Een sperperiode voor cd eindejaarslijstjes dringt zich op. Muziekblad Mojo publiceerde hun jaarlijst immers halverwege november al alsjeblieft zeg. Nog even en de eerste eindejaarslijstjes duiken al eind augustus op als dat zo doorgaat. Moedwillige stijfkoppen moeten er zijn, en dus hou ik stug en koppig vast aan de traditie om mijn jaarlijstje pas in de voorlaatste week van het jaar, in de week voor Kerstmis dus, op mijn blog te pleuren. Het was overigens een triest jaar voor deze blog. Ik verwaarloosde mijn blog ten voordele van het schitterende onlinemagazine Rootstime, waarvoor ik vanaf de maand mei cd recensies en concertverslagen begon te schrijven. 2010 werd op die manier een vreemd en avontuurlijk muzikaal jaar voor mij. Er bleef haast geen tijd meer over om oude platen te beluisteren, want als ik me ergens voor engageer, smijt ik me helemaal. Ik weigerde om simpelweg een vertaalde samenvatting van de bijgeleverde promosheets te schrijven. Een cd krijgt van mij de recensie die hij verdient en ik maak er dan ook graag iets persoonlijks van. Lezers moeten op die manier kunnen zien dat mijn recensies van mijn hand zijn. Zelf heb ik immers ook niks aan onpersoonlijke, zogenaamde “professioneel” geschreven recensies. Wat is een “professionele” recensie anyway? Mijn docenten “redactietechnieken” en “copywriting” leerden me vroeger dat er geen regels zijn wat recenseren betreft. Ik hoor het mijn ene docent nog altijd zeggen: “recenseren is als een speeltuin”. En net nu, in het internettijdperk, wanneer je denkt dat de chaos in de speeltuin compleet zou moeten zijn, hebben velen met een online muziekmagazine het waanidee dat een recensie er “professioneel” moet uitzien. Het gevolg is dat alle recensies, zeker de Nederlandstalige, er vandaag allemaal hetzelfde uitzien. Wat maakt dat ze dikwijls nog saaier zijn dan de desbetreffende besproken cd’s zelf. Maar ik wijk af. Alweer de schuld van mijn pillen, al dat afgewijk. Want ook al zag ik meer dan 60 concerten; ook in 2010 bleef ik antidepressiva en kalmeerpillen slikken. 2010 was dankzij mijn investeringen dus alweer een topjaar voor de farmaceutische industrie. De muziekindustrie daarentegen zag zijn winsten dalen, want ik kocht in 2010 slechts een goeie 300 platen, waarvan 160 nieuwe releases. Dat zijn er ruim 100 minder dan in topjaar 2009. Liet de crisis zich misschien ook voelen in Roen’s Ranch? Welnee, zoals hierboven vermeld: er bleef gewoon geen tijd meer over om nog oude muziek te beluisteren, met als gevolg dat ik veel minder oude platen kocht. Daarnaast verdiende ik zo’n 30 nieuwe cd’s dankzij de recensies die ik erover schreef voor Rootstime. Maar tot zover de statistieken. Over naar Roens CD Top 50 van 2010! Net zoals voor mijn Concerten Top 40 geldt ook voor mijn CD Top 50 dat de volgorde wiskundig “klopt”: bijvoorbeeld nr.37 vind ik daadwerkelijk een iets betere cd dan die op nr.38, maar dan weer ietsje minder goed dan die op nr.36. Enzovoort. Mijn lijst zal er morgen of volgende week of volgende maand dus niet anders uitzien. Deze volgorde stelt dan ook mijn werkelijke waardering voor deze cd’s voor en is dus correct. Traditioneel zal ik ook dit jaar weer mijn Top 50 in 5 stukken hakken. Vrijdagochtend 24 december zullen de nummers 10 tot en met 1 hier verschijnen. Hoog tijd dus dat ik eraan begin, want met al dat gezeik en geleuter hier. Vooruit dan maar met de nummers 41 tot en met 50:
41. Dirtmusic :: BKO
Tweede cd in evenveel jaar tijd van gelegenheidsgroep Dirtmusic, bestaande uit Walkabouts-boegbeeld Chris Eckman, ex-Bad Seed Hugo Race en sessiemuzikant Chris Brokaw. Toch klinkt deze nieuwe cd totaal anders dan het debuut, omdat de Dirtmusic-leden in de ban raakten van de Touareg bluesrock-sound van Tamikrest toen beide bands in 2008 samen de affiche deelden van het Afrikaanse Festival of the Desert. “BKO” werd bovendien samen met Tamikrest opgenomen in een studio in Mali, hetgeen resulteerde in een grensverleggende fusie tussen Westerse en Afrikaanse rootsmuziek. Beluister hieronder de openingstrack “Black Gravity” maar eens en verzwelg gerust in het grofkorrelige drijfzand van Dirtmusic en koop “BKO” vervolgens bij Glitterhouse.
42. Steve Wynn & The Miracle 3 :: Northern Aggression
Vijf jaar na de vorige CD “…Tick…Tick…Tick” verscheen in 2010 met “Northern Aggression” eindelijk de derde cd van Steve Wynn & The Miracle 3 (de eerste was “Static Transmission”). Hoewel de CD nog vrij vers geurt en smaakt, durf ik toch nu al te zeggen dat dit hun beste plaat tot nog toe is. De titel refereert overigens niet naar de Amerikaanse Burgeroorlog, maar slaat op de psychedelische, rauwe, harde, onversneden en avontuurlijke sound van de groep. En terecht, want Steve Wynn & The Miracle 3 klinken als vanouds gefocust en strak, wat maakt dat “Northern Aggression” de plaat is die Sonic Youth al een handvol platen lang tevergeefs tracht te creëren. Luister bijvoorbeeld maar eens naar “No One Ever Drowns” en koop “Northern Aggression” vervolgens bij Blue Rose.
43. The Sadies :: Darker Circles
“Darker Circles” is na het vorige album “New Seasons” uit 2007 de tweede samenwerking van The Sadies met Jayhawks boegbeeld Gary Louris als producer. Toch werd “Darker Circles” geen doorslagje van die fantastische voorganger. Nee, op “Darker Circles” klinkt de psychedelische folkrock van The Sadies grimmiger en donkerder dan ooit, hetgeen resulteert in de strafste collectie Sadies songs ooit wat mij betreft. Bovendien onderstrepen The Sadies met “Darker Circles” eens te meer dat zij The Byrds van deze tijd zijn. Openingstrack “Another Year Again” zet meteen de sombere toon. Koop de plaat bij Amazon.
44. Deer Tick :: The Black Dirt Sessions
De beide vorige platen van Deer Tick kende ik niet, maar het nieuwe “The Black Dirt Sessions” was alvast een meer dan aangename kennismaking met de gruizige, melancholische folkrock en americana waarin de groep grossiert. Wie dit jaar The Veils miste, kon terecht bij Deer Tick. En wie vindt dat David Gray te soft geworden is, kan voor hetzelfde grofkorrelige stemtimbre ook al terecht bij Deer Tick. Beluister anders hieronder eens “Blood Moon” en koop de plaat vervolgens bij Amazon. Voor deze nieuwe plaat kreeg de groep overigens versterking van Titus Andronicus gitarist Ian O’Neil.
45. The Gaslight Anthem :: American Slang
Over deze plaat werd inmiddels alles al in’t groot en in’t breed uitgesmeerd, zodat ik niet anders kan dan bevestigen dat de groep op “American Slang” gebald en energieker klinkt dan ooit tevoren. Ik besef het; The Gaslight Anthem staat schandalig laag in mijn jaarlijst. In een normaal muziekjaar zou “American Slang” dan ook ongetwijfeld een plaats of 30 hoger geëindigd zijn. Maar ik kon niet anders; nr.45 was de hoogst haalbare plaats voor The Gaslight Anthem. Ik ben al blij dat ze, zoals zo velen, niet naast een plaats in mijn top 50 gegrepen hebben. “Stay Lucky” is mijn favoriete track van het album en kunt u hieronder beluisteren en vervolgens koop je het album gewoon bij Amazon, maar dat heb je ongetwijfeld allang gedaan.
46. US Rails :: US Rails
“Supergroep” bestaande uit singer-songwriters die hier, buiten het rootswereldje, geen hond kent. Alhoewel. Ben Arnold kreeg ooit, zo’n 15 jaar geleden, unaniem lovende kritieken voor zijn toenmalige (debuut?) album “Almost Speechless” en ik meen mij van de toenmalige recensies te herinneren dat hij ten tijd van zijn debuut nog als chef kok in een restaurant werkte. Daarna hoorde en las ik zelden nog iets over Arnold. Joseph Parsons en Tom Gillam ken ik dan weer van hun recente soloplaten, maar de namen Scott Bricklin en Matt Muir deden ook bij mij geen belletje rinkelen. In ieder geval tekende de groep voor hun debuut bij het Duitse kwaliteitslabel Blue Rose, hetgeen eerder dit jaar resulteerde in een uitgebreide tournee in Duitsland. Jammer dat we ze hier niet te zien kregen, maar gelukkig was er de plaat nog. Een heerlijke plaat, waarmee US Rails een vette knipoog geeft naar de folkrock van eind jaren ’60, begin jaren ’70 en zodoende goed volk als The Band en Crosby, Stills, Nash & Young in herinnering brengt. De plaat wordt dan ook niet voor niets afgesloten met een uitstekende cover van “Suite: Judy Blue Eyes”. Maar mijn favoriete track van het album is “Lucky Stars” dat je hieronder kan beluisteren. En het album is dus te koop bij Blue Rose.
47. Will Kimbrough :: Wings
Will Kimbrough strandde vorig jaar met “supergroep” Daddy op nr.48 van mijn top 50 van 2009. Dit jaar doet hij dus solo één plaatsje beter, maar eigenlijk is dat nog schandalig laag voor zo’n prachtplaat als het hemelse “Wings”. Na z’n geweldige concert met Tommy Womack (als Daddy) in juni in Toogenblik kocht ik meteen Kimbrough z’n volledige back catalogus en dat bleek een bescheiden goudmijntje. Kimbrough schijnt moeiteloos de ene rootsparel na de andere uit z’n gitaar te schudden. Luister maar eens naar het titelnummer van deze nieuwe plaat en koop “Wings” vervolgens via Amazon ofzo. Mij om ’t even. Ik heb nergens aandelen, noch kortingen als ik webshops vermeld. Ik wil het u gewoon wat gemakkelijk maken door hier linkjes te zetten. Deze 50 platen verdienen het dan ook om gekocht te worden.
48. Greg Trooper :: Upside-Down Town
Aiai. Het zal me niet in dank afgenomen worden dat ik Greg Trooper zo laag zet. Maar nogmaals: het kan gewoon niet anders. Ook in het geval van Trooper ben ik allang blij dat hij niet buiten mijn top 50 gevallen is. Dat zou zonde geweest zijn, want “Upside-Down Town” mag dan misschien niet zijn allerbeste plaat zijn, Troopers nieuwste mag in ieder geval gehoord en gekocht worden. Luister daarom maar eens naar het pareltje “They Call Me Hank” en koop vervolgens de cd bij Lucky Dice. Een cd waarvan de opnames, de mix en de mastering, zoals zovele cd’s dit jaar, gefinancierd werden door fans. Een weinig bemoedigende trend vind ik dat. Fans zullen immers niet geld blijven pompen in de financiering van een plaatje. Het is maar dat je het weet, voor als je je nog eens afvraagt wanneer er nu eindelijk eens een nieuwe plaat van die of die groep of artiest verschijnt. Muziek opnemen, mixen en watweetiknogallemaal kost nu éénmaal handenvol geld. Geld dat vroeger voorgeschoten werd door de labels. En nu dus door de fans. Maar wat als die fans de volgende keer ook afhaken?
49. Whitey Morgan And The 78’s :: Whitey Morgan And The 78’s
Hank III mag het op zijn recentste releases dan al laten afweten, dat betekent daarom nog niet dat outlaw country dood en begraven is, integendeel. 2010 was zelfs een uitstekend jaar voor de outlaw country beweging. Whitey Morgan And The 78’s houden met deze titelloze opvolger van debuutplaat “Honky Tonks And Cheap Motels” uit 2008 de herinnering aan outlaw country legendes als Waylon Jennings en David Allen Coe levendig en ze waren niet de enigen. Beluister hieronder de ronduit fantastische openingstrack “Bad News” en koop de plaat bijvoorbeeld bij Amazon.
50. Ryan Bingham & The Dead Horses :: Junky Star
In de eerste schetsen van mijn top 50 stond “Junky Star” van Ryan Bingham niet vermeld. Ik was aanvankelijk nogal teleurgesteld in deze nieuwe plaat van Bingham. Dat lag niet zozeer aan Bingham zelf maar aan de producer van deze plaat. Begrijp me niet verkeerd: ik vind T Bone Burnett één van de allerbeste producers. Maar niét voor Ryan Bingham. Wie Ryan Bingham nu pas ontdekt heeft dankzij zijn Oscar voor “The Weary Kind” voor de film “Crazy Heart” zal “Junky Star” ongetwijfeld een topplaat vinden. Maar zij die Bingham al volgen sinds “Mescalito” of nog vroeger zullen eerder teleurgesteld zijn. Als je “Junky Star” vergelijkt met z’n directe voorgangers “Roadhouse Sun” en klassieker “Mescalito” hoor je een wereld van verschil: Bingham mocht duidelijk de teugels niet meer vrank en vrij laten vieren van Burnett, waardoor zijn Dead Horses in een tamelijk comateuze toestand verkeren. Waarom ik de plaat dan toch nog een plaatsje gegund heb in mijn top 50? Omdat het Ryan Bingham is. En Bingham is en blijft een held. En “Junky Star” kent écht wel z’n goeie momenten en groeit per luisterbeurt. Maar je moet de plaat los kunnen zien van z’n voorgangers en dat is verdomd moeilijk. Na een beluistering van “Junky Star” heb ik hoe dan ook heimwee naar de rauwe, onversneden, energieke sound van “Mescalito” of “Roadhouse Sun”. Maar dé doorslag voor een notering in mijn top 50 kwam na het ronduit fenomenale concert van Ryan Bingham & The Dead Horses in november in de AB. Toen, bevrjid van Burnett, kwamen de songs van “Junky Star” pas écht tot leven en ontzagen de dolle Dode Knollen van Bingham niks of niemand. Maar goed. Hieronder kan je nog eens luisteren naar Bingham z’n Oscar winnende prachtsong “The Weary Kind” en de cd is uiteraard te koop bij Amazon.
Roen's Ranch 