Met het mes op de keel

21. Drew Nelson :: Dusty Road To Beulah Land

Niet te verwarren met Nels Andrews, deze Drew Nelson. Zijn vorige plaat ‘Immigrant son’ uit 2005 miste ik, maar deze ‘Dusty road to beulah land’ kocht ik alleen al omwille van de fraaie rustieke hoes. Na de eerste luisterbeurten beoordeelde ik de plaat als aardig maar niet onmisbaar. Toch ging er een onverklaarbare mysterieuze aantrekkingskracht uit van de muziek waardoor ik op regelmatige basis teruggreep naar de plaat. Was het die aangenaam gruizige stem van Drew Nelson? Nee, er was meer aan de hand. Langzaam daagde het me dat ik inderdaad wel een heel bijzondere plaat zat te beluisteren: ‘Dusty road to beulah land’ is namelijk niets minder dan Drew Nelson zijn hedendaagse versie van ‘Nebraska’. Zowel thematisch als muzikaal breide Nelson, onbewust allicht, een hedendaags vervolg aan Bruce Springsteen zijn meesterwerk. Horen is geloven.

Drew Nelson MySpace pagina

22. Graham Lindsey :: We Are All Alone In This Together

Een veelschrijver is hij niet, Graham Lindsey. Maar als hij met een nieuwe plaat naar buiten komt, is het er boenk op. ‘Hell under the skullbones’ uit 2006 bevestigde al het moois van debuutplaat ‘Famous anonymous wilderness’ uit 2003 en nu, bij zijn derde album, heeft Lindsey zijn eerste echte meesterwerk te pakken. ‘We are all alone in this together’ is bovendien een titel die de lading dekt; dit is een plaat vol getoonzette eenzaamheid en daardoor een plaat die deze hedendaagse maatschappij van individualisme een niet bepaald fraaie spiegel voorhoudt, want je schrikt van wat je ziet in die spiegel. Of beter gezegd: niet ziet, want de 12 songs hebben stuk voor stuk een aardedonkere klankkleur en zijn allen voorzien van zwaarmoedige titels als ‘Big dark world of hate and lies’ , ‘The bird that lived in a burning tree’, ‘Down the wrecking line’, ‘Tomorrow is another night’ en ‘Shit on the shovel’. Een plaatje waar je niet bepaald vrolijk van wordt, maar er is dan ook al genoeg misplaatste vrolijkheid op onze nationale radiostations te horen. Gelukkig maar, dat Graham Lindsey niet in hun format past. Maar in Toogenblik mag hij wel gerust eens langskomen in 2010.

Graham Lindsey MySpace pagina

23. Diana Jones :: Better Times Will Come

Vorig jaar eindigde Joan Baez met haar voortreffelijke coveralbum ‘Day after tomorrow’ op nr.20 van mijn top 50. Hét absolute hoogtepunt op die plaat was haar cover van het naar de keel grijpende ‘Henry Russell’s last words’. Diana Jones schreef het nummer enkele jaren geleden voor de herdenkingsdienst van een mijnramp uit de eerste helft van de vorige eeuw, maar nu pas vond de song, één jaar na de coverversie, een stek op de tweede plaat van Diana Jones. En ook hier is het dé sleutelsong van het album. Een album dat klinkt als z’n hoes doet vermoeden: vol vergeelde, grofkorrelige, oubollige Appalachian folksongs die klinken alsof het 1929 in plaats van 2009 is dus, waardoor net de verbeelding van de luisteraar geprikkeld wordt.

Diana Jones MySpace pagina

24. William Elliott Whitmore :: Animals In The Dark

Eén van de meest onvergetelijke momenten van 2009 beleefde ik in april in een huis ergens in Gent alwaar William Elliott Whitmore een living room concert gaf. Enkele dagen voordien had ik hem nog moeiteloos het Alela Diane publiek in de AB zien inpakken. Een uiterst charismatische figuur dus, die Whitmore, die zich bovendien moeiteloos in iedere situatie weet aan te passen. Het grote podium van de AB, of een stoel in een living; voor Whitmore is het allemaal om het even. Enkel gewapend met een akoestische gitaar of banjo en een collectie straffe folksongs, weet hij ieder publiek voor zich te winnen, en als Whitmore spreekt of zingt, hang je aan zijn lippen en luister je aandachtig. Ook op plaat laat hij je niet onberoerd en ‘Animals in the dark’ is daarvan het vijfde overtuigende bewijs op rij.

William Elliott Whitmore MySpace pagina

25. Guy Clark ::
Somedays The Song Writes You

Begin dit jaar kocht ik de dvd ‘Heartworn highways’; een absolute must have voor de moderne americana liefhebber. Deze jaren ‘70 low budget film portretteert zeer fragmentarisch de levens van enkele legendarische country outlaws als Townes Van Zandt, Rodney Crowell, een nog piepjonge Steve Earle, David Allen Coe, Steve Young en Guy Clark. Veel details kom je niet te weten over het alledaagse leven van deze legendes, maar dat is niet erg. De beelden van hun sobere woonomgeving en hun weinig comfortabele leven on the road zeggen genoeg. Hun met alcohol doordrenkte levensverhalen vertellen ze bovendien in hun songs, en die komen dan ook rijkelijk aan bod in de film. Vele outlaws van toen zijn inmiddels dood of bejaard, zoals de door het leven en de drank getekende Guy Clark. Als een oude, gezellige bompa klinkt Guy Clark vandaag, maar die gebroken, doorleefde stem maakt dat zijn melancholische songs nog een stuk emotioneler en pakkender overkomen. Zijn klassieke debuut ‘Old N°1’ ui t 1975 heeft Guy Clark nooit meer geëvenaard, maar met mondjesmaat leverde hij, tussen zijn werkzaamheden als gitaarbouwer door, toch de ene prachtplaat na de andere, en met ‘Somedays the song writes you’ is dat niet anders. Deze nieuwe cd volgt 3 jaar na het ook al uitstekende ‘Workbench songs’ dat in 2006 plaats 22 in mijn top 50 bereikte.

Guy Clark MySpace pagina

26. Elvis Costello :: Secret, Profane & Sugarcane

Elvis Costello maakte dit jaar met ‘Secret, profane & sugarcane’ zijn allerbeste album wat mij betreft. En dan staat ie nog pas op nr.26. Voordien was mijn favoriete Costello album overigens het door T Bone Burnett geprodjoeste ‘King of America’. Het is nu diezelfde Burnett die Costello met deze nieuwe cd tot een nieuw meesterwerk aanzette, geruggensteund door rasmuzikanten als de onvolprezen, ondergewaardeerde Jim Lauderdale (wiens nieuwe album ‘Could we get any closer’ mijn top 50 net niet haalde; vorig jaar haalde hij nog wel mijn top 50 met zijn vorige plaat ‘Honey songs’), Dennis Crouch, Stuart Duncan, Jerry Douglas en T Bone Burnett zelve. Het resultaat is een Parel van een americana album, waardoor Costello voortaan terecht de titel ‘King of Americana’ mag dragen. 

Elvis Costello MySpace pagina

27. Eilen Jewell :: Sea Of Tears

Ik was aanvankelijk wat teleurgesteld in deze opvolger van het uit 2007 stammende ‘Letters from sinners & strangers’ (goed voor nr.12 in mijn top 50 van dat jaar), maar Eilen Jewell veegde die teleurstelling compleet weg in september met haar bevlogen optreden toen in Toogenblik. Toch spreekt het “Nu Depression”- sfeertje van ‘Letters from sinners & strangers’ me meer aan dan het jaren ’50 rock ’n roll sfeertje die Eilen Jewell en haar band neerzetten op ‘Sea of tears’. Het is als een keuze maken tussen Hank Williams of Buddy Holly, en dan kies ik met het mes op de keel toch voor Hank. Maar Eilen Jewell stal mijn hart waardoor ik alsnog als een blok viel voor ‘Sea of tears’ en de plaat naar juiste waarde wist te schatten. Want of ze nu in een rock ’n roll of country jasje zitten; Eilen Jewell haar songs zijn hoedanook ijzersterk, alsook het trio covers dat ze volledig naar haar sensuele hand weet te zetten.

Eilen Jewell MySpace pagina

28. Tim Easton :: Porcupine

Na het loodzware, uitstekende meesterwerk ‘Ammunition’ uit 2006 (mijn nr.12 toen) mocht het voor deze opvolger allemaal wat vrolijker en luchtiger voor Tim Easton; iets wat hij meteen duidelijk maakt met de vurige rockabily van ‘Burgundy red’ waarmee ‘Porcupine’ feestelijk opent. Met songs als ‘Broke my heart’, ‘Porcupine’, ‘The young girls’, ‘Baltimore’ en ‘Northbound’ dendert de trein vrolijk door, met als enige rustplaatsen de op een wolk van een melodie drijvende folkparel ‘7th wheel’ en de bloedmooi afsluitende pianoballade ‘Goodbye Amsterdam’. En vervolgens druk je nog eens op replay, want ‘Porcupine’ is een album dat nooit verveelt en geen enkel minder moment kent.

Tim Easton MySpace pagina

29. Israel Nash Gripka :: New York Town

Ieder altcountry ezine trok de schuiven met superlatieven open, haalde vervolgens de loftrompet uit en onderstreepte tenslotte hun rave reviews over deze plaat door er steevast 5 sterren op te kleven. Tja, en dan ben je als ik nog zo’n naïeve, oubollige muziekliefhebber die zo’n unanieme reviews gelooft en blindelings de plaat koopt. Logisch dus dat ‘New York town’ me aanvankelijk tegenviel. Het plaatje belandde in de kast om er pas maanden nadien terug uit te komen, toen ik Israel Nash Gripka met z’n band live zou zien op het Roepaen festival. Vanwege mijn gevoel bij de plaat had ik geen hoge verwachtingen voor dat concert, maar Israel Nash Gripka blies me meteen vanaf de eerste akkoorden omver. Wàt een fenomeen, die Gripka! Wàt een rasartiest! Wàt een talent. Tijdens de terugreis naar huis stond ‘New York town’ de hele tijd op repeat in de auto en toen begreep ik pas de superlatieven en het enthousiasme voor dit plaatje. Ik had alleen een concert nodig om me te overtuigen van de kwaliteiten van deze singersongwriter met het hart op de juiste plaats.

Israel Nash Gripka MySpace pagina

30. Willie Nile :: House Of A Thousand Guitars

Willie Nile is net als bijvoorbeeld een Elliott Murphy zo’n typische artiest die ruim 30 jaar geleden de boot miste en dus, in tegenstelling tot generatiegenoten als Tom Petty en Bruce Springsteen, tot zijn grote frustratie nooit kon doorbreken bij het Grote Publiek. Een cultbestaan was ook Willie Nile zijn lot, maar werken vanuit die positie werd net zijn sterkte, want het hield hem scherp. Op die manier behoud je als artiest blijkbaar de eeuwige jeugd, want zo komt het dat Willie Nile vandaag op zijn zestigste nog steeds klinkt als een gedreven, vurige twintiger die nog alles moet bewijzen. En daar halen wij als luisteraar dan weer ons voordeel bij, want ‘House of a thousand guitars’ is een punky rock ’n roll plaat die in een rotvaart voorbij snelt en zodoende een jonge band als The Killers het nakijken geeft. Maar ook vorige week, toen ik hem voor het eerst live zag in Antwerpen tijdens het Belgische luik van het Light Of Day evenement, was Willie Nile de meest energieke, meest gedreven artiest op het podium naast jonge honden als Jesse Malin en Dave Bielenko. Nee, zo’n rasartiesten als Willie Nile (of Elliott Murphy) maken ze vandaag de dag niet meer. En dat is ontzettend jammer voor de toekomst van de rock ’n roll.

Willie Nile MySpace pagina