31. Ryan Bingham & The Dead Horses :: Roadhouse Sun
Hoezo Dode Paarden? Vergeleken met Ryan Bingham zijn Dead Horses, zijn de oude Zotte Knollen van Neil Young eerder keffende schoothondjes. Ryan Bingham legt ze in ieder geval een strak galopperend ritme op waardoor het stof van de onherbergzame country roads hevig opvliegt en zo in Bingham z’n strot terechtkomt. Hoe verklaar je anders die schorre, roestige klanken die Bingham uitschreeuwt? Ik ontdekte Ryan Bingham veel te laat overigens. Deze nieuwe plaat was vorige zomer mijn aangename kennismaking met dit robuuste heerschap, waardoor een paar weken later meteen zijn vorige plaat ‘Mescalito’ uit 2007 volgde. Die is overigens stukken beter dan deze nochtans ook niet misselijke nieuwe. ‘Mescalito’ zal het zelfs in mijn top 100 lijst van dit decennium schoppen. Het is dus niet meer dan logisch dat ‘Roadhouse sun’ dat torenhoge niveau van z’n voorganger niet haalt. Op ‘Roadhouse sun’ trekt Bingham volledig de kaart van breedgeschouderde, uitwaaierende countryrock terwijl ‘Mescalito’ meer variatie in rootsstijlen bood. Desalniettemin: straffe kost, deze ‘Roadhouse sun’; zelfs het beste werk van een countryrock band pur sang als Cracker evenaart de kwaliteiten van deze recentste van Ryan Bingham & The Dead Horses niet.
32. Michael Dean Damron :: Father’s Day
Nog zo’n schorre schreeuwlelijkerd, deze hardcore troubadour Michael Dean Damron. Maar in tegenstelling tot Ryan Bingham lijkt Damron me er eerder eentje van het soort ruwe bolster, blanke pit. Een goudeerlijke mens, als je tenminste het goudeerlijk klinkende ‘Father’s day’ mag geloven. Voor veel liefhebbers van rootsmuziek is dit de plaat van het jaar, en ik begrijp ze perfect. Damron gaat diep op deze plaat, en raakt meermaals de gevoelige snaar op een manier zoals ook Fred Eaglesmith dat doet, met hartverscheurende songs waarin Damron de ene tegenslag na de andere verwerkt.
Michael Dean Damron MySpace pagina
33. Malcolm Holcombe :: For The Mission Baby
Intrigerende figuur, Malcolm Holcombe. Mijn zesjarige dochter is al bang als ze hem hoort op plaat, dus moet ik haar zeker niet meenemen naar zijn concert op 19 februari 2010 in Toogenblik. Ook begin dit jaar stond, of beter: zat hij in datzelfde Toogenblik, het publiek én zichzelf hypnotiserend middels zijn vreemd klinkende doch melodieuze countryblues songs, maar meer nog met zijn stem. Nuja, een stem kan je de oerklanken die Holcombe brabbelt moeilijk noemen. Hij klinkt eerder als een norse Nonkel Van Grauwel die ieder moment zijn hakmes dreigt boven te halen telkens hij iets onverstaanbaars naar je hoofd snauwt. Of als een oude, nors grommende kater die venijnig klauwt als je er ook maar één vinger durft naar uit te steken. Zoiets. Dat maakt dat je ofwel een grondige afkeer hebt aan Malcolm Holcombe ofwel een gevoel van verwantschap. Voor mij geldt alvast het laatste. Ik vind het een geweldige figuur, met eerlijke, afgekloven countryblues songs en zijn fuck you attitude maakt bovendien meer indruk dan de meest vervaarlijk uitziende black metal groep. Gelukkig dweept iedereen ondertussen met de gecreëerde Seasick Steve stripfiguur, een Malcolm Holcombe Light én Zero tegelijk; zo blijft Malcolm Holcombe tenminste van “ons”. Holcombes nieuwe plaat ‘For the mission baby’ is zijn zoveelste goeie op rij, maar het absolute hoogtepunt uit zijn catalogus blijft vooralsnog ‘Not forgotten’ uit 2006. Mijn advies aan eventuele geïnteresseerden is dan ook: begin daar, en zie dan of Malcolm Holcombe ook uw zielsverwant is of niet. Of ga hem zien in Toogenblik binnenkort!
Malcolm Holcombe MySpace pagina
34. The Felice Brothers :: Yonder Is The Clock
Mea culpa! Zelden heb ik me zo vergist in de kwaliteiten van een band. Ik verguisde The Felice Brothers vlak na de aanschaf van hun prachtplaat ‘Tonight at the Arizona’, en dat was onterecht. Ik kwam er pas begin dit jaar, toen ik ook het tweede titelloze album kocht, achter dat ik eind 2007 fout zat. Maar ik ben ook niet te beroerd om mijn inschattingsfoutfout van destijds toe te geven en The Felice Brothers alsnog in ere te herstellen door ze met hun nieuwste plaat een welverdiende plaats 34 in mijn top 50 van dit jaar
te geven én met hun tweede titelloze cd zowaar een plaatsje in mijn decennium top 100. Meer daarover binnenkort. Feit is: als je fan bent van ‘The basement tapes’ van Bob Dylan & The Band, dan kan je onmogelijk de platen van The Felice Brothers slecht vinden, want het is precies diezelfde (muzikale) liederlijke sfeer waarin hun cd’s baden.
The Felice Brothers MySpace pagina
35. Pearl Jam :: Backspacer
Bij iedere nieuwe release van Pearl Jam dit decennium was er altijd wel minstens één recensie die sprak over “de terugkeer naar het Heilige Vuur” , en dat was met deze ‘Backspacer’ niet anders. Ik heb alle Pearl Jam studioplaten die dit decennium verschenen zijn (‘Binaural’, ‘Riot act’ en ‘Pearl Jam’) meermaals herbeluisterd en eigelijk is dat best een mooi drieluik. Iedere plaat bevat bovendien wel enkele uitschieters, hetgeen meestal de typische breed uitwaaierende epische songs zijn. Maar met deze ‘Backspacer’ is er toch méér aan de hand. De plaat klinkt in de eerste plaats oersimpel. Maar precies daardoor klinkt de groep net zo krachtig, gedreven en hecht als in de beginjaren. En ook de ervaring die Eddie Vedder opdeed met de ‘Into the wild’ soundtrack vindt zijn neerslag op deze plaat, waardoor er met de oerkracht van de pure Amerikaanse folkmuziek een extra element aan de Pearl Jam sound toegevoegd wordt. Het eindresultaat heeft iets magisch, waardoor ‘Backspacer’ terug dat hongerige jonge hondengevoel ten tijde van ‘Ten’ en ‘Vs’ oproept.
36. Magnolia Electric Co :: Josephine
Jason Molina is ontegensprekelijk één van de sleutelartiesten die dit decennium gekleurd hebben door aan de lopende band platen uit te brengen, tot in een sigarenkist toe (de ‘Sojourner’ box set uit 2007). En nooit was het resultaat minder dan goed. Dat is met het nieuwe album ‘Josephine’ niet anders, en wat mij betreft is het zelfs het beste Jason Molina album na ‘The magnolia electric co’ van zijn vroegere pseudoniem / band Songs: Ohia.
Magnolia Electric Co MySpace pagina
37. Wilco :: Wilco (The Album)
Na hun concert in de AB begin november tuimelde deze nieuwe plaat van Wilco uit mijn voorlopige jaarlijst. De dagen voor een concert beluister ik altijd de recentste plaat van de desbetreffende groep of artiest op endless repeat en dat had ik met deze nieuwe Wilco niet mogen doen. Spuugzat was ik ‘m op den duur en ik ging het schijfje bijna door het autoraam flikkeren. Het probleem is niet zozeer de kwaliteit van het aanwezige songmateriaal, maar de tijdsduur van de plaat. Wat mij betreft ligt de ideale tijdsduur van een plaat tussen 30 à 45 minuten, maar voor deze nieuwe Wilco plaat werkt die relatief korte tijdsduur gek genoeg niet. De irritatiemeter slaat algauw tot diep in het rood door van zodra de beginakkoorden van openingstrack ‘Wilco (the song)’ voor de elvenveertigste keer de plaat hervatten. Toch heb ik niet de fout gemaakt de plaat hierop af te rekenen, want Wilco verdient met deze sterke collectie songs, waarin The Beatles invloeden niet van de lucht zijn, hoedanook een plaats in mijn jaarlijst. Alleen staat de plaat nu een twintigtal plaatsen lager genoteerd dan enkele maanden geleden.
38. Joe Henry :: Blood From Stars
Onmiskenbaar één van dé artiesten van het voorbije decennium, deze Joe Henry. Ik was meteen verliefd op deze ‘Blood from stars’, maar zoals dat gaat met verliefdheden begin je na enige tijd de onvolmaaktheden in te zien. Niet dat ‘Blood from stars’ onvolmaakt zou zijn; integendeel. Maar dat is het ‘m net: deze cd, en bij uitbreiding alle Joe Henry cd’s, klinkt té bedacht, té beredeneerd, té perfect, té goed,… té vanalles. Toch verdient iedere nieuwe Joe Henry plaat altijd een plaatsje in mijn jaarlijst, want zijn muzikale orgieën leiden iedere keer weer tot ongekende oorgasmes.
39. Tiny Vipers :: Life On Earth
Dé plaat van het jaar voor de nachtbrakers, nachtwakers en ander nachtongedierte. Echt een plaat voor mij dus; de nachtburgemeester van de Bosberg. Maar jammer genoeg ook een plaat die het eerder van zijn donkere, onbehaaglijke sfeertje moet hebben dan van de kwaliteit van de sobere, verstilde gothic folksongs. Meer dan geluidsbehang wordt het bijna nooit, maar het is wél ontzettend mooi geluidsbehang.
40. Willard Grant Conspiracy :: Paper Covers Stone
Zoals ik eerder al schreef was mijn concert hoogtepunt van 2009 het concert van een tot duo herleid Willard Grant Conspiracy in Roepaen. Na het concert liep ik Robert Fisher nog tegen het omvangrijke lijf in de gangen van het kloostercomplex en ik stond perplex van de vriendelijkheid van de man. Zonder baard zag Fisher er ook al een stuk minder gevaarlijk uit, maar dit was helemaal niet de nukkige brompot zoals hij in het verleden vaak afgeschilderd werd. Maar goed, Fisher was er om zijn nieuwe plaat ‘Paper covers stone’ voor te stellen, maar helemaal nieuw bleek die niet te zijn. ‘Paper covers stone’ is eigelijk een mooi voorbeeld van een creatieve best of. Zoals voor een gewone best of verzamelde Fisher een selectie songs uit zijn catalogus, maar hij speelde ze opnieuw in met een select gezelschap muzikanten waaronder Steve Wynn. En het moet gezegd: ook in deze stripped down versies blijven de sombere songs overeind. En hoewel de songs dan wel herkenbaar blijven krijg je verrassend genoeg toch een geheel nieuwe coherent klinkende plaat, ondanks het feit dat de songs van diverse platen en dus uit diverse periodes afkomstig zijn. Enige detailkritiek: 3 songs minder, en de plaat stond meteen 30 plaatsen hoger genoteerd.
Roen's Ranch 