U2 – Vertigo !

Vandaag is het 19 november. “Dank u voor deze dienstmededeling Roen, maar we kunnen zélf ook de kalender lezen”, hoor ik u al denken. Vandaag is echter niet zo maar een dag, maar dé dag waar ik nu al maanden naar uitkijk. Vandaag staat dan ook al màànden met een dikke vette rode stip aangeduid in mijn denkbeeldige agenda. Vandaag is namelijk D-day voor mij en duizenden andere muziekliefhebbers. Net zoals een kind nu al weken uitkijkt naar 6 december, zo kijk ik nu al maanden met hetzelfde kinderlijke enthousiasme uit naar 19 november. “Get to the fuckin’ point, Roen!” Wel, beste bloglezers, vandaag ligt de nieuwe U2-plaat ‘How to dismantle an atomic bomb’ eindelijk in de Betere Platenwinkel! Als dàt nog eens geen goed nieuws is! Een mens zou al van minder opgewonden raken dezer dagen!

Hoewel er de volgende weken nog wel enkele interessante cd-releases komen, wordt het muziekjaar 2004 met de komst van die nieuwe U2-plaat symbolisch afgesloten. ‘How to dismantle an atomic bomb’ is dan ook niets minder dan de Kroon op een fantàstisch muziekjaar 2004. Hoeveel goeie tot uitstekende platen zijn er dit jaar immers niet verschenen? Ik ben de tel inmiddels kwijt en mijn voorlopige eindlijstje met mijn 10 favoriete platen van het jaar dat ik begin september samenstelde, heb ik inmiddels van pure miserie al in de digitale prullenmand gekieperd. En dan komt vandaag met de nieuwe U2 pas dé grootste cd-release van het jaar uit! Niet dat ik daarom meteen verwacht dat de nieuwe U2 in mijn eindlijstje zal terechtkomen, maar je weet maar nooit. Van de vorige U2-plaat ‘All that you can’t leave behind’ had ik het immers ook niet verwacht toen ik voor het eerst de vooruitgesnelde single ‘Beautiful day’ hoorde, maar die plaat werd uiteindelijk zelfs mijn persoonlijke nummer één van het jaar 2000. Niet dat ik ‘Beautiful day’ geen goed nummer vond; integendeel! Ik vreesde echter dat U2 met dat fantàstische ‘Beautiful day’ meteen hun beste kruit had verschoten, maar niets bleek minder waar toen het album verscheen. Want hoewel ‘Beautiful day’ daadwerkelijk één van de talrijke hoogtepunten was van die plaat, was het lang niet het absolute hoogtepunt. Zo werd het hemelsbreed uitwaaierende ‘Kite’, waarop Bono fenomenaal uithaalde, mijn persoonlijke favoriete nummer van het album, gevolgd door de epische hymne ‘Walk on’ en het onheilspellende, in het refrein losbarstende ‘New York’. Om nog maar te zwijgen over de halsbrekende capriolen die ik uitvoerde toen de rechttoe rechtaan rocker ‘Elevation’ weer eens in alle hevigheid uit de speakers knalde. De vooruitgestuurde single ‘Vertigo’ van het nieuwe album heeft overigens dicht tegen dat ‘Elevation’ gelegen. En in ‘Vertigo’ herken ik ook hetzelfde Heilige Vuur als in ‘Desire’, de single die destijds ‘Rattle and hum’ aankondigde. Dat ‘Vertigo’ niet bepaald een single voor gevoelige oortjes is, mag blijken uit de vele negatieve reacties. Het zijn enggeestige reacties van mensen die wellicht brutaal wakker geschud werden toen splinterbom ‘Vertigo’ voor de allereerste keer op hun veilige mainstream radiozender in alle hevigheid losbarstte. Dat soort ‘muziekliefhebbers’ was immers gewend geraakt aan de onderkoelde, slaapverwekkende, onthaastingsmuziek van Dido en de ongevaarlijke afgemeten designerpop van Natalia en andere Anastacias. ‘Vertigo’ is dan ook dé wake up-call die de mainstream radiozenders eens konden gebruiken. Tenslotte kan geen enkele radiozender om een nieuwe U2-single heen. Programmasamenstellers van commerciële zenders zullen nogal met de handen in het haar hebben gezeten toen ‘Vertigo’ op hun bureau belandde. Probeer ‘Vertigo’ immers maar eens tussen om het even welke singles te programmeren als je zender Q Music, Donna of Topradio heet. Het is niet denkbeeldig dat men bij dat soort radiozenders de voorbije weken in de archieven gedoken is om te kijken waartussen ‘Smells like teen spirit’ van Nirvana indertijd geprogrammeerd stond. Niet dat ik ‘Vertigo’ daarom op hetzelfde niveau plaats als die onverwoestbare Klassieker, maar ik vind het alleszins een dijk van een single dankzij de geïnspireerde nijdige, splijtende moordriffs van The Edge. Gedurfd dat wel, want zelfs de meest doorwinterde U2-fan zal hierdoor eerder de neiging hebben het nieuwe album eerst eens in de winkel voor te beluisteren alvorens tot de aanschaf over te gaan. In ieder geval ga ik alvast een slaaploze nacht tegemoet, om dan straks mijn exemplaar van ‘How to dismantle an atomic bomb’ in huis te halen. Menslievend als ik ben, mag ik graag van u hetzelfde hopen.