ik zelfs met de dood bedreigd. Google vertelt me dat de bedreigingen van een ex-gedetineerde die heel wat op zijn kerfstok heeft, komen. Veiligheidshalve besluit ik om meteen alle lokale facebookpagina’s te verlaten en de desbetreffende persoon te blokkeren.

Dag 100 van mijn ‘High fidelity time’-reeks valt toevallig samen met de laatste schooldag op 30 juni en dus beslis ik om er voorlopig even mee te stoppen. De lockdown werd enkele weken voordien stap voor stap opgeheven en het virus lijkt voorlopig bedwongen. Iedereen maakt vakantieplannen in eigen land en zelfs in de buurlanden, ook al wordt dat laatste door de experts en de overheid afgeraden. Die lijstenbrij werd op den duur een wel erg intensieve bezigheid, al heeft het er zeker voor gezorgd dat ik niet in de psychiatrie ben beland. Een depressie heb ik dankzij mijn dagelijkse muzieklijstjes kunnen afwenden, al heb ik tijdens de maanden april, mei en juni wel een helse periode doorgemaakt waarin ik tijdens mijn vele fietstochten kampte met paniekaanvallen. Het viel immers niet mee om telkens in volstrekte eenzaamheid over godverlaten wegen te fietsen. Onwezenlijk was dat. Ik was er op zeker moment echt van overtuigd dat ik tijdens een clubrit zwaar ten val was gekomen en in een diepe coma was beland. Die pandemie was er niet echt; ik beleefde het allemaal in een comadroom. Hoe en wanneer ik besefte dat de pandemie wel degelijk echt is, weet ik niet zeker. Wellicht viel dat besef samen met het verdwijnen van de paniekaanvallen. Vanaf het moment dat we weer in clubverband mochten fietsen, verdwenen de paniekaanvallen vanzelf. Het sociaal contact met mijn fietsmakkers was het medicijn dat ik al die tijd nodig had. Het mag hoe dan ook een wonder heten dat ik mijn vooropgestelde doel om dit jaar minstens 8000 kilometer te fietsen een week geleden gehaald heb. Waar is de tijd dat ik pas tevreden was met jaarlijks minstens 10000 kilometer op de Strava-teller…. 

19 september 2020

Omdat onze vakantieplannen voor de paas- en zomervakantie al in het water waren gevallen en omdat mijn vrouw dringend toe is aan wat ontspanning, gaan we op deze laatste hete zomerdag van het jaar met het hele gezin naar Pairi Daiza. Nog voor we goed en wel aankomen op het park beklaag ik me onze uitstap al. De file om op de parking te geraken is lang en hoewel het park noodgedwongen een bezoekerslimiet heeft ingesteld, is het binnen in het park enorm druk. Van de anderhalve meter afstand-regel is vrijwel nergens sprake en vele bezoekers dragen niet eens een mondmasker. Ik besluit wijselijk van mijn mond te houden, want tenslotte is dit een dag waar mijn vrouw naar gesnakt heeft. Toch werd het, ondanks dat de flesjes alcoholgel niet aan te slepen waren, de mooiste dag van het jaar waar we met het hele gezin met volle teugen van genoten hebben. De volgende dag merk ik op de coronalert-app op mijn smartphone dat ik een laag risico-contact gehad heb. Vanwege die waarschuwing let ik tien dagen lang op of ik nog mijn reuk- en smaakzin heb. Na die tien spannende, zenuwslopende dagen haal ik opgelucht adem; het coronavirus heeft me niet te pakken gekregen.

30 oktober 2020

Premier Alexander De Croo kondigt een semi-lockdown af die vanaf 2 november in voegen gaat. Niet-essentiële winkels moeten, net zoals tijdens de eerste lockdown in de lente, tot begin december opnieuw de deuren sluiten en contactberoepen zoals kapsalons zijn zelfs nu, op het moment van dit schrijven, nog steeds gesloten. Ook het sociale leven valt weer stil want iedere Belg mag voortaan nog slechts één knuffelcontact zien. 

De gevreesde tweede golf was een paar weken na de start van het nieuwe schooljaar bij gratie van gezondheidseconoom Lieven Annemans en de oude regering in lopende zaken in alle rust het land binnen geslopen. Tot ieders verbazing hadden we plots, anderhalf jaar na de verkiezingen, op 1 oktober een nieuwe federale regering die, onder leiding van premier Alexander De Croo en minister van volksgezondheid Frank Vandenbroucke, vrijwel meteen het adviesorgaan ter bestrijding van het coronavirus herschikte. De vertrouwde wetenschappers met verstand van zaken mochten opnieuw het hoge woord voeren en de regering adviseren. Fantasten als Lieven Annemans hadden hun kans gehad en verspeeld. Annemans hield de eer aan zichzelf en stapte eindelijk op. De kersverse regering had op advies van Celeval op 19 oktober al meteen nieuwe, strengere maatregelen uitgevaardigd. Onder meer de horeca en de cultuurhuizen moesten opnieuw de deuren sluiten en er trad voor de eerste keer sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog een avondklok in ons land in voege. Net te laat helaas, want die nieuwe maatregelen konden de exponentiële groei van het aantal besmettingen niet stoppen. Het tweede golfje was ondertussen een modderfokker van een tsunami geworden die het hele land overspoelde, waardoor ons land op de Europese coronakaart algauw donkerrood en zwart kleurde. De tweede golf was een monster dat tien keer groter was dan de eerste.

Zelf had ik het spook van de tweede golf en een nieuwe lockdown al maanden van tevoren zien hangen en daarom was ik op 1 september al met een tweede ‘High fidelity’-reeks op mijn facebookprofiel begonnen. Deze keer zou ik het anders aanpakken dan bij de eerste reeks. Ik besliste om voortaan slechts één aflevering per week en telkens een top 10 van een jaartal te posten. Dat werkte minder verstikkend en het gevolg was dat de respons net zo overweldigend was als tijdens de eerste reeks in de lente. Alleen is de vraag of ik na volgende week, wanneer ik mijn top 10 van dit jaar zal posten, nog zal doorgaan met mijn tweede reeks of niet. Dezer dagen worden we immers traditioneel met allerhande lijstjes om de oren geslagen en naast de coronamoeheid begin zelfs ik ook al last van muzieklijstjesmoeheid te krijgen. Misschien las ik na nieuwjaar best nog eens een pauze van een paar weken in….

22 december 2020

“Verontwaardiging over foto’s van opeengepakte reizigers op luchthaven Charleroi” bloklettert de krant bij een onthutsende foto van de bomvolle luchthaven in Charleroi. Dat bericht maakt me woedend en ik vrees dat we 2021 zullen beginnen met een nieuwe tsunami van besmettingen, ziekenhuizen en doden. Normale concerten, festivals, fuiven, feesten en theatervoorstellingen mogen we voor 2021 dankzij deze immorele, asociale egoïsten nu al op onze buik schrijven. Zelfs gewoon nog maar op café of op restaurant gaan zal op die manier nog eeuwen duren. Wellicht denken deze waanzinnige, hersenloze randdebielen dat de mensen in de zorg tijd genoeg hebben om te slapen als ze letterlijk doodgewerkt zijn. De tsunami van faillissementen als gevolg van hun gedrag zal hen aan hun bruingebrande reet roesten. Geef al deze criminelen ook maar een spuitje, maar dan liefst een dodelijk…..

2021 – En wat nu? 

“Dankzij de komst van de vaccins zal het normale leven in 2021 kunnen hervatten. Laten we 2020 daarom maar gauw vergeten”, is het nieuwe mantra van mensen met een Disney+ abonnement dat ik de laatste tijd iets te vaak her en der lees. 2020 mag nooit of te nimmer vergeten worden, beste dwaze positivo’s. Hoe kunnen we nu een jaar vol horrorbeelden die ons vanuit de ziekenhuizen bereikten ooit nog vergeten? Hoe kunnen we nu ooit de tienduizenden coronadoden in ons land vergeten? En hoe kunnen we nu alle mentale, sociale, medische, financiële, economische en alle andere ellende die het virus in 2020 veroorzaakt heeft ooit nog vergeten? De gevolgen van die ellende zullen nog tot ver voorbij 2021 blijven nazinderen. Bovendien weet voorlopig niemand wat het effect van de vaccins zal zijn op de lange termijn. Hoe vaak zal er jaarlijks moeten gevaccineerd worden en hoe zal ieder lichaam reageren op de vaccins? Zelf heb ik mijn twijfels over de efficiënte werkzaamheid van deze inderhaast ineen geflanste vaccins. Niet dat ik een anti-vaxxer ben, maar als de farmabedrijven zelf hun twijfels hebben over de werking van hun nieuwe toverdrank op nieuwe, besmettelijkere mutaties van het virus ben ik op mijn hoede. Voorlopig wacht ik geduldig af en ik bekijk het wel van zodra het mijn beurt is voor een vaccinatie. 

Bijgevolg vrees ik als eeuwige onverbeterlijke zwartkijker, dat 2021 nog erger zal worden dan 2020. De wereldwijde chaos is nu al niet meer te overzien. Op het moment van dit schrijven staan duizenden vrachtwagens geblokkeerd in het VK, omdat het virusvrezende Europa in een paniekreactie zijn grenzen met het VK gesloten heeft nadat er enkele dagen geleden een besmettelijkere variant van het virus was opgedoken. De gestrande vrachtwagenchauffeurs uiten hun woede en frustraties tegen de politie en geef ze maar eens ongelijk. Ook in eigen land wordt de situatie met de dag grimmiger, gevaarlijker en chaotischer. Steeds meer mensen worden ongeduldig, wanhopig en gefrustreerd en lappen de maatregelen aan hun laars. Toch neemt het aantal lockdownfeestjes ondanks de hoge boetes en de kans op een gevangenisstraf met de dag toe. Het gevolg is dat ook de frustratie bij onze politiediensten groeit, waardoor je ook steeds meer berichten over politiegeweld leest. Mensen die in de coronaloze wereld wellicht nooit met het gerecht in aanraking zouden gekomen zijn, dreigen nu voor enkele maanden in de gevangenis te belanden. Maar wat wil je?  De coronakliklijnen staan immers roodgloeiend. De kranten beschrijven ordinaire verklikkers als “ongeruste burgers die begaan zijn met de volksgezondheid”. Zou men in de eerste helft van de jaren ‘40 van de vorige eeuw de verklikkers van de verzetsstrijders ook op dergelijke manier beschreven hebben? Ik had nooit gedacht dat ik ooit een dergelijke situatie zou meemaken, maar tijdens de lente in de lente had ik mijn stinkend rijke buren ook kunnen verklikken, toen zij tijdens de eerste lockdown een zwembadparty met een tiental vrienden hielden. Op dat moment spookten echter de woorden van mijn peter zaliger door mijn hoofd: “Wat er ook gebeurt Roeneke, je mag nooit mensen verklikken, hoezeer je ze ook haat. Want de ellende die je daarmee aanricht, is groot.” Als verzetsstrijder, die ooit door zijn eigen buren verraden werd en vervolgens door de moffen werd opgepakt, had mijn peter alle recht van spreken. Hoewel je de huidige gezondheidsnoodtoestand niet met een oorlogssituatie kan vergelijken, volgde ik toch maar zijn goede raad op, temeer omdat ik het grootste respect heb voor mijn peter zaliger. De foto’s die ik van de zwembadparty nam, blijven in ieder geval in mijn persoonlijke cloud. Je weet nooit of ze nog kunnen dienen…

Het neemt echter niet weg dat ik nog steeds razend ben op mijn buren; een koppel jonge arrogante dikkenekken waarvan je je afvraagt hoe ze op zo’n jonge leeftijd zo schatrijk geworden zijn. Mijn inmiddels zeventienjarige dochter houdt zich immers al de hele tijd braaf aan de regels. Hoe zou zij zich voelen nu ze al meer dan negen maanden niet meer naar een fuif, een concert of een feestje is kunnen gaan, terwijl ze ook getuige was van de buren hun zwembadparty en vrijwel dagelijks berichten over lockdownfeestjes leest? “Ja, die jongeren denken alleen maar aan feesten”, hoor ik de boomers ginds al luidop mompelen. Besef, beste boomertjes, dat jullie uit ondervinding spreken, want zelfs jullie zijn ooit jong geweest. Naast de stoere verhalen over jullie jeugd die jullie vroeger altijd in een zatte bui vertelden, verraden ook de geschiedenisboeken en documentaires veel over jullie liederlijke leven in de jaren ‘60 en ‘70. Jullie weten dus beter dan wie ook dat de jongeren geen tijd te verliezen hebben, want je bent tenslotte maar één keer jong. Oud ben je voor de rest van je leven van zodra je de schoolbanken hebt verlaten.

Toch doet, ondanks de fucking coronastoestand, niets vermoeden dat mijn dochter zich slecht in haar vel voelt. Haar schoolresultaten zijn schitterend en ze huppelt nog altijd even vrolijk door het leven als in het leven voor corona. Ze beseft dan ook nog niet wat haar nog te wachten staat. Haar generatie, en wie weet nog hoeveel generaties na de hare, zijn immers gedoemd om de astronomische coronafactuur te betalen. Er wacht hen een soberdere manier van leven. Een veel te grote nieuwbouw in een rustig dorpje op het platteland mogen zij, net als een ouderwets pensioen, vergeten. Laat staan dat er hen nog een rijkelijke, rustige oude dag in Benidorm te wachten staat. Dat alle volgevreten en zelfvoldane zeventigers die inmiddels al ruim twintig jaar van hun pensioen in Benidorm zitten te genieten daar maar eens over nadenken…

In mijn donkerste dagen denk ik dat we met z’n allen naar de verdoemenis zullen gaan. Zeker als ik zie hoeveel van mijn soortgenoten zich als kleine papkinderen blijven gedragen. De toestand is bloedernstig en hopeloos, want covid-19 zal ons wel klein krijgen. Het is de straf voor ons liederlijke leven dat we sinds de jaren ’60 leiden. Na de Tweede Wereldoorlog rees uit de as van het platgebombardeerde Europa de mythische stad Atlantis. We leefden in het rijke Westen van melk en honing, vraten ons een weg richting hartaanval, consumeerden ons bankroet en hielden iedere avond wilde orgieën. Zomerfestivals ontploften. Tomorrowland telde 300.000 bezoekers, Rock Werchter bijna evenveel en Glastonbury misschien nog een pak meer. En elk festival moest uiteraard minstens 50 podia hebben, want je wilt in de 21e eeuw het gulzige publiek toch niet één schamel podiumpje aanbieden zeker. Dat daar ooit eens een einde aan moest komen, stond in de sterren geschreven. Wen er daarom alvast maar aan dat niets meer zal zijn zoals voorheen. Alles moet vanaf nu kleinschaliger en dus bescheidener worden. Laat ons de eenvoud van de jaren ’50 als voorbeeld nemen voor een minder overdadige en minder drukke samenleving. 

We werden jaren geleden nochtans al voor de gevolgen van ons liederlijke leven gewaarschuwd. Zo zag ik ergens in het begin van de eeuw op Canvas een urenlange documentaire waarin wetenschappers als Stephen Hawking dit actuele doemscenario hadden voorspeld. Vanwege de massale kap van de regenwouden, de wereldwijde kaalslag van eeuwenoude bossen, de overbevolking, de veeleisende economie en de daarmee gepaard gaande klimaatverandering en de opwarming van de aarde zouden er oorlogen, vluchtelingenstromen en pandemieën ontstaan, voorspelden zij. Het was slechts een kwestie van tijd. De wereldleiders verweten hen bangmakerij en sloegen hun waarschuwingen in de wind. Inmiddels zijn we nog maar een goeie twintig jaar verder en de wetenschappers van toen hebben gelijk gekregen. De oorlogen in het Midden-Oosten en Afrika leidden in het vorige decennium al tot immense vluchtelingenstromen met alle gevolgen vandien. Verschillende culturen en religies clashten, hetgeen leidde tot wederzijdse haat en terroristische aanslagen. De klimaatverandering ondervinden we nu al jaren aan den lijve. Het is al van 2013 geleden dat we in België nog een echte winter hebben meegemaakt en de zomers werden de voorbije jaren alsmaar heter en droger. Er is nu al jaren een acuut watertekort in ons land. En dan was er dit jaar de voorspelde pandemie die de hele maatschappij ontwrichtte. 

Het is onze eigen godverdomse schuld. Het moest allemaal altijd méér, béter, arroganter en groter. De economie moest groeien tot ver voorbij de zeven hemelen, ook al betekende dat de uitputting van onze planeet en een aanslag op onze geestelijke gezondheid. Tomorrowland moest de laatste jaren zelfs twéé weekends in beslag nemen en dus een half miljoen bezoekers trekken en Rock Werchter moest en zou een hele week duren. Het werd maar eens tijd dat die festivaltickets minstens 500 euro gingen kosten. Dat vliegtuigticketje naar de zon daarentegen kost slechts een fractie van een treinticket Galmaarden – Antwerpen. En aldus tekenden we ons eigen doodvonnis en zitten we nu middenin onze eigen gecreëerde nachtmerrie. Toen ik 18 was – in 1992 – ging ik met mijn vrienden tijdens de zomervakantie eens een dagje naar zee of naar Walibi en in de winter gingen we tijdens de kerstvakantie een dagje naar Brussel. Tegenwoordig neemt de gemiddelde achttienjarige iedere vakantie het vliegtuig naar gindse exotische bestemming. Zelfs nu, temidden van deze crisis, zie ik beelden opduiken van boertige BV’s die in Dubai in hun blote kont op het strand liggen te zonnen. 

Waar de wetenschappers destijds ook voor waarschuwden, was chaos ten gevolge van natuurrampen en pandemieën. En ook dat voltrekt zich nu voor onze ogen. Overal worden winkels nog net niet leeg geplunderd. Overal nemen mensen – want “dat vakantietje hebben we toch verdiend” – toch nog gauw het vliegtuig naar rode zones. Overal barsten er gewapende protesten uit tegen de coronamaatregelen. Vele mensen weigeren immers te geloven dat het gedaan is met ons normale, luxueuze leven en dat ons Atlantis aan het zinken is. Wetenschappers werden toen niet geloofd en zelfs nu, terwijl we frontaal onze ondergang tegemoet gaan, nog steeds niet. Alle hoop is immers op dat vaccin gevestigd. Maar wat als nu zou blijken dat de vaccins onvoldoende effect ressorteren en het coronavirus wereldwijd vrolijk blijft rondstuiteren? Wat zullen dan de gevolgen zijn? Het kan haast niet anders dan dat er op een bepaald moment sommige landen hun duizenden doden zullen willen wreken. Veel zal daarbij afhangen van het onderzoek naar de herkomst van het coronavirus. Als uit dat onderzoek zou blijken dat het virus geen natuurlijke oorsprong kent, maar in een Chinees laboratorium werd gecreëerd, is de mensheid reddeloos verloren. Wees er dan maar zeker van dat de kernraketten ons binnen de kortste keren vrolijk om de oren zullen vliegen. Zelf zal ik dan niet naar de schuilkelders vluchten, want wie wil er nu maandenlang ondergronds overleven om vervolgens in een vernietigde wereld terecht te komen? Laat ons dus maar hopen dat het wel degelijk allemaal de schuld is van de vleermuizen. Hoe het ook zij, van dat coronavirus zijn we nog lang niet verlost. Honderdduizenden zullen nog vallen. Hopelijk liggen de lijken binnenkort niet langs de straatkanten weg te rotten…

Wie denkt dat de mensheid na corona milder zal worden, is een naïeve dromer. Vele landen zullen op zichzelf terugplooien en dus nationalistischer worden. Men zal bijgevolg wereldwijd massaal stemmen voor de extremistische en nationalistische zwijnen. Oorlogen zullen er hoe dan ook van komen. Trump mag dan al uit het Witte Huis weggestemd zijn, zijn gedachtegoed blijft overleven onder zijn blinde en potdove wereldwijde volgelingen. Het leven zal bijgevolg nog harder worden dan het al was. Er staan ons nog bittere tijden te wachten. 2021 wordt alvast nog grimmiger en donkerder dan 2020. Ik wens u allen en mezelf dan ook veel geluk voor 2021, want het zal meer dan ooit nodig zijn….