Muzieklijstjes, ze maken ons zo zot meneer! Maar ze zijn zo tof om een eindje over door te emmeren en daarom één van de belangrijkste bijzaken in het leven. Inmiddels zijn de eerste lijstjes met de beste cd’s van 2006 al bekend – hier worden trouwens dagelijks lijstjes toegevoegd – en zoals het er voorlopig naar uitziet, wordt 2006 het jaar van de brulapen. Toch worden het dit jaar, meer dan ooit, zeer diverse lijstjes. Zeker wat de mainstream sector betreft. Er zijn er daarom die zullen beweren dat 2006 een mager muziekjaar was. Geloof ze niet. Het is immers hun eigen schuld. Moeten ze maar geen oogkleppen dragen en wat verder durven kijken dan hun stompzinnige Pitchfork, NME of Rolling Stone wereldje. Vorig jaar kwamen namen als Arcade Fire, Sufjan Stevens en Antony & The Johnsons in zowat elk oppervlakkig lijstje terug, maar dit jaar zijn er geen uitgesproken favorieten. Dat bewijzen alvast de erg uiteenlopende jaarlijstjes van de Engelse muziekmagazines Q en Uncut, waarvan hier de top 10 (albums die ik heb in vet):
Jaarlijst Uncut:
1. Bob Dylan : Modern times
2. Scritti Politti: White bread, black beer
3. Comets On Fire: Avatar
4. Joanna Newsom: Ys
5. Neil Young: Living with war
6. Arctic Monkeys: Whatever people say I am, that’s what I’m not
7. Midlake: The trials of Van Occupanther
8. Hot Chip: The warning
9. Sufjan Stevens: The avalanche
10. Thom Yorke: The eraser
Jaarlijst Q:
1. Arctic Monkeys: Whatever people say I am, that’s what I’m not
2. Muse: Black holes and revelations
3. Razorlight: Razorlight
4. Red Hot Chili Peppers: Stadium arcadium
5. The Killers: Sam’s town
6. Keane: Under the iron sea
7. Bob Dylan: Modern times
8. Kasabian: Empire
9. Scissor Sisters: Ta-dah
10. Gnarls Barkley: St. Elsewhere
Enkel Bob Dylan en Arctic Monkeys komen in beide lijstjes voor. Voor Uncut heeft Dylan zelfs dé plaat van het jaar gemaakt, hetgeen toch net iéts te veel eer is voor wat maar een viersterrenplaat is van Nonkel Bob. Bovendien vielen er in de roots sector afgelopen jaar mooiere parels te rapen. Erger is het gesteld met het jaarlijstje van Q. Als je dit zooitje, aangevoerd door een stelletje brulapen dan nog, als het beste van 2006 beschouwt, dan kun je inderdaad stellen dat het een mager muziekjaar was.
Tijd voor tegengewicht. Tijd voor mijn eigen jaarlijstje, met andere woorden! Want ik vond 2006 een fantastisch muziekjaar. Geen grand cru jaar zoals 2002 bijvoorbeeld; daarvoor bood de mainstream dit jaar inderdaad te weinig. Maar de rootsscene kende na enkele mindere jaren een heropleving. Een overzicht van mijn favoriete cd’s van 2006 in de volgende updates.
Roen's Ranch 