ELLIOTT MURPHY in de AB : Het Delirium Voorbij

(edit: bovenstaande foto was zowat de enige toonbare die mijn madam gisteren nam. Voor écht mooie foto’s van het concert kunt u terecht op de prachtige fotoblog van Johan Vanden Borre)

Mijn oude, moegetergde lichaam had gisteren geen zin om naar het duoconcert van Elliott Murphy & Olivier Durand in de AB club te gaan, maar toch liet ik me gisteravond gewillig meerijden naar hartje Brussel. Ik bood zelfs geen diplomatiek verzet. Kwam het door de verzengende zon die gisteren namiddag genadeloos op mijn arme hoofd had ingebeukt terwijl ik het gras afmaaide? Of lag het aan de medicatie die ik nadien genomen had om die ellendige hoofdpijn te verdringen? Ik weet niet eens meer hoeveel en welke pillen ik allemaal genomen heb, maar ze brachten me in ieder geval in een staat van onverschilligheid waardoor een vreemde aantrekkingskracht me naar de hoofdstad zoog. Ik raakte niet eens in paniek toen mijn madam onderweg ongewild een kat aanreed. Zij had die kat immers niet gezien. Ik wel, maar ik had niet verwacht dat het dier voor onze wielen zou springen. Het zat er de hele tijd rustig te wachten; wachtend op een gewilde dood, begreep ik achteraf. De witte kat had luttele seconden voor haar zelfmoord oogcontact met me gezocht en gevonden middels haar priemende groene ogen, hetgeen algauw tot een uren durend gesprek tussen mij en de kat leidde. “Wat zoek je?”, vroeg de kat me op een vrij dwingende toon op het einde van ons gesprek. “Weet ik veel”, antwoordde ik, “ik ben op zoek naar iets dat ik 6 jaar geleden kwijt geraakt ben; misschien vind ik het vanavond wel terug”. “Wat je ook zoekt, je zult het nooit terugvinden; het leven is één lange tevergeefse zoektocht en daardoor één grote desillusie!”, verzekerde de kat me. Waarna het dier zich voor de wielen van onze auto smeet. Een droge, doffe, doch ijselijke klap tegen het achterwiel weergalmde.

Kwam het door dat voorval of werd even voordien het einde van de wereld aangekondigd in het journaal waardoor iedereen naar de schuilkelders gevlucht was? Feit is dat alles doods, kil en stil was toen wij Brussel binnenreden. Honderden, misschien wel duizenden auto’s stonden langs de kant van de Brusselse lanen geparkeerd, maar ik zag nergens voetgangers, laat staan een vrije parkeerplaats. “Waar is iedereen toch heen?”, dacht ik de hele tijd bij mezelf terwijl we naar de AB stapten nadat we eindelijk een parkingplaats hadden gevonden. In de AB was ik gerustgesteld en blij dat een norse, Dirk Trioen achtige figuur onze tickets scheurde en ons naar de trappen richting AB Club verwees. Bah, die ellendige, hatelijke, eindeloze trappen naar de Club. Ik hees mezelf met de moed der wanhoop in de beklemmende, hels witte trappenkoker naar boven en ettelijke uren later bereikte ik eindelijk de deur van de Club.

Toen we de deur van de Club opentrokken, werd ik verblind door de psychedelische kleuren die steeds veranderende figuren tekenden tegen het plafond en de muren van het zaaltje. Door de lichtstralen ontwaarde ik tienduizenden, misschien wel honderdduizenden aanwezigen. Ik leek ieder gezicht te herkennen, maar toch kon ik op niemand een naam plakken; hoezeer ik er ook over nadacht. Andere bekenden, van wie ik de naam wel kende, spraken me hartelijk aan en ik trachtte zowel in het Frans, in het Engels als in het Nederlands antwoorden te formuleren, zij het op krampachtige wijze. Niemand scheen boos op me te zijn, ondanks de verschrikkelijke woorden die ik hier ooit over hun (en mijn) Held Elliott Murphy had geschreven. Gitaargod en Murphy‘s Rechterhand, oftewel Olivier Durand, zelve baande zich een weg door het publiek om uitgerekend mij als eerste van het gezelschap rond mij de hand te schudden. En neem het gerust van me aan: de Hand van Gitaargod Durand is krachtig. Later die avond zou God Olivier Durand met Zijn begenadigde Handen de meest hemelse melodieën uit zijn simpele gitaar persen. Toch vreesde ik de toorn van de échte God Elliott Murphy, en als een lafaard vluchtte ik nog voor het concert aanving naar een donkere hoek achteraan in de zaal. Toen ik mezelf eindelijk door de honderdduizenden aanwezigen gewurmd had, zeeg ik uitgeput neer op de grond, sloeg mijn handen in mijn gezicht, dacht aan niets en alles tegelijk, en ondertussen hoorde ik in een waas de kalmerende, zalvende klanken van ’Crepuscule’ en ‘Black crow’.

“Sonny! It’s been a long time!”, weerklonk het plots. “Lieve God!“, dacht ik, “Elliott spreekt me rechtstreeks aan!“ En dan nog wel met het troetelnaampje ’Sonny’, als was het alsof hij me als een verloren gewaande zoon (“son”) zag. Ik veerde recht, omhelsde Elliott en was ontroerd door zijn vergevingsgezindheid. Olivier lachte blij en begeleidde onze verzoening met de prachtigste gitaarklanken. Ik waste meteen mijn oude zonden weg in de kolkende klankwaterval van de onstuimige ‘Green river’ om me nadien bij de rest van de aanwezigen te vervoegen op onze goeroe zijn ‘Pneumonia alley’. Het pad van Elliott Murphy volgen kan nochtans gevaarlijk zijn, want ‘You never know what you’re in for’ met Elliott Murphy, maar het gaf niet, want iedereen lachte, was blij en had de kolder in de kop met zoveel ‘Canaries in the mind’.

Onze goeroe merkte dat een walm van wellust over iedereen neerdaalde en hitste de boel nog wat meer op met Zijn Hymne ‘Last of the rock stars’. De laatste bloesjes, bh’s en kleddernatte broekjes vlogen in het rond en duizenden prachtige ontblote tieten sprongen op en neer. De jonge, goddelijke deernes naast me konden zich niet meer bedwingen en lieten hun zijdezachte handen in mijn broek glijden en begonnen me uiteindelijk spontaan te pijpen op de erotiserende klanken van ‘On Elvis Presley’s birthday’, ‘Scandinavian skies‘ en ‘A touch of kindness‘. Rondom mij en mijn geile wijfjes was zowaar iedereen begonnen aan een massa orgie, merkte ik ondertussen. Ik besprong vervolgens op mijn beurt de jonge deernes tijdens ‘And General Robert E. Lee’, liet mijn generaal bij één voor één naar binnenglijden en middels stevige halen kronkelden en kreunden de bloedgeile schatjes, en met hen alle vrouwelijke aanwezigen, dat het een lieve lust was. Onze 2 Helden op het podium werden bijna overstemd door dat massale gekreun en gezucht. Iedereen bereikte uiteindelijk simultaan het onvermijdelijke kookpunt tijdens het broeierige, dampende ‘LA woman’. Mijn jonge deernes schreeuwden het uit van genot en ik op mijn beurt beantwoordde hun gulzige blikken door mijn sperma eerlijk verdeeld over en in hun zaadvragende mondjes te spuiten. Het glinsterde als ‘Diamonds by the yard’ op hun lieve, onschuldige snoetjes. Gelukkig liet goeroe Elliott iedereen hierna nog een tijdje nagenieten en op adem komen in ’The valley below’ tussen de talrijke ’Dusty roses’ op de zachte, wiegende melodie van ‘On my mind’.

Ik fantaseerde ondertussen een eind weg tijdens ‘Sicily’ waarna ik plots keihard uit mijn zalige droom en in de harde realiteit belandde: mijn wekkerradio ver
telde me dat Club Brugge speler François Sterchele, één van de allerlaatste passionele, pure straatvoetballers, vorige nacht omkwam in een dom auto ongeluk. Sterchele was om een onbekende reden naar rechts uitgeweken waardoor zijn auto tegen hoge snelheid in een sloot belandde en tegen een boom knalde. Ik vermoed dat het een witte kat met priemende groene ogen moet geweest zijn die plots voor zijn wielen gesprongen was.

Setlist:
1. Crepuscule
2. Black crow
3. Sonny
4. Green river
5. Pneumonia alley
6. Ophelia
7. Razzmatazz
8. Canaries in the mind
9. You never know what you’re in for
10. Last of the rock stars / Shout
11. On Elvis Presley’s birthday
12. Scandinavian skies
13. A touch of kindness
14. And General Robert E. Lee
15. Diamonds by the yard

Bissen:
16. LA woman / Baby please don’t go / Spoonfull / I got my mojo working / LA woman
17. Sicily
18. On my mind
19. The valley below
20. Frankenstein’s daughter
21. Come on Louann
22. Dusty roses