21. The Gutter Twins: Saturnalia
Ik heb gedurende het hele jaar genoten van ‘Saturnalia’ en vandaag vind ik de plaat beter dan ooit. Mark Lanegan en Greg Dulli hebben volgens mij dan ook een plaat gemaakt die duidelijk langer meegaat dan de gemiddelde Twilight Singers plaat. Maar toch verlang ik nog eens naar een échte soloplaat van Mark Lanegan. En dan liefst niét een opvolger voor dat nochtans nog steeds überfantastische ‘Bubblegum’, maar een vervolg op z’n coveralbum ‘I’ll take care of you’ of een vervolg op z’n laatste echte soloalbum; de prachtige folkplaat ‘Field songs’.
22. Sun Kil Moon: April
Zelfs nu het buiten politieke fossielen uit de grond vriest, staan de vrolijke lenteliedjes van Mark Kozelek nog mooier in bloei dan in april. Dit album blijft me een half jaar later nog steeds verwarren, maar tegelijk blijft het heerlijk verdwalen in Kozelek z’n gecreëerde tijdsvacuüm. Toch ben ik mijn lieve Nachtblauwtje eeuwig dankbaar dat zij me de uitgang uit dat donkere doolhof wees. Nu kan ik tenminste met een gerust hart, wetende dat ik de uitgang na afloop zal terugvinden, van tijd tot tijd op bezoek in het hoofd van Mark Kozelek.
23. Willard Grant Conspiracy: Pilgrim road
De storm die over de vorige cd ‘Let it roll’ raasde is gaan liggen. Tijd voor rust, kalmte en bezinning. Robert Fisher schreeuwt op zijn nieuwe pelgrimstocht niet meer tegen de natuurelementen in. Hij is nu sekteleider van alweer een nieuwe samenzwering van muzikanten waarmee hij van kerk naar kerk trekt. Op hun heilige tocht harmoniëren en psalmodiëren ze tot de Heer dat het een lieve lust is voor de ziel en ze doen dat middels de mooiste religieuze gezangen. Het resultaat doet echter nooit barok aan en gaat nooit over de top. ’Pilgrim road’ klinkt als de meest aardse religieuze americana plaat ooit.
24. Sigur Ros: With a buzz in our ears we play endlessly
Ijsland is failliet maar dat belet Sigur Ros niet om hun Ijslandse roots tot het einde der tijden te verklanken in bruisende symfonieën en oorverdovende stiltes waarin ze de Heer danken voor Het Leven en de prachtige, woeste Natuur. Om hun onmetelijke dankbaarheid nog méér kracht bij te zetten, liepen de aardmannetjes van Sigur Ros naakt voor de albumcover om zodoende in al hun euforie en in al hun puurheid Het Leven en de Natuur tegemoet te lopen. Sigur Ros maakt daarom nog steeds de meest ecologische verantwoorde en meest menselijke en meest aardse en meest pure muziek die ik ken. Ik heb er daarom een nieuwe term voor bedacht: de Humeco Wave.
25. Elbow: The seldom seen kid
Moest ik vandaag nog de popslet van pakweg 10 jaar geleden zijn, dan was dit ongetwijfeld mijn album van het jaar. Maar ik ben al lang geen popslet meer. Niet dat ik daarom geen popmuziek meer zou lusten van tijd tot tijd. Maar dan moet het wel goéie popmuziek zijn, en ik hoor vandaag jammer genoeg nog bitter weinig goeie popmuziek. Altijd maar datzelfde lamlendige gejammer hoor ik van moederkindjes die allemaal hetzelfde klinken en die luisteren naar namen als Milow, Anton Walgrave of Tom Helsen. Dat loepzuivere popmuziek toch nog niet dood is en zelfs nog best spannend en inventief kan zijn zonder de hulp van Brian Eno of Nigel Godrich bewees Elbow dit jaar op hun vierde en beste cd tot nog toe. Het leverde hen volkomen terecht de Mercury Prize op.
26. dEUS: Vantage point
En toen werd dEUS opnieuw een band in plaats van Tom Barman & Friends, hetgeen maakte dat ‘Vantage point’ klinkt als een échte groepsplaat in tegenstelling tot het vorige rampzalige, onsamenhangende ‘Pocket revolution’ vehikel. Het was overigens geleden sinds 1999 en ’The ideal crash’ dat dEUS wat mij betreft nog eens de beste Belgische plaat van het jaar had gemaakt, maar met ’Vantage point’ is het de groep eindelijk nog eens gelukt. Dit is samen met ‘Never enough‘ van Roland één van de 2 Belgische platen in mijn top 50, en dus meteen de hoogst genoteerde. Ik schreef er eerder dit jaar dit stukje over.
27. The Last Shadow Puppets: The age of the understatement
Misschien wel dé aangenaamste verrassing van het jaar voor mij, deze cd van het zijproject van Arctic Monkeys opperaap Alex Turner. Nooit gedacht immers dat een Arctic Monkey ooit nog eens in mijn eindejaarslijstje zou staan, maar hiermee kon het niet anders. Dit blijf ik immers een heerlijke popplaat vinden, die de vibe die er in de sixties moet geheerst hebben perfect naar het heden vertaalt.
28. Elliott Murphy: Notes from the underground
Vorig jaar stond Elliott Murphy in mijn eindejaarslijstje iets hoger genoteerd met ‘Coming home again’. Toch vind ik deze ‘Notes from the underground’ stukken beter dan die halfslachtige voorganger. Het zegt meteen alles over dit ijzersterke muziekjaar. Elliott Murphy scheen op deze nieuwe cd het plezier van muziek maken en liedjes schrijven terug gevonden te hebben, hetgeen hij gedurende het jaar ook overvloedig bewees middels bevreemdende en religieuze en hartveroverende en tot de verbeelding sprekende en feestelijke live shows. Momenteel toert Elliott overigens voor het eerst in 10 jaar terug in de USA. Ondanks de eerste dolenthousiaste concertverslagen die me via de mailinglist bereiken, vind ik die tournee nog steeds geen goed idee. Waarom ik dat geen goed idee vind zou me in dit lijstje te ver drijven. In ieder geval is ‘Notes from the underground’ één van de allerbeste cd’s die Elliott Murphy ooit maakte. Maar dat schreef ik eerder dit jaar hier al.
29. Kathleen Edwards: Asking for flowers
De beste Lucinda Williams plaat van het jaar, en daarmee vergeef ik Kathleen Edwards meteen graag haar belabberde tweede plaat ‘Back to me’ uit 2005. Dit is de échte opvolger van dat droomdebuut uit 2003. Vergelijk deze ‘Asking for flowers’ maar eens met Lucinda Williams haar ‘Little honey’ en stel vast dat de verkeerde americana madam in de meeste eindejaarslijstjes terechtgekomen is.
30. Tift Merritt: Another country
Een plaat met een persoonlijke betekenis, deze derde van de beeldschone Tift Merritt. Aanvankelijk was ik nochtans teleurgesteld in dit album. Maar dat veranderde toen ik Tift Merritt live zag in het gezellige Toogenblik. Dankzij Tift Merritt leerde ik Toogenblik eindelijk kennen. Ik wilde die prachtige folkclub al een tijdje bezoeken, maar de angst weerhield me ervan. De verleiding om Tift Merritt eens live aan het werk te zien was echter te groot en dus zat ik eind mei eindelijk eens in Toogenblik. Het resultaat was meteen liefde op het eerste gezicht tussen mij en Tift Merritt, maar ik besefte dat dat slechts liefde voor één nacht was. Toch wil ik Tift hierbij nog eens van harte bedanken voor dé heetste one night stand van m’n leven! Belangrijker echter, is dat het meteen ook grote liefde was tussen mij en Toogenblik. Een liefde die gebleven is, want sindsdien sloeg ik haast geen concert meer over in de gezelligste folkclub van ‘t land. In ieder geval ging ik dankzij dat hartverwarmende, menselijke concert van Tift Merritt aandachtiger naar haar nieuwste plaat luisteren met als gevolg dat ’Another country’ me voor de rest van het jaar niet meer losliet. Oudere fans van Carole King zouden absoluut deze Tift Merritt eens moeten leren kennen, maar dat zei ik in 2004 ook al na het verschijnen van ‘Tambourine’.
Roen's Ranch 
naar Lessen? kan zijn dat ik ook ga (als ’t niet is uitverkocht)
+ die willard grant conspiracy moet ik nog steeds kopen, miljaar
LikeLike
Wat is dat een schitterende bespreking van ‘Pilgrim Road’! Echt buitengewoon, Roen. En ik schaam me er nu voor dat ik niet meer aandacht heb gegeven aan ‘Saturnalia’.
The Last Shadow Puppets hebben inderdaad iets van het geheim van de sixties ontsluierd.
LikeLike
Voor je nog een fijne kerst te wensen, ben ik dik te laat, maar om je gewoon gezellige feestdagen te wensen, nog niet! Bij deze dus, fijne feestdagen en alvast het beste voor 2009…
Wat The Gutter Twins betreft, zij gaan waarschijnlijk alvast mijn januari goedmaken, want ik heb kaarten voor het concert in AB. Heb wel gehoord dat ze geen tweede plaat meer zouden maken samen, en dat vind ik wel superspijtig, want ze zijn goed samen, Dulli en Lanegan…
LikeLike
Deze keer wat meer namen die ik ken, maar toch ook twee platen waarvan de charme mij totaal ontgaat. Over “Vantage Point” heb ik mijn mening al veelvuldig geëtaleerd, “The Age of the Understatement” komt mij dan weer voor als Spector-pastiche in de titelsong en een zoutloze Scott Walker playback-show in de overige nummers.
LikeLike