4 Uur Telenet Storingen Later

21. Bright Eyes- Cassadaga

Ik ben veel te hard voor mijn medemens, maar ik werk eraan. Conor Oberst van Bright Eyes vond ik op z’n vorige platen altijd klinken als een meisje in bloemetjeskleed, vrolijk huppelend in een wei vol veldbloemetjes. Maar dat kan natuurlijk puur aan mijn ziekelijke fantasie liggen. Op z’n nieuwe plaat is dat beeld van dat vrolijke huppeltrutje nog niet helemaal verdwenen, maar dankzij de weelderige arrangementen en prachtige melodieën ging ik deze keer ook eens aandachtiger de teksten beluisteren. Teksten, waarin Conor het onder andere heeft over “bodies decomposing in containers tonight”, en meer van dat fraais. Conor heeft een ziekelijkere fantasie dan ik, maar met ‘Cassadaga’ heeft hij eindelijk een heel album gemaakt dat van begin tot eind blijft boeien.

Favoriete track: Een aantal, maar ‘No one would riot for less’ toch dat ietsje meer dan de rest.

22. Richard Thompson – Sweet warrior

Was 2006 Johnny Cash jaar @ Roen’s Ranch, dan was 2007 ongetwijfeld Richard Thompson jaar. Het hele jaar door herontdekte en beluisterde ik regelmatig zijn soloplaten, zijn platen met ex-echtgenote Linda Thompson, en de platen die hij maakte met Fairport Convention. De platen die ik bezit, that is. Want het oeuvre van Richard Thompson is inmiddels zo omvangrijk geworden dat een mens haast genoeg heeft aan Richard Thompson platen alleen in dit leven. Maar ik ben geen fanboy en hou van veel muziekjes, en daarom probeer ik, naast mijn Bob Dylan-, Elliott Murphy-, en Johnny Cash fascinatie, ook mijn Richard Thompson fascinatie binnen te perken te houden. De aanleiding om opnieuw in de Richard Thompson catalogus te duiken was Richard z’n nieuwe album ’Sweet warrior’. Een album waarvan het zwaartepunt helemaal op het einde ligt. Want net als je al 10 overheerlijke melodierijke songs gehoord hebt, krijg je met het afsluitende vierluik ’She sang angels to rest’, ’Johnny’s far away’, ’Guns are the tongues’ en ’Sunset song’ nog een adembenemende, grandioze finale. Dat klavertje vier bevat de allermooiste; de meest essentiële songs zelfs van het jaar, en ik zou ze hier graag alle 4 laten horen, maar mijn upload limiet is jammer genoeg ook beperkt. Indien het hele album van dit hemelse niveau was geweest, was ‘Sweet warrior’ met lichtjaren voorsprong dé plaat van het jaar en meteen dé plaat van deze nog verse eeuw.

Favoriete track: veel, en in het bijzonder de laatste 4 songs, waaruit ik dan ‘Guns are the tongues’ kies.

23. Justin Rutledge – Devil on a bench in Stanley Park

Een laatbloeier, deze nieuwe cd van Justin Rutledge, een Canadese singer songwriter die ik leerde kennen met z‘n vorige fenomenale cd, de desolate winterplaat ’No never alone’. Opvolger ‘Devil on a bench in Stanley Park’ voelde daarentegen zomers en warm aan, en het heeft dan ook een hele tijd geduurd eer ik deze cd kon appreciëren, maar via een omweg langs de platen van Gram Parsons, The Jayhawks, The Byrds en The Flying Burrito Brothers lukte het uiteindelijk, waardoor deze fraaie americana plaat strandt op een welverdiende plaats 23 in mijn eindejaarslijstje van 2007.

Favoriete track: bijna alles, en van de uitschieters kies ik voor ‘This is war’.

24. Bruno Deneckere – Someday

Mijn favoriete Belgische plaat van het jaar op plaats 24, en dat doet onrecht aan mijn reële waardering voor deze schitterende Belgische plaat, want eigenlijk verdient ’Someday’ een minstens even hoge plek als z’n muzikale maatje HT Roberts vorig jaar met ’Acres of time’. Het toont alleen maar aan dat ik 2007 een nog sterker muziekjaar vond dan 2006. Begin dit jaar besloot ik mijn tekst over deze cd met de woorden waar ik vandaag nog steeds achter sta:

Voor de liefhebbers: hierheen voor de rest van die tekst.

Favoriete track: alles, en ik pik er dan maar ’Big oak tree’ uit, de ode aan wijlen Nick Drake die Bruno schreef naar aanleiding van zijn bezoek aan het graf en geboortestreek van Drake. Ga vooral ook eens langs Bruno’s MySpace waar de songs ‘Diamond’, ‘When the time is right’, ‘Dreamin’ about you’ en ‘Tell her I’m gone’ uit deze cd te beluisteren zijn.

25. Elliott Murphy – Coming home again

Op ‘Coming home again’ etaleert Elliott Murphy nog maar eens zijn melodieuze ideeënrijkdom, en ik raad Elliott dan ook ten stelligste aan om eens op zoek te gaan naar een producer die die rijkdom ook in een passend geluid kan verpakken. Zijn superieure songs verdienen dat immers. Ik zou bijvoorbeeld wel eens benieuwd zijn naar wat muzikanten / produce
rs als Buddy Miller, Joe Henry, Gurf Morlix of Daniel Lanois met dit materiaal zouden aanvangen. Het zou gegarandeerd een wereldplaat opleveren. Nu is het echter alweer de zoveelste typische Elliott Murphy plaat op rij. Niet dat dat slecht is, maar op die manier blijft Elliott Murphy gevangen zitten in zijn eigen formule. Daarmee klink ik negatiever dan ik bedoel. De Elliott Murphy formule is immers geen slechte formule, maar een andere, frisse kijk op zijn songs door een buitenstaander zouden zijn songs deugd kunnen doen.

Favoriete track: veel, maar ‘A touch of kindness’ blijft zowel live als op plaat hét hoogtepunt.

26. Sam Baker – Pretty world

‘Pretty world’, de tweede plaat inmiddels van Sam Baker, was één van this year’s grootste hypes in alt.country magazines, en daardoor werd mijn interesse voor deze plaat gewekt. De plaat stelde aanvankelijk teleur, maar de teleurstelling sloeg al gauw om in bewondering nadat ik mijn cd’s van Guy Clark nog eens beluisterde. Sam Baker praatzingt namelijk op dezelfde manier als Guy Clark, maar zijn songs zijn kaler en nog niet zo scherp en van hetzelfde niveau als die van Clark. Maar dat komt nog. Sam Baker is dan ook een natuurtalent. Dat talent is al overduidelijk hoorbaar aanwezig op ‘Pretty world’. Van Sam Baker verwacht ik in de toekomst dan ook nog grootse dingen, en de opvolging van Guy Clark is hiermee alvast verzekerd.

Favoriete track: eigenlijk de bloedmooie opener ‘Juarez’, maar ik wil het niet meteen té moeilijk maken voor mijn bloglezers, en dus geef ik jullie het toegankelijkere ‘Psychic’.

27. Kreg Viesselman – The Pull

Nog een ontdekking deze plaat, die eind vorig jaar al verscheen, van de mij voordien onbekende singer songwriter Kreg Viesselman. De cd werd in heel wat alt.country eindejaarslijstjes van 2006 vermeld, en daarom schafte ik me de plaat begin dit jaar aan. ’The pull’ overdondert niet meteen, maar besluipt je als een roofdier zijn prooi. Na veel geduld heeft ie je eindelijk te pakken, en dan laat hij niet meer los. Zo ook met ’The pull’, een warme soulplaat waarvan de kwaliteit van de songs opgetild wordt door de donkerroestbruine stem van Kreg Viesselman. Samen met Sam Baker, één van dé ontdekkingen van het jaar wat mij betreft!

Favoriete track: veel, maar om jullie een duidelijk beeld van de plaat te geven, kies ik voor het titelnummer.

28. Ray LaMontagne – Till the sun turns black

Van eind 2006 al, deze plaat, maar dit jaar pas gekocht. Nochtans was ik in 2004 meteen weg van ‘Trouble’, het wonderbaarlijke debuut van Ray LaMontagne. Ik bleef de aankoop van zijn tweede plaat maar uitstellen. Onterecht, want ‘Till the sun turns black’ zou in mijn eindejaarslijstje van 2006 ongetwijfeld hoger geëindigd zijn dan nu. Op zijn nieuwe plaat verfijnt Ray LaMontagne zijn songschrijverscapaciteiten die hij al weelderig tentoon spreidde op ‘Trouble’.

Favoriete track: opener ‘Be here now’ brengt je meteen in de stemming en de sfeer van de rest van de plaat.

29. Grinderman – Grinderman

Eindelijk nog eens een compleet losgeslagen Nick Cave dit jaar, en dat mocht wel eens na valiumplaten als ‘The boatman’s call’, ‘No more shall we part’ en ‘Nocturama’ en het te gekunstelde ‘Abattoir blues / The lyre of Orpheus’. Of zoals ik eerder dit jaar in mijn halfjaarlijstje schreef:

"’Grinderman’ klinkt als de énige uitweg die Nick Cave nog kon nemen na magnus opus ‘Abattoir blues / The lyre of Orpheus’: wég van het kantoor en terug naar de goot. De goten anno nu zijn echter niet meer wat ze geweest zijn ten tijde van The Birthday Party, maar Cave slaagt er desalniettemin in datzelfde ranzige, groezelige sfeertje te suggereren middels een kale, blikkerige sound."

Favoriete track: het voor deze plaat atypische, doch vintage klinkende Cave nummer ‘(I don’t need you to) set me free’.

30. PJ Harvey – White chalk

Als ik deze nieuwe plaat van PJ Harvey geen 50 keer beluisterd heb, dan heb ik ze geen enkele keer beluisterd. Niet moeilijk om aan zo veel luisterbeurten te komen, want de plaat duurt amper een half uur. Maar dat is genoeg. Ik hou van korte, compacte platen. De ideale tijdsduur voor een plaat ligt voor mij tussen het half uur en de drie kwartier; de speelduur van een ouwe LP quoi. Meestal gaat het dan om all killer, no filler, en zo ook met ‘White chalk’, dat muzikaal een heel andere PJ Harvey laat horen dan we gewend zijn. Gekleed in een wit gewaad, zweeft PJ Harvey op ‘White chalk’ rond in een donker, angstaanjagend bos, waardoor ze hetzelfde beklemmende sfeertje oproept als in ’The blairwitch project’, één van mijn favoriete films aller tijden.

Favoriete track: ‘White chalk’ is vooral een sfeerplaat, maar ‘Silence’ is een hemelsmooi hoogtepunt.