De Eerste Schooldag

JOHN HIATT – Crossing muddy waters

De verzengende hitte deed vermoeden dat de vakantie nog maar halfweg was toen ik gisteravond om 20u in m’n schommelstoel op de backporch van m’n ranch nog zat na te genieten van een heerlijk weekend. ‘Only the song survives’ zong John Hiatt me toe en hij had gelijk. Want 2 uur later werd de hitte, en daarmee meteen in één moeite ook de vakantie, brutaal weggewaaid en weggespoeld door een stevige wind- en regenvlaag. Maar ik had dus inderdaad genoten van de hitte van het afgelopen weekend. Ik stelde zaterdag in de late namiddag zelfs voor om diezelfde avond nog een barbecue te houden en ik nodigde onze beste vrienden uit terwijl madam het vlees en de andere benodigdheden ging kopen. Zo gaat dat met een manische depressie. De ene dag voel je je nog ellendiger dan een natte hond en neem je in gedachten afscheid van het leven en de volgende dag bruis je van de energie en omhels je het leven. Er bleef nog meer dan genoeg eten over om gisteren nogmaals te barbecuen en omdat ik bang was voor het aangekondigde onweer ging de tweede barbecue gisterenmiddag door. Maar het onweer bleef uit en dus genoot ik gisteren, hoewel mijn hersenen in mijn dampende zweet lagen te marineren, nog lang na op onze backporch. Ik dacht terug aan de zomers van vroeger toen ik nog bruiste van de energie en iedere dag het leven omhelsde. En nu zat ik daar als een oude man in z’n schommelstoel, John Hiatt begeleidend op mijn oude versleten gitaar en met het ritmische gestamp van mijn schoen op de stoffige houten vloer. Hij zong de 11 knoestige, roestbruine songs uit wat wellicht zijn beste cd is. Rafelige, vermolmde countryblues songs en countrygospels over ouder worden (’Lincoln town‘), de vergankelijkheid van het leven (’Only the song survives’, ’Take it down‘, ‘What do we do now‘, ‘Lift up every stone‘), de dood (’Crossing muddy waters’, ‘Mr. Stanley‘), en hoe daarmee om te gaan (’Gone‘, ‘Take it back‘, ‘God’s golden eyes’, ‘Before I go’). Ze staan allemaal op het indrukwekkende ‘Crossing muddy waters’ uit 2000; een akoestische, drumloze cd die Hiatt in slechts 4 dagen tijd opnam samen met Davey Faragher en David Immerglück als enige begeleiders. De inspiratie hiertoe putte Hiatt uit z’n brutale, plotse confrontatie met de dood toen z’n vrouw bijna het leven liet in een auto ongeluk. Het besef van de dunne scheidslijn tussen het leven en de dood die op de meest onverwachte momenten kan toeslaan, beschrijft Hiatt in de adembenemende titelsong. Tot datzelfde besef kwam ik ook na mijn levensbedreigende val in maart 2002. Sindsdien flirt ik op moeilijke dagen nog steeds met die scheidslijn en sta ik nog regelmatig aan de oevers van de Grote Rivier. Ik weiger vooralsnog dat modderige water over te steken, want ik wil mijn dochtertje nog niet achterlaten. Zij en mijn madam hebben me nu nog nodig. Maar hoe lang houdt mijn moegetergde lichaam die dagelijkse hevige strijd nog uit? Gelukkig is er soms, zoals het afgelopen weekend, een staakt-het-vuren en keert heel even de rust in mijn hoofd en lichaam terug en kan ik genieten van de kleine dingen die het leven aangenaam maken. Ik ben dan ook dankbaar dat ik vandaag de eerste schooldag van mijn dochtertje in de derde kleuterklas nog mag meemaken. Ik suste vanmorgen tevergeefs de spanning en de angst die op haar gezichtje te lezen stonden, weg. “Geniet er maar van”, zei ik haar nog toen ze in de auto stapte. Maar die boodschap leek niet meteen tot haar door te dringen. Ik bleef verweesd achter, ging dan maar terug naar binnen en legde ‘Crossing muddy waters’ nog eens op terwijl ik aan deze tekst begon. ‘Only the song survives’ zingt John Hiatt nu alweer. “John Hiatt heef gelijk”, denk ik bij mezelf. Straks zit de eerste schooldag in de derde kleuterklas er voor mijn dochtertje immers alweer op als ze van de schoolbus stapt. Een dag die nooit meer terugkomt. Ondertussen ruim ik de puinhoop van de voorbije vakantie op. De zomer van 2008 is voorbij.

  http://static.boomp3.com/player.swf?song=c0jnuajqa_j Boomp3.com