Muziek voor gescheiden mannen

Het optreden van Tift Merritt gisteren in Toogenblik in Haren ontlokte na afloop bij mijn madam uitspraken als “Tis spijtig dat ge voor die 20cm lekkere sossis er dat hele varken moet bijpakken” en “alle venten zijn vetzakken”. Logisch, want de testosteronbom die ontplofte toen de kleine, oogverblindende, sexy Tift Merritt gisteren het podium beklom, deed de kleine, gezellige club transformeren in een bloedhete, stomende sauna. Een gezonde heteroseksuele vrouw zou van minder feministe worden en zelfs lesbische neigingen beginnen te vertonen.

“Americana is muziek voor oudere, gescheiden mannen” las ik onlangs op de weblog van altcountry.nl en na het optreden van Tift Merritt begin ik deze uitspraak nog stilaan te geloven ook. Het publiek bestond dan ook voornamelijk uit oudere, zichtbaar door het leven getekende mannen. De weinige vrouwen vielen er echt op en mijn madam voelde zich zelfs niet op haar gemak gaf ze achteraf toe. Niet moeilijk: toen mijn madam vanwege de ondraaglijke temperatuur in de volgepakte club haar pull uitdeed zag je alle mannelijke ogen in onze directe omgeving, als hadden ze daarvoor een natuurlijke ingebouwde radar, naar haar tamelijk voluptueuze borsten glijden. Niet dat mijn madam naakt was onder haar pull, maar haar doorzichtige, witte, strakke t-shirt deed zichtbaar de verbeelding op hol slaan. Ik trok me daar niks van aan en vond het zelfs best cool toen ik constateerde dat mijn madam zo begeerlijk is. “Ha! Zij is toch van mij, stelletje pummels!”, dacht ik bij mezelf, “Deze heerlijke tieten zijn mijn terrein en is ontoegankelijk voor onbevoegden zoals jullie. Jullie kunnen jezelf straks thuis nog wat afrukken!” Ik weet het, een seksistische gedachte, maar zo gaat dat nu éénmaal in het hoofd van een man als hij ziet dat zijn vrouw in aanwezigheid van andere mannen opgemerkt wordt.

Mijn madam kon kort daarop gerust zijn echter, toen de kleine, frêle Tift Merritt verscheen. Het leek inderdaad wel een goddelijke verschijning toen deze rechtstreeks uit de woeste natuur van North Carolina geïmporteerde oogstrelende wilde bloem zich door het opeengepakte publiek een weg naar het podium baande. Op dat moment kon je de bloeddruk bij alle aanwezige mannen zowaar de hoogte in horen schieten. Vanwege de collectieve erectie zag je zelfs het bos door de bomen niet meer. Geen nood echter, want een collectieve ejaculatie van tientallen flitsende fototoestellen volgde vrijwel onmiddellijk waardoor het me toch lukte het hele optreden probleemloos te kunnen filmen. Hoewel probleemloos. Ik moet toegeven dat ook ik een paar keer moest slikken en uiteindelijk ook mezelf moest bedwingen toen ook ik botergeil en opgewonden werd door dat perfect gevormde, wulpse, uitnodigende figuurtje en dat lieve, onschuldige, erotiserende snoetje van Miss Merritt de hele tijd in het schermpje van mijn fototoestel te zien huppelen. Ik hoopte op den duur zelfs dat, telkens ze haar gitaar omgordde, haar kleedje mee de hoogte in zou vliegen zodat haar ongetwijfeld prachtige billen te voorschijn zouden floepen. Haar lekkere, strakke kontje zag er dan ook bijzonder aantrekkelijk uit in dat tot de verbeelding sprekende, korte kleedje. En ze weet het zelf ook maar al te goed dat ze het hoofd van de mannen op hol brengt. Ze flirtte gedurende het hele concert tijdens en tussen de nummers met het mannelijke publiek waardoor de gemoederen snel oververhit raakten en het gejoel almaar toenam. Je kon de vloer op den duur dweilen met al het kwijl dat kwistig uit de vele mannelijke monden stroomde en hoewel je het iedereen hoorde denken, waagde gelukkig niemand het om de welbekende hymne ’Wij willen tieten zien!’ in te zetten. Haar afwisselend uitdagende en verlegen gedrag onderstreepte Tift Merritts tegenstrijdige imago van de felle, ondeugende country girl die ze in werkelijkheid is en de onschuldige daddy‘s little girl die ze pretendeert te zijn. Een duivelse combinatie die wérkt, want voor Tift Merritt zwicht zelfs de meest overtuigde, doorwinterde homo, bedacht ik me.

Na anderhalf uur haar prachtige tieten te zien opveren in mijn schermpje stormde ik als een volleerde, compleet tilt geslagen groupie op Miss Merritt af om haar handtekening op mijn cd’s te laten plaatsen. Met sierlijke, sensuele bewegingen signeerde ze met haar zachte, fijne handjes mijn exemplaren van ’Bramble rose’, ’Tambourine’ en ’Another country’, hetgeen me op dat moment de gelukkigste man op aarde maakte. Ik wilde haar nog vragen naar de betekenis van het kettinkje met hartje rond haar halsje dat me al opgevallen was tijdens het concert (ja, ik heb ook naar andere details dan haar tieten en kontje gekeken), maar ik raakte in haar directe nabijheid zodanig opgewonden dat ik nauwelijks een woord uit mijn doorgaans nochtans groot bakkes gestameld kreeg. Temeer omdat ze me zo stevig had vast gegrepen toen we samen voor de foto poseerden. Het kon me niet schelen of ze nadien eventueel nog teruggegaan zou zijn naar de zaal om nog wat nummers te brengen (hetgeen doorgaans blijkbaar de traditie is in Toogenblik). Ik dacht achteraf dan ook nog maar aan één ding: neuken! Niet zomaar neuken, maar als in ongecontroleerd, onbeschaafd en oerinstinctief neuken. Het was maanden geleden dat die gedachte nog spontaan in me opgekomen was, want ik kan vanwege de zenuwen en mijn kalmeerpillen en antidepressiva die opwinding niet meer aan. Maar gisteren na het optreden wilde ik absoluut nog eens een potje neuken met mijn madam. Ze was blij met die gedachte, maar helaas; ik heb toch ook altijd alle pech: net nu heeft madam haar maandelijkse vodden. En dus was ook ik uiteindelijk, net als de aanwezige gescheiden mannen die ik voordien nog hetzelfde toegewenst had, aangewezen op een, toegegeven, deugddoende masturbatie. Hoewel, die gescheiden mannen hadden dan nog het geluk om achteraf eventueel hun lusten te gaan botvieren in de Brusselse hoerenbuurt. In ieder geval: op zo’n momenten beseft een mens weer het nut van dat destijds aangeschafte Canal+ (tegenwoordig Prime) abonnement.

Jaja, en de muziek vragen sommigen (de vrouwelijke lezers ongetwijfeld) zich ondertussen misschien wel af. Daarover ga ik kort zijn. Ik ben immers geen recensent in de strikte zin van het woord en voor een echt verslag verwijs ik u graag door naar dit fantastische webzine dat er binnenkort ongetwijfeld zinnigere dingen zal over te melden hebben dan ik. Maar toch dit. De muziek was sober: Tift Merritt trad dan ook solo op en enkel gewapend met gitaar, mondmuziekske, piano en microfoon bracht zij oorstrelende akoestische en soms zelfs letterlijk unplugged versies van schitterende nieuwe en oudere songs als ’Broken’, ’Stray paper’, ’Another country’, ’Good hearted man’, ’Plainest thing’ en ’Something to me’. Maar hét hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld het verstikkend mooie ’Virginia, no one can warn you’, samen met ’Supposed to make you happy’ slechts één van de twee songs die ze bracht uit haar nochtans fantastische debuutalbum ’Bramble rose’ uit 2002. Zelfs ’Tambourine’ uit 2004 was met slechts 4 songs karig vertegenwoordigd in de
setlist. De focus lag dan ook op het nieuwe album ’Another country’ waarvan uiteindelijk alleen ’Tell me something true’ uitblonk in afwezigheid. Ontdaan van de weelderige arrangementen klonken haar liedjes in alle naaktheid in ieder geval nog mooier, krachtiger, puurder en vooral intenser dan de studioversies op haar 3 schitterende platen. In deze naakte essentie viel ook pas echt de Emmylou Harris factor in Tift Merritt op vanwege de afwisselend zachte en krachtige uithalen met haar weelderige, feeërieke, fenomenale, adembenemende stem. Een microfoon had ze daarbij eigenlijk niet nodig. Het ding werkte eerder storend en stond alleen maar in de weg. Dat besefte ze gelukkig zelf ook, waardoor ze enkele songs zonder dat nutteloze ding zong. Tift Merritt is dan ook een ongerept, puur natuurtalent; een streling en een genot voor zowel het oog als het oor. Ze doet je zelfs je rotsvaste geloof in de evolutietheorie in twijfel trekken. Alleen zoiets als een God is immers in staat om zo’n Goddelijke perfectie te creëren. Zou God, after all, dan toch bestaan?

Tegen morgen plaats ik zo veel mogelijk van mijn opgenomen filmpjes op YouTube, maar laat het hieronder schitterende ‘My heart is free’ uit het nieuwe album ’Another country’ en ’Stray paper’ uit ’Tambourine’ alvast een smakelijk voorproefje zijn. Bekijken op eigen risico. Ik ben niet verantwoordelijk voor echtelijke ruzies na mogelijke vlekken op uw blinkende vloer vanwege o(o)rgasmes.

Setlist:
1. Hopes too high
2. Broken
3. I know what I’m looking for now
4. Another country
5. My heart is free
6. Virginia, no one can warn you
7. Keep you happy
8. Good hearted man
9. Tender branch
10. Something to me
11. Supposed to make you happy
12. Morning is my destination
13. Mille tendresses

Bissen:
14. Stray paper
15. Still pretending
16. Plainest thing

My Heart Is Free: