“Hoeveel vraag je ervoor?”, vroeg ik. Bob Neuwirth richtte zich hierop tot Elliott Murphy en vroeg hem: “Hey Elliott, hoeveel vraag jij voor je rommel?” Elliott repliceerde: “15. 15 is een eerlijke prijs, Bob”. Bob scheen zich het antwoord van Elliott echter niet aan te trekken, want kaatste mijn vraag meteen terug: “Hoeveel wil je ervoor geven?” En daar stond ik dan; met mijn mond vol door ettelijke hectoliters coca-cola aangevreten tanden. Ik had deze wedervraag niet verwacht. Ik wilde gewoon 3 cd’s van Bob kopen: ‘Look up’, ‘Back to the front’ en ‘99 monkeys’. Hij had ook exemplaren van ‘Havana midnight’, zijn laatste studioplaat uit 2001, bij zich, maar die cd had ik al. Bob wist dat ik daarover niet loog, want ik had ze samen met die andere cd die ik van ’m heb, ’Last day on earth’, meegenomen om door hem te laten signeren. Andere cd’s (heeft ie er sowieso nog andere?) had hij niet bij zich. Hier stond ik dan, op een stom festival in Zottegem, samen met een Levende Legende die samen met z’n vriend Bob Dylan in de sixties en zéker in de seventies Rockgeschiedenis heeft geschreven, en uitgerekend deze Grote Mijnheer vroeg mij hoeveel ik voor zijn 3 cd’s wilde betalen. Ondertussen stond hij me ook nog eens te filmen terwijl ik nadacht over z’n vraag. Niet zo opmerkelijk overigens; Bob liep al de hele tijd met z’n camera rond. Alleen tijdens zijn eigen optreden had hij niet gefilmd. De nuchtere Vlamingen, zowat iedereen dus, vonden hem daardoor een rare kwiet. Ik niet. Ik wist meteen: hier is een échte kunstenaar aan het werk die dit festivalletje vanuit een totaal ander perspectief, misschien wel vanuit een totaal andere wereld beleeft. Het terugkaatsen van mijn vraag bevestigde die gedachte: Bob Neuwirth IS een Kunstenaar. Echte kunstenaars denken niet na over zoiets banaals als een prijs.
Op dat moment, in die situatie, drong het plots tot me door en zag ik hét énorme verschil tussen de 2 artiesten Elliott Murphy en Bob Neuwirth. Je moest al een nuchtere Vlaming zijn om dit verschil niét te zien. Nuchtere Vlamingen stellen zich immers geen vragen bij de dingen; ik wel. Ik zag in één en hetzelfde moment de vele facetten van Elliott Murphy: de singersongwriter, de showman zowel op als naast het podium (hij signeerde maar al te graag de vele tieten die hem spontaan aangeboden werden), maar ook de zakenman. Elliott Murphy ként immers z’n prijs voor zijn cd’s: 15 euro en geen eurocent minder moeten ze kosten! Met Elliott Murphy valt niet te discussiëren over zo’n dingen. Hij is wat dat betreft de Lance Armstrong van het muzikantenpeloton. En daarnaast stond dan Bob Neuwirth, de Kunstenaar. Bob ademt Kunst. Bob is één en al Kunst. Kunst die hij in eerste instantie creëert middels beeld of muziek. Vorige zondag combineerde hij op Song City die beide kunsten. Maar Bob ziet in alles kunst. Tot in het verkopen van cd’s toe. Zelfs zo’n banaliteit weet hij tot kunst te verheffen door te experimenteren met de vraag: “Wat is mijn muziek voor jou waard?” Uitgerekend ik was zijn proefkonijn. “Wel, ik heb nog 70 euro bij me Bob.”, antwoordde ik in alle eerlijkheid en ik liet hem zelfs mijn briefje van 50 en van 20 zien. “Ik wil je gerust 50 geven voor alle 3. Die 20 zou ik graag nog willen houden om straks uit te geven aan drank of om me te laten pijpen door een lekker wijf. Vind je daarom 50 genoeg Bob?”. Bob straalde van vreugde toen ik hem het briefje van 50 overhandigde. Hierop pakte hij me stevig beet en gaf me een dikke knuffel. “Dit heb ik nog nooit meegemaakt man! En je hebt verdorie groot gelijk dat je die 20 houdt! Een man moet altijd voorbereid zijn op een blowjob; zelfs al is het een slechte!”, vertrouwde hij me toe. “Djiezes Elliott, heb je dat gezien? Hij kocht ze alle 3 en gaf me er 50 voor!” Ik was de enige die cd’s gekocht had van Bob, maar toch was hij zichtbaar veel gelukkiger en dankbaarder dan Elliott die weliswaar meer cd’s had verkocht aan verschillende mensen. Maar Elliott besefte dat Bob hem op een veel hoger niveau had verslagen. Elliott staart zich dan ook blind op zijn richtprijs; Bob niet. Bob experimenteert en maakt het daardoor voor zichzelf en zijn vrijwillige proefkonijnen (ik in dit geval dus) spannend. En door dit stomme voorval was Elliott Murphy voor mij nog maar eens gebuisd als mens. Met Elliott Murphy heb ik naast het podium nog nooit kunnen opschieten. We praten soms wel eens met mekaar, maar eigenlijk praten we dan de hele tijd naast mekaar. Naast het podium is Elliott alles behalve rock ‘n roll. Dan lijkt hij haast een nuchtere Vlaming. Hij zou gerust een NVA’er kunnen zijn. Niet zo met Bob Neuwirth. Bob Neuwirth was lang voor mijn aankoop van zijn cd’s al mijn beste vriend. Het klikte onmiddellijk tussen ons. Met Bob stond ik meteen op dezelfde golflengte. Bij Elliott heb ik het gevoel dat onze golflengtes zich met de jaren meer en meer van mekaar beginnen te distantiëren. Vandaar dat ik tegenwoordig na de optredens Elliott steeds ontwijk en liever een babbeltje sla met Olivier Durand, met wie ik veel beter kan opschieten. Tot slot richt ik deze smeekbede tot Luc Gheldof, programmator van Toogenblik: Haal Bob Neuwirth het volgende concertseizoen aub naar Toogenblik! Naast de 3 cd’s van Bob Neuwirth kocht ik de afgelopen week, week 27 in het 2008-in-cd’s-collectief, overigens ook nog deze cd’s:
Dit trio John Cale platen bestelde en kocht ik op aanraden van de grote Martin Pulaski. Ik vond ze vrijdag in mijn bus. Handig, zo’n brievenbus. Ook handig: de site waar ik ze een paar dagen eerder bestelde. Cosmox is beter, handiger en over het algemeen goedkoper dan het al even Belgische Proxis. En geen gedoe met online betalen. Je krijgt gewoon een overschrijving bij je pakket. De verzendkosten zijn overigens gratis. Nog een Cosmox pluspunt dus. Na 2 bestellingen bij Cosmox heb ik hen nog steeds op geen minpunt kunnen betrappen. Zware aanrader dus. De dubbelaar ‘The Island years’ omvat overigens met ‘Fear’, ‘Slow dazzle’ en ‘Helen of Troy’ 3 integrale John Cale platen in één klap.
‘Texas troubadour’ van Townes Van Zandt en ‘At the Ryman’ van Emmylou Harris kocht ik op aanraden v
an Marc Vos. Beiden zaten overigens bij mijn John Cale cd’s in hetzelfde Cosmox pakket. ’Texas troubadour’ van Townes is een 4 CD set die echter maar liefst 7 integrale studio cd’s bevat. Toch ben ik slechts 6 studio cd’s van Townes rijker. Dat komt omdat ook ‘The late great Townes Van Zandt’ in deze set zit, en die had ik vorig jaar stom genoeg al apart gekocht. Maar in ieder geval ben ik nu met ‘For the sake of the song’, ‘Our mother the mountain’, ‘Townes Van Zandt’, ‘Delta Momma blues’, ‘High, low and in between’en ‘Flyin’ shoes’ in één klap 6 studioplaten + nog wat studio outtakes en live songs van Townes rijker. Vorig jaar deze tijd had ik nog geen enkele Townes plaat. Het was Guy die me dat extra duwtje gaf vorig jaar. Ik wilde al sinds 1997 Townes gaan ontdekken, maar het kwam er maar niet van. De aanleiding daartoe waren de liner notes van Steve Earle in diens eigen cd-boekje bij de cd ‘El corazon’. Toch ben ik blij dat ik zo lang gewacht heb. Nu pas voel ik me immers klaar voor Townes. Ik betaalde voor deze schitterende box set inclusief boekje overigens slechts 19.49 euro bij Cosmox. Dat voelt aan alsof ik voor die prijs net ‘Zonnebloemen’ van Van Gogh gekocht heb. Ik voel me er wat ongemakkelijk bij. Het is een oneerlijke, onlogische wereld. Toch is deze box set dé aankoop van het jaar voor mij. Maar niét omwille van de prijs, wél omwille van de inhoud.
Mijn eerste bestelling bij Cosmox viel vorige maandag in de bus en ik had het er hier deze week al eerder over. Hoe is het mogelijk dat zo’n twee, de essentie van Rock ‘n roll vattende platen zo goed verstopt werden door de hogere machten in de muziekindustrie? Gelukkig wees Guy me op het bestaan van deze beide grote platen, waarvoor ik tot mijn grote schaamte slechts een aalmoes diende te betalen.
En tenslotte dus de 3 cd’s van Bob Neuwirth, waarvan u uiteraard het verhaaltje hierboven al gelezen hebt.
Roen's Ranch 
ah, ik wist helemaal niet dat die box van van zandt een officiële release was (of die albums bevatte)! zeven albums? betekent dat dan niet dat de albums verspreid zijn over meerdere cd’s? daar kan ik niet tegen 🙂
ik hoop voor jou dat her iets is als 2-2-2-1
je hebt nu alleszins meestersongs als “waiting around to die” en “kathleen” en “tecumseh valley”, etc. geniet ervan!
LikeLike
Jazeker Guy, het is van ‘Charly’; hetzelfde label dat de klassieke townes albums ook apart heruitbracht. En de albums zijn gelukkig verspreid zoals je het zegt: 2-2-2-1; dus op die manier ben ik er zeer blij mee. Prachtig uitgegeven ook; het lijkt wel een Proper Records uitgave. Maar het is dus een Charly uitgave. Je moet maar eens gaan lezen op allmusic; daar staat deze box aangeprezen bij de compilaties. En ‘Kathleen’ ontbrak inderdaad nog in mijn leven besef ik nu. Prachtsong.
LikeLike
Allez, Townes wordt er dus eentje voor het bestellijstje. 🙂
LikeLike
Ik heb een paar uur geleden al een commentaar geschreven, maar die is in het niets verdwenen.
Dit is weer een schitterende tekst. Je kijk op de kunstenaar is helemaal juist, denk ik. Een kunstenaar denkt inderdaad anders. Hij heeft een andere logica, en vooral een andere blik.
En nu ben je toegetreden tot de Townes Van Zandt Club… Welkom! Ik heb dat magisch doosje ook ooit willen kopen, maar heb het toch maar niet gedaan, want ik had alles al, op cd en elpee. Maar ik wil altijd meer Townes. Zo is dat als je lid bent van de club. Helaas zal hij nooit meer platen maken. Je hebt gelijk hem naast Van Gogh te plaatsen, hij is een even grote kunstenaar, een heeft alles gedaan voor zijn kunst.
Ik kocht zijn eerste elpee, For The Sake Of the Song, bij Dillewijns in Antwerpen, voor 25 frank! En wat later bij Louiske in de Hoogstraat, ook in Antwerpen, Flyin’ Shoes voor 80 frank. Flyin’ Shoes, met Loretta, en Rex’s Blues, en al de rest. Zo mooi. Ik ben ervan overtuigd dat je die platen heel je leven zult koesteren.
En dan nog John Cale, en Emmylou, en Bob. Jongen, toch.
LikeLike
Doodzonde dat je oorspronkelijke tekst in het niets verdwenen is, Martin. Ik ben daarom boos op skynet. Een paar uur geleden vertoonden de skynetblogs inderdaad kuren.
Je kan je overigens niet voorstellen Martin, hoe grààg ik die platen destijds, in hun tijd, ook had willen kopen in dergelijke winkeltjes. Maar ja, I was born at the wrong time. Vandaar dat ik zo kan smullen van jouw verhalen over het verleden.
Townes staat hier nu al het hele weekend op, en ik koester mijn box inderdaad nu al. Townes doet me naar mijn oude, versleten gitaar grijpen om met hem mee te tokkelen. Het valt me daarbij op dat Townes meer noten speelt dan dat ie “strumt”. Wondermooi.
Dank je dat je me tot de Club verwelkomt Martin; het is een hele Eer. Misschien moesten we (jij, Guy, sezaar, Mie, Peerke en nog een aantal anderen) eindelijk eens een commune stichten, ergens verscholen in de bossen in de Ardennen (of waar dan ook waar we niet al te veel last hebben van de rest van de mensheid). We zouden er niets anders doen dan met ganser dagen genieten van de mooiste muziek, boeken en films, waarover we dan ’s avonds rond het kampvuur zouden discussiëren en filosferen. Onbenulligheden als B-H-V en staatshervormingen zouden er geen plaats hebben. We zouden er gelukkig zijn.
LikeLike
Ik wilde u ( en uw madam!) destijds niet de illusie’ Elliott Murphy’ ontnemen. Die joke over dat ‘hemdsknoopje open’ van Olivier Durand ging over datzelfde gevoel. Ik ben blij dat we tot dezelfde conclusie zijn gekomen.Een commune zou er dus wel kunnen inzitten, alleen stel ik af en toe de stilte, de kalmte, de rust op prijs, en hoe zou dat lukken met al die melomanen rondom mij?! En wat als ik mijn Buena Vista Social Club,Manu Chao enz. zou draaien bij dat kampvuur ?
En als ge op mij zoudt rekenen voor de kook , de was ( strijken doen we niet!) enz. zoudt ge ook bedrogen uitkomen ! Laat het semi-veilige internet ons maar verbinden.
LikeLike
De Lance Armstrong? Intrigerend.
LikeLike
@ Luc:
Dat is inderdaad zo, Luc. Elliott is net als Lance een perfectionist tot in de kist en een al even grote crowdpleaser en anderzijds evenzeer onuitstaanbaar.
@ Mie:
Een uitgebreid antwoord wat onze commune betreft volgt in een volgende tekst, Mie! Wat Elliott betreft: Elliott heeft vele gezichten, Mie. Tijdens ‘fanconcerten’, zoals in de AB of in de Spirit of 66, gedraagt hij zich haast menselijk, en zie je de beste singersongwriter die je ooit op een podium zag. Dan kan hij je echt naar een andere wereld brengen. Zie wat dat betreft mijn laatste verslagen in de AB en in Verviers. En ja, ik zag nochtans in betere tijden ooit Bob Dylan, Neil Young en Bruce. Veel van zijn songteksten zijn meesterlijk, en ook in het verzinnen van gouden melodieën kent hij haast zijn gelijke niet. Maar hij wordt gek genoeg helemaal een ander, haast onuitstaanbaar mens, tijdens festivals. Onuitstaanbaar in positieve zin, that is. Dan gedraagt hij zich haast als Bruce (die speelt overigens ook met de hemdsknoopjes open en de mouwen opgerold), maar net dàn wordt hij een crowdpleaser waardoor hij algauw een hele tent op z’n kop kan zetten. Dan voelt hij zich een echte “star”, en gedraagt hij zich nadien ook zo. Dan begint hij zelfs tieten te signeren. Onuitstaanbaar op negatief vlak vind ik hem als het op technisch vlak niet meteen meezit. Dan krijg je de gefrustreerde kant van Elliott te zien, die er niet mee kan leven dat hij na 35 jaar carrière dikwijls in kleine zaaltjes moet optreden, met alle technische gevolgen vandien. Dan wordt hij altijd heel erg woest op de organisator en begint hij met dingen te gooien enzo.
Daarom dus: helemaal hetzelfde karakter als Lance Armstrong. De eerste keer dat die vergelijking tot me doordrong was dacht ik november 2006 in Lessines.
LikeLike
Geweldige tip, die Townes boxset, ik het er wel al een paar van maar voor die prijs in zo’n uitgave heb ik hem ook maar besteld. Nog een zware Townesaanrader (als je hem nog niet hebt) is ‘In the beginning” http://www.amazon.com/Beginning-Townes-Van-Zandt/dp/B00008V5TM/ref=sr_1_10?ie=UTF8&s=music&qid=1215412953&sr=1-10
LikeLike
Ik zal mijn banjo en bandoneon meebrengen naar de commune (mijn drum zal ik maar thuis laten). Zolang we geen kampvuurliedjes zingen is het voor mij allemaal goed. Ik zal vanop mijn veranda wel zingen en spelen, en als jullie hetzelfde doen dan kunnen we van elkaars muziek genieten wanneer we dat willen zonder geforceerde gezelligheid.
Townes van Zandt: bijna elke keer als ik het filmfragment “waiting around to die” zie, begin ik net niet te janken. :$
En hiervoor alleen al, zou je die man omarmen:
“Townes Van Zandt is the best songwriter in the whole world and I’ll stand on Bob Dylan’s coffee table in my cowboy boots and say that.” — Steve Earle.
“I’ve met Bob Dylan and his bodyguards, and I don’t think Steve [Earle] could get anywhere near his coffee table.” — Townes Van Zandt.
LikeLike
Er bestaat een mooie documentaire over Townes Van Zandt: Be Here To Love Me, van Margaret Brown. Hij is ook op dvd verschenen, zonder ondertitels.
De biografie To Live’s To Fly van John Kruth kan me minder bekoren, maar is toch nog altijd interessant. Ach, zelfs WC-papier met de naam Townes Van Zandt op is interessant.
In de omgeving van die commune moet wel een apotheker zijn. En een drankwinkel. En ik luister liever naar een plaat van Townes dan naar mijn eigen gitaarspel. Ik kan wel wat gedichten voorlezen, maar niet te veel. Mijn kookkunst is onbestaande, maar ik kan wel goed afwassen en boeken en cd’s klasseren.
LikeLike
ik wil in die commune ook wel een boekhandel open houden
LikeLike
ik volgde je gouden raad nog eens en bestelde bij Cosmox; 3 doosjes voor het eind van deze week in onze brievenbus?
De dvd die Martin hieronder vermeldt staat naast mij. Nu niet, wel als ik aan het werk ben. Ik kijk elke dag meermaals naar de doos en binnenkort naar de film zelf.
Wat de commune betreft; ik wil graag op de rand (van de commune en van het bos) wonen, ver van iedereen maar toch ook weer niet té ver. Ik zal altijd goede wijn in huis hebben, om te schenken of om kado te doen. Palm zal ik ook wel hebben. En goede glazen.
LikeLike
ik wil Guy wel aflossen, af en toe. en klant bij hem zijn.
LikeLike
In het diepst van mijn gedachten ben ik Roscoe Holcomb, op mijn veranda traditionals zingend voor de natuur die me omgeeft. Helaas kan ik nog lang zo goed niet spelen.
Voor mezelf droom ik van een oase van kennis en ontspanning: een Borgessiaanse bibliotheek annex cinemazaal annex muziekruimte annex museum waar ik in eenzaamheid en rust me onder kan dompelen in de schoonheid van het alles en mijn eigen nietigheid kan erkennen. Laat me daar dan ook in gesprek gaan met de “grote geesten” die onze wereld heeft voortgebracht.
Gooi er nog een fraaie whiskybar bij en een zwembad waar je rustig baantjes kan trekken (sport als ontspanning niet als competitie!) en mijn hemel is ongeveer af.
LikeLike
Ik zie het al voor mij…Afrika in de Ardennen ! Redu ligt kortbij…dus vergeet die boekhandel, téveel concurrentie ( of bestaat dat niet als het om boeken en CD’s gaat?).Evy ik kom in uw geburen wonen. Een glaasje wijn af en toe , dan zien we de rommel en de stof niet liggen, als we van het veld komen.We maken er ons eigen Buena Vista Social CLub, samen met de madam van Roen.De mannen mogen er optreden( voorlezen, voordragen, banjo of gitaar spelen…), als wij er zin in hebben.We hebben ook al iemand voor de afwas.
LikeLike
3x per week pasta is ook een vereiste. en eigenlijk zou ik ook wel willen vissen, zo nu en dan.
LikeLike
Die commune is nu al gedoemd te mislukken. 😀
Laat ons elk zijn eigen plek hebben en gewoon occasioneel eens bij elkaar op bezoek gaan. We zullen zoals die twee oude mannen op televisie ’s ochtends eens met de lichten knipperen om elkaar te laten weten dat we weer een ochtend gehaald hebben.
(helaas knipperde een van hen op een ochtend niet meer)
LikeLike
Ik rol net uit mijn bed, en zie tot mijn grote verbazing dat de commune al vorm gekregen heeft! Naast het eten, afwassen, lezen, baantjes in het zwembad trekken, banjo en gitaar spelen, cd’s beluisteren, filosoferen, moet er natuurlijk tijd en ruimte zijn voor sexuele ontlading. Ik dacht aan een dagelijk orgietje zo tussen 1 en 3 ’s nachts. Maar dan moeten er natuurlijk meer vrouwen zijn; ik ben tenslotte geen homo. Want alleen Evy en Mie tussen zoveel zwijnen…
LikeLike
Squeal boy, squeal like a piggy, wieeee!
LikeLike
catherine feeny laat net via sms weten dat ze beschikbaar is
LikeLike
Met al die actrices en zangeressen in mijn hoofd ben ik de vrouwen verdomme vergeten! Ken iemand het e-mailadres van Emmanuelle Béart?
LikeLike
Sezaar, ge zijt inderdaad niet content met ’n vinger!Een zwembad, een wiskybar….voor ons dan ook maar een schoonheidssalon.
LikeLike
Hey, ik mag toch nog altijd mijn eigen hemel bij elkaar dromen zeker? Die commune begon toch steeds meer op een (e)utopia te lijken. 🙂
Als ik me in mijn eigen huis opsluit, heb ik ook alles behalve dan het zwembad. Jammer dat ik effectief af en toe naar buiten moet. :-p
LikeLike
orgie neen (tenzij muziek-), boekenwinkel ja, zwembad ja, schoonheidssalon ja, iemand voor de afwas ja, whiskybar ja maar niet voor mij.
Och, Roen, doe maar, ik kom wel eens langs en zoek me een plekje aan die rand van dat bos.
vergeet je cd’s niet. en je fototoestel. en je pc. ik neem die van mij niet mee.
LikeLike
Wellicht niet toevallig kocht ik dezelfde albums van John Cale. Ik kocht op de koop toe “N’oubliez que tu vas mourir”, maar dat ligt hier bij mij minder vaak op. Maar de andere 3 CD’s zijn absolute toppers! Zo ook de Brian Eno en John Cale CD: deze moet je zeker nog nabestellen! Enjoy Cale!!
LikeLike