Slecht nieuws

Na mijn turbulente woensdag in Brussel kon ik gisteren wel wat rust gebruiken. Gelukkig had madam afgesproken met onze allerbeste vrienden om samen met de kinderen naar een binnenspeeltuin in Ninove te gaan. Niet dat ik mijn madam en onze dochter niet in mijn buurt verdraag; integendeel. Maar de zomervakantie maakt me zenuwachtiger of op z’n minst onrustiger dan anders. Ik heb de laatste jaren gemerkt dat mijn chaotische hoofd nood heeft aan een vaste structuur. En als er dan zoals nu, tijdens de vakantie, wijzigingen komen in die structuur sla ik tilt, weet ik niet wat te doen en kan ik de muren wel oplopen van ambetantigheid. Laat het daarom maar vlug terug september zijn, zodat alles terug in zijn normale plooi valt: iets voor 8u madam en dochter de deur uit, dochter komt terug van school om 16u, madam komt tussen 18u en 19u thuis en in die tussentijd doe ik mijn vaste rituelen. Ze opsommen heeft geen zin; het is hier nog altijd geen dagboek. In ieder geval voel ik me in zo’n vaste structuur veel beter en rustiger en krijg ik alles gedaan wat ik van plan was. Nu geraakt niks af. Zelfs de afwas doen en het eten klaarmaken is nu een hele opdracht. De ranch is één grote puinhoop en ik kan niet tegen rommel. Rommel beperkt mijn bewegingsruimte nog wat meer, jaagt me op en maakt me agressief. Mijn dag begint nu als madam voor de tv in slaap gesukkeld is. Soms is dat laat, soms is dat vroeg. In ieder geval vliegt de tv dan onverbiddelijk uit en kan ik eindelijk wat cd’s beluisteren. Nuja, beluisteren… Ik beluister haast niks aandachtig omdat ik dan ondertussen zit te bloggen. Als mijn tekst klaar is, laat ik hem wat rusten en dan beluister ik wél aandachtig een cd. Ik plof me samen met mijn oude, versleten gitaar in de zetel en tokkel wat mee met de muziek. Ik heb de voorbije winter ervaren dat ik op die manier aandachtiger cd’s beluister en het maakt me in ieder geval enorm rustig. Na afloop van de cd lees ik de tekst na, post ik hem op mijn blog en kruip ik eindelijk in mijn bed. De laatste weken is dat steevast iedere nacht iets voor 4u.

Maar gisteren leek het wel een schooldag omdat moeder en dochter dus naar de binnenspeeltuin gingen. Ik geraakte pas tegen de middag uit mijn bed en een uur later vertrokken zij. Eindelijk de ranch voor mij alleen. Hier had ik duidelijk nood aan. Toch besteedde ik mijn tijd niet louter voor mezelf. Omdat madam en vooral mijn dochter sinds het laatste Elliott Murphy concert in Zottegem me de oren van mijn kop zeurden om een – jawel – compilatiecassette te maken voor in de wagen, besloot ik daar gisteren eindelijk eens werk van te maken. Het was daar het ideale ogenblik voor. Niemand stond op m’n vingers te kijken; commentaren op songkeuzes kan ik immers missen als tandpijn terwijl ik aan het compileren ben. Bovendien was het al lang geleden dat ik nog eens op ambachtelijke wijze een compilatiecassette in mekaar had gedraaid. De laatste compilatiecassettes voor in de auto brandde ik altijd eerst op cd om die cd dan vervolgens in één ruk op cassette op te nemen.

Deze keer wilde ik het dus nog eens op de aloude manier doen: Pen, papier en mijn stapel Elliott Murphy cd’s op de tafel, cassette in het cassettedeck van mijn andere, oude Sony stereoketen, de REC toets op pauze ingedrukt en vervolgens beginnen nadenken over de ideale opener. De opener van een mixtape is immers belangrijk. Die moet de luisteraar van het bandje meteen in een goeie mood brengen en aanzetten om verder te luisteren. Ik besefte dat ik structuur moest brengen in de Elliott Murphy cd’s. Ik wilde niet chronologisch te werk gaan, want dat zou al te gemakkelijk en dus niet plezant zijn. Ik wilde plezier beleven in het maken van deze eerste échte mixtape sinds jaren. Ik wilde ook niet thematisch te werk gaan, want dat is altijd zo ver gezocht en zorgt alleen maar voor barstende hoofdpijn en ik heb zo al barstende hoofdpijn genoeg. Nee, thema’s laat ik wel over aan zij, de Bob Dylans, de Peerkes en Martin Pulaskis van deze wereld, die dat veel beter kunnen dan ik. Akkoord, uiteindelijk zijn er een paar voor de hand liggende thema’s ingeslopen, maar aan die gevallen kon ik niet weerstaan. Ik maakte uiteindelijk 2 stapels: eentje met alle cd’s van voor het Olivier Durand tijdperk en een stapel sinds Elliott Murphy is gaan samenwerken met de gitaarvirtuoos. Ik besloot ook om song na song van stapel te wisselen. Voor wie bekend is met het werk van Elliott Murphy weet dat deze werkwijze indruist tegen alle wetten van de radio logica, maar het kon me niks schelen. Er is immers niks saaier dan een voorspelbare, logische DJ set. Hang the DJ nog aan toe.

Ik zou beginnen met een song uit het pré Olivier Durand tijdperk en mijn keuze viel vrij vlug op ‘Drive all night’ uit de cd ‘Just a story from America’. Dat is nog eens een goeie opener voor een Elliott Murphy mixtape! Maar wat hierna uit het Olivier Durand tijdperk? Uptempo tracks als ‘Green river’ of ‘I want to talk to you’ waren uitgesloten, want dat zou een logisch, doch te drammerig vervolg zijn op dat felle ‘Drive all night’. Maar ook niks te rustig. Je mag je luisteraar immers na een krachtige binnenkomer niet meteen doodmeppen en je mag hem al zeker niet in slaap wiegen. Uiteindelijk leek de midtempo song ‘Sonny’ uit ’Beauregard’ me wel ideaal: ook perfect meezingbaar, de stemming wordt dus niet gebroken en de luisteraar wordt niet meteen doodgemept met een volgend ziedend rocknummer. Maar nummer 3, die moet wél goed raak zijn! Track nummer 3 is cruciaal voor een mixtape. Met track 3 staat of valt je hele mixtape. Het mag nog geen knockout zijn, maar track 3 moet de luisteraar verrassen en bij de les houden. En volgens de regels die ik me voorop had gesteld, diende het dus een nummer te zijn uit de pré Olivier Durand periode. ‘Continental kinda girl’? Nee, iets uit de cd ‘Lost generation’ leek me beter: ‘Hollywood’ natuurlijk! ‘Hollywood’ bleek een perfecte keuze om voort te borduren op de rest van de mixtape, want tijdens het nummer zelf wist ik al dat ‘Irish eyes’ uit ‘Soul surfing’ hierop diende te volgen. En na ‘Irish eyes’ diende ’Dusty roses’ uit ‘Murph the surf’ zich ook al als vanzelf aan als eerste rustpunt. Vervolgens bleek ’Lost and lonely’ uit de nieuwe cd ’Notes from the underground’ ideaal te zijn om de spanning opnieuw op te bouwen naar het volgende hoogtepunt ‘Take your love away’ uit de cd ‘Selling the gold’. Waarna ‘I want to talk to you’ uit ‘La terre commune’ dé perfecte voorzet was voor ’Last of the rock stars’, hét absolute hoogtepunt van Kant A. Ik koos hiervoor overigens voor de live versie uit de cd ‘Live Hot Point’. Hierna leek de live versie van ‘Party girls and broken poets’ uit de cd ‘April’ me de geknipte afsluiter voor Kant A. Ik heb deze Kant A van mijn Elliott Murphy mixtape ook voor u alvast in een esnips playlist hieronder gezet, zodat u kan meeluisteren en genieten. Bovendien is mijn mixtape een perfecte introductie voor de Elliott Murphy le
ek. Hopelijk kan ik hiermee een paar geïnteresseerden bekeren tot het Elliott Murphy geloof. Kant B en de nodige tekst en uitleg volgen morgen.