CD – Anton Walgrave : Shine

Het is alweer zes jaar geleden dat Anton Walgrave debuteerde met ‘The hum’. Daarop etaleerde Anton een overdaad aan stijlen, dikwijls zelfs in één en dezelfde song, waardoor de experimentele composities een nogal vermoeiende indruk nalieten. Slechts één song torende boven al de rest uit en dat was het met een droom van een melodie gezegende oersimpele, maar net daardoor trefzekere ‘Lullaby’. Toch werd deze perfecte popsong slechts door weinigen opgemerkt vanwege het feit dat in diezelfde periode ‘Wrong’ van Novastar uitgroeide tot een nieuwe nationale hymne en het daaraan verbonden titelloze debuutalbum verscheen. En zoals we allemaal weten bevatte dat album niet één maar tién perfecte popsongs. Het gevolg was dat Anton’s debuut snel in de vergetelheid raakte en het was dan ook een verrassing toen in de zomer van 2002 geheel uit het niets met ‘Before the dawn’ alsnog een opvolger in de winkelrekken lag. En blééf liggen. Want, hoewel Anton Walgrave met dit album aansluiting zocht bij de succesvolle, moderne ingetogen atmosferische luisterpop van David Gray’s ‘White ladder’, verkocht ‘Before the dawn’, in tegenstelling tot Gray’s millionseller, voor geen meter.

En toen kwam het grote Niets. Ik had Anton Walgrave al lang opgegeven en ik dacht dat hij zijn muzikale carrière inmiddels had verruild voor een kantoorjob ofzo. Tot ‘Lost soul’ een paar maanden geleden ineens opdook in de playlists van Radio 1. Toen ik het nummer voor het eerst hoorde, had ik er totaal geen idee van wie de uitvoerder was. Anton Walgrave heeft immers niet bepaald een kleurrijke, meteen herkenbare stem. Maar dit nummer vond ik zo mooi dat ik even stopte met afwassen en er even voor ging zitten. Nogal een geluk dat ik al neerzat want toen Koen Fillet even later het adembenemend mooie nummer afkondigde was ik bijzonder aangenaam verrast dat het om een nieuwe song van Anton Walgrave ging. Ik had immers nooit gedacht dat uitgerekend Anton Walgrave ooit nog eens met een onvervalste Belgische klassieker zou uitpakken. Want laat één ding duidelijk zijn: wat ‘Wrong’ is voor Novastar en wat ‘Sadness’ is voor Stash, is het al even ontroerende ‘Lost soul’ nu ook voor Anton Walgrave: een Song waarmee hij over 30 jaar nog steeds zal herinnerd worden. Te meer ook omdat het nummer sinds enkele weken onlosmakelijk verbonden is met het nu al legendarische één programma ‘De Parelvissers’. Mijn verwachtingen voor het nieuwe, derde album ‘Shine’ waren dan ook bijzonder hooggespannen.

In afwachting van dat nieuwe album haalde ik enkele weken geleden nog eens ‘Before the dawn’ uit de kast en ik besefte dat het talent om ooit een pakkende song als ‘Lost soul’ te schrijven er toen al inzat. Bovendien ondervond ik dat ‘Lost soul’ eigelijk in het verlengde ligt van de songs op ‘Before the dawn’. Ik verwachtte dan ook niet een vervolg, maar een verbeterde versie van ‘Before the dawn’ én eindelijk een Belgische kandidaat voor mijn eindlijstje van 2006. Want 2006 bleek tot dusver een bijzonder matig jaar qua nieuwe Belgische cd’s. En dat blijft het voorlopig nog wel even. Want ook ‘Shine’ valt uiteindelijk tegen. Énorm tegen zelfs.

‘Lost soul’ mag de plaat openen. Wellicht als binnenkomertje denk je aanvankelijk, want hopelijk bewaart Walgrave het beste nog voor daarna. Helaas: vanaf het zwakke titelnummer glijdt de plaat vervolgens met onschuldige, futloze poprock nummertjes als ‘In the middle of something’, ‘Hey now’, ‘Let me love you again’, ‘Lover’ en ‘Turn around and run’ in een ellendige poel der middelmatigheid om uiteindelijk zelfs finaal kopje onder te gaan middels enkele absolute draken in het tweede gedeelte van de plaat, waarvan ‘Say’ en ‘Fly’ de twee meest gruwelijke prijsbeesten zijn. Drammerige bollocks zijn het, voorzien van dermate irritante kloterefreinen dat je gewoon goesting hebt om er met iets naar te smijten. En dan is er ook nog het groots opgezette ‘Let it rain’ dat de grote broer van ‘Lost soul’ pretendeert te zijn, maar de kwaliteiten ervan ontbeert: diepgang, trefzekerheid,  passie, emotie en een afgewerkte, geïnspireerde tekst. Het zacht golvende ‘Darling you’re a fool’ en het afsluitende ‘Come right in’ zijn nog enkele lichtpuntjes, maar leggen tegelijk de oude wonde van de vorige platen weer open: niet slecht, maar er zat méér in.

In zijn geheel onderstreept ‘Shine’ voor de derde keer op rij dat het Anton Walgrave aan een eigen muzikale smoel ontbreekt. Op debuut ‘The hum’ probeerde hij nog verschillende stijlen uit hetgeen resulteerde in een derderangs Nitin Sawhney. Maar dat kon je hem nog vergeven vermits het toen nog om een verdienstelijk debuut ging. Met opvolger ‘Before the dawn’ probeerde Anton Walgrave tevergeefs het Belgische antwoord op David Gray te zijn en nu, op zijn derde album, probeert hij té veel artiesten tegelijk te zijn, maar moet hij helaas zijn meerdere erkennen in muzikale landgenoten als Novastar, Tom Helsen, Zornik en Ozark Henry. Geen nieuwe Belgische Mijlpaal dus deze ‘Shine’ maar wél een ernstig geval van verregaande muzikale schizofrenie. Gelukkig maar dat ‘Shine’ vanwege de schitterende single ‘Lost soul’ een commercieel schot in de roos zal worden, want psychiatriekosten lopen hoog op tegenwoordig. Kópen dus, want het is voor een goed doel.

Score: 4/10