CD – THE BEATLES : Love

Voor alle duidelijkheid: ik heb deze ‘nieuwe’ plaat van The Beatles NIET gekocht. En ik ga ze ook NIET kopen. En indien u mijn Kerst en Nieuwjaar NIET wilt verpesten: doe me deze cd dan ook vooral NIET cadeau. U doet er mij géén plezier mee; écht niet. Wat dat laatste betreft: doe vooral ook uzelf een plezier en maak dat u eerst alle gewone studioalbums van The Beatles in huis heeft alvorens dit afgrijselijke, wansmakelijke gedrocht aan te schaffen. En besef dat ‘Love’ van The Beatles de zieligste cd-release allertijden is. De songs van The Beatles zijn immers perfect zoals ze op de studioalbums staan.

Wàt een week overigens: op enkele dagen tijd ontdekt dat zowel de échte perfecte vrouw (zie gisteren) als het échte Monster van Frankenstein bestààn. Die laatste is dan nog wel een creatie van Beatles-producer George Martin en diens zoon Giles en ligt vanaf deze week onder de naam ‘Love’ in de platenwinkels. En dat zullen we geweten hebben, want je mocht de laatste dagen alweer geen radio of tv aanzetten of er meende wel iémand te moeten zeiken over hoe ‘wonderful’ en ‘amazing’ hij of zij de nieuwe Beatles-plaat wel niet vindt. Totdat je dan vervolgens een track hoorde. En daardoor besefte: dit is gewoon je reinste muzikale incest! How low can you go!?

Voor zij die nog niet zouden weten waarover het gaat: simpel gezegd: George & Giles Martin fileerden zowat alle klassieke Beatles songs op hun dissectietafel en bouwden met de afzonderlijke stukjes middels het meest duivelse, meest verachtelijke instrument van deze tijd genaamd ProTools ‘nieuwe’ Beatles-songs op door bijvoorbeeld de drumtrack van de ene Beatles-song en de gitaarlijn van nog een andere Beatles-song sàmen onder de zanglijn van nog een andere Beatles-song te schuiven. Enzovoort. Alleen: Ze beseften kennelijk niet dat ze de ziel uit de songs sneden tijdens het ongetwijfeld deskundige fileren. En de ziel van de muziek; dat is iets dat het duivelse ProTools nooit zal kunnen heropbouwen.

Ergens is deze manier van doen nog een béétje begrijpelijk: alles wat The Beatles ooit gemaakt hebben, is immers al minstens één keer heruitgebracht. En je kan niet ter gelegenheid van élke verjaardag van een studioalbum een geremasterde, definitieve versie blijven uitbrengen. Zelfs het meest debiele archiefmateriaal werd 10 jaar geleden allemaal al verzameld op de compleet overbodige ‘Anthology’-reeks. Dus was het zoeken naar iets totaal nieuws. Maar hoe kan je nu iets totaal nieuws uitbrengen als er stomweg niets nieuws meer voorhanden is? Yoko Ono liet tevergeefs haar hele kelder omploegen, met als magere opbrengst de slechtste Beatles-song allertijden ‘Free as a bird’. George & Giles Martin bedachten het: je haalt de oude wijn uit de oude zakken en je herverdeelt middels het ProToolsMonster gewoon diezelfde oude wijn in diezelfde oude zakken! Simple as that! Het resultaat is echter het walgelijkste brouwsel dat je ooit geproefd hebt.

Een beetje muziekliefhebber met gezond verstand beseft immers dat het einde vanaf hier helemààl zoek is. Want wees er maar zeker van dat deze nieuwe vorm van uitmelkerij door anderen zal overgenomen worden. What’s next? Mijn ergste nachtmerries zijn alvast:

– Brian Wilson kan natuurlijk niet achterblijven, wordt na het horen van ‘Love’ compleet gék en begint als een bezetene alle Beach Boys-songs te ontrafelen. Met als resultaat dat ‘Good vibrations’ de ritmetrack van ‘Surfin’ USA’ krijgt. Of zoiets. En vooral: enzovoort… De hele ‘Pet sounds’ herwerkt en door mekaar geklutst. Moet kunnen!

– The Rolling Stones die de riff van ‘Start me up’ vervangen door de oerriff van ‘Satisfaction’ en er de “woo- woo”-mantra van ‘Sympathie for the devil’ doorheen mengelen. De ritmetrack of de trompetten van ‘Brown sugar’ in de plaats van de akoestische gitaren en stemmige piano van ‘Angie’. Enzovoort.

– de erven Hendrix die een producersteam inschakelen om alle gitaarlijnen van Hendrix door elkaar te klutsen: ‘Hey Joe’ krijgt de riff van ‘Stone free’, ‘The wind cries Mary’ krijgt de riff van ‘Voodoo child’, ‘Purple haze’ krijgt de riff van ‘Cross town traffic’. Enzovoort.

– Courtney Love die extra miljoenen dollars ruikt door de arrangementen van de songs van ‘Nevermind’ en ‘In utero’ met mekaar te verwisselen. Stel je voor: de riff van ‘Smells like teen spirit’ wordt vervangen door die van ‘Very ape’ en omgekeerd. Enzovoort.

– Björn en Benny die de pianolijn van ‘Knowing me, knowing you’ in ‘Dancing queen’ passen. Enzovoort.

– Elvis Presley die ‘In the ghetto’ zingt op de tonen van ‘Jailhouse rock’!

– Nog suggesties, iemand? U mag ze altijd bij ‘Reacties’ plaatsen! Maar breng aub Clouseau niet op ideeën!

Kan het nog gékker?! Ik dacht dat we inmiddels alles al hadden gehad in de popmuziek, maar George & Giles Martin bewijzen nu met ‘Love’ eens te meer dat genieën de gevaarlijkste gekken zijn die er rondlopen op deze planeet. Ik vraag mij af wat John Lennon hiervan allemaal zou vinden. Ik ga ervan uit dat hij de ouwe Martin een terechte rake rechtse op zijn demente smoel zou verkocht hebben. Love & Peace moet je er soms immers inkloppen. Dat Paul McCartney het allemaal ‘amazing’ vindt, is uiteraard begrijpelijk: het astronomische bedrag dat ex Heather vraagt voor de echtscheiding moet tenslotte érgens mee betaald worden. Zie dat Macca anders dagelijks een potje kaviaar minder zou moeten eten, de zielige sukkelaar.