Wat is authentiek ?

11. The Low Anthem :: Oh My God, Charlie Darwin

In januari was deze aanvankelijk in eigen beheer uitgebrachte tweede cd van The Low Anthem één van mijn allereerste aankopen van 2009. Alleen al visueel was dit een zeer mooie, bijzondere aankoop vanwege het handgemaakte, beschilderde hoesje. En dan had ik blijkbaar ook nog nr.147 op een totaal van 2000 zo’n handgemaakte exemplaren gekocht. Ik moest deze cd in ieder geval hebben, want hij stond vorig jaar hoog genoteerd in de eindejaarslijstjes van alle altcountry ezines. Een plaat van vorig jaar die dus toch mijn top 50 van 2009 haalt. Veeg ik dan weer mijn voeten aan mijn eigen opgelegde regels? Niet helemaal, want in de zomer van 2009 kreeg deze plaat terecht een officiële internationale release, en dus krijgt The Low Anthem terecht een plaats in mijn top 50 van 2009. Inmiddels kent de hele wereld dit moderne American folkalbum, en dat is maar goed ook. Wat valt er dan nog over te zeggen dat nog niet gezegd werd? Niets, denk ik. Ik vond het net als iedereen ook meteen een bijzonder, intrigerend album en ik vind het verdomd jammer dat ik zowel hun concert in de AB als hun concert op Crossing Border gemist heb. Gelukkig heb ik een waanzinnig goeie bootleg van het concert in de AB.

The Low Anthem MySpace pagina

12. Monsters Of Folk :: Monsters Of Folk

Jazeker, ook ik vind dit monsterverbond van Conor Oberst, M. Ward, Yim Yames en Mike Mogis overweldigend goed.  Een nieuwe Crosby, Stills, Nash & Young was eindelijk opgestaan in 2009, en het enige dat je deze nieuwe supergroep kan verwijten is dat het geheel vooralsnog cohesie mist. Je hoort nog te nadrukkelijk welk nummer van wiens hand kwam, maar dat hoeft eigenlijk geen gebrek te zijn; integendeel. Want Monsters Of Folk kan op het eventuele vervolg hiervan alleen maar coherenter en dus vervelender gaan klinken. Het gebrek aan cohesie is, net als bij Crosby, Stills, Nash & Young destijds, ook de sterkte van Monsters Of Folk op dit debuut. “Ieder nadeel heb sen voordeel” is een levenswijsheid die Johan Cruijff al tot in den treure herhaald heeft, maar sommigen schijnen dat nog steeds niet begrepen te hebben, want de plaat kreeg vanwege dat gebrek aan cohesie evenveel voor- als tegenstanders. Doodjammer dan ook dat ik hun marathon concert gemist heb op Crossing Border. Wie er eventueel een bootleg van heeft, mag me die altijd bezorgen.

Monsters Of Folk MySpace pagina

13. Loudon Wainwright III :: High Wide & Handsome: The Charlie Poole Project

Ik heb het gevoel dat deze dubbel cd van Wainwright de Oude de meest over het hoofd geziene plaat van het jaar is geworden, en dat is jammer. Je kon er nochtans moeilijk naast kijken, want de ongelooflijk mooi verzorgde release – inclusief fraai boekwerk met uitgebreide liner notes en songteksten – van het onvolprezen Proper Records label is een ijzersterk waterdicht pleidooi voor het behoud van de fysieke cd release. Overigens is deze ‘High Wide & Handsome: The Charlie Poole project’ voor Loudon Wainwright III zo’n beetje wat ‘We shall overcome: the Seeger sessions’ voor Bruce Springsteen was: beiden probeerden op die manier een vergeten folkicoon én hun grote voorbeeld opnieuw onder de aandacht te brengen. Het verschil is dat Pete Seeger ook nu, 3 jaar na Springsteen z’n Seeger sessions cd, nog steeds onder de levenden is (en dit jaar zelfs nog een nieuwe plaat uitbracht) en Charlie Poole al 78 jaar dood is. Nog een belangrijk verschil is dat Seeger naast traditionals ook eigen songs schreef en opnam en dat Poole enkel andermans songs eigen maakte, hetgeen meteen de sterkte was van Charlie Poole. En dat is wat Loudon Wainwright III met succes dus ook doet op ‘High wide & handsome’: naast een tiental zelf geschreven songs van Wainwright bestaat het merendeel van het materiaal uit traditionals en covers die Charlie Poole ook opgenomen heeft. Saillant detail is dat de oude Wainwright hiervoor de muzikale medewerking kreeg van zijn kinderen Rufus, Lucy én Martha Wainwright. Ik herinner me van die laatste nochtans een niet bijzonder fraai ‘Bloody motherfuckin’ asshole’ gericht aan haar vader. Maar ach, inmiddels ken ik zelf maar al te goed de groothartige vergevingsgezindheid van vaders tegenover hun dochters.

The Charlie Poole Project website

14. Patty Loveless :: Mountain Soul II

Deze ‘Moutain Soul II’ komt 8 jaar na het eerste deel, maar bestrijkt in tegenstelling tot zijn in louter bluegrass grossierende voorganger een breder pallet aan rootsgenres. Dat maakt van deze tweede ‘Moutain soul’ een makkelijker te verhapstukken en beter beluisterbaar geheel dan deel é
én. Niet dat Patty Loveless op dit tweede deel een commerciëlere koers vaart overigens. Nee, plastieken platte Nashville country pop à la Taylor Swift of Carrie Underwood it ain’t, en gelukkig maar. Patty Loveless is nog steeds de real thing en zou hier daarom ook wat meer aandacht mogen krijgen. Hetgeen best mogelijk is met deze ‘Mountain soul II’ gezien indrukwekkende namen als onder andere Emmylou Harris, Del McCoury en Al Perkins op de muzikale guest list aanwezig zijn. ‘Mountain soul II’ is bovendien niets minder dan de ultieme rootshemel waardoor Patty Loveless met haar ‘Mountain soul’-tweeluik het ‘Other voices’-tweeluik van Nanci Griffith naar de kroon steekt; een tour de force die slechts weinigen gegeven is.

Patty Loveless MySpace pagina

15. The Flatlanders :: Hills And Valleys

Deze nieuwe Flatlanders plaat zal ik tot aan mijn dood herinneren als de soundtrack bij de reis naar onze heerlijke Paasvakantie bestemming. De hele reis bleef de cd in de auto cd-speler vastkleven waardoor er meteen een ontspannen vakantiesfeer ontstond. ‘Hills and valleys’ is dan ook de allerbeste Flatlanders plaat ooit. Joe Ely, Jimmy Dale Gilmore en Butch Hancock bundelden deze keer hun krachten en schreven de meeste songs samen voor dit vierde Flatlanders album in bijna 40 jaar tijd. En het Woody Guthrie origineel ‘Sowing on the mountain’ brachten ze weer tot leven dankzij een aanstekelijke en feestelijke bewerking. Met 13 songs lijkt de plaat lang, maar dankzij het feestelijke borderland sfeertje is de plaat zo voorbij en voor je het weet heb je ‘Hills and valleys’ de hele dag beluisterd en heeft ie geen seconde verveeld. Het gevolg is wel dat je nadien nog dagenlang de heerlijke melodieën luidop of in je hoofd zit te neuriën.

The Flatlanders MySpace pagina

16. Lyle Lovett :: Natural Forces

Zijn concert met John Hiatt volgend jaar in de AB staat al in vet aangekruist in mijn denkbeeldige agenda, want te oordelen naar Lyle Lovett z’n nieuwe plaat ‘Natural forces’ wordt dat concert ongetwijfeld een spetterend rootsfeest. Wat mij betreft is ‘Natural forces’ de beste plaat van Lyle Lovett, maar dat is niet moeilijk als je weet dat het merendeel van de songs covers zijn, waaronder het onweerstaanbare ‘Loretta’ van Townes Van Zandt. Toch is hét hoogtepunt van de plaat wat mij betreft het door Lovett zelf geschreven en met de tong stevig in de wang gedrukte hilarische ‘Pantry’. Lovett moet het zelf ook de beste song gevonden hebben, want hij maakte nog een andere versie van het nummer die helemaal op het einde van de plaat als bonustrack voorbijkomt.

Lyle Lovett MySpace pagina

17. Levon Helm :: Electric Dirt

Zijn comeback in 2007 met het grotendeels akoestische ‘Dirt farmer’ was al indrukwekkend, maar 2 jaar later komt de bijna 70-jarige Levon Helm met een nieuw album dat die fenomenale comebackplaat schijnbaar moeiteloos overtreft. Het is overigens nauwelijks hoorbaar dat Helm volgend jaar 70 wordt. Vocaal klinkt hij, ondanks het feit dat hij bijna zijn stem kwijt was vanwege keelkanker, immers net zo fris en vitaal als in zijn beste dagen bij The Band en ook muzikaal moet het organisch klinkende ‘Electric dirt’ niet onderdoen voor het beste werk  van The Band. Never change a winning team, en dus trad ook hetzelfde team dat ‘Dirt farmer’ in mekaar bokste voor deze opvolger aan. Alleen zochten Levon Helm & co voor ‘Electric dirt’ muzikaal bredere horizonten op en dus werd de akoestische folk van ‘Dirt farmer’ aangevuld met spetterende Rhythm&Blues, akoestische blues, countryblues en gospel hetgeen resulteerde in een gevarieerde, doch consistente superieure rootsplaat.

Levon Helm MySpace pagina

18. Jim Byrnes :: My Walking Stick

Deze Jim Byrnes is, met dank aan Peerke, één van mijn grootste muzikale ontdekkingen dit decennium. Terwijl het vorige album ‘House of refuge’ strijdt om een plaats in mijn decennium top 10, staat deze ook niet misselijke opvolger ‘My walking stick’ slechts op plaats nr.18 in mijn jaaroverzicht. Nochtans klinkt het hierop aanwezige songmateriaal en de muzikale invulling ervan even superieur als op ‘House of refuge’, maar doordat ‘My walking stick’ in het muzikale verlengde ligt van z’n voorganger is de verrassingsfactor weg. Voor wie niet vertrouwd is met het werk van Byrnes is ‘My walking stick’ in ieder geval een perfecte instapplaat, maar wellicht
zal dan ook de verrassingsfactor verdwenen zijn als er nadien naar eerder werk gegrepen wordt. Niet dat je genoeg hebt aan één Jim Byrnes plaat overigens, want als je één plaat van hem gehoord hebt, wil je er beslist meer horen; ook al liggen ze allemaal in mekaars verlengde. Voor één keer is dat dus geen nadeel.

Jim Byrnes MySpace pagina

19. Grant-Lee Phillips :: Little Moon

Samen met de eerste sneeuw dwarrelde met ‘Litte moon’ vorige week na twee maanden wachten eindelijk ook het nieuwe Grant-Lee Phillips album binnen @ Roen’s Ranch. Mijn bestelling bij platenfirma YepRoc bleek zoek geraakt tijdens zijn lange reis langs de ondoorgrondelijke wegen van de (internationale) Post. Maar de vriendelijke mensen bij YepRoc maakten de fout van de Post goed, en verzonden me geheel kostenloos nog eens mijn hele bestelling. Dankzij hen kreeg ik op de valreep toch nog één van de mooiste cd’s van 2009 te horen. Omdat ik ‘Little moon’ nog maar sinds kort ken, weet ik echter niet of plaats 19 wel de juiste, rechtmatige plaats is voor deze cd. Waarschijnlijk is het te laag, maar wat zeker is, is dat Grant-Lee Phillips me na 5 jaar nog eens aangenaam wist te verrassen met een nieuwe plaat, en dat was toch alweer sinds ‘Virginia creeper’ uit 2004 geleden. Openingtrack ‘Good morning happiness’ wandelt meteen goedgemutst binnen en is de beste wake up call sinds ‘Wake up boo’ van The Boo Radleys. Phillips weet de positieve vibe van dit heerlijke openingsnummer tot de met feestelijke dixieland blazers opgetuigde afsluiter ‘The sun shines on jupiter’ vol te houden, zonder dat het onderweg ontaardt in een orgie van al te misplaatste vrolijkheid. Phillips was dan ook onlangs opnieuw vader geworden, en zijn blijdschap inspireerde hem nog eens tot wonderbaarlijke songs die zijn oude Grant Lee Buffalo klassiekers als ‘Dixie drug store’, ‘Honey don’t think’ en ‘Happiness’ in herinnering brengen.

Grant-Lee Phillips MySpace pagina

20. Slaid Cleaves  :: Everything You Love Will Be Taken Away

Wat is authentiek? Zeker in de muziek is authenticiteit weer zo’n typisch abstract, subjectief begrip. Zo vinden zij die het kunnen weten dat wij allemaal Seasick Steve authentiek zouden moeten vinden, maar ik vind Steve meer zeeziek dan authentiek. Ik geloof “zijn” verhaal niet. Ik kan mijn gevoel helaas met niets bewijzen, want dat is het hem nu net: het is slechts een persoonlijk gevoel, en mijn gevoel bij Seasick Steve is nu éénmaal een slecht gevoel. “Zijn” verhaal komt naar mijn gevoel overdreven romantisch en daarom ongeloofwaardig over en bovendien stelt zijn muziek wat mij betreft ook al niet bijster veel voor. Zeker niet als je de zeezieke Steve vergelijkt met bijvoorbeeld Malcolm Holcombe of deze Slaid Cleaves. Bij hen heb ik wel dat gevoel van authenticiteit. Zelfs auteur Stephen King heeft dat gevoel bij Cleaves, want hij schreef het in de uitgebreide liner notes in de binnenflap van de hoes van Cleaves z’n nieuwe cd  “Everything you love will be taken away”. Uit die liner notes leer ik dat Stephen King en ik Slaid Cleaves op ongeveer hetzelfde moment leerden kennen: na de release van ‘Wishbones’; Cleaves z’n plaat uit 2004 die toentertijd nr.15 bereikte in mijn jaarlijst van 2004. ‘Wishbones’ was voor mij één van dé sleutelplaten van dit decennium, want dankzij onder andere ‘Wishbones’ wilde ik me meer gaan verdiepen in americana, altcountry, roots; de moderne American Folk Music zeg maar. Ik was die voorgekauwde, steriele pop en rock immers zeikmoe in de periode 2002-2003 (en nu nog steeds trouwens). Ik had voordien al heel wat americana gekocht, maar onder andere ‘Wishbones’ zorgde ervoor dat ik vanaf dan definitief het americanapad zou bewandelen. Sommige nitwits behandelen de americana wereld overigens nogal respectloos en vinden dat die mooie wereld bevolkt wordt door allemaal dezelfde pezeweverige, oubollige, stoffige, zagende singersongwritertjes. Wel, ze hebben nog gelijk ook. Maar dan liever de hartverwarmende, pure liedjes van een zoveelste zagend down to earth singersongwritertje als Slaid Cleaves dan pakweg de inhoudsloze clichésongs van de megalomane, wereldvreemde Robbie Williams of het kille, zielloze, onaangenaam hamerende gedram van pakweg Editors. Maar dit geheel terzijde, want ik had het eigelijk een beetje over de nieuwe plaat ‘Everything you love will be taken away’ van Slaid Cleaves willen hebben, maar raakte ergens onderweg – vanwege mijn medicatie allicht – alweer het spoor bijster. In ieder geval legt Slaid Cleaves op z’n nieuwe plaat alweer een foutloos parcours af. Alweer bevat een nieuwe plaat van ‘m een Champions League Elftal liedjes die op elk moment van de dag, bij ieder weertype, onder elke omstandigheid altijd meer dan welkom zijn en dus altijd mogen langskomen. Of het nu de typische melodieuze countryrockers als ‘Hard to believe’ of ‘Black t-shirt’, of oubollige, krachtige folksongs als de superieure klaagzangen ‘Green mountains and me’, ‘Run Jolee run’ en ‘Temporary’ zijn; altijd weet Slaid Cleaves wel een gevoelige snaar te raken zodat zijn liedjes voor eeuwig een onderkomen vinden in je ziel.

Slaid Cleaves MySpace pagina