CD Top 50 Van 2010 Pt.3

Het valt me nu pas op: er staan slechts 5 platen die ik recenseerde voor Rootstime in mijn top 50. En 4 stuks daarvan staan hier in dit derde deel. Het hadden er 10 kunnen zijn, maar bij de laatste, ultieme schifting vielen “Little Victories” van Leeroy Stagger & The Wildflowers, “James” van Red Molly, “A Handful Of Locusts” van The Victor Mourning, “Legacy” van Peter Rowan en “Many Colored Kite” van Mark Olson af (volg de links naar mijn reviews via de cd titels). Volgend jaar zullen er wellicht geen door mij gerecenseerde platen in mijn top 50 staan, want ik stop ermee. Enfin ja, dat zeg ik al sinds 1990, toen ik mijn eerste plaat recenseerde. Dat was “Still Got The Blues” van Gary Moore en die vond ik als zestienjarige zo goed dat ik er persé iets wilde over schrijven. Sindsdien schrijf ik met de regelmaat van een ontregelde klok cd-recensies en concertverslagen. Zeer onregelmatig dus, want ik ga er zodanig in op dat mijn hart en geest eronder lijden. Ik neem zo’n dingen veel te serieus. Als ik een plaat bespreek, ga ik een week in die plaat wonen en sluit ik me haast van de buitenwereld af. Zeer ongezond, maar het kan niet anders. Ofwel smijt ik me helemaal, ofwel begin ik er niet aan. Het is alles of niets. Vandaar wellicht dat ook de levensloop van mijn blog zo’n pieken en dalen kent. Maar nu heb ik het weer voor een tijdje gehad. In 2011 ga ik opnieuw proberen te genieten van muziek. Tenslotte dient muziek in de eerste plaats om ernaar te luisteren en ervan te genieten, niet om erover te schrijven. Schrijven over muziek wordt hoe langer hoe zinlozer in dit internettijdperk waarin het lijkt alsof iedereen schrijft over muziek. Toch geef ik nog graag enkele nutteloze, holle woorden mee over de platen die het derde deel van mijn top 50 haalden:

21. Rich Hopkins and Luminarios :: El Otro Lado / The Other Side

Deze vurige plaat van deze bezielde artiest ontdekte ik dankzij noenkel Guy toen hij het joetjoepfilmpje van de monumentale titeltrack deelde op zijn feestboekprikbord. Tis ne goeie mens, noenkel Guy, om zo’n fantastische muziek met zijn vriendjes te delen. Nadien schreef hij er ook nog eens deze geweldige recensie over voor Goddeau. Ik ben geen goeie mens. Integendeel zelfs, ik ben een rotslecht mens. Maar goeie muziek deel ik ook graag met mijn blogvriendjes en dus kan je hieronder ook eens die opwindende titeltrack beluisteren. Na het zien van het joetjoepfilmpje bestelde ik me uit pure opwinding de cd bij Blue Rose en ik hoop van u hetzelfde! Dankzij platen als deze weet ik weer waarom ik zo hou van rootsmuziek.

22. Drive-By Truckers :: The Big To-Do

Ik vond het zeer jammer toen ik begin dit jaar vernam dat de nieuwe Drive-By Truckers plaat niet meer zou uitgebracht worden door New West Records. Ik vreesde dat het artwork niet meer van dezelfde kwaliteit zou zijn bij hun nieuwe label ATO Records. Ten onrechte, want ook het artwork van “The Big To-Do” werd alweer een ouderwets kunstwerkje dat perfect naast hun vorige New West Records-platen past in de platenkast. Een mens zou haast vergeten dat er in dat schitterende hoesje nog een schijfje met muziek verborgen zit. En ook met die nieuwe Drive-By Truckers liedjes zit het gelukkig nog steeds moustache. Dat Drive-By Truckers hun tour de force uit 2008 met de monumentale dubbelaar “Brighter Than Creation’s Dark” moeilijk zou evenaren met de directe opvolger was te verwachten. Maar precies omdat de groep ook niet de moeite deed om dat te verwezenlijken, maakt dat die opvolger “The Big To-Do” zo’n heerlijk ontspannen, compacte, vurige plaat geworden is. Een urgente plaat ook, waarmee Drive-By Truckers de huidige crisistijdgeest te pakken heeft met een weergaloze rocksong als “This Fucking Job” (beluister hieronder). Fuck amazon en koop de plaat net als ik bij het uitstekende Village Records.

23. The Steel Wheels :: Red Wing

“Plaat Van Het Jaar. We eten onze gemarineerde hersenen op indien een andere plaat alsnog beter doet. Afspraak in december.” Dat waren de afsluitende woorden van mijn recensie voor Rootstime over deze plaat. Het is nu december, mijn gemarineerde hersenen zijn inmiddels diepgevroren en bovendien is hun houdbaarheidsdatum allang verstreken. Ach, veel valt er sowieso niet aan te vreten, dus dat valt wel mee. Enfin, “Red Wing” is dus niét mijn “Plaat van het jaar” geworden, maar ik blijf de plaat nog altijd even hartverwarmend hemelsmooi vinden als toen in juni. De titeltrack vind ik overigens nog steeds de allermooiste song die ik dit jaar hoorde en als ik een lijstje met songs van het jaar zou samenstellen zou “Red Wing” dus mijn “Song van het jaar” zijn. Beluister ‘m hieronder maar eens en bestel de cd vervolgens bij CDBaby. “Red Wing” zou ik overigens nooit gehoord hebben indien ik ‘m niet had gekregen om te recenseren. Dat is meteen het grootste voordeel van platen recenseren: je ontdekt nog eens wat. Mijn welgemeende dank dus aan Rootstime Opperhoofd Freddy Celis die me deze wondermooie plaat overhandigde, die vrijdagavond in Toogenblik voor het concert van Will Kimbrough en Tommy Womack (waarover ik dan weer dit concertverslag schreef).

24. Cadillac Sky :: Letters In The Deep

Nog zo’n ontdekking dankzij Rootstime, dit derde album van Cadillac Sky, die hiermee een bescheiden doorbraak forceerden (zie mijn recensie). Ik ben er dan ook vrij zeker van dat Cadillac Sky evenveel erkenning en succes als Mumford & Sons te beurt zou gevallen zijn, indien ook Cadillac Sky gebruik had kunnen maken van de marketingmachine van het V2 label. “Letters In The Deep” verscheen jammer genoeg echter op het minder gefortuneerde Dualtone-label en werd hier gedistribueerd door Bertus. Forceer zo maar eens een wereldwijde doorbraak. “Hangman” werd op die manier dé gemankeerde wereldhit die de groep verdiende. Beluister de track hieronder maar eens en koop de plaat bij Lucky Dice.

25. Nate Waggoner :: Never Tell Me The Odds

Ontdekking nummer drie via Rootstime was deze tijdloze plaat van de onbekende, jonge singer-songwriter Nate Waggoner, waarover ik deze recensie schreef. Een plaat die Waggoner uitbracht in eigen beheer en enkel verkrijgbaar is via CDBaby. Een plaat die dus gedoemd en veroordeeld is tot een bestaan in de obscuriteit en dat is doodzonde. Indien “Never Tell Me The Odds” in de jaren ‘60 zou verschenen zijn, was het nu ongetwijfeld een alom erkend klassiek meesterwerk en werd Nate Waggoner in één adem met Bob Dylan genoemd. Helaas, “Never Tell Me The Odds” heeft het ongeluk in dit vluchtige internettijdperk te zijn verschenen en zal alleen gekoesterd worden door een groepje happy few waartoe ik mezelf mag rekenen. Waggoner zijn teksten snijden diep en zullen daarom door velen te confronterend bevonden worden, maar precies die lyrics maken dat “Never Tell Me The Odds” zo’n Grootse Plaat is. Een Wereldplaat, die de wereld nooit zal ontdekken. Luister en huiver hieronder van “Bitter” en KOOP deze essentiële plaat bij CDBaby. Of steel ‘m desnoods. Dit is dan ook zo’n plaat die levens kan veranderen van zodra je hem gehoord hebt. Zeker als je je kan inleven in het sombere wereldbeeld van Nate Waggoner. Want dat is wel de vereiste natuurlijk. Ofwel val je als een blok voor deze plaat, ofwel stoot Nate Waggoner je af met zijn vlijmscherpe stem en / of zijn confronterende teksten. Een tussenweg is er écht niet.

26. Chris Pureka :: How I Learned To See In The Dark

Nog zo’n te nemen of te laten artieste is deze Chris Pureka die ik ook al ontdekte dankzij Rootstime. Een tot de verbeelding sprekende plaat maakte ze met “How I Learned To See In The Dark“, zoals mag blijken uit de recensie die ik erover schreef. Van de donkere gedachten van Pureka word je niet bepaald vrolijk en dus is haar plaatje ook al niet voor iedereen bestemd. Beluister daarom “Broken Clock” hieronder alvorens de plaat aan te schaffen bij Lucky Dice. Chris Pureka doet me vanwege haar punkattitude overigens steeds denken aan Michelle Shocked. Bovendien lijkt Pureka zo goed op de jonge Shocked dat ze wel haar dochter zou kunnen zijn.

27. Bonnie “Prince” Billy & The Cairo Gang :: The Wonder Show Of The World

Een vergeten plaat in de eindejaarslijstjes van de verzamelde mainstream muziekmagazines. Nochtans is deze zoveelste plaat van Will Oldham sowieso één van de mooiste platen van het jaar, maar misschien is iedereen Will Oldham wat beu na een stortvloed aan releases de voorbije 2 decennia. “The Wonder Show Of The World” vind ik alvast zijn mooiste en beste sinds “I See A Darkness” en “Someone Coming Through” is één van mijn favoriete tracks en kan je hieronder beluisteren. De plaat is uiteraard verkrijgbaar bij amazon.

28. Damien Jurado :: Saint Bartlett

Ik ontdekte Damien Jurado dit jaar pas dankzij noenkel Guy alweer, die er deze recensie over schreef voor Goddeau. Waarom heb ik Damien Jurado al die tijd gemeden? Ik heb in ieder geval heel wat in te halen door mijn halsstarrig gedrag. De volledige back catalogus van Jurado aanschaffen is dan ook één van mijn goeie voornemens voor 2011. “The Falling Snow” is misschien niet mijn allerfavorietste track van het album, maar in deze dagen van ijs en sneeuw kon ik er moeilijk omheen en kan je het daarom hieronder beluisteren. De plaat is gewoon verkrijgbaar bij Lucky Dice.

29. Joanna Newsom :: Have One On Me

Sympathiek plaatje van een ongetwijfeld sympathiek meiske. Voor deze vrolijke liedjes en melodietjes moet ik echter in de mood zijn; vandaar dat ons Joanna “slechts” op nr.29 van mijn top 50 staat. Eén ding is zeker: dit album zal nog jaren meegaan en ik heb nu al het lichtgroene vermoeden dat dit meesterwerk zal uitgroeien tot één van de allerbelangrijkste albums van deze eeuw. Ik schreef overigens dit verslag over het concert van mooie Joanna op het Naked Song festival in Eindhoven. Een nummerke om te beluisteren? Goh, allee vooruit… “In California” dan maar. Een verplichte aankoop. Bij Lucky Dice, bijvoorbeeld.

 

30. Nina Nastasia :: Outlaster

Dé plaat die tussen de plooien van het muziekjaar gevallen is en die door bijna niemand opgemerkt werd. Mijn eigen recensie op Rootstime is zowat de enige recensie die er te vinden is over deze nieuwe van Nastasia. Betoverend mooi folkalbum, maar het is net zoals het plaatje van Joanna een plaat waarvoor ik in de juiste mood moet zijn. Moeilijk om een favoriete track te kiezen op een album met niks dan goeie songs, maar vandaag kies ik hieronder voor “This Familiar Way”. Het album kun je kopen bij amazon en misschien moest ik dat ook maar eens doen, want dit gekregen promo exemplaar bewijst dit mooie album geen eer.