Ik kom tegenwoordig nog zelden klaar met iets en dat is best frustrerend. Die frustratie werkt verlammend en daarom voel ik me de laatste tijd ellendig en nutteloos. Hoeveel onafgewerkte projecten heb ik hier intussen al niet op mijn blog? Zelfs mijn medicatie helpt niet om me te focussen op de echt belangrijke zaken. Altijd zijn er wel nieuwe verleidingen die mijn aandacht afleiden en die ik dan met veel goesting bespring. Vorige vrijdag was er met de prachtige Expanded Deluxe Edition van ‘Tell tale signs: The bootleg series vol.8, Rare and unreleased 1989-2006’ van Bob Dylan alweer zo‘n verleiding waar ik niet kon aan weerstaan. Sommigen beweren dat 125 euro veel geld is voor deze Limited Edition Deluxe package met daarin 3 cd’s (die 39 unreleased recordings, studio demos, alternate takes, live tracks and more bevatten), een 160 pagina’s tellend hardcover boek met singles artwork en een 60 pagina’s tellend booklet met zeldzame foto’s, in-depth liner notes & complete recording credits. En wat dan nog? Marginalen die zich met moeite wat beleg op hun brood kunnen permitteren, betalen wel 125 euro en meer voor een idiote voetbalwedstrijd. En zo kan ik nog wel tientallen voorbeelden opsommen. Bovendien moet ik de muziekindustrie dankbaar zijn dat deze prachtige box 125 euro kostte, want dankzij die prijs kocht ik me geen 7 of 8 andere, overbodige cd’s. Ja, ik kocht vrijdag samen met ’Tell tale signs’ ook nog de nieuwe Lucinda Williams cd ’Little honey’ en het intrigerende ’Faces in the rocks’ van Mariee Sioux, maar dat zijn dan ook geen overbodige cd’s. Daarbij raden mensen die dat kunnen weten aan om dezer dagen je geld te investeren in kunst en antiek in plaats van in banken en andere beursgenoteerde bedrijven. En laat ’Tell tale signs’ nu een groots Meesterlijk Kunstwerk zijn, waardoor je die prijs van 125 euro eerder als een symbolische prijs moet beschouwen, want net zoals andere Grote Kunstwerken is ’Tell tale signs’ van onschatbare waarde en dus een nuttige investering. Zelfs indien ’Tell tale signs’ alleen de 2 versies van het goddelijke ’Red river shore’ en de 3 versies van het al even goddelijke ’Mississippi’ zou bevatten, zou ik 125 euro nog een belachelijke spotprijs gevonden hebben. Meer wil ik er voorlopig niet over kwijt, want voor ik het weet bespring ik alweer een nieuw project waarmee ik niet klaarkom. Laat ik het erop houden dat ik deze ‘Tell tale signs’ het beste en het allermooiste deel vind in Dylan zijn ‘bootleg series’. ‘Tell tale signs’ laat zich immers beluisteren als een coherente studioplaat ondanks het feit dat het aanwezige materiaal maar liefst 17 jaar omspant en er hier en daar live nummers opduiken. Ligt het aan de constant hoge kwaliteit van de kleurrijke pracht die kunstenaar Dylan hier gedurende 39 songs lang op zijn muzikale canvas ejaculeert? Wat ik inmiddels wél met zekerheid weet na 5 beluisteringen van de 3 cd’s is dat ‘Tell tale signs’ samen met mijn LP versie van ’Fleet Foxes’ alle andere releases van dit jaar ver overstijgt.

Misschien kom ik ooit nog eens terug op de inhoud van ‘Tell tale signs‘, maar nu ga ik me voorlopig concentreren op mijn lopende projecten. En hierbij meld ik met vreugde dat ik vandaag toch al één project afgewerkt heb, en dat is het uploaden op youtube van het concert van Elliott Murphy & The Normandy All Stars van vorige week zaterdag in de AB. Ik schrok overigens van mezelf toen ik alle filmpjes in chronologische volgorde herbekeek. Naarmate het concert vorderde zie je het beeld bij momenten zeer onstabiel worden. Ik weet maar al te goed hoe dat komt. Die onstabiele beelden drukken namelijk mijn angstgevoel op die momenten uit. De paniek die in mijn hoofd toesloeg omdat op die momenten alles in mijn hoofd één mayonaise werd. Mijn blik werd glazig en ik begon te hallucineren. De belichting, het geluid, de mensen rondom mij, de gehele atmosfeer; alles begon te vervormen en te verwateren en werd één wazig geheel in mijn hoofd. En dat zie je jammer genoeg op deze beelden. Ze zijn heel confronterend voor me, maar daarom des te belangrijker voor mezelf en ik ben daarom blij dat ik ze heb kunnen vereeuwigen op YouTube. Hopelijk hebben jullie er toch ook wat aan. In ieder geval kunnen jullie via deze beelden nu letterlijk zien wat mijn ziekte met me doet. En nu stort ik me terug op mijn eilandplaten album top 100. Ik moet binnenkort tenslotte inschepen voor mijn reis naar mijn droomeiland Groenland en ik heb nog maar 13 platen in mijn koffer. Hoog tijd dus om de overige 87 in te pakken. Ik kan alvast verklappen dat ‘Tell tale signs’ en mijn LP versie van ’Fleet Foxes’ er ook zullen bij zijn. Intussen kan je het hele Elliott Murphy concert van vorige week bekijken door hieronder op de songtitels te klikken. Nee, niet het hele concert. ‘On my mind’ ontbreekt. Tijdens die song diende ik batterijen te wisselen. En ‘Diamonds by the yard’ ontbreekt ook. Om de één of andere reden weigert joetjoep mijn filmpje daarvan op te laden. Sorry daarvoor.

Elliott Murphy & The Normandy All Stars @ AB Brussel, zaterdag 4 oktober 2008

1. Selling the gold (CD: Selling the gold)
2. Black crow (CD: Soul surfing)
3. Sonny (CD: Beauregard)
4. Green river (CD: Strings of the storm)
5. Pneumonia alley (CD: Coming home again)
6. Ophelia (CD: Notes from the underground)
7. Razzmatazz (CD: Notes from the underground)
8. Canaries in the mind (CD: Coming home again)
9. You never know what you’re in for (CD: Night lights)
10. Last of the rock stars (CD: Aquashow)
11. Winners, loosers, beggars, choosers (CD: Party girls and broken poets)
12. On Elvis Presley’s birthday (CD: 12)
13. Doctor of mercy (CD: Soul surfing)
14. A touch of kindness (CD: Coming home again)
15. And general Robert E. Lee (CD: Notes from the underground)
16. Diamonds by the yard (CD: Night lights)

Encore:
17. LA woman medley
18. Come on Louann (CD: Soul surfing)
19. On my mind (CD: Notes from the underground)
20. Change will come (CD:
Affairs)
21. Never say never again (CD: Never say never, The best of 1995-2005)
22. As good as (CD: Coming home again)
23. Anastasia (CD: Just a story from America)
24. Sicily (CD: 12)