Sinds vorige vrijdag hoor ik de wereld in volledig opengedraaide ‘treble’-stand. En ik loop ook nog eens te hoesten gelijk een oud peeke van 90 jaar. Nuja, in mijn hoofd bén ik ook al enkele jaren een oud peeke van 90 jaar. Gelukkig heb ik een goei madam die mij dit weekend goed gesoigneerd heeft en mij vrijdag na het werk deze medicamentjes van bij noenkel Gert van Eddy’s Records te Halle meegebracht heeft:
1. Solomon Burke: Nashville
Dé soundtrack gedurende het hele weekend @ Roen’s Ranch. Wàt een verschrikkelijk goeie plaat is dit zeg van The Bishop of Soul die met behulp van Buddy Miller een country-plaat grand cru gemaakt heeft! Later deze week, als het snot uit m’n hoofd is verdwenen, meer hierover.
2. Bruce Springsteen: We shall overcome The Seeger Sessions American Land Edition
Mja, pure geldklopperij natuurlijk, want ik kocht eerder dit jaar al de gewone versie hiervan. Op deze nieuwe versie werden 5 tracks toegevoegd en ook de DVD werd gevoelig uitgebreid. Omdat de nieuwe Solomon Burke niet uit de cd-speler te slaan was, heb ik hier nog niet naar kunnen luisteren / kijken, maar ik hoop alleszins dat deze nieuwe versie mijn waardering voor de oorspronkelijke uitgave niet onderuit haalt, want ‘We shall overcome’ staat totnogtoe op plaats 2 genoteerd van mijn voorlopige eindejaarslijstje na ‘American V, A Hundred Highways’ van Johnny Cash. Waarom bracht de platenfirma deze versie overigens niet meteen uit? Achja, zolang stommekloten als ik in deze pure onvervalste mensenkloterij blijven trappen, zullen de firma’s onnozele fans gelijk ik het geld uit hun zakken blijven kloppen natuurlijk. Mensen koeioneren; tis ne stiel gelijk een ander mè gedacht…
3. Grayson Capps: Wail & ride
Een kleine maand geleden kreeg ik van Gert van Eddy’s Records de promo-mail van Bertus doorgestuurd over deze plaat en de tekst daarvan had eerder een averechts effect op mij:
Met dank aan de soundtrack van de film “A Love Song For Bobby Long” (met John Travolta en Scarlett Johansson) en zijn fantastische debuut, vloeide Grayson Capps het collectieve bewustzijn van iedere zichzelf respecterende SingerSongwriter en Alt.Country minnaar in. Zijn tweede album is inmiddels gearriveerd en laat een makkelijker in het gehoor liggend groepsgeluid horen door een grotere rol voor zijn vaste band The Stumpknockers (“ the best barband in town”). De kenmerkende doorrookte stem krinkelt door het hele album en de sympathieke bard voelt zich hoorbaar prima thuis in de wiegende songs over “ that rotten old town that everyone loves” New Orleans. Tijdloos!
Vooral de zinsnede “laat een makkelijker in het gehoor liggend groepsgeluid horen” zette niet bepaald aan tot onmiddellijke bestelling van het album. Maar omdat ‘If you knew my mind’ van vorig jaar (nr.8 in mijn eindlijstje van vorig jaar; zie de kolom hiernaast) per luisterbeurt nog steeds beter wordt, bestelde ik vorige week dan toch ook maar deze nieuwe ‘Wail & ride’. Zooo erg als bovenstaande promopraat zal het wel niet zijn zeker; het uitstekende ‘If you knew my mind’ in gedachte. Enfin, we zullen het wel horen… vanavond onderwerp ik ‘Wail & ride’ aan een eerste luistertest. U moest alleszins al làng het fantàstische vorige album ‘If you knew my mind’ in huis gehaald hebben dedju!
4. Ramblin’ Jack Elliott – I stand alone
Uiteindelijk dan toch maar besteld. De gespecialiseerde webzines zetten deze plaat namelijk in hetzelfde rijtje als ‘American V’ van Johnny Cash, ‘This old road’ van Kris Kristofferson (moet ik ook nog kopen trouwens) en ’12 songs’ van Neil Diamond. Moést ik hebben dus. Ook de sticker op het hoesje doet het beste vermoeden:
“Ramblin’ Jack Elliott is a cultural icon. Mentored by Woodie Guthrie himself, Jack is one of the key artists responsible for the worldwide embrace of American Folk music starting in the 1960s. With sparse backing from some of today’s most respected musicians, ‘I stand alone’ simmers with reflection and humor. Elegant and wise, this brand new album stands as a highlight in his amazing storied career.”
Met die “sparse backing from today’s most resp
ected musicians” wordt overigens goed volk als David Hidalgo, Flea, Corin Tucker en Lucinda Williams bedoeld. Iets voor na ‘Wail & ride’ later vanavond. ‘Alles uit de kast’ is nu toch gedaan op één en in politiek gezeik heb ik geen goesting.
5. Beck: The information
Ik volg Beck sinds ‘Mellow gold’ uit 1994. En eerlijk gezegd: hoevéél volgden er Beck daarvóór eigelijk al? Veel zullen het er niet geweest zijn; internet zat in 1994 namelijk nog in zijn kinderschoentjes beste kindjes, laat staan dat er al p2p-netwerken of MySpace pagina’s bestonden. Maar eigelijk begrijp ik zelf niet goed waarom ik vandaag nog een nieuwe Beck koop. De laatste Beck-platen ‘Guero’, ‘Sea change’ en ‘Midnite vultures’ lieten me immers volstrekt koud; ‘Mutations’ vond ik dus de laatste écht goeie Beck-plaat. Achja, Het zal wel met nostalgie te maken hebben zeker. Of zou het tóch het bijgevoegde stickerboekje geweest zijn dat me tot de aankoop van ‘The information’ bewogen heeft?
6. James Yorkston: The year of the leopard
Besteld naar aanleiding van de sessie en het interview vorige week in Duyster. De vorige plaat van James Yorkston, toen nog met The Athletes, vond ik 2 jaar geleden tenslotte ook niet mis.
7. M. Ward: Post-war
De risico-aankoop van de week. Ik kocht totnogtoe namelijk al alle M.Ward-studioalbums, maar die belandden telkens in de bakken van de Brusselse tweedehandszaak Arlequin. Misschien lukt het met deze nieuwe plaat? Tenslotte klikt het sinds enkele weken eindelijk ook met Johnny Dowd dankzij diens Hellwood project ‘Chainsaw of life’ met Jim White. Laat u vooral leiden door de uitstekende Goddeau recensie van de onovertroffen Guy Peters hierover! Ik ben dankzij ‘Chainsaw of life’ na 8 jaar zelfs ‘Wrong side of Memphis’ van Dowd beginnen appreciëren! Straks ga ik het me nog beklagen dat ik alle latere albums van Dowd en alle vorige albums van M. Ward naar de tweedehandswinkel versjast heb begot!
Roen's Ranch 