Vorige week op weg naar Toogenblik zat ik de hele tijd te hopen en te bidden dat Caroline Herring haar hele cd catalogus zou mee hebben. Hoewel ik vreesde dat ze enkel het nieuwe ’Lantana’ zou meebrengen, had ik me toch maar voor alle zekerheid voorbereid, en gewapend met 150 euro in de portefeuille toog ik naar Toogenblik. Mijn smachtende gebeden werden verhoord, want mijn hart jubelde van vreugde toen ik Caroline enkele dozen gevuld met exemplaren van ‘Twilight’ en ‘Wellspring’ op het tafeltje aan de ingang zag leggen! Ik kon Caroline wel innig zoenen van geluk! Maar dat doe je niet met een klassedame als Caroline Herring. Zo’n dame behandel je met respect. Mijn geluk kon niet op, want als extraatje had ze ook nog enkele exemplaren bij zich van de enkel tijdens concerten verkrijgbare live cd ‘Live at Saint Andrew’s’. Als een klein kind met blinkende pretoogjes stormde ik als eerste naar het tafeltje en even later was ik meteen 60 euro armer maar 4 cd’s rijker: de 3 genoemde cd’s van Caroline Herring én ook ’The light fantastic’ van Cara Luft, die het voorprogramma van Caroline deed. Ik weet het; een onevenwichtige ruil en eigenlijk schaam ik me nu een beetje dat ik voor zo’n 4 pracht cd’s slechts 60 euro diende te betalen. Het is een regelrechte schande dat je voor zo’n hemelsmooie muziek zo weinig geld moet betalen. Tenslotte betaal je evenveel of zelfs meer voor “muziek” van The Killers, Madonna, Radiohead, Laura Lynn, Eva De Roovere of Kane. Het is alsof je voor een authentieke Van Eyck evenveel zou betalen als voor het werk van het om het even welke amateurschilder. Er heerst een verregaande vorm van discriminatie in de kunstwereld, lijkt me zo. Enfin, hieronder alvast deel 1 van mijn cd aankopen van vrijdag 6 juni 2008, week 23 in het 2008-in-cd’s-collectief.
88. Caroline Herring – Twilight
Ongelooflijk dat ik deze plaat gemist heb bij de release in de herfst van 2001. Temeer omdat in dezelfde periode de klassieker ‘Time (The revelator)’ van Gillian Welch verschenen was; een plaat waar Caroline Herring met haar droomdebuut perfect op inhaakte, besef ik nu. Net als Gillian Welch voert ook Caroline Herring je terug naar de jaren ’30, de periode van de Grote Depressie, middels stokoud klinkende, rafelige folk, americana en countryblues. En net als bij Welch word je ook van de sombere songteksten van Caroline Herring niet bepaald vrolijk. Daarbij kerven Herring haar teksten over verlies, heimwee en dood nog eens extra diep in de ziel vanwege haar indringende, doch sensuele stem. Eerlijker en authentieker kan muziek haast niet klinken. ‘Twilight’ en ik moésten mekaar dan ook ooit ontmoeten in dit aardse leven. Ook al is de versie die ik kocht een reissue uit 2005, toch koester ik de plaat een week na de aankoop nu al als bezit van onschatbare waarde. Ik beschouw de betaalde 15 euro dan ook als een symbolisch bedrag. Ik ben Caroline Herring in ieder geval voor eeuwig dankbaar dat ze haar debuut, al was het dan een reissue, meebracht naar Toogenblik.
89. Caroline Herring – Wellspring
Wat zeg ik? Ik ben Caroline verdorie voor eeuwig en drie dagen dankbaar dat ze ook haar tweede plaat meesleurde naar Toogenblik! Met ‘Wellspring’ bevestigde Caroline al het goeds van haar debuut en dankzij de ervaring hiermee werkte ze de songs voor haar tweede plaat nog beter uit, wat resulteerde in juweeltjes als ‘Jewels’, ‘Magnolias’, ’Trace’ en vooral het onweerstaanbare ‘Colorado woman’. Na deze plaat maakte Herring tijd vrij om een gezin te stichten en moeder te worden. Zodoende moesten we tot de lente van dit jaar wachten voor het vervolg op ‘Wellspring’. ’Lantana’ blijkt intussen, ondanks of misschien net dankzij dat hiaat van 5 jaar bezinning en berusting, haar eerste echte Meesterwerk.
90. Caroline Herring & Claire Holley: Live at Saint Andrew’s
Adembenemende, betoverende liveplaat van Caroline en de mij tot voor vorige week onbekende Claire Holley, opgenomen in de tot de verbeelding sprekende locatie St. Andrew’s Episcopal Cathedral in Jackson, Mississippi op 29 oktober 2005. Middenin Caroline haar 5 jaar durende muzikale sabbat dus, maar ook middenin haar hometown. De 13 gespeelde songs werden eerlijk verdeeld: Zowel Caroline als Claire brachten elk 5 eigen songs, aangevuld met een traditional en 2 covers. Caroline bracht toen zelfs al ’Lay my burden down’, wat 2,5 jaar later de openingstrack van haar nieuwe, derde plaat ’Lantana’ zou worden. Maar wat meer is: Caroline & Claire zongen het merendeel van de songs in close harmony. Man! Man! Man! Zo moet muziek in de hemel nu ook klinken zie. Een gevoel dat nog versterkt wordt door de religieuze locatie waarin de songs opgenomen werden, waardoor het geheel sowieso iets verheffends krijgt. Enfin, mijn queeste naar de cd’s van Claire Holley kan bij deze beginnen. Bedankt hoor Caroline; alsof de toestand van mijn koopkracht nog niet belabberd genoeg was!
91. Cara Luft : The light fantastic
Er woedt een storm in het hoofd van Cara Luft. Kan niet anders. Enerzijds gedraagt ze zich als een moderne, spontane, guitige rockchick inclusief piercings. Anderzijds verraadt haar muziek de aanwezigheid van een oude folkgeest in haar hoofd. Ze wil haar landgenote Alanis Morissette zijn, maar in haar hart is ze Joni Mitchell. Zoiets. Zeker op het podium kan ze die drang naar pure authenticiteit en traditie niet verbergen. Dat lukte ook niet op de platen die ze samen met The Wailin’ Jennys opnam, hetgeen haar dusdanig frustreerde, waardoor ze enige tijd later de groep verliet om een vervolg aan haar solowerk te breien. Solowerk, waarop het haar blijkbaar wél lukt om die twee schijnbaar onverzoenbare uitersten te combineren en te versmelten, getuige dit ‘The light fantastic’ dat eind vorig jaar verscheen.
Roen's Ranch 