Onlangs herontdekt dankzij Marc: ‘Everyday I wear a greasy black feather on my hat’ van Moondog Jr. Nadat Marc z’n artikel geplaatst had, besefte ik dat ik die cd al dik 9 jaar niet meer beluisterd had en dat is eigelijk doodzonde. Zeker omdat er zoveel mooie herinneringen aan vasthangen.
Voor mij is die cd namelijk onlosmakelijk verbonden met mijn studententijd in Mechelen: Toen de cd in het najaar van 1995 verscheen, was het tijdens het vele brossen dé soundtrack op het kot van mijn toenmalige beste copain. En toen we in januari 1996 op studiereis naar Berlijn trokken, was het ook daar de soundtrack op onze hotelkamer. Vooral ‘Shall I let this good man in’ werd tijdens die week op endless repeat afgespeeld totdat we het uiteindelijk woord voor woord konden meebrullen.
Ik vond het nogal straf van mezelf dat ik de tekst van dat nummer na al die jaren nog steeds niet vergeten was. Nog straffer is dat die cd de vele draaibeurten van indertijd blijkbaar overleefd heeft. Vol krassen; dat wel, maar het ding blijft gelukkig nergens haperen. Een geluk, want ik vermoed dat die cd vandaag wellicht nog moeilijk te vinden is.
Dé radiohit hierop was indertijd natuurlijk ‘TV song’. ‘TV song’ kampeerde in de herfst van 1995 maandenlang in de hoogste regionen van De Afrekening van Studio Brussel. En ook ‘Moondog’ en een herbewerking van ‘Jintro & the great luna’ deden het daarna niet slecht in die lijst.
Die herbewerking van ‘Jintro’ heb ik overigens altijd al spuuglelijk gevonden. Een verschil van dag en nacht met de hemelsmooie, ingetogen albumversie. Achteraf bekeken was die dansbare versie van ‘Jintro’ eigelijk de blauwdruk voor latere ondingen als ‘My bond with you and your planet: disco’, ‘Hot hotter hottest’ en ‘The bananaqueen’.
Maar vanaf dan ging Moondog Jr. gelukkig Zita Swoon gaan heten. En Stef Kamil Carlens transformeerde in één moeite van de Tom Waits-figuur die hij bij Moondog Jr. was, in de belachelijke Claude François-figuur die hij nu al bijna 10 jaar bij Zita Swoon is. Hopelijk geraakt hij, in tegenstelling tot de betreurde Fransman, niét aan de lamp boven zijn badkuip.
Roen's Ranch 
… sleurde diezelfde marc mij al twee maal mee naar een optreden van de huidige Zita Swoon en ik heb er nog geen spijt van gehad…
(fantastische achtergrond trouwens. Volgens deze meid met een voorkeur voor seventies-prints)
LikeLike
Roeneman, Zita Swoon is lang niet meer de het mossel noch vis discoding uit hun wij-gaan-de-wereld-veroveren-periode. Waarschijnlijk heb je ‘A band in a box’ nog niet gekocht, ja, het is een verzamelaar, neen, die term doet de cd/dvd geen eer aan. Kzou zeggen, ga het laatste weekend van april eens naar De Panne, en besef op Dranouter aan Zee dat de voormalige disco-machine de groep is waarop je zat te wachten. Mé gedacht 😉
LikeLike
‘ a band in a box’ heb ik al sinds de release, maar ik vind er geen zak aan… het disco-ding is er inderdaad uit, en nu probeert SKC het met wat soul… ik vind het spijtig genoeg vleesch noch visch… Kamiel is de pedalen compleet kwijt en das spijtig… en probeert dan maar wat aan te modderen met wat frans chanson en iets dat op soul moet lijken… 10 jaar geleden was hij nog mijn absolute muzikale held, but somewhere somehow he lost it completely!
LikeLike