Onze allereerste aangename kennismaking met de wonderlijke muziek van Elliott Murphy was in maart 2000 toen Elliott Murphy & Olivier Durand een duoconcert gaven in de Gentse Vooruit en ons een onvergetelijk concert hadden bezorgd. Het was meteen liefde op het eerste gezicht tussen ons en de prachtige, tijdloze singersongwriter-muziek van Mr. Murphy. Zelfs mijn madam, die niet zo gepassioneerd bezig is met muziek, gaat sinds dat concert helemaal op in de muziek van Elliott Murphy. We hebben ondertussen al de hele back-catalogus van Murphy gekocht en sindsdien nog een tiental concerten van Murphy en zijn voltallige band gezien. Het gevoel van toen hoopten we dan ook nog eens te mogen herbeleven gisterenavond in Gistel, waar Elliott Murphy en Olivier Durand opnieuw voor een duoconcert geprogrammeerd stonden.
In vergelijking met ‘die magische avond van toen’ was het gisterenavond echter niet meer zo verrassend, besloten we na afloop van het concert. Hetgeen ook logisch is, want we hebben Elliott & co zoals gezegd ondertussen al een tiental keer live aan het werk gezien en dan weet je op den duur wel waaraan je je mag verwachten. Niets verrassends of nieuws dus gisteravond in Gistel, maar gewoon een 2 uur durende oerdegelijke, genietbare set van Elliott & Olivier. Voor hetzelfde geld had het nochtans dik kunnen tegenvallen, want vorig weekend hadden Elliott Murphy, Olivier Durand en de rest van ‘The Rainy Season Band’ nog een 3 uur durend spektakel gegeven in Barcelona tijdens het Spaanse fanclubconcert. Maar daar was dus gisterenavond in Gistel gelukkig niks van te merken.
Elliott & Olivier openden in Gistel met het bijna 15 jaar oude, vergeten pareltje ‘Greetings from Sidney’ en de toon was meteen gezet voor een oergezellig concert. Na een routineus afgehaspeld ‘The best kiss’ en publieksfavoriet ‘Come on Louann’ was het tijd voor het eerste hoogtepunt met ‘Green river’, waarin Olivier nogmaals excelleerde op zijn akoestische gitaar. Ik heb het inmiddels al honderd keer gezegd, maar ik blijf het herhalen, want ik méén het als ik zeg dat die jongen een gitaar kan laten zingen of huilen met zijn Gouden Vingers. Als Olivier zijn akoestische gitaar omgordt, hangt er magie in de lucht en komt er gegarandeerd vuur uit het instrument. Het lijkt alsof zijn gitaar een verlengstuk van zijn lichaam is. Dankzij Olivier z’n bevlogen manier van spelen geeft hij Elliott z’n songs die extra dimensie waardoor ze zo speciaal worden.
Zo kreeg ook het 30 jaar oude, verstilde ‘Bittersweet’ de wonderlijke Olivier-touch aangemeten, waardoor het albumvullertje promoveerde naar de status van ‘tijdloze classic’. Je kon hierbij gewoon niet onberoerd blijven en de eerste kroppen nestelden zich dan ook meteen knus in de keel. Hetzelfde kon ook gezegd worden over het alweer bloedmooi uitgevoerde ‘On Elvis Presley’s birthday’. Elke keer is dat Monument uit Elliott z’n oeuvre hét hoogtepunt van een Elliott Murphy-concert en dat was gisterenavond dus niet anders. Je zou ondertussen denken dat Elliott geen gevoel meer kan injecteren in die classic, maar hij flikt het toch telkens weer. Wie onberoerd kan blijven bij het met een warme gloed gezegende ‘On Elvis Presley’s birthday’ heeft gewoon geen hart voor muziek en moet maar naar een superstrak geregisseerde show van de Anastacias en de Britney Spearsen van deze wereld gaan kijken. Kilte en gebakken lucht genoeg immers te vinden daar op dat soort ‘concerten’ voor dat soort ‘muziekliefhebbers’.
‘Navy blue’ en ‘Night falls’ hielden dit warme, aangename gevoel vervolgens nog een tiental minuten vast, waardoor we ons daarna konden ontladen dankzij het wervelende ‘I want to talk to you’. Met het daaropvolgende ‘Diamonds by the yard’ beëindigden Elliott & Olivier reeds hun set, maar ze keerden uiteraard nog eens terug voor maar liefst een bisronde van 6 songs in dik 3 kwartier.
De bisronde werd ingezet met het bloedmooie ‘The red lights’, waarna meteen dé Elliott-klassieker bij uitstek ‘Last of the rock stars’ volgde. Het publiek was hierbij zoals altijd door het dolle heen en de hele tekst werd woord voor woord meegebruld. Dit was meteen het startschot voor een karaoke-halfuurtje met uitgesponnen versies van ‘Like a rolling stone’, ‘Gloria’ en ‘Twist and shout’. Elliott & Olivier beëindigden de set vervolgens definitief met het ook al oeroude, maar nog steeds oerdegelijke, tijdloze ‘Just a story from America’.
Zoals na ieder concert mengden Olivier en Elliott zich tussen de fans, waardoor het er deze keer eindelijk van gekomen is: Iedere keer hadden we het al vergeten, maar deze keer legde mijn madam eindelijk Elliott en mezelf voor eeuwig vast op de gevoelige plaat!
Setlist:
1. Greetings from Sidney
2. The best kiss
3. Come on Louann
4. Green river
5. Bittersweet
6. Mystery train
7. Buddy & Peggy Sue
8. You’re gonna chase love away: Max’s Kansas City
9. Destiny
10. On Elvis Presley’s birthday
11. Navy blue
12. Night falls
13. I want to talk to you
14. Diamonds by the yard
Encores:
15. Red lights
16. Last of the rock stars
17. Like a rolling stone (Started with Gloria but because of a broken string Elliott changed to Like a rollin’ stone on harmonica; meanwhile Olivier replaced the broken string as always in no-time)
18. Gloria / Twist and shout
19. Sicily (by public demand)
20. Just a story from America
Ps: Morgenavond alweer geen blogupdate wegens ‘madam en ik naar de AB voor het concert van Sophia’! Een uitgebreid concertverslag hiervan krijgt u hier waarschijnlijk tegen dinsdagavond te lezen.
Roen's Ranch 