Roens CD Top 50 van 2006! De Top 10 van 2006!

1. JOHNNY CASH : AMERICAN V 

 A HUNDRED HIGHWAYS

Johnny Cash op 1! Natúúrlijk Cash op één of wat had u anders gedacht? Kate Ryan misschien? Neenee, 2006 was Cash-jaar @ Roen’s Ranch. Jongens toch, met het bedrag dat ik dit jaar aan Cash heb uitgegeven, had ik nu een schoon plaatje tijdens ‘Music for Life’ kunnen aanvragen. Ik kocht de ‘I walk the line’-soundtrack, de ‘I walk the line’-dvd, de ‘duets’-cd van Johnny & June Carter Cash, de compilatie ‘Keep on the sunny side – her life in music’ van June Carter Cash, de reissues van Johnny Cash ‘At Folsom prison’ en ‘At San Quentin’, de ‘Personal files’-dubbelcd, de limited edition van de reeds in 2003 verschenen ‘Unearthed’-box en de limited edition van de ‘The Legend’-box als absolute pronkstuk van mijn collectie. En dan was er deze zomer met ‘American V – A hundred highways’ hét sluitstuk van de ‘American recordings’-reeks. Een plaat die me dit jaar meermaals door mijn moeilijkste momenten heeft geholpen. Een plaat waarmee ik troost zocht en vond. Een plaat ook die me er middels de zalige Bruce Springsteen cover ‘Further on up the road’ soms zelfs bovenop heeft gekregen. Maar bovenal: een plaat die me kalmeerde na hevige hyperventilatie- en/of angstaanvallen. Zo ben ik dankzij de helende werking van ‘American V’ en de steunende mails van Guy (ere wie ere toekomt), toen ik de laatste zaterdag van augustus mijn lastigste dag van het jaar beleefde, op het laatste moment toch kunnen meegaan met de madam naar het concert van Elliott Murphy in Poperinge. Dáárom alleen al is ‘American V’ voor mij de plaat van het jaar. Nuja, in normale omstandigheden was ‘American V’ vanwege de fantastische songs die het bevat nog op nummer 1 van mijn jaarlijst beland hoor, daar niet van. Maar er was dus méér. Met ‘American V’ is in ieder geval de cyclus af die in 1994 met ‘American recordings’ was begonnen. Toen niemand nog een cent gaf om de carrière van Cash, haalde producer Rick Rubin de gevallen countryster uit de sloot en samen namen ze de eerste ‘American recordings’ op. Zo levenslustig en verbeten dat Cash nog op die plaat klonk, zo berustend klinkt hij op eindstation ‘American V’. Berustend, niet gelaten. Want bij momenten klinkt de afgetakelde Cash, ondanks compleet gebroken stem, nog behoorlijk verbeten en kijkt hij in songs als ‘God’s gonna cut you down’, ‘Like the 309’ en ‘Further on up the road’ de Dood recht in de ogen. In songs als ‘If you could read my mind’, ‘I came to believe’, ‘On the evening train’, ‘Love’s been good to me’, ‘A legend in my time’, ‘Rose of my heart’ en voorál het afsluitende, beklemmende ‘I’m free from the chain gang now’ verzoent Cash zich dan weer met zijn naderende einde en berust hij zich in zijn lot door nog een laatste keer terug te kijken op zijn rijk gevulde leven. Tijdens die momenten heeft ‘American V’ meer weg van een muzikaal testament. Dáárom moét ‘American V’ het sluitstuk van de cyclus zijn. Hier mag gewoon geen vervolg meer op komen. Wat mij betreft mag Rubin nog honderden songs liggen hebben die Cash nog opnam in het kader van de ‘American recordings’-reeks; hij mag ze houden wat mij betreft. Zoals het einde er nu is, is het perfect. Hét Monument ‘American V – A hundred highways’ van de Grote Johnny Cash is dan ook dé Allesoverheersende Torenhoge Nummer 1 van 2006.

 2. Solomon Burke: Nashville

 

3. Bruce Springsteen: We shall overcome

The Seeger sessions ‘American land’ edition

Na Bruce de hemelbestormende stadionrocker en Bruce de intieme singer/songwriter maakten we dit jaar voor het eerst aangenaam kennis met Bruce de gezellige kroegfolky middels ‘We shall overcome the Seeger sessions’, waarop Bruce Springsteen traditionals en geslaagde eigen interpretaties van de songs van folklegende Pete Seeger brengt. Enkele weken geleden verscheen overigens met de ‘American land edition’ dé definitieve versie van de plaat. En maar goed ook, want bij de eerste versie had ik het gevoel dat er, hoewel gewéldig goed, toch nog iets aan ontbrak. Wie de eerste versie nog niet had, kan ik deze met 5 extra tracks uitgebreide versie dan ook van harte aanbevelen. U haalt met ‘We shall overcome the Seeger sessions American Land edition’ immers dé gezelligste plaat van het jaar en in één moeite één van de allerbeste Bruce Springsteen-platen in huis! De terechte bronzen medaille van het jaar!

 4. Jessi Colter: Out of the ashes

Waarom blijf ik eigelijk nog cd’s kopen? Een vraag die ik mezelf de laatste jaren steeds meer en meer begin te stellen. Ik heb inmiddels dan ook al meer dan genoeg cd’s waarmee ik de rest van mijn leven toekom. Totdat je dan weer eens zo’n cd koopt die je meteen vanaf de eerste tonen met verstomming slaat. Zo’n plaat is ‘Out of the ashes’ van Jessi Colter, weduwe van wijlen outlaw Waylon Jennings en haar eerste plaat sinds eeuwen. In de linernotes in het cd-boekje bedankt ze God en Ben Harper, die haar overtuigden om opnieuw te gaan zingen. Vanwege de carrière van haar man en de opvoeding van hun zoon Shooter Jennings had ze namelijk haar eigen muzikale carrière jarenlang opzij geschoven. Laat ik hierbij ook maar meteen God en Ben Harper danken om Jessi Colter weer aan het zingen te krijgen. Want dankzij hen is er nu het adembenemende, bij momenten aangrijpende ‘Out of the ashes’. Bij de openende rauwe, spaarzame pianoballad ‘His eye is on the sparrow’ stond ik bij een eerste beluistering letterlijk aan de grond genageld. Wàt een monumentale song damesenheren! En met het al even indrukwekkende ‘The phoenix rises’, het door merg en been snijdende ‘So many things’, het aangrijpende ‘The canyon’ en het afsluitende fenomenale duet ‘Please carry me home’ met zoon Shooter Jennings staan er nog een paar songs van dat grootse kaliber op ‘Out of the ashes’. Gelukkig maar dat de plaat niet vol staat met dit soort naar de keel grijpende songs. Welgekomen luchtigere countrybluessongs als de Bob Dylan-cover ‘Rainy day women # 12 & 35’, het nog samen met echtgenoot Waylon Jennings en Tony Joe White opgenomen ‘Out of the rain’ en niemendalletjes als ‘You can pick ‘em’ en ‘Starman’ zorgen voor de broodnodige afwisseling waardoor ‘Out of the ashes’ geen verstikkende plaat geworden is. Comebackplaat van het jaar!

è http://www.myspace.com/jessicolter

 5. Grayson Capps: Wail & ride

Net zoals zovele duizenden inwoners diende ook singer/songwriter Grayson Capps vorig jaar zijn huis in New Orleans vanwege de verwoestende orkaan Katrina te verlaten. Als er dus al iemand een ode aan de verzonken stad mocht schrijven, dan Grayson Capps wel. ‘Wail & ride’ betekende voor het New Orleans ná orkaan Katrina dan ook hetzelfde als ‘The rising’ van Bruce Springsteen voor het New York ná 9/11: net als Springsteen bood Capps ook zijn stadsgenoten hoop en steun via zijn muziek. En net als Springsteen heeft Capps hetzelfde doel: het heropbouwen van zijn stad. Het verschil met Springsteen zit hem in de aanpak: waar Springsteen eerder strijdlustig klonk op ‘The rising’ middels breed geschouderde stadionrock, klinkt Capps op ‘Wail & ride’ eerder verbeten middels eerlijke, rauwe, onversneden countrysoul en countryblues. Bovendien uit hij, in tegenstelling tot Springsteen, wél kritiek op de manier waarop president Bush handelde na de ramp in dé sleutelsong van de plaat ‘New Orleans waltz’.Met het fantastische ‘If you knew my mind’ haaltde Grayson Capps vorig jaar moeiteloos mijn top 10 en met ‘Wail & ride’ is het dit jaar weer prijs! Desondanks is Grayson Capps in deze contreien, ondanks ‘A love song for Bobby Long’ dat hij schreef voor de gelijknamige bioscoophit, nog een veel te goed bewaard geheim en dat is zonde.

è http://www.myspace.com/graysoncapps

6. Isobel Campbell & Mark Lanegan:

Ballad of the broken seas

Een gouden zet van Isobel Campbell om de allerbeste songs die ze ooit geschreven heeft samen met Mark Lanegan op te nemen. Hierdoor kreeg haar magistrale meesterwerk ‘Ballad of the broken seas’ de promotie en de aandacht die het anders nooit zou gehad hebben. Brombeer Lanegan eist in de bedwelmende opener ‘Deus ibi est’ alvast meteen de aandacht op. Tot er plots iets magisch gebeurt wanneer Isobel Campbell met haar feeërieke engelenstem doorheen het nummer zweeft, waardoor een demonisch huwelijk van 2 uitersten zich voltrekt. Een huwelijk dat gedurende de hele plaat wonderwel stand houdt, nergens een dieptepunt kent en met het majestueuze ‘The false husband’, de sierlijke perfecte popsong ‘Honey child what can I do?’, de Hank Williams-cover ‘Ramblin’ man’ en het afsluitende berustende ‘The circus is leaving town’ zelfs meerdere hoogtepunten bereikt. Met als absolute hoogtepunt het dreigende ‘Revolver’; het enige nummer op de plaat dat door Lanegan geschreven werd. Toeval? Wanneer het een nummer van Lanegan zelve betreft, geloof ik al làng niet meer in toeval. ‘Ballad’ of the broken seas’ werd het afgelopen jaar dé meest beluisterde cd @ Roen’s Ranch. Een terechte zesde plaats in mijn jaarlijst is het logische gevolg.

è http://www.myspace.com/isobelcampbell

è http://www.myspace.com/marklanegan

 7. William Elliott Whitmore: Song of the blackbird

Deze ‘Song of the blackbird’ werd me hard aanbevolen door dé Guy die er deze geweldige recensie over schreef voor Goddeau. Een Gouden Tip
alweer, want twintiger William Elliott Whitmore klinkt met z’n warme, donkere rasp van een stem in de 9 afgekloven stokoude lappen countryblues die ‘Song of the blackbird’ telt zo mogelijk nog stukken rauwer en authentieker dan de zowat 50 jaar oudere outlaw Ramblin’ Jack Elliott op diens recente album ‘I stand alone’. Deze rechtstreeks from the muddy banks of the Mississippi geviste pure natuursteen is allesbehalve fool’s gold en – nouja – smaakt beslist naar méér! Een Grootse, ongeslepen roots diamant dus alweer; verpakt in een bescheiden kartonnen hoesje, dat echter moeiteloos this year’s prijs voor Mooiste Albumcover wegkaapt! Dat dit overdonderende less is more-album hoog in mijn jaarslijstje geëindigd is, is dus niet meer dan normaal.

è http://www.myspace.com/williamelliottwhitmore

 8. Two Gallants: What the toll tells

Voor de soundtrack bij een imaginaire oude western zorgden dit jaar 2 hondsbrutale snotneuzen die zichzelf Two Gallants noemen. De sterke, filmische verhalen werden ons smakelijk in het gezicht gefluimd en werden met rafelige americana en nét niet uiteen rammelende alt.country opgeluisterd. ‘What the toll tells’ van Two Gallants is daarom eigelijk het soort plaat dat ik eerder van Jack White had verwacht na de rootsplaten ‘Get behind me satan’ en ‘Van Lear Rose’. Maar goed, White gooide het dit jaar met The Raconteurs over de classic rock boeg en dus was een groep als Two Gallants méér dan welkom. Voor je het goed en wel beseft, voert de zacht huilende, lichtjes dreigende wind waarmee de plaat begint, je mee naar een verlaten mijnstadje ergens halverwegde de 19^de eeuw, waar je je meteen in ‘Las Cruces Jail’ bevindt omdat je kort voordien iemand hebt vermoord. Het begin van een uur durend avontuur waarvoor Two Gallants het script bedachten. Heerlijke, meeslepende plaat dus, die terecht bij de 10 beste platen van 2006 hoort.

è http://www.myspace.com/twogallants

 9. Hank III: Straight to hell

In de top 5 van meest beluisterde cd’s @ Roen’s Ranch in 2006 prijkt vast en zeker ook ‘Straight to hell’ van de moderne outlaw countryheld Hank Williams III. ‘Not everybody likes us’ zingt Hank III in het gelijknamige nummer en zo is het maar net. Je bent ofwel voor ofwel tegen dit soort beschonken white trash crazed outlaw country. In het laatste geval blijf je beter vér weg van deze verderfelijke, duivelse plaat en kan je beter jezelf nog wat afrukken op de atonale zwijmelklanken van om het even welk overroepen Pitchfork-rukgroepje. Gezonde boerenlullen als ik genieten ondertussen met volle teugen van deze ultieme “Fuck you!”-plaat-van-het-jaar! Deze ‘Nevermind’ van de moderne outlaw country staat dan ook terecht in de top 10 van mijn jaarlijstje!

è http://www.myspace.com/hankthree

 10. H.T. Roberts: Acres of time

Een plaatje dat dit jaar ook met de regelmaat van een klok z’n weg naar mijn cd-speler vond, was het americana-pareltje ‘Acres of time’ van de Gentse singer-songwriter HT Roberts. Ik ontdekte ‘Acres of time’ dankzij Mark Lefever en zijn Roots-programma Pili-Pili op Radio 1. De voorbije winter kwam ‘Saints and outlaws’ namelijk regelmatig voorbij in de playlist van dat programma. Het aanstekelijk twangende ‘Saints and outlaws’ viel dan ook moeiteloos op tussen alle andere nieuwe internationale americana releases. Het was in ieder geval voldoende om mijn nieuwsgierigheid naar de rest van het songmateriaal op ‘Acres of time’ aan te wakkeren. En het moet gezegd: de 15 ijzersterke songs die ‘Acres of time’ telt, stralen in al hun pure en eerlijke eenvoud een tijdloze klasse uit, waarmee HT Roberts gerust de concurrentie met de huidige internationale americana-scene aankan. Terecht in mijn top 10 van 2006 dus en daarmee de hoogst genoteerde Belgische plaat in mijn jaarlijstje!

 è http://www.myspace.com/htroberts