CONCERT: Elliott Murphy & Olivier Durand, Academiezaal Sint-Truiden 1/12/2006

Het was van november vorig jaar geleden dat ik nog eens het etiket ‘memorabel’ op een Elliott Murphy-concert kon plakken. Toen gaven Elliott Murphy & Olivier Durand een magistrale duoshow in het bomvolle café ‘Leetvermaak’ in Ieper waar ze gedurende 3 volle uren het publiek met verstomming sloegen. Nochtans heb ik dit jaar al 4 Murphy-concerten achter de kiezen, maar dat waren allemaal ‘bandconcerts’. En dat is nu net het probleem tegenwoordig. Elliott Murphy is sinds begin dit jaar namelijk op een nieuwe bassist en een nieuwe drummer aangewezen, maar geen van beiden zijn er vooralsnog in geslaagd hun illustere voorgangers Ernie Brooks en Danny Montgomery in de vergetelheid te spelen. Hoog tijd dus voor nog eens een duoconcert en afgelopen vrijdagavond in de poepsjieke Academiezaal van Sint-Truiden was het eindelijk nog eens zover.

Nochtans zat het Elliott & Olivier alwéér niet mee vrijdagavond: net als twee weken geleden in Lessines begon ook het concert in Sint-Truiden met technische problemen. Waar het in Lessines echter de plaatselijke dorpsidioot was die achter de knoppen zat te klooien, was het in Sint-Truiden aan een combinatie van factoren te wijten. Tussen de soundcheck en het concert had men, zonder medeweten van Elliott & Olivier, noodgedwongen kabels moeten vervangen. Het resultaat was dat Olivier z’n gitaar gedurende de eerste 3 nummers niet te horen was. Bovendien leent deze zaal, waar doorgaans klassieke kamerconcerten worden gegeven, zich totaal niet voor rockconcerten. De slechte, maar noodgedwongen opstelling van de speakers zorgt er immers voor dat wie aan de linkse of rechtse kant van de zaal zat na anderhalve song al potdoof was. En dan weerklonken er gelukkig niet eens drums of basgitaar. Kortom; een barslecht geluid in het begin van de set waardoor het nieuwe ‘Making friends with the dead’, ’40 days and 40 nights’ en ‘Sonny’ verzandden in een geluidsbrij en zodoende compleet de mist ingingen. Elliott en Olivier besloten om de stekkers eruit te trekken, nestelden zich met hun gitaren op de rand van het podium en werkten de hele 2 uur durende set dan maar akoestisch af! Alsof er niks aan de hand was! Hierop verliet het publiek zijn zitplaatsen en ging het zo dicht mogelijk tegen het podium staan. Op die paar enkelingen na die dit niet zagen zitten en boos de zaal verlieten. Wellicht de meest verwende kindertjes van de klas die meestal aan strikt professionele, tot in de puntjes afgemeten sportpaleisevenementen gewend zijn. Zij kregen ongelijk.

Met een wondermooie uitvoering van ‘Last train to Memphis’ namen Elliott & Olivier een herstart en meteen wist je: dit wordt weer iets om nooit meer te vergeten. En ja hoor; meteen daarna volgden met ‘Green river’ en ‘You never know what you’re in for’ de eerste magische momenten. Beide classics werden, dankzij het “voorgrondkoor” van de fans op de eerste rijen, tot prachtige gospels omgetoverd en klonken in deze akoestische uitvoeringen nooit eerder zo krachtig. Het nieuwe ‘Pneumonia alley’ had tussendoor dan al voor de eerste kroppen in de keel gezorgd, maar even later ging er pas een collectieve rilling van ontroering over alle ruggen heen toen Elliott & Olivier een aangrijpende, subtiele uitvoering van Bruce Springsteens ‘Pony boy’ opdroegen aan het overleden zoontje van een fan. Hoewel het sommigen tijdens dit nummer al te veel werd, hielden Elliott & Olivier dit onroerende moment nog even vast middels het immer bloedmooie ‘On Elvis Presley’s birthday’, het nieuwe ‘A little touch of kindness’ en ‘Caught short in the long run’. De ontlading tijdens ‘I wanna talk to you’ was dan ook énorm en een luidkeels meegezongen ‘Diamonds by the yard’ sloot vervolgens zoals gewoonlijk de set af. Een logisch oorverdovend applaus barstte los en zelfs in deze akoestische setting werd de bisronde ingezet met de inmiddels traditionele medley van ‘LA woman / Baby please don’t go / Spoonful / I got my mojo working / LA woman’. Elliott speelde deze medley met zo’n bezieling waardoor hij één van z’n snaren brak. Zoals steeds verving Olivier de gebroken snaar terwijl Elliott het publiek ondertussen entertainde met een karaokeversie van ‘Like a rolling stone’, waarin Elliott deze keer toepasselijk de regel “with no microphone” toevoegde. Hilariteit alom! Dit inspireerde Olivier om daarna ‘Just a story from America’ in te zetten, zodat het traditionele “up & down”-spelletje met het publiek nog eens kon uitgevoerd worden. Met ‘Change will come’ probeerden Elliott en Olivier vervolgens nogmaals hun set af te ronden, maar het publiek blééf roepen om meer. Dat kreeg het ook nadat beiden, zoals dat de gewoonte is in de Vlaamse Culturele Centra, een boeket rozen ontvangen hadden. Nog maar eens algemene hilariteit toen Elliott & Olivier hierop bedankten middels het klassieke, pijnlijk mooie ‘(I don’t want your) Dusty roses’! Ongewild natuurlijk, maar tegelijk ook de samenvatting van het hele concert, want hiermee werd nog maar eens de spontaneïteit van dit concert dubbel en dik onderstreept. Met ‘The day after Valentine’s day’ tenslotte, kreeg dit concert het wondermooie slotakkoord dat het verdiende.

Waar de meeste hedendaagse artiesten dergelijke omstandigheden zouden gebruiken als excuus en doodgemoedereerd zouden afdruipen, zetten Elliott Murphy & Olivier Durand vrijdagavond de omstandigheden om in een voordeel door te bewijzen dat je alléén goeie songs, akoestische gitaren, een stem, bezieling en een gezonde dosis wilskracht nodig hebt om door te dringen tot de essentie van Rock ’n Roll. Rasartiesten als Elliott & Olivier laten zich niet ontmoedigen door zoiets banaals als technische problemen, maar zoiets vergt moed, ervaring en durf. Het onderscheidt de pure rasartiesten van de marionetten en de mietjes van vandaag. Ik zie het Robbie Williams, Marco Borsato, Clouseau, Frans ‘Bob De’ Bauer, alle gecreëerde ‘Idols’ en ‘sterartiesten’; maar ook Muse, The Kooks, Arctic Monkeys en alle andere verzamelde hippe ongetalenteerde hedendaagse bandjes nog niet doen eerlijk gezegd. En een Bob Dylan, Neil Young, Eric Clapton of andere Grote Namen vinden zichzelf wellicht té goed om in dergelijke omstandigheden tóch door te spelen. Misschien dat een Bruce Springsteen nog de uitzondering op de regel zou zijn. Elliotts oerklassieker ‘Last of the rock stars’ was in dat opzicht dan ook hét sleutelnummer van het héle concert. Want dat Elliott & Olivier stilaan tot een uitstervend ras behoren, is een understatement.

Volgende week zaterdag 9 december geven Elliott & Olivier opnieuw een duoshow in Marke. Ik hoop dat ze er de stekker opnieuw zullen uittrekken. Desnoods saboteer ik zelf wel de kabels of het mengpanee
l. Vergeet trouwens ook uw tickets voor het AB-concert op 17 maart 2007 ter gelegenheid van Elliott Murphy z’n 58^ste verjaardag niet tijdig te bestellen, want vorig jaar was het AB-concert wéken op voorhand uitverkocht! 9,5/10

Setlist:

1.Making friends with the dead

2. 40 days and 40 nights
3. Sonny
4. Last train to Memphis
5. Green river
6. Pneumonia alley
7. You never know what you’re in for
8. Last of the rock stars
9. Terraplane blues
10. Pony boy
11. On Elvis Presley’s birthday
12. A little touch of kindness
13. Caught short in the long run
14. I Wanna talk to you
15. Diamonds by the yard

Bis 1:
16. LA woman / Baby please don’t go / Spoonful / I Got My Mojo working / LA woman
17. Like a rolling stone
18. Just a story from America / Twist and shout / Just a story from America

19. Change will come

Bis 2:
20. Dusty roses
21. The day after Valentine’s Day