CD – AN PIERLE & WHITE VELVET : Belgische Hoop in 2006 (1)

Ruim 4 jaar na ‘Helium sunset’ legde An Pierlé deze lente dan toch nog haar derde muzikale ei. Ons frêle Anneke had er dus haar tijd voor genomen, maar het resultaat mag er in ieder geval zijn.  ‘An Pierlé & White Velvet’ kon echter op geen ongelukkiger moment uitgebracht worden dan tijdens de genadeloze hittegolf in juni. Het nieuwe album is namelijk net zoals z’n voorganger het soort plaatje dat je het best tijdens sombere regendagen beluistert. Tot dat besef kwam ik toen ik de plaat herontdekte tijdens de voorbije sombere augustusmaand. Toen pas ontplooiden de rijk gearrangeerde songs zich in al hun pure schoonheid. Het rauwe desolate geluid van ‘Helium sunset’ werd op ‘An Pierlé & White Velvet’ dus ingeruild voor een rijker, gevarieerd groepsgeluid. In de meeste gevallen, zie bv: Venus In Flames, mag je dan een dichtgeplamuurd en glad gepolijst geluid verwachten, maar An Pierlé & White Velvet weten dankzij een subtiele aanpak nog meer diepgang te leggen in hun songs waardoor de songs, in tegenstelling tot de vaak beklemmende sfeer op ‘Helium sunset’, ruimte hebben om te ademen. Niet dat ‘An Pierlé & White Velvet’ een opeenvolging is van hoogtepunten overigens. Maar een mindere song valt er evenmin te bespeuren, zodat je op z’n minst kan spreken van een consistente plaat. Bovendien vallen er met bloedmooie songs als ‘How does it feel’, ‘Not the end’, ‘Tenderness’, ‘Mexico’ en ‘Closing time’ een handvol uitschieters van internationale klasse te noteren die de plaat ruim boven de middelmaat uittillen. Zo is de afsluitende pianoballad ‘Closing time’ overigens een hemelsmooi duet waarmee An Pierlé en Koen Gisen de mooiste duetten van Carla Torgerson en Chris Eckman van The Walkabouts in herinnering brengen. In alle opzichten is ‘An Pierlé & White Velvet’ dus een forse stap voorwaarts ten opzichte van ‘Helium sunset’, dat indertijd al een énorme stap voorwaarts was ten opzichte van het drammerige debuut ‘Mud stories’. En met de herfst en de winter voor de deur wordt het ongetwijfeld pas écht volop genieten van ‘An Pierlé & White Velvet’. Eigelijk is deze plaat een 8 waard, maar omdat er zeker nog groeipotentieel zit in An Pierlé & White Velvet hou ik het bij een 7,5/10. Breng zeker en vast ook eens een bezoekje aan de groep hun MySpace waarop ‘Jupiter’, ‘Not the end’ en ‘How does it feel’ te horen vallen.