Tandy – Did You Think I Was Gone?

‘Did you think I was gone’ van Tandy verscheen eind vorig jaar al, maar bereikte pas begin dit jaar Roen’s Ranch. En in zo’n geval stelt zich dan de eeuwige vraag: opnemen in het jaarlijstje van dit jaar of toch niet? In ieder geval behoort deze ruwe alt.country-parel tot de beste albums die ik het afgelopen jaar kocht en de plaat vond dan ook regelmatig z’n weg naar de cd-speler. Nuja, alt.country… It’s alternative country, Jim, but not as we know it.  In de meeste recensies wordt de grillige americana van Tandy met Wilco en The Band vergeleken, maar die vergelijkingen zijn te vaag vind ik. Toen ik het aardedonkere ‘Did you think I was gone’ de eerste keer beluisterde, moest ik eerder denken aan het kalmste van Led Zeppelin en de mysterieuze bluesy folkrocksongs uit ‘Strays’, dat fantastische debuut uit 1994 van het al lang vergeten Junkhouse. Deze beide invloeden worden overduidelijk wanneer ze samenvloeien in ‘Misery boys’ waarin Tandy schaamteloos de zangmelodie van ‘Gimme the love’ van Junkhouse steelt en deze met de vioolmelodie van Led Zeppelins ‘Kashmir’ combineert. Ook fans van Kevn Kinney moeten ‘Did you think I was gone’ op z’n minst eens uitlenen in de plaatselijke mediatheek want zowel het licht hese stemtimbre van zanger Mike Ferrio als de rauwe muzikale inkleding sluiten nauw aan bij Kinney. Maar het meest doet ‘Did you think I was gone’ me terugdenken aan mijn kindertijd. Eind jaren ’70, begin jaren ‘80 had je in my hometown Halle de Gi-Club; het legendarische bluescafé waar bikers met lang vettig haar en vieze baarden samen troepten en waar regelmatig wel eens een ruit sneuvelde ten gevolge van een vechtpartij. De Gi-Club was volgens mijn ouders, en bij uitbreiding àlle ouders, dan ook hét Oord van Verderf; een duivels krocht waar het stikte van het crapuul dat het bier naar het schijnt uit vers uitgebeende mensenschedels dronk en waar wij, de plaatselijke jeugd, nooit of te nooit een voet mochten binnen zetten of we zouden binnen de kortste keren aan de drugs geraken en uiteindelijk in de gevangenis belanden. Minstens. Helaas, ondanks alle waarschuwingen heeft het niet mogen baten: op mijn 16^de dronk ik tijdens het Halse carnaval mijn eerste pinten in de Gi-Club. Ik was meteen een illusie armer want de pinten werden er, de hardnekkige geruchten ten spijt, in doodgewone bierglazen getapt. Jammer dat ‘Did you think I was gone’ toen nog niet bestond. De plaat zou er zeker en vast een huisfavoriet geweest zijn.  U kunt dus maar beter de laatste plaat van Laura Lynn in huis halen voordat uw kinderen in aanraking komen met dit verderfelijke ‘Did you think I was gone’. U ziet immers wat er van mij terecht gekomen is: dan begin je op je 32^ste te bloggen godbetert. How low can you go? Desalniettemin: Prachtplaat, die je aandacht vanaf de spooky openingstrack ‘I’m the werewolf’ tot en met de laatste uitstervende noten van het middernachtelijke, afsluitende titelnummer vasthoudt. 8,5/10