Duyster

Het Stubru-programma Duyster is zojuist afgelopen en om in de sfeer te blijven heb ik het duistere nieuwe plaatje van Wovenhand ‘consider the birds’ in de cd-lader gestopt. Overigens was het niet zo’n speciale Duyster-aflevering vandaag. Geen sessie, geen interview, geen special, … zelfs niet zo’n al te goeie playlist als u het mij vraagt. Toch heeft het programma me vandaag over de streep geholpen om me nu eindelijk eens het album van Yann Tiersen & Shannon Wright te bestellen.  Nochtans stond het nummer ‘Something to live for’ de voorbije weken ook al in de Duyster-playlist, maar vandaag pas klikte het plots tussen mij en het nummer. Het heeft immers wel iets, de melancholische pianoklanken van Tiersen in combinatie met de getormenteerde stem van Wright, maar dat besef je pas na enkele luisterbeurten.

Het is overigens niet de eerste keer dat ik een album bestel nadat ik één of meerdere nummers van het desbetreffende album gehoord heb tijdens Duyster. Eén van de mooiste albums die ik dankzij Duyster gekocht heb indertijd is het album ‘Trust’ van de sadcore-groep Low. Ik had me voordien van Low al het album ‘Things we lost in the fire’ gekocht, maar die eerste kennismaking met de muziek van Low was me toen niet zo goed bevallen en dus was ik niet van plan nadien nog een nieuw Low-album aan te schaffen.
Totdat ik die zondagavond 15 september 2002 het nummer ‘(That’s how you sing) Amazing Grace’ hoorde tijdens Duyster. Ik was net ‘in gesprek’ met Amelieke op het legendarische Gastenboek van Studio Brussel toen we beiden ineens ‘zwegen’ vanwege dat bloedmooie Anthem dat plots van over de radiogolven als een kil briesje mijn huiskamer kwam binnengewaaid. Op dat moment had ik er geen woorden voor en het enige dat ik toen op het Gastenboek kon uitstotteren was “wwwaaaaaauuuuwwwwwwwww!!!!!” Wat ik wel meteen wist, was dat ik het nieuwe Low-album absoluut moest hebben, ook al was de rest van het album de grootste muzikale rotzooi ooit op band gepleurd.

Toen ik het album dan enkele weken later kocht, bleek ook de rest van ‘Trust’ gelukkig goed mee te vallen. ‘Trust’ groeide zelfs uit tot mijn soundtrack bij de regenachtige, winderige, kille herfstavonden van 2002 en was dus ideaal luistervoer om mezelf in dergelijke omstandigheden nog méér in tristesse te wentelen, waardoor ik alleen nog méér genoot van de vertraagde, verstilde, depressieve, gitzwarte, angstaanjagende Dodenmarsen die het album rijk is. Loodzware begrafenisnummers als ‘(That’s how you sing) amazing grace’, ‘Time is the diamond’ en ‘The lamb’ moet je dan ook niet consumeren tijdens de zomer, wanneer het buiten 30° warm is en de zon ongenadig van de prille ochtend tot de late avond je huiskamer binnenvalt. En een polonaise zal je met dit album ook nooit op gang trekken. Nee, bij het horen van de songs op ‘Trust’, doemen veeleer oude, verlaten, mistige begraafplaatsen met verzakte zerken in je hoofd op.

Zo’n plaat is ook ‘Consider the birds’ van Wovenhand, maar door de dreigende, onheilspellende voordracht van predikant David Eugene Edwards klinkt deze plaat zo mogelijk nog zwaarder op de hand dan Lows ‘Trust’. Toch moet ik nu bij het beluisteren van ‘Consider the birds’ eerder denken aan gebakken vleeskroketten dan aan horrorlocaties. Maar dat is dan weer te wijten aan mijn knorrende maag. Dat krijg je immers van al dat nachtelijke bloggen. Als u mij nu wil excuseren; ik ga mijn frietketel aanzetten…