Hoe zouden The Triffids vandaag klinken indien frontman David McComb nog leefde en in de veronderstelling dat The Triffids vandaag nog samen platen zouden maken? Ik moest er spontaan aan denken toen ik vandaag voor de zoveelste keer de nieuwe cd ‘Botanica vs the truth fish’ van Botanica beluisterde. Het stemtimbre van zanger en bezieler Paul Wallfisch doet namelijk bijwijlen erg denken aan de betreurde Opper Triffid en ook de muziek doet vermoeden dat de leden van Botanica ooit eens een Triffids-plaat beluisterd hebben.
De nieuwe plaat ‘Botanica vs the truth fish’ is inmiddels al de derde cd van dit gezelschap, maar ik leerde pas vorige maandag hun muziek kennen, toen frontman Paul Wallfisch het voorprogramma van Sophia verzorgde. Nog voor ik ook maar één noot muziek gehoord had van deze groep, kocht ik mij voor het optreden reeds alle Botanica-cd’s, die zanger Wallfisch zelve aan de man bracht in het merchandise hoekje in de AB. Hij wist dan ook te vertellen dat hij de nieuwe plaat ‘Botanica vs the truth fish’ reeds bij had en dat die pas in februari op de Europese markt zal verschijnen. Bovendien herinnerde ik mij ook de lovende Goddeau-recensie van Karolien Cammaerts van de vorige Botanica-plaat ‘With all seven fingers’. Aangezien ik die plaat indertijd domweg ‘vergat’ te kopen, was dit dus dé uitgelezen kans om die stommiteit alsnog goed te maken. Nu is het natuurlijk altijd een risico om platen te kopen van een groep waarvan je nog nooit één noot muziek gehoord hebt, maar ik vertrouwde dan ook volledig op de Goddeau-recensie van de vorige plaat én mijn onfeilbare muzikale intuïtie. Bovendien vond ik het best fijn om ook eens een cd te hebben die hier pas over enkele maanden op de markt komt. Ook het ultrakorte solo-optreden van Wallfisch zelf overtuigde me van het feit dat ik met deze Botanica-cd’s ‘iets speciaals’ had gekocht. En inderdaad, na beluistering van de vorige plaat ‘With all seven fingers’ kan ik wel stellen dat dit wellicht mijn ‘plaat van het jaar’ was geweest indien ik ‘m in 2002 had gekocht. En had Mark Lanegan Band dit jaar niet het oersterke, onverwoestbare ‘Bubblegum’ uitgebracht, zou de nieuwe Botanica-plaat ‘Botanica vs the truth fish’ wellicht mijn favoriete plaat van dit jaar zijn.
Meteen vanaf de instrumentale openingstrack, waarvan de titel overigens niet vermeld wordt op het hoesje, grijpt Botanica je meteen bij de keel om je pas na het afsluitende ‘Lost’ met een verweesd gevoel achter te laten. Daardoor is het ook een zeer verslavend plaatje, want je wil deze onwerelds mooie muziek immers telkens opnieuw beluisteren. Onderweg valt er immers genoeg moois te ontdekken. Zo herinneren de op een onstuimige orgel leunende bluesy walsjes ‘The truth fish’ en ‘Billboard Jesus’ aan de jonge Nick Cave. De geest van The Triffids waart daarna rond in het rustige ‘The flag’ en het groots opgezette ‘Good’. Het betoverend mooie, ronduit schit-te-ren-de drieluik ‘Love is a difference’, ‘Closed’ en ‘Swimming in the ocean at night’ klinken zelfs even groots en weids als ‘Wide open road’, dé Triffids klassieker uit de tijdloze LP ‘Born sandy devotional’. Op deze songs lijkt het alsof David McComb écht is verrezen. Niet dat Paul Wallfisch een gratuite imitatie geeft, maar net als McComb klinkt ook hij even rusteloos en lijkt ook hij de songs te zingen op dàt moment van de dag wanneer de fles leeg en het gemoed vol is. Ik zou u voorts nog kunnen wijzen op het woelige ‘Shy or stupid’, het intrigerende, gelaagde ‘Limerence’ en het met een bloedmooie tekst gezegende, wurgend mooie afsluitende wiegeliedje ‘Lost’, maar eigelijk zou al het voorgaande lof al voldoende moeten zijn om nu alvast uw exemplaar van ‘Botanica vs the truth fish’ bij uw lokale platendealer te bestellen. Want weet dat u hiermee wellicht nu al uw ‘plaat van het jaar 2005’ reserveert. Voor mij is het dat dit jaar nét niet, wegens, zoals hierboven vermeld, dat verduiveld, verschrikkelijk goeie ‘Bubblegum’ van Mark Lanegan Band. Maar daarover later meer in mijn Rock-jaaroverzicht.
Roen's Ranch 