Nu ik het toch over Goddeau heb: dankzij hoofdredacteur Matthieu Van Steenkiste leerde ik eerder dit jaar de cd ‘That creepy hope on love’ van de Spaanse groep Lansbury kennen en daar ben ik hem bijzonder dankbaar voor. Jazeker, u leest het goed: Lansbury is een Spaanse groep, maar denk hierbij vooral NIET aan castagnetten en de familie Iglesias. Nee, Lansbury levert op hun zwaarmoedige prachtdebuut de ideale soundtrack voor al uw begrafenissen.
De begrafenisstoet songs op That creepy hope on love trekt zich met de loodzware openingstrack ‘Hole/world’ moeizaam op gang middels spaarzame gitaren en een stemmige piano. Er loeit een huilende wind doorheen het hele nummer waarop het gefluister van zanger Javier Otero drijft. De toon is hiermee meteen gezet voor een gezellig mysterieus spookuurtje.
Javier Otero lijkt overigens het gewicht van het hele universum op zijn schouders te torsen. In het miniatuurtje ‘Singsong for the goodtimes’, dat klinkt alsof het in de badkamer is opgenomen, luidt de enige tekstregel immers: “Maybe you think I´m happy, but I´m fading faster than the speed of sound. Don´t you see it in my eyes? The world´s tumbling down.” Als beginselverklaring kan dit tellen.
Vrij indrukwekkend klinkt daarna het liefdeslied ‘A luscious moment (summertime on the moon lowlife)’. Niet zomaar een luchtig liefdesliedje overigens; nee, de muziek en de gedebiteerde tekst klinken als een afscheidsbrief; alsof het koppel meteen daarna mekaar de dood zal injagen. ‘Dragon’ is vervolgens hét absolute hoogtepunt van de cd. Een zwaar gestemde piano leidt het nummer in, waarna gastzangeres Conchi op bloedstollende wijze de woorden “How can I feel so sad? How can I feel so down? I know that life is a wonderful gift. Sometimes I feel so alone, sometimes the air that I breathe smells just like gasoline” stamelt. Javier Otero treedt Conchi net op tijd bij en samen slepen ze zich naar de indrukwekkende climax van het nummer. De kroppen op mijn vel en de kiekens in mijn keel zijn ondertussen niet meer te tellen en we zijn nog maar 4 nummers ver; dat belooft.
Het daaropvolgende duo ‘Creepy hope’ en ‘A way back home’ trekken vervolgens de goeie lijn door en klinken als typische droefgeestige Tindersticks-ballads. Javier Otero haalt in deze nummers zijn beste Stuart Staples-imitatie boven en ook muzikaal doen deze songs aan het beste van Tindersticks denken.
Tonnen sfeer vervolgens in het verstilde ‘Your starlette lingerie’ dat inmiddels al uitgegroeid is tot één van mijn favoriete songs van het jaar. Een triest klinkende Javier Otero wordt hierop begeleid door een motiefje van een treurige akoestische gitaar en een zo mogelijk nog treuriger klinkende slidegitaar. Neerplenzende regen en een aanstormend onweer klinken op de achtergrond doorheen het hele nummer en versterken de trieste sfeer. Een schuilplaats zoeken baat niet; de kouwe rillingen lopen sowieso over je rug.
Het luchtige begin van ‘Murder she wrote’ zet je nadien op het verkeerde been, want plots wakkert een storm van gitaren en donderende drums aan om vervolgens even vlug weer te gaan liggen. Een staaltje Godspeed You!Black Emperor dat wat mij betreft gerust een kwartier lang had mogen tentoon gespreid worden.
“And that´s the story of my fuckin´ life, completely dissapointed. Goodbye lover, goodbye friends. I must run away from here right now, I must run away. But everywhere I´m going now, yeah everywhere I´m going is just the same”, luidt het in de mistroostige tekst van het meeslepende ‘Addle choice’. Ik kan hierbij nog nét een “Cheer the fuck up, you miserable bastards!” onderdrukken, maar het is wél alweer een prachtige, in tristesse verdrinkende song. ‘A long day pass’ herinnert daarna alweer aan iets van Tindersticks, maar geldt slechts als opstapje voor de magnifieke afsluiter ‘The birthday boy’, dat opbouwt naar een fabuleuze climax van gecontroleerde chaos.
Enfin, u hebt het inmiddels wel begrepen zeker beste bloglezer, dat ik nog geen klein beetje kapot ben van deze fenomenale cd. Het is dan ook ontzettend jammer dat deze fantastische plaat zo moeilijk verkrijgbaar is. U zal de plaat dus niet even kunnen voorbeluisteren in de winkel, want ik vermoed dat geen enkele winkel deze plaat in stock zal hebben. U zal maar moeten vertrouwen op mijn omschrijving van de cd en de uitstekende Goddeau-recensie. Ik had immers ook maar de gok gewaagd door Matthieu z’n recensie blindelings te vertrouwen, en zoals u hebt kunnen lezen hierboven heb ik me de aanschaf nog geen moment beklaagd. De plaat heeft zich intussen zelfs in mijn voorlopige top 3 van beste albums van 2004 genesteld.
Bovendien was het bestellen van deze cd op zich geen groot risico. Groot was mijn verbazing immers toen Gert van Eddy’s Records, Halle me wist te melden dat ik slechts 8.50 euro diende te betalen voor deze cd, want tenslotte is het toch een volwaardige cd met bijna een uur muziek. Er zijn grotere idioten die zich wekelijks belachelijke singletjes kopen, die nog geen 10 minuten duren, waarvoor ze minstens 5 euro betalen.
Toch raad ik labiele personen aan zich zo ver mogelijk weg te houden van dit deprimerende plaatje. Het zou ze immers dat laatste ultieme duwtje bieden richting zelfmoord. Maar ook alle anderen raad ik aan om toch maar het telefoonnummer van tele-onthaal bij de hand te houden. Uw steeds tot uw dienst zijnde, inmiddels naar de doos Valium grijpende blogger, RoenHetZwoen.
Ps: Voor ik het vergeet: verwacht morgen GEEN update van mijn blog, want madam en ik gaan morgen naar het concert van Elliott Murphy in Gistel. Zondagnacht of maandagmorgen leest u uiteraard alles over dit concert op mijn blog. Tot dan!
Roen's Ranch 