Tell Tale Signs

Bob Dylan - Tell tale signs 03

Ik kom tegenwoordig nog zelden klaar met iets en dat is best frustrerend. Die frustratie werkt verlammend en daarom voel ik me de laatste tijd ellendig en nutteloos. Hoeveel onafgewerkte projecten heb ik hier intussen al niet op mijn blog? Zelfs mijn medicatie helpt niet om me te focussen op de echt belangrijke zaken. Altijd zijn er wel nieuwe verleidingen die mijn aandacht afleiden en die ik dan met veel goesting bespring. Vorige vrijdag was er met de prachtige Expanded Deluxe Edition van ‘Tell tale signs: The bootleg series vol.8, Rare and unreleased 1989-2006’ van Bob Dylan alweer zo‘n verleiding waar ik niet kon aan weerstaan. Sommigen beweren dat 125 euro veel geld is voor deze Limited Edition Deluxe package met daarin 3 cd’s (die 39 unreleased recordings, studio demos, alternate takes, live tracks and more bevatten), een 160 pagina’s tellend hardcover boek met singles artwork en een 60 pagina’s tellend booklet met zeldzame foto’s, in-depth liner notes & complete recording credits. En wat dan nog? Marginalen die zich met moeite wat beleg op hun brood kunnen permitteren, betalen wel 125 euro en meer voor een idiote voetbalwedstrijd. En zo kan ik nog wel tientallen voorbeelden opsommen. Bovendien moet ik de muziekindustrie dankbaar zijn dat deze prachtige box 125 euro kostte, want dankzij die prijs kocht ik me geen 7 of 8 andere, overbodige cd’s. Ja, ik kocht vrijdag samen met ’Tell tale signs’ ook nog de nieuwe Lucinda Williams cd ’Little honey’ en het intrigerende ’Faces in the rocks’ van Mariee Sioux, maar dat zijn dan ook geen overbodige cd’s. Daarbij raden mensen die dat kunnen weten aan om dezer dagen je geld te investeren in kunst en antiek in plaats van in banken en andere beursgenoteerde bedrijven. En laat ’Tell tale signs’ nu een groots Meesterlijk Kunstwerk zijn, waardoor je die prijs van 125 euro eerder als een symbolische prijs moet beschouwen, want net zoals andere Grote Kunstwerken is ’Tell tale signs’ van onschatbare waarde en dus een nuttige investering. Zelfs indien ’Tell tale signs’ alleen de 2 versies van het goddelijke ’Red river shore’ en de 3 versies van het al even goddelijke ’Mississippi’ zou bevatten, zou ik 125 euro nog een belachelijke spotprijs gevonden hebben. Meer wil ik er voorlopig niet over kwijt, want voor ik het weet bespring ik alweer een nieuw project waarmee ik niet klaarkom. Laat ik het erop houden dat ik deze ‘Tell tale signs’ het beste en het allermooiste deel vind in Dylan zijn ‘bootleg series’. ‘Tell tale signs’ laat zich immers beluisteren als een coherente studioplaat ondanks het feit dat het aanwezige materiaal maar liefst 17 jaar omspant en er hier en daar live nummers opduiken. Ligt het aan de constant hoge kwaliteit van de kleurrijke pracht die kunstenaar Dylan hier gedurende 39 songs lang op zijn muzikale canvas ejaculeert? Wat ik inmiddels wél met zekerheid weet na 5 beluisteringen van de 3 cd’s is dat ‘Tell tale signs’ samen met mijn LP versie van ’Fleet Foxes’ alle andere releases van dit jaar ver overstijgt.

Misschien kom ik ooit nog eens terug op de inhoud van ‘Tell tale signs‘, maar nu ga ik me voorlopig concentreren op mijn lopende projecten. En hierbij meld ik met vreugde dat ik vandaag toch al één project afgewerkt heb, en dat is het uploaden op youtube van het concert van Elliott Murphy & The Normandy All Stars van vorige week zaterdag in de AB. Ik schrok overigens van mezelf toen ik alle filmpjes in chronologische volgorde herbekeek. Naarmate het concert vorderde zie je het beeld bij momenten zeer onstabiel worden. Ik weet maar al te goed hoe dat komt. Die onstabiele beelden drukken namelijk mijn angstgevoel op die momenten uit. De paniek die in mijn hoofd toesloeg omdat op die momenten alles in mijn hoofd één mayonaise werd. Mijn blik werd glazig en ik begon te hallucineren. De belichting, het geluid, de mensen rondom mij, de gehele atmosfeer; alles begon te vervormen en te verwateren en werd één wazig geheel in mijn hoofd. En dat zie je jammer genoeg op deze beelden. Ze zijn heel confronterend voor me, maar daarom des te belangrijker voor mezelf en ik ben daarom blij dat ik ze heb kunnen vereeuwigen op YouTube. Hopelijk hebben jullie er toch ook wat aan. In ieder geval kunnen jullie via deze beelden nu letterlijk zien wat mijn ziekte met me doet. En nu stort ik me terug op mijn eilandplaten album top 100. Ik moet binnenkort tenslotte inschepen voor mijn reis naar mijn droomeiland Groenland en ik heb nog maar 13 platen in mijn koffer. Hoog tijd dus om de overige 87 in te pakken. Ik kan alvast verklappen dat ‘Tell tale signs’ en mijn LP versie van ’Fleet Foxes’ er ook zullen bij zijn. Intussen kan je het hele Elliott Murphy concert van vorige week bekijken door hieronder op de songtitels te klikken. Nee, niet het hele concert. ‘On my mind’ ontbreekt. Tijdens die song diende ik batterijen te wisselen. En ‘Diamonds by the yard’ ontbreekt ook. Om de één of andere reden weigert joetjoep mijn filmpje daarvan op te laden. Sorry daarvoor.

Elliott Murphy & The Normandy All Stars @ AB Brussel, zaterdag 4 oktober 2008

1. Selling the gold (CD: Selling the gold)
2. Black crow (CD: Soul surfing)
3. Sonny (CD: Beauregard)
4. Green river (CD: Strings of the storm)
5. Pneumonia alley (CD: Coming home again)
6. Ophelia (CD: Notes from the underground)
7. Razzmatazz (CD: Notes from the underground)
8. Canaries in the mind (CD: Coming home again)
9. You never know what you’re in for (CD: Night lights)
10. Last of the rock stars (CD: Aquashow)
11. Winners, loosers, beggars, choosers (CD: Party girls and broken poets)
12. On Elvis Presley’s birthday (CD: 12)
13. Doctor of mercy (CD: Soul surfing)
14. A touch of kindness (CD: Coming home again)
15. And general Robert E. Lee (CD: Notes from the underground)
16. Diamonds by the yard (CD: Night lights)

Encore:
17. LA woman medley
18. Come on Louann (CD: Soul surfing)
19. On my mind (CD: Notes from the underground)
20. Change will come (CD:
Affairs)
21. Never say never again (CD: Never say never, The best of 1995-2005)
22. As good as (CD: Coming home again)
23. Anastasia (CD: Just a story from America)
24. Sicily (CD: 12)

10 gedachten over “Tell Tale Signs

  1. De archieven van Dylan blijven intrigeren, maar wat ik me nu toch al een jaar of 20 afvraag: voor wanneer was nu precies die releasedatum van Neils Archives? 2 live-CD’s hebben we gekregen maar die 136-delige CD-box (het kan ook iets minder geweest zijn) laat nog altijd op zich wachten…

    Like

  2. Ja Geert, het is me wat met die Neil archieven. Volgens mij ligt alles kant en klaar, maar ligt het probleem bij de boekhouding van alle betrokken firma’s: hoe krijg je zo’n lijvig document in deze financiële crisistijden immers verkocht? Is het niet naïef om dergelijk megalomaan project precies nu uit te brengen? Dat, en met nog vele andere vragen zullen marketeers, boekhouders en wie weet ik nog allemaal niet nu zitten zie… Dat is nu net het probleem denk ik. Volgende week (of over 2 weken) verschijnt in ieder geval nog eens een live cd: ‘Sugar mountain’… En daarmee zullen we het dan maar moeten doen alweer… voorlopig…

    Like

  3. de nieuwe bootlegcd’s van Dylan heb ik nog niet gehoord, maar mariee sioux brengt me ondertussen al enkele weken in hogere sferen met haar betoverende stem en muziek. prachtige plaat vind ik, en absoluut niet overbodig zoals je hier zelf ook al zegt.

    Like

  4. Ik ben jaloers op je, ik heb alleen maar de dubbele Tell Tale Signs. De luxe-editie was er nog niet toen ik mijn exemplaar kocht, anders had ik misschien ook niet aan de verleiding kunnen weerstaan. Als ik binnenkort eens naar de VS vlieg, kan ik ze daar wellicht voor een appel en een ei kopen. Maar wanneer is binnenkort? In verband met die voetbalwedstrijden heb je helemaal gelijk, en dan heb je ook nog die waanzinnig dure auto’s die waanzinnig dure benzine verbruiken, enzovoort.

    Like

  5. Ook ik heb voorlopige ‘slechts’ de dubbele versie aangeschaft. Ik heb echter voor meedere concerten of cd-boxen ooit meer dan 125 euro uitgegeven en dat, vind ik, kan men een muziekliefhebber nooit kwalijk nemen. De nieuwe bootlegseries vind ik echter eerder interessant voor ‘fans’. Dit is volgens mij echt niet de beste, toch de zwakste uit de hele reeks. Ik kan me geen enkele andere uit deze series indenken die zwakker zou kunnen zijn. In vergelijking met bvb de eerste drie volumes of de voorlaatste (No direction Home) verzinkt ‘volume 8′ bijna in het niets. Hoe interessant die demo’s en liveversies ook mogen blijken voor fans, slechts in enkele gevallen (bvb Most of The Time ) zijn ze evenwaardig of beter dan de versie die we al jaren kennen. Bovendien hadden de meeste liefhebbers ‘Cross The Green Mountain’ reeds al een tijdje in hun bezit, is de kwaliteit van opname van sommige live-takes matig (cfr Lonesome Day Blues) en vind ik persoonlijk de laatste take van ‘Dignity’ (op cd2) een ‘Sarma’-versie. Ach ja, ik speel misschien een beetje advokaat van de Duivel, maar ik had toch iets meer van de ‘nieuwe’ Dylan verwacht. Als we dan toch moeten zoeken naar de beste plaat van het jaar maakt voor mij de sublieme splinternieuwe plaat van Lucinda Williams het meeste kans (superlatieven te kort).

    Like

  6. We zijn duidelijk tegenpolen, beste Shake

    Ik vind ‘Little honey’ net de slechtste Lucinda plaat die ik ken. Waar is het “diepe”, “rijke” geluid van de prachtige voorganger ‘West’??? De grote Tom Jurek was in zijn recensie voor allmusic.com nog érg mild voor Lucinda, vond ik. ‘Little honey’ is voor mij dé grootste teleurstelling van het jaar.

    Sorry! 😉
    Roen

    Like

  7. @ Roen: ‘Paper Gown’ – mooie keuze, Roen. Song van het jaar.

    @ Shake: ik volg je echt niet. Voor mij is Tell Tale Signs het absolute hoogtepunt uit de Bootleg Series. Misschienz elfs nog spannender en onthullender dan de oorspronkelijke 1 tot 3 serie.
    No Direction Home was voor mij dan weer een enorme afknapper wegens te veel een alternatieve Greatest Hits.

    Like

  8. Gelukkig voor jou dat je niet naar Ijsland vaart!

    In verband met Tell Tale Signs: ik denk dat het een groeiplaat is. Vols. 1-3 waren zo buitengewoon goed, omdat ze zo’n grote verrassing waren. Er stonden zo buitengewoon veel schitterende en (door mij) nooit eerder gehoorde tracks op. Die eerste indruk kan niet meer weg.
    Toch vind ik The ‘Royal Albert Hall’ Concert (Vol. 4) de beste in de bootleg-reeks. Misschien is de elektrische helft wel de beste plaat van Bob Dylan? (Nee, Blonde On Blonde is de beste.)

    Lucinda Williams zegt de country vaarwel en is nu bijna pure rock & roll (en blues). Je kunt het daar moeilijk mee hebben, zoals ik aanvankelijk, maar je kunt de grote dame ook een kans geven. Ik vind dat ze die kans verdient.

    Like

  9. Mischien dat iemand mij kan helpen? Ik zat in een fotoshoot met bob dylan in camden town London voor zijn nieuwe cd cover. De foto’s zijn gemaakt door Maria Velez. Heeft iemand die foto’s ergens gezien in een boek van dylan?? Is dezelfde foto als de cover maar dan zit ik pratend naast dylan aan de tafel.. Ik had toen een grote blonde kuif en een rode bomberjacket aan. Nu schijnt dat er nieuwe (oude) foto’s zijn geplaatst in het booklet van Tell Tale Signs.
    Alvast bedankt voor de hulp

    Like

  10. Ik heb mijn boek van ‘Tell tale signs’ zonet een aantal keren grondig bestudeerd, en ik zie niemand die overeenstemt met jouw beschrijving. De foto’s van Ana Maria Valdez in het ‘tell tale signs’ boek staan overigens op de pagina’s 20, 21, 27 en 37… maar volgens mij sta / zit je er niet tussen…

    Like

Reacties zijn gesloten.