Top 50 Van 2010 Pt.4

Waar is de tijd dat ik jaarlijks minstens 20 Belgische platen kocht? Dankzij mijn blog koop ik de laatste jaren niet meer zo veel Belgische muziek. Mijn blog werkte wat dat betreft enkele jaren geleden therapeutisch. Ik kocht dit jaar met “The Honey & The Knife” van Admiral Freebee, “Echo Mountain” van K’s Choice, “Lila Cortina” van Derek, het titelloze debuut van The Sore Losers en “Same Stars We Shared” van Amatorski slechts 5 Belgische plaatjes en een zesde, de titelloze comebackplaat van The Wolf Banes, won ik via het Radio 1 programma “Moshi”. Geen enkele van die platen haalde mijn top 50. Misschien dat de nieuwe van HT Roberts het zou gehaald hebben, maar die plaat moet en zal ik me nog aanschaffen. Het plaatje van Amatorski vond ik overigens het mooiste Belgische werk sinds jaren, maar jammer genoeg betrof het slechts een EP, en EP’s neem ik niet op in mijn top 50. Indien een heel album van hetzelfde niveau zou geweest zijn, zou Amatorski zeker en vast in mijn top 50 beland zijn. Derek zijn mooie, overigens Nederlandstalige plaatje viel bij de laatste, ultieme schifting af en de rest dong niet eens mee naar een plaats in mijn top 50. De comebackplaat van The Wolf Banes is gewoon lekker, ouderwets goed, maar niet goed genoeg om mijn jaarlijst te halen, de nieuwe K’s Choice was een impulsaankoop uit misplaatste nostalgie en de nieuwe Admiral Freebee vind ik in tegenstelling tot de rest van de Belgische bevolking gewoon rotslecht. Mijn probleem met de nieuwe Admiral Freebee is dat voor het eerst een nieuwe plaat van ’m me te “typisch Belgisch” klinkt. Ik hield meer van zijn drie vorige, “Amerikaans” klinkende platen. Een buitenlandse, Amerikaanse feestboekvriend die ik de plaat op wonderlijke wijze bezorgde, omschreef de plaat treffend als zijnde “couleur locale”. Het wordt dan ook nooit wat met de Belgische muziek in het buitenland. Temeer omdat onze artiesten in tegenstelling tot hun Britse, Canadese en Amerikaanse collega’s niet die cultuur hebben van een bohemian lifestyle. Een Amerikaanse singer-songwriter pakt z’n gitaar en koffer in, neemt het vliegtuig, huurt hier in Europa een goedkoop tourbusje en trekt daarmee gedurende enkele maanden van stad naar stad. Slaapt zelfs dikwijls in dat tourbusje. Of logeert hier bij zijn lokale concertpromotor of boekingsagent of in een niet nader genoemd “bekend en inmiddels berucht Amsterdams artiestenhotel” als hij of zij gedurende een dag of 10 in Nederland, Duitsland en België rondtourt. Zo zag ik begin dit jaar de ouwe Jon Dee Graham en zijn twee groepsleden na hun concert in Toogenblik ’s nachts hun instrumenten naar hun gammele tourbusje sjouwen, waarmee ze diezelfde nacht nog naar Duitsland zouden reizen. De twee groepsleden gingen om de beurt rijden en de ouwe Graham, die net hersteld was van een auto ongeval dat hem bijna fataal geworden was, zou de hele tijd in oncomfortabele toestand in het busje slapen. Vorig jaar hoorde ik ongeveer hetzelfde verhaal van Eilen Jewell en haar band, die dezelfde nacht na hun concert in Toogenblik nog naar Parijs afreisden. Ik zie het mezelf, maar ook onze verwende Belgische artiestjes nog niet doen, eerlijk gezegd. En dan maar zagen en klagen dat ze niet doorbreken in het buitenland als ze eens gedurende een week of 3 in comfortabelere omstandigheden dan hun Amerikaanse of Canadese collega’s rondtouren in het buitenland. En laten we wel wezen: de meeste Belgische muziek kan gewoon ook niet tippen aan de Britse, Canadese en al helemaal niet aan de Amerikaanse muziek. Wij hebben dan ook, behalve Middeleeuwse folklore, simpelweg geen “roots” wat muziek betreft. Maar genoeg gezaagd daarover, want u bent het wellicht toch niet met me eens. Ik wilde gewoon maar zeggen dat ik de hype, dat patriottistische gevoel rond Belgische muziek serieus misplaatst en overdreven vind en dat er dus ook in dit vierde, voorlaatste deel van mijn Top 50 geen Belgische platen te vinden zijn:

11. Ray LaMontagne & The Pariah Dogs :: God Willin’ & The Creek Don’t Rise

Vreemd. Hoewel ik Ray LaMontagne één van de allerbeste singer-songwriters van de laatste 5 jaar vind, bereikten tot nog toe z’n 4 platen wel mijn top 50, maar geen enkele schopte het tot dusver in mijn top 10. Met deze nieuwe was het ‘m bijna gelukt, maar het magnifieke “God Willin’ & The Creek Don’t Rise” strandt jammer genoeg op nr.11. Nét niet dus, ondanks onder andere het hieronder te beluisteren, hemelreikende “New York City’s Killing Me”, dat wat mij betreft één van de mooiste songs van het jaar is (misschien moest ik volgende week ook maar eens een lijst samenstellen met favoriete songs van 2010?). Koop de plaat gerust bij Blue Rose.

12. Patty Griffin :: Downtown Church

De troonopvolgster van Emmylou Harris heet Patty Griffin. Dat weten de rootsliefhebbers al jaren. En met haar zesde studio album “Downtown Church” verstevigde haar status alleen maar. 2010 werd overigens zo’n beetje het jaar van Patty Griffin, want er was niet alleen dit nieuwe album. Ze werkte onder andere ook mee aan het nieuwe album van Robert Plant, waarna ze samen met Plant en de rest van het kruin van de hedendaagse americana scene een succesvolle wereldtournee ondernam. Tot Robert Plant z’n begeleidingsband behoorde onder andere ook Buddy Miller die niet alleen Plant z’n nieuwe album, maar ook dit nieuwe album van Griffin producete, en dat is eraan te horen. Nooit eerder klonk een plaat van Griffin zo rauw en onversneden. Niet dat haar vorige platen als platte Nashville Taylor Swift popcountry klonken, maar toch: Buddy Miller gaf Griffin eindelijk de sound die ze al lang verdient. Beluister hieronder maar eens haar versie van de traditional “Move Up”. Mijn favoriete track van het album is overigens het duet “”Little Fire” met Emmylou Harris, maar dat hoor je dan zelf wel nadat je het album gekocht hebt bij Blue Rose.

13. Mavis Staples :: You Are Not Alone

Was het op haar vorige album “We‘ll Never Turn Back“ Ry Cooder nog die stevig z‘n stempel drukte, dan zette Jeff Tweedy nu op zijn beurt onmiskenbaar zijn signature sound op het nieuwe album van Mavis Staples. Maar Tweedy injecteerde niet alleen een goeie scheut Wilco in Staples haar vurige gospel sound; hij schreef ook nog eens een handvol prachtsongs voor “You Are Not Alone”, waarvan de titeltrack zondermeer één van de mooiste songs van het jaar is. Omdat je die misschien al lang niet meer gehoord hebt, kan je hem hieronder nog eens beluisteren en vervolgens koop je die schitterende plaat gewoon bij Village Records ofzo.

14. Peter Wolf :: Midnight Souvenirs

Mijn generatie (bouwjaar 1974) kent Peter Wolf uiteraard van dé jaren ’80 fuifhit “Centerfold” van J. Geils Band, de groep waarbij Wolf destijds de zang voor z’n rekening nam. Daarnaast nam Wolf ook regelmatig solo albums op die door geen hond gekocht noch gehoord werden, laat staan door een mens. Zijn vorige soloplaat “Sleepless” dateerde alweer van 2002 en is de allerbeste plaat die Wolf ooit maakte. Het nieuwe “Midnight Souvenirs” evenaart dat meesterwerk nét niet, maar is sowieso één van dé essentiële rootsplaten van 2010. Een gevarieerd, doch coherent album bovendien, waarin Soul het bindmiddel is in de op americana, rhythm ‘n blues, country en folk geschoeide songs. Dat resulteerde in 14 parels van songs van het type all killer, no filler. Of zoals Thom Jurek het zo meesterlijk verwoordde in zijn recensie voor AMG: “ Few artists can make records where tautly crafted songs with solid lyrics, balanced production, and inspired performances are the only priorities.” Het is dan ook moeilijk kiezen op een album met niets dan sensationele songs, maar omdat Shelby Lynne zo meteen al aan bod komt, kan je hieronder Wolf zijn andere duet “The Green Fields Of Summer” met Neko Case beluisteren. Het album is zéér vlot verkrijgbaar bij het uitstekende Blue Rose. Binnen de week ontvang je gegarandeerd je bestelling bij dat label. Probeer het vooral zelf eens uit. Samen met Lucky Dice en Village Records is Blue Rose de allerbeste webshop wegens een perfecte, verzorgde dienstverlening out there.

15. Shelby Lynne :: Tears, Lies and Alibis

Lang geleden (van 2003 om precies te zijn) dat Shelby Lynne nog eens mijn top 50 haalde! Sinds “Identity Crisis” bracht Lynne het ene ongeïnspireerde na het andere overbodige flutalbum uit, met als dieptepunt “Just A Little Lovin’” uit 2008, dat allesbehalve een eerbetoon was aan Dusty Springfield. Maar met “Tears, Lies and Alibis” is Shelby Lynne helemaal terug en haalt ze bijwijlen opnieuw haar oude niveau. Niet dat ze haar meesterwerk “I Am Shelby Lynne” uit 2000 evenaart, maar dit nieuwe album is kwalitatief zeker even sterk als haar laatste uitstekende album “Identity Crisis“. Mijn favoriete track is “Family Tree”, valt hieronder te beluisteren en de plaat is verkrijgbaar bij Blue Rose.

16. Old 97’s :: The Grand Theatre Volume One

Old 97’s maakten met hun nieuwe, achtste plaat alweer hun allerbeste tot nog toe wat mij betreft. Het Heilige Vuur laait hoog op in “The Grand Theatre Volume One” middels een dozijn onweerstaanbare, licht ontvlambare countryrocksongs, zoals bijvoorbeeld het onweerstaanbare “You Were Born To Be In Battle” dat je hieronder kan beluisteren. Old 97’s staan alvast op mijn concerten wishlist voor 2011. Zet hun nieuwe plaat alvast op uw wishlist of koop ‘m gewoon bij Blue Rose.

17. Ray Wylie Hubbard :: A. Enlightment B. Endarkment (Hint: There Is No C)

De Texaanse singer-songwriter is één van mijn all time favoriete singer-songwriters en legde begin dit jaar meteen de lat erg hoog met zijn nieuwe album. Uiteindelijk strandt Hubbard op nr.17, maar dat zegt meer over het verschrikkelijk hoge niveau van dit jaar dan over deze plaat. Want deze plaat is zondermeer hét absolute meesterwerk van Hubbard. “Voodoo americana” is misschien nog de meest treffende omschrijving voor de tot op het bot afgekloven, bezwerende, rauwe countryblues die Hubbard hier een plaat lang bedrijft. “Drunken Poet’s Dream” is een sterk staaltje van Hubbard z’n songwriting en kan je hieronder beluisteren. En terwijl je toch bezig bent: de plaat is nog steeds verkrijgbaar via Blue Rose.

18. Darrell Scott :: A Crooked Road

Darrell Scott is een typisch voorbeeld van een musician’s musician, levert de ene na de andere uitstekende plaat, maar met deze nieuwe dubbelaar heeft hij zichzelf in 2010 ruimschoots overtroffen als singer-songwriter. “A Crooked Road” is dan ook niets minder dan Scott z’n allereerste échte Meesterwerk. Het is dan ook niet voor niets dat Scott deel uitmaakte van Robert Plant zijn begeleidingsband op diens nieuwe album “Band Of Joy”, waarop Scott ook nog eens de meeste instrumenten hanteerde. Samen met Miller was hij dan ook de stille, drijvende kracht achter dat meesterwerk van Plant. Wellicht dat Scott z’n samenwerking met Plant zijn eigen songschrijfkunst naar een hoger niveau tilde. Getuige daarvan deze monumentale dubbelaar “A Crooked Road”, waarvan “Snow Queen And Drama Llama” slechts één van mijn favoriete tracks is. Het wordt tijd dat iedereen Darrell Scott eens ontdekt. Koop daarom “A Crooked Road” bij Blue Rose en luister hieronder naar de genoemde track.

19. Jim Lauderdale :: Patchwork River

Geen pure bluegrass dit keer op de nieuwe plaat van Jim Lauderdale, maar bijwijlen stevige uit de kluiten gewassen countrysoul. Voor deze nieuwe plaat werkte Lauderdale opnieuw samen met Grateful Dead tekschrijver Robert Hunter, maar “Patchwork River” werd geen doorslagje van die eerdere samenwerking “Headed For The Hills”, dat een puur bluegrass album was. “Patchwork River” is wel de beste Lauderdale-plaat sinds dat album uit 2004 en bijvoorbeeld op mijn favoriete track “El Dorado” hoor je hieronder waarom. De plaat is verkrijgbaar bij Blue Rose.

20. Los Lobos :: Tin Can Trust

“Tin Can Trust” is simpelweg de allerbeste Los Lobos plaat sinds “Kiko”. Noenkel Guy legt in zijn review voor Goddeau uit waarom dat zo is. En voor wie het niet gelooft: beluister hieronder mijn favoriete track “All My Bridges Burning” maar eens. Eindelijk nog eens een essentiële Los Lobos plaat dus en zomaar te koop bij Blue Rose.