Heilige Drievuldigheid

Nee, ik ben nog niet dood. Integendeel zelfs. Ik voel me de laatste 3 weken levendiger dan de voorbije maanden en jaren samen, waardoor ik niet de behoefte voelde om te bloggen. En net nu ik in een nieuwe depressie dreigde weg te zinken, kwamen mijn oude, beste vriend, zijn “bevallige” vrouwtje en hun kleine lieve kapoen me vandaag vereren met een bezoek. Dat bezoek heeft me enorm deugd gedaan, want ik voel me er weer helemaal bovenop nu. Ik wil ze bij deze dan ook van harte bedanken voor hun hartverwarmende bezoek, maar tegelijk bied ik hen ook mijn excuses aan omdat ik ze vanwege mijn sociale fobie de voorbije jaren verwaarloosd had. Maar zoals gezegd, was ik de voorbije 3 weken actiever geweest dan de laatste 3 jaren samen. Ik ging zowaar naar 3 concerten, naar het jaarlijkse eetfestijn van de school, naar het verjaardagsfeestje van ons Anneke en ik leverde al enkele keren een bijdrage voor ‘Het laatste uur’ op Radio 1. Wellicht vergeet ik nu nog een activiteit. Ik ging bijvoorbeeld ook nog op een woensdagnamiddag samen met mijn dochter wandelen om herfstbladeren te rapen voor de school. Tijdens die activiteiten heb ik zelfs veel zinvolle gesprekken gehad met stuk voor stuk interessante mensen. Vorig jaar deze tijd lukte me dat allemaal niet meer. Ik kon zelfs geen gesprek meer voeren. Ik geraakte zelfs mijn trap niet meer af. Ik durfde zelfs mijn voordeur niet meer te openen wanneer de deurbel ging. Ik verstopte me achter mijn zetels of in de WC. Zo verlammend werkte mijn innerlijke angst. Toch ga ik niet te hoog van de toren blazen, want zoals gezegd stak de voorbije week een nieuwe depressie de kop op. Maar die werd vandaag dus abrupt de kop ingedrukt dankzij mijn oude, beste vriend. Hoe komt het toch dat wat me de voorbije jaren en zelfs de voorbije zomer niet lukte, vandaag en de voorbije 3 weken plots wél? Komt het door de rustgevende invloed van mijn vrienden de wolven en de kraaien die ik nu in de herfst dagelijks op de ons omliggende akkers uit mijn handen laat eten? Of voel ik me zo moegestreden tegen mijn angsten en paniekaanvallen dat het me de voorbije weken allemaal niet meer kon schelen? In ieder geval weet ik zeker dat de kalmerende cd ‘Faces in the rocks’ van Mariee Sioux een gunstige invloed heeft gehad op mijn gemoed. Dat meeslepende ‘Faces in the rocks’ is de enige cd die ik de voorbije 3 weken dagelijks meerdere malen beluisterd heb. Als in een mantra. Dankzij die cd kwam ik telkens in hogere, onbekende sferen terecht. Enkele dagen geleden kreeg ik dan enkele downloads met al even bezwerende muziek van diezelfde Mariee Sioux en haar bloedzuster Alela Diane doorgestuurd van een boeiend mens, die ik voordien enkel kende van het goddeauforum maar die ik vorige week maandag onverwachts ontmoette op het concert van HT Roberts in De Boerderij te Eine. Jammer voor die nieuwe plaat van HT Roberts, maar voorlopig blijf ik rust zoeken in de helende, spirituele kracht die uitgaat van de bedwelmende muziek en de betoverende stemmen van Mariee Sioux en Alela Diane. En Fleet Foxes. Meer muziek heb ik voorlopig niet nodig. Het is, samen met de American Recordings van Johnny Cash, de krachtigste en meest helende muziek die ik de laatste 10 jaar gehoord heb.

 Mariee Sioux – Wizard flurry home:

Alela Diane & Mariee Sioux – Tired feet:

Fleet Foxes – He doesn’t know why: