Een Vrolijk Lentelied

“Hoe zie jij je toekomst Roen?” vraagt mijn psychologe me bij ieder bezoek weer. Ik antwoord steeds hetzelfde: “Ik zie geen toekomst meer; ik zie mezelf in deze toestand geen 40 worden”. Feit is dat ik het nog meen ook. Ik zou nochtans graag oud worden maar het dagelijkse gevecht tegen mijn innerlijke demonen is nauwelijks te harden. Een beest houdt dat niet vol; laat staan een mens. Eigelijk lever ik geen gevecht meer. Ik laat me overmeesteren door die kwelduivels en ik wacht geduldig af tot wanneer ze klaar zijn met hun lusten te botvieren in dat arme hoofd van me. Ik krijg er geen vat op, laat staan dat ik de controle kan overnemen. De Paroxetine en Lorazepam zijn hierbij onbetrouwbare wapens want ze weigeren dienst tijdens de moeilijkste momenten.

Gisteren nog dacht ik dat ik zou sterven. Ik voelde mezelf, zoals dat iedere dag wel op een onverwacht moment gebeurt, weer bloednerveus worden en dan duurt het niet lang eer de paniek toeslaat. De paniek slaat dan algauw om in angst. Angst om een hartstilstand te krijgen. Angst om een hersenbloeding te krijgen. Angst om geen lucht meer te krijgen. En in deze verschrikkelijke lentedagen is er haast geen lucht meer. Die ellendige lente ook, met zijn stuifmeel, klein ongedierte, genadeloze zon en verschrikkelijke hitte. Binnenkort wordt het nog erger met de zomer in aantocht. De Symbicort en de Xyzall zijn nu al nauwelijks aan te slepen. Dat alles maakt dat ik geen vrolijk mens meer ben.

Vroeger was ik nochtans een heel vrolijk mens. Té vrolijk wellicht. In die vette jaren kon het niet op. Ik liet zowel echte vrienden als zogenaamde vrienden mee profiteren van mijn weelde en luxe en ik organiseerde maandelijks wel minstens één schranspartij. En Roen was dan altijd de sfeer- en druktemaker. Sommige mensen kregen hoofdpijn van mijn talrijke, zowel echte als geforceerde bulderlachsalvo‘s. Mijn madam was daarvan misschien nog wel het grootste slachtoffer. Maar nu zijn er nog nauwelijks schranspartijen. Nu ik geen vrolijk mens meer ben, nodigt niemand van die zogenaamde vrienden me op hun beurt uit. Ik heb ze zelfs in geen jaren meer gezien. Ze zijn verdwenen in de mist van de tijd. Ook de echo van mijn bulderlach is verstomd. Niet dat ik ze nog wil zien, die zogenaamde vrienden van toen. Ik wil rust nu. Rust die ik vind op mijn ranch, maar ook bij de echte vrienden die me nemen zoals ik geworden ben en waar ik wel nog welkom ben.

Rust die ik ook vind in sommige muziek. Niet in alle muziek, want de meeste muziek die ik vroeger graag beluisterde, beluister ik niet meer. Ik word er zelfs nerveus van. Die muziek herinnert me aan betere tijden en daar word ik, hoewel het vrolijke muziek is, droevig van. Het is al erg genoeg dat de cd doosjes me confronteren met dat betere verleden. CD doosjes van Soul Asylum, Soundgarden, Pearl Jam, Alice In Chains, Therapy?, The Smashing Pumpkins, Metallica, Buffalo Tom, Pavement, Nirvana en zo vele anderen. Allemaal herbergen ze de vrolijke deuntjes waarvan ik hield, maar waarvan ik nu bloednerveus word als ik ze nog eens hoor. Ik heb de laatste jaren rust gevonden in andere muziek. Muziek die in de vakpers omschreven wordt als americana en altcountry. Het Amerikaanse levenslied zeg maar. Muziek en teksten waarvan je niet bepaald vrolijk wordt, maar die een gunstig effect hebben op mijn gemoedsrust. De doorleefde stem van Johnny Cash heeft me de laatste jaren al dikwijls rust bezorgd.

De laatste dagen vind ik rust in de bezwerende, dwingende, nerveuze stem van predikant David Eugene Edwards, want er is een nieuwe cd van zijn oude groep Sixteen Horsepower verschenen. Een live cd, opgenomen in maart 2001 in de AB nog wel zegt de site van de groep me. Informatie die niet op de sobere, prachtige hoes staat. De hoes vertelt me wel dat het paard op de cover Quin heet en dat het in de sneeuw staat. Ik beluisterde vroeger overigens ook al de platen van Sixteen Horsepower, maar ik heb er de ware pracht pas van ingezien na mijn ongeval. Want de muziek van Sixteen Horsepower is niet bedoeld voor vrolijke mensen. Vrolijke mensen worden nerveus van de zwartgallige, dreigende muziek van Sixteen Horsepower en zetten de platen na hoogstens 3 nummers af. Of ze luisteren ze uit, maar ze begrijpen ze niet. Ze laten dan ook niet toe dat de dwingende muziek tot in hun diepste vezels doordringt. Ze voelen de paardenkracht niet die in de muziek verscholen zit. Ook deze nieuwe liveplaat zal een taaie brok voor vrolijke mensen zijn. Ze zullen er onrustig van worden. Ze kunnen maar beter luisteren naar de nieuwe vrolijke plaatjes van The Last Shadow Puppets, Duffy, The Kooks, Soko, Tom Helsen, Milow, Hercules And Love Affair die de zorgenloze jongen Joris Vergeyle van Radio 1 hen iedere week aanprijst in zijn luchtige Radio 1 programma ’Vox’. Temeer omdat ’Live March 2001’ doordrongen is van ‘Secret South’; het meest zwartgallige, sinistere, dreigende album van Sixteen Horsepower. En mijn favoriete album van ze, maar dat is in deze niet belangrijk. Op ’Secret south’ pakken donkere wolken samen en de naderende storm wordt zelfs letterlijk aangekondigd in de song ’Splinters’. En toch word ik rustig van dat naderende onheil. De gedachte dat niets toeval is, maar alles bepaald wordt door het lot, want daarover gaat die song eigelijk, geeft me namelijk een zekere gemoedsrust. Ook al is dat lot sterven voor je veertigste. Tot zolang haal ik kracht uit ’Live March 2001’; dat nieuwe, onaards mooie album van Sixteen Horsepower.

MP3 Splinters

Lyrics ‘Splinters’ 

Self sent a twister
A tearin’ after me
Gonna bust my house to splinters
An take all that’s dear to me

You say you saw it comin’ yeah
But still you did not flee
I was too weak I couldn’t move
Held by growth of a tree

An yes I fell upon that rock
I did not die just badly broken
An in time my healing it will come
By the words that He has spoken
Oh yeah
I fell upon that rock

Who is it now that loves you
Strait in the front door
An crooked out the back
What is it now you’re a slave to
On your knees out in your shack
Oh yeah
I fell upon that rock

He is beyond the shadow
Of your doubt and mine
He is no man’s opinion
He is truth divine

Self sent a twister
A tearin’ after me
Done bust my house to splinters yeah
An took all that’s dear to me yeah
Come on

Who is it now that loves you
Strait in the front door
An crooked out the back
What is it now that you pray to
As your world begins to crack
Yeah, oh yeah
I fell upon that rock
Yeah

He’s beyond the shadow
Of your doubt and mine
He is no man’s opinion
He is truth divine

An yes I fell upon that rock
I did not die just badly broken
An in time my healing came yeah
By the words that He has spoken