Isobel Campbell & Mark Lanegan – Ballad of the broken seas

Het zal je maar overkomen: je schrijft de allerbeste songs die je ooit bedacht hebt en tijdens het schrijfproces kom je op het onzalige idee om die songs samen met een gigant als Mark Lanegan in te zingen. Het resultaat was dat het gros van het platenkopende publiek in de platenwinkel naar “die nieuwe plaat van Mark Lanegan” vroeg en het even later over “alweer een fantastische plaat van Mark Lanegan!” had. Het overkwam Isobel Campbell begin dit jaar met haar gracieuze meesterwerk ‘Ballad of the broken seas’.

Enerzijds een gouden zet van Campbell, want door samen te werken met Mark Lanegan kreeg het album de promotie en de aandacht die het anders nooit zou gehad hebben. De keerzijde van de medaille is echter dat ‘Ballad of the broken seas’ over 20, 30 jaar wellicht als “die duettenplaat die Lanegan uitbracht na ‘Bubblegum’” zal herinnerd worden. Waarna wellicht de vraag “Maar hoe heette die zangeres ook alweer met wie hij destijds die plaat opnam?” zal volgen. Een mens, ik toch tenminste, vraagt zich af of Isobel Campbell bij die gedachte zou stilgestaan hebben.

Er zijn ondertussen immers genoeg platen uit het verleden waaraan Lanegan één of meerdere bijdrages leverde en die vandaag alleen omwille van die bijdrage(s) herinnerd worden. Hoe dat komt? Een sluitende verklaring heb ik er ook niet voor, maar Lanegan is in ieder geval één van de laatste tot de verbeelding sprekende nog levende rockmythes en vandaag op zijn 42^ste hipper dan ooit. Een imposante verschijning bovendien, gezegend met een al even imposante, innemende bromstem waarmee je kleine kinderen de stuipen op het lijf jaagt. Een stem ook, die meteen de aandacht opeist en daarom ideaal is om een plaat mee in te leiden. Dat had Josh Homme in 2005 al begrepen door Lanegan de openingstrack ‘This lullaby’ voor het Queens Of The Stone Age-album ‘Lullabies to paralyze’ te laten inzingen.

En ook op ‘Ballad of the broken seas’ eist Lanegan meteen de aandacht op in de bedwelmende opener ‘Deus ibi est’. Tot er plots iets magisch gebeurt wanneer Isobel Campbell met haar feeërieke engelenstem doorheen het nummer zweeft, waardoor een demonisch huwelijk van 2 uitersten zich voltrekt. Een huwelijk dat gedurende de hele plaat wonderwel stand houdt, nergens een dieptepunt kent en met het majestueuze ‘The false husband’, de sierlijke perfecte popsong ‘Honey child what can I do?’, de Hank Williams-cover ‘Ramblin’ man’ en het afsluitende berustende ‘The circus is leaving town’ zelfs meerdere hoogtepunten bereikt. Met als absolute hoogtepunt het dreigende ‘Revolver’; het enige nummer op de plaat dat door Lanegan geschreven werd. Toeval? Wanneer het een nummer van Lanegan zelve betreft, geloof ik al làng niet meer in toeval.

‘Ballad of the broken seas’ werd samen met ‘29’ van Ryan Adams dé soundtrack bij de vorige winter @ Roen’s Ranch en is ook de cd die ik het afgelopen jaar het meest beluisterd heb. Logisch dan ook dat de plaat in de hoogste regionen van mijn jaarlijstje zal eindigen. 8,5/10