24 (-1)

23. Dat was het correcte antwoord op de vraag: “Hoeveel niet open geknipte vensters staan er zowel op de voor- als achterkant van de hoes van ‘Physical graffiti’ van Led Zeppelin?” Ik ga ervan uit dat de betrouwbaar klinkende presentator Jan Sprengers van het voortreffelijke programma ‘Classics’ op Radio 1 dat aantal zelf geteld heeft op de originele plaat. Zelf heb ik de originele plaat niet. Ik heb een latere cd-versie van ‘Physical graffiti’, met daarin foto’s van de originele platenhoes. Maar daaruit viel moeilijk af te leiden welke vensters al dan niet open geknipt waren.

De hele vorige week brak ik me het hoofd over die vraag. Ook betrouwbare hulplijnen als Google en Guy moesten me het antwoord schuldig blijven. Ik probeerde het aantal dan maar uit de foto’s in mijn ’Physical graffiti’ hoes op te maken. Ik kwam uit bij 24. 24, ja dat zou het best wel eens kunnen zijn. Helaas, het waren er dus 23. Waar had ik me vergist? Ik vervloekte mezelf dat ik weeral eens nét naast de prijzen greep. De hoofdprijs die je kon winnen, was dan ook niet min: een box met alle albums van Led Zeppelin in de originele hoezen (in cd formaat weliswaar) voorzien van tekstvellen in het Japans.

Nochtans heb ik alle albums van Led Zeppelin al in een mooie box die ik 10 jaar geleden kocht. Waarom deed ik dan mee aan die wedstrijd? En waarom ben ik nu kwaad op mezelf dat ik die nieuwe box niet heb gewonnen? Als ik heel eerlijk ben: het was me puur om die originele hoezen te doen. Stel nu dat ik die box wél had gewonnen. Dan zat ik hier nu met twee keer dezelfde albums. Dan zou ik mijn ouwe box ergens in een vergeethoekje gepropt hebben. Die goeie, ouwe, duur betaalde box, waar ik zo veel plezier aan beleefd heb, zou ik verwaarloosd hebben vanwege een nieuwe, aantrekkelijkere versie.

Gelukkig overkomt me dit alleen met muziek gerelateerde prullaria en niet met mijn madam. Haar zou ik nooit willen vervangen. Zelfs nu, na 16 jaar nog niet. Na 16 jaar vind ik haar nog altijd even aantrekkelijk als toen ik haar voor het eerst zag. Wat zeg ik? Ze is er zelfs nog aantrekkelijker op geworden sinds ze de moeder van onze dochter geworden is. Nee, haar wil ik nooit kwijt, en ik hoop maar dat ik voor haar zal sterven. Niet dat ik daaraan twijfel, want met haar gezondheid is het gelukkig veel beter gesteld dan met de mijne. Maar je weet maar nooit in deze onrechtvaardige wereld. June Carter Cash stierf tenslotte ook geheel onverwacht voor haar man. Het leven zit jammer genoeg vol met dat soort onverwachte, onaangename wendingen die we niet zelf in de hand hebben. Daar kan ik ondertussen wel over meepraten. Maar met dat verhaal heb ik u hier de laatste tijd al dikwijls genoeg verveeld.

Gelukkig neemt het leven af en toe ook leuke, aangename wendingen. Wie had bijvoorbeeld durven denken dat Robert Plant, in een vorig leven het Gouden Strottenhoofd van Led Zeppelin, samen met het aantrekkelijke bluegrass engeltje Alison Krauss ooit een plaat zou maken? Toen ’Physical graffiti’ verscheen in 1975 was Robert Plant, in die tijd de schrik van alle hoteluitbaters, immers al een mooie, jonge Rock God van 26 en Alison Krauss een kleutertje van amper een jaar of 4. En toch heeft dit godswonder zich anno 2007 voltrokken. Het prachtige resultaat draagt de naam ’Raising sand’ en vind je vandaag in ruil voor slechts enkele luttele euro’s zomaar in de platenwinkels. ‘Raising sand‘ mag dan slechts een coverplaat zijn, toch is het niet zomaar het soort inderhaast ineen geflanste coverplaat waarmee Patti Smith ons eerder dit jaar teleurstelde. Nee, ’Raising sand’ behoort tot de categorie coverplaten waartoe ook een coverplaat als ’I’ll take care of you’ van Mark Lanegan behoort. Buiten categorie dus, en van een al even onaardse schoonheid als dat Mark Lanegan coveralbum. Eén van de allermooiste platen die deze eeuw ons tot nog toe heeft geschonken. Hartverscheurend mooi is bijvoorbeeld de Gene Clark cover ‘Through the morning, through the night’; één van de mooiste ldvd songs ooit. De tekst ervan zal nooit van toepassing zijn op mij; daar ben ik rotsvast van overtuigd. Want mijn madam; dat is mijn rots in de branding, al 16 jaar lang. En op het einde van mijn leven, én daarna, zal ze dat nog steeds zijn. Speciaal voor ons coverden Plant & Krauss dan ook het bloedmooie ‘Your long journey’; vanaf vandaag te beluisteren bij ‘Song of the day’.

Robert Plant & Alison Krauss – Your long journey