CD – THE WALKABOUTS : hoog ontvlambaar op ‘Acetylene’

Bespreking
 
Deze nieuwe cd van The Walkabouts is de aanleiding geweest om nog maar eens met een blog te beginnen. Soms heeft een mens namelijk de onweerstaanbare drang om zijn enthousiasme over een plaat met de rest van de wereld te willen delen; een drang die me uitgerekend met deze nieuwe Walkabouts-plaat overviel. 
 
Ik volg de muzikale uitspattingen van The Walkabouts sinds begin ’96 toen ze het magistrale ‘Devil’s road’ uitbrachten, maar met de daaropvolgende albums hebben ze me nooit meer weten te verrassen. Goeie platen; daar niet van, maar met ‘Nighttown’, ‘Trail of stars’, het cover-album ‘Train leaves at eight’ en ‘Ended up a stranger’ benaderden ze slechts met momenten de adembenemende muzikale pracht van Meesterwerk ‘Devil’s road’. Toen ik vorige vrijdag het nieuwe ‘Acetylene’ kocht, verwachtte ik dan ook niets meer dan een logisch vervolg op ‘Ended up a stranger’.
 
Maar zoals tegenwoordig wel meer blijkt in de huidige maatschappij: er zijn geen zekerheden meer in het leven. Want wàt een patat in mijn gezicht was me dat zeg, die eerste beluistering van het uiterst hoog ontvlambare ‘Acetylene’! Nuja, met dergelijke muzikale superioriteit mogen ze me altijd in het gezicht komen slaan. Maar het was toch wel even aangenaam schrikken van openingssong ‘Fuck your fear’; het soort sinistere, briesende gitaarrocker dat Neil Young in zijn betere dagen al eens door zijn Marshall-versterkers liet loeien. ‘Fuck your fear’ is meteen ook het openingsstatement van deze plaat: “We hebben deze wereld toch met z’n allen naar de kloten geholpen; nu moeten we er dan ook maar de gevolgen van dragen, dus een welgemeend fuck your fear aan u allen, beste mede-aardebewoners!”, smijten The Walkabouts de keiharde waarheid in ons gezicht.
 
Meteen is hiermee de toon gezet voor de rest van het album; een album waarmee The Walkabouts perfect de huidige tijdgeest vatten: Er is nog een toekomst, maar door alle beslissingen die we in het recente verleden gemaakt hebben, is onze toekomst erg onzeker geworden. Die onzekerheid vertaalt zich ook in de overige 9 fantàstische songs: Wèg is de muzikale subtiliteit die we kennen van het vroegere werk. Nooit eerder klonken The Walkabouts donkerder, rauwer, ongepolijster en explosiever dan op ‘Acetylene’; zowel op muzikaal als op tekstueel vlak. Zelfs de zacht fluwelen, zalvende voordracht van frontvrouw Carla Torgerson die op voorgaande platen steeds als toevluchtsoord gold wanneer frontman Chris Eckman weer eens zijn meest sombere zelve was, biedt nu geen troost meer: ook zij klinkt nu al even onheilspellend en verbitterd als Sombermans Eckman.
 
Laat dit alles er u echter niet van weerhouden dit plaatje te ontdekken, want The Walkabouts hebben met ‘Acetylene’ een essentiële plaat gemaakt: het is in zekere zin hun post 9/11-plaat; hun verslag van hoe de wereld er sinds Die Dag vandaag uitziet: een braakliggend, onherbergzaam, hoog ontvlambaar landschap. ‘Acetylene’ is dan ook dé perfecte, zinderende soundtrack bij dit Angst-tijdperk.
 
Rapportcijfer: 
 
8,5/10
 
Gekocht:
 
Vrijdag, 12 augustus 2005
Eddy’s Records – Ninoofsesteenweg 12, 1500 Halle.
Prijs: 17 euro
 
Overige albums van The Walkabouts in mijn persoonlijke collectie: 
 
1. Scavenger (1991) : 7/10
2. Satisfied mind (1993) : 8/10
3. New west motel (1993) : 7,5/10
4. Setting the woods on fire (1994) : 8,5/10
5. Devil’s road (1996) : 9,5/10
6. Nighttown (1997) : 6,5/10
7. Trail of stars (1999) : 6/10
8. Train leaves at eight (2000) : 7/10
9. Ended up a stranger (2001) : 7,5/10
 
Links:
 
http://www.thewalkabouts.com
http://www.kwadratuur.be/releases.php?id=1712