Gisteren madam de Visa-kaart in de handen gestopt en haar op die manier samen met Ayco subtiel het huis uit gejaagd met de woorden: “Laat u maar eens goed gaan; ge moet op geen euro kijken!” Vervolgens een coca van een goed jaar ingeschonken, de handleiding ‘How to dismantle an atomic bomb’ written by U2 in de cd-lader gestopt en mezelve in de zetel laten ploffen. “Wat een gedoe Roen, om simpelweg naar een cd te luisteren” denkt u wellicht, maar ik wou dan ook in de allerbeste omstandigheden naar dé cd-release van het jaar luisteren.
Na enkele seconden van openingstrack ‘Vertigo’ veerde ik echter alweer recht dankzij de uitnodigende countdown “Unos dos tres catorce!”: het was hét startschot om de 15-jarige puber in mij los te laten, de luchtgitaar te grijpen en als een idioot door het huis te rennen, keihard het refrein meebrullend. Nu het nummer hier eens op volle kracht kon ontploffen, klonk het nog opwindender dan alle vorige beluisteringen samen. ‘Vertigo’ blaast moeiteloos wel 10.000 ‘Seven nation army’s’ weg en is dan ook niets minder dan dé Rocksong van 2004 en bij uitbreiding van deze nog jonge eeuw! Gelukkig duurt ‘Vertigo’ maar iets meer dan 3 minuten en is het daaropvolgende ‘Miracle drug’ een rustigere song, want met mijn fysieke conditie is het triestig gesteld tegenwoordig. Dat ‘Miracle drug’ wordt overigens gedragen door de rinkelende, echoënde gitaren van The Edge en kent dezelfde spannende, geladen opbouw als ‘Bad’ uit ‘The unforgettable fire’. De intieme, akoestische intro van ‘Sometimes you can’t make it on your own’ doet vervolgens naar de aansteker grijpen en zwelt aan naar een epische, grootse finale. Heel andere koek is het dampende ‘Love and peace or else’ dat zich zowaar aandient als een smerige, groovende, withete bluesrocker. Als dit een vinylplaat was, dan kwam er gegarandeerd stoom uit de groeven tijdens dit nummer. De perfecte eerste plaatkant wordt hierna magistraal beëindigd met het twinkelende ‘City of blinding lights’ waarin hetzelfde pianomotiefje wordt gebruikt als destijds in ‘October’, het korte instrumentale titelnummer uit de gelijknamige LP.
Kant B begint alvast bijna even opwindend als kant A met het voortstuwende ‘All because of you’, waarin drummer Larry Mullen alweer een strak ritme oplegt, bassist Adam Clayton aan zijn bas snokt totdat er rook uitkomt, Bono nogmaals het uiterste uit zijn machtige vocalen haalt en The Edge alweer enkele bliksemschichten uit zijn gitaar jaagt. Ik besluit om de band hierbij nog maar eens met een bezielde luchtgitaarperformance bij te treden om nadien weer compleet uitgeput op adem te komen tijdens de op een onschuldig wolkje drijvende, heerlijk luchtige popsong ‘A man and a woman’. Alsof er nog niet genoeg op hun repertoire staan, gooit U2 er vervolgens met het groots opgezette ‘Crumbs from your table’ nog maar eens een hemelsbreed klapwiekende stadionrocker tegenaan. Het mysterieuze, bloedmooie ‘One step closer’ ademt daarna alweer de sfeer van het album ‘The unforgettable fire’ en draagt overduidelijk de typische Daniel Lanois-stempel. In het tekstboekje wordt zowaar Noel Gallagher bedankt bij dit nummer, maar gezien ik te lui ben om de uitgebreide credits achteraan het boekje helemaal uit te pluizen, weet ik eigenlijk niet waarom Noel bedankt wordt. In ieder geval is het een welgekomen rustpunt om de luisteraar voor te bereiden op de finale van het album. Die finale wordt ingezet met het fenomenale, magistrale ‘Original of the species’ waarin de groep nog eens alle registers opentrekt, waardoor dit hét absolute hoogtepunt van het album is. Superlatieven schieten te kort om dit ultieme magnum opus gepast te verwoorden. Het breed uitwaaierende ‘Jahweh’ sluit dit album op gepaste wijze af, maar tegen dan lag ik al làng onderuit voor het meesterschap dat U2 hier een heel album lang heeft tentoon gespreid.
U2 walst op ‘How to dismantle an atomic bomb’ dus nog maar eens moeiteloos als een niets ontziende pletwals over de luisteraar én de concurrentie heen. Het is dan ook niets minder dan het zoveelste magistrale Meesterwerk van U2. Wie het ontkent, is een azijnpisser en moet maar eens dringend zijn oren laten uitspuiten. Ze hebben er een kwarteeuw over gedaan, maar met ‘How to dismantle an atomic bomb’ heeft U2 hun Gouden Elftal van albums gecompleteerd en aldus het Real Madrid van de Rockmuziek gecreëerd. En u?
Roen's Ranch 