Muziekkwis Week 1

De voorbije twee jaar heb ik iedere dag de platen die ik heb beluisterd genoteerd in een word-document. Onnozel? Stom? Och, iedere mens heeft wel zijn afwijking zeker? Als een ander zijn tijd graag verspild aan onzin zoals ‘Thuis’ of ‘Familie’ mag ik toch naar plaatjes luisteren en daarvan dan een playlist bijhouden? Die playlists bevatten in ieder geval interessante informatie over mijn luistergedrag. Zo weet ik dat ik gemiddeld 7 à 8 platen per dag beluister en dat mijn dagelijkse playlist slechts drie, hooguit vier oude aangekochte platen bevat. Meestal grijp ik naar de meest recent aangekochte platen. Dat heeft tot gevolg dat ik in 2014 van pakweg mijn jaarlijst van 2010 slechts 9 platen beluisterd heb. Ik hoef zelfs zo ver niet terug te gaan in de tijd, want van mijn top 50 van 2012 waren het er niet veel meer dan dat. Verder leren mijn statistieken me dat meer dan 70% van de oudere releases, die ik beluisterde, platen waren uit de vroege jaren ‘70. ‘Mijnen tijd’ is nochtans de jaren ‘90, doch ik merk dat ik nog maar weinig affiniteit heb met de muziek uit die periode. Maar dat doet nu niet ter zake.

Vanwege die playlists begon ik me onlangs af te vragen of ik mijn eigen muziekcollectie nog wel ken. Ik kon alleen geen methode bedenken om daar achter te komen. Het waren mijn beste vrienden die me vorige week op het idee brachten om mezelf vanaf nu wekelijks te onderwerpen aan een muziekkwis. Donderdag gaf ik zoonlief, dochterlief en vrouwlief de opdracht om ieder 3 willekeurige cd’s uit de rekken te trekken. Geen lp’s, want geen van hen kan de platendraaier bedienen. Ik vroeg hen om uit ieder van die 9 cd’s een willekeurige track te kiezen en me die te laten horen. Ik moest dan de juiste artiest en albumtitel noteren. Vrouwlief bedacht nog een derde, aartsmoeilijke  spelregel: van haar moest ik ook de juiste songtitel noteren. Het resultaat was een uurtje fun voor het hele gezin. Ook voor mij, al was het resultaat behoorlijk confronterend.

Eerst waren de 3 cd’s die zoonlief had geselecteerd aan de beurt. De eerste cd was vrij gemakkelijk: ik herkende meteen de stem van Lenny Kravitz, maar het nummer kon ik niet meteen thuisbrengen, totdat het refrein inviel: Het was ‘Baptized’ uit de cd ‘Baptism’. Een cd uit 2004 die ik de voorbije 10 jaar niet meer gehoord had. Oef, een zucht van opluchting kon ik niet onderdrukken. Dat was meteen een goeie start. CD nummer 2 dan maar, en ook hier herkende ik meteen de stem: Jimmy Lafave! Maar uit welke cd kwam het mij onbekende nummer? Niet uit ‘Buffalo return to the plains’; die klassieker meen ik goed genoeg te kennen. Ik noteerde het album ‘Cimarron manifesto’ en gokte ‘It’s cold’ als songtitel. Twee van de drie antwoorden waren fout: het bleek Lafave’s cd ‘Blue nightfall’ te zijn en de songtitel was niet ‘It’s cold’, maar ‘It’s gone’. Toch pleit ik onschuldig, want ‘Blue nightfall’ had ik pas vorige week.gekocht en nog niet beluisterd. Gauw over dus naar de derde cd die zoonlief selecteerde en ook hier herkende ik meteen de stem: Will Kimbrough! Maar welke cd? Ik heb 6 cd’s van Kimbrough in de kast staan en eigenlijk ken ik alleen ‘Wings’ uit 2010 en z’n nieuwe vrij goed. Die beide platen vielen dus meteen af. Maar toen liet mijn geheugen me in de steek, want de enige andere albumtitel waar ik kon op komen was ‘Americanitis’. Dus noteerde ik die titel maar. Voor de songtitel was het weer wachten op het refrein en gokken. ‘Keep your eyes on the road’ zong Kimbrough meermaals tot me toe in het refrein en dus noteerde ik die wijze raad. Tweemaal helaas, want de juiste songtitel was ‘Interstate’ en het bleek te gaan om het album, een EP eigenlijk, ‘(EP)’. Tussenscore: alweer een zucht van opluchting, want oef: 5/9 bij de keuzes van zoonlief.

Next: de 3 keuzes van dochterlief. Het begon meteen goed: ook nu weer herkende ik de stem: het was de erg karakteristieke stem van Hank III die door onze ranch hinnikte. Maar uit welke plaat kwam dit nummer ook alweer??? Niét uit ‘Straight to hell’ want die Hank klassieker uit 2006 zit in mijn geheugen gebakken. Nee, het was een oud album, want hierop klonk Hank III nog proper afgeborsteld en al. Maar o ramp, want alweer een blackout. Ik kon alleen op het eerste woord van zijn vroege platen komen: ramblin’ … en lovesick…. Gotverrr, wat was het vervolg ook alweer? Foert, ik noteerde dan maar ‘Ramblin’ als albumtitel en ‘The bottle let me down’ als songtitel. Songtitel was goed, maar het album was ‘Long gone daddy’, een album met oud restmateriaal dat Hank z’n oude platenfirma Curb enkele jaren geleden had uitgebracht. Toegegeven, die plaat heb ik na de aanschaf slechts één keer beluisterd en vervolgens in de kast gegooid. 2 op 3, geen slechte start in ieder geval bij de keuze van dochterlief. En inmiddels ken ik alweer de titels van die eerste twee platen van Hank III: ‘Ramblin’ man’ en ‘Lovesick broke & driftin’. Een mens z’n geheugen wordt hiermee tenminste weer eens opgefrist.

Keuze 2 van dochterlief en dat was op het eerste gehoor een makkie: ik herkende meteen de stem van Dave McGraw en het was een nummer uit de nieuwe cd ‘Maritime’ van McGraw & Mandy Fer. Maar hoe heette dat verdomde nummer ook alweer? Het refrein afwachten bleek zinloos, ik meende het woord ‘treetops’ te horen en noteerde dat dan maar als songtitel. Helaas! Songtitel was ‘How the sea’. Ja zeg…. die muzikanten en hun moeilijkdoenerij… In ieder geval: alweer 2 van de 3 juist! Op naar de derde keuze van dochterlief!

En die derde cd wist ik meteen vanaf de eerste noten: Sophia! The infinite circle! En daaruit het nummer ‘Every day’! Tja, weet mijn dochter veel dat ik die cd al minstens 101 keer gehoord heb. Bovendien was het mijn plaat van het jaar in 1998, net voor ‘Up’ van REM…

Tussenscore van de keuzes van dochterlief: 7 op 9! Hoera! Dat bracht het tussentotaal op 12/18. Niet slecht, dacht ik bij mezelf, en hoewel ik wist dat vrouwlief het me niet gemakkelijk zou maken, was ik ervan overtuigd dat ik ook na haar keuzes een voldoende zou overhouden.

Vol goeie moed begon ik aan de derde en laatste ronde, maar die begon meteen met een valse noot: ik meende Hayes Carll te herkennen in de stem van Joe Nolan en noteerde Carll z’n album ‘KMAG YOYO’ en gokte ‘Take me back home’ als songtitel. Driewerf helaas dus, want het bleek dus om Joe Nolan te gaan en dus was de albumtitel ook al fout: het was Nolan z’n cd ‘Tornadoes’ van begin vorig jaar; een cd die ik vlak na het verschijnen enkele keren beluisterd heb, maar sindsdien niet meer. De juiste songtitel was overigens ‘Shambles’. Lap, dat begon meteen goed met vrouwlief haar keuzes, maar er restten mij nog 2 kansen.

Aanvankelijk herkende ik niets uit de tweede cd. Uiteindelijk meende ik halfweg het nummer de stem van Elvis Costello ten tijde van ‘Mighty like a rose’ te herkennen en als songtitel gokte ik ‘Wildfire’. Helaas bleek Costello John Mayer te zijn, en was het een nummer uit diens recentste cd ‘Paradise & valley’. De songtitel had ik wonderwel wél juist! 1 op de 3 juist en een snelle berekening leerde me dat ik op schema was: 13/24 was de tussenstand. Het laatste nummer moest en zou ik helemaal goed hebben. Maar dat was buiten vrouwlief gerekend. Want wtf was me dat zeg, dat laatste nummer?? Ik herkende het totaal niet, maar hoera, daar kwam het bevrijdende refrein, en meteen riep en noteerde ik ‘THE BYRDS!’ Ik was er 1000% van overtuigd dat het The Byrds waren. Iets latere periode, vermoedde ik, en dus noteerde ik ‘Fifth dimension’ als albumtitel. Songtitel? Ze herhaalden in ieder geval dikwijls de zinsnede ‘Lear to live without you’, hetgeen ik dan ook noteerde. Ziezo, alles genoteerd, klaar. 14/24 zou ik zeker hebben. Dacht ik. Totdat vrouwlief de juiste antwoorden meedeelde. Tot mijn grote ontsteltenis waren het niet The Byrds die aan het tjilpen waren, maar… Stephen Stills, Chris Hillman (van The Byrds), Al Perkins, Paul Harris, Dallas Taylor en Joe lala, kortweg Stephen Stills z’n supergroep Manassas! Met hun gelijknamige debuut! Wàt een affront zeg, dat ik die klassieker niet herkend had… Tot overmaat van ramp had ik ook nog de songtitel fout gegokt, want dat was ‘So begins the task’. Tussenscore 1 op 9 bij de keuze van vrouwlief en dus een totaalscore van… 13/27! Nét gebuisd dus!

En toch vond ik het plezant. Zo plezant zelfs, dat ik meteen voorstelde om dit spelletje voortaan iedere week met het gezin te spelen. Een voorstel waarmee alle 3 akkoord gingen, want ook zij hadden zich voor het eerst goed geamuseerd met de uit de hand gelopen platencollectie van de papa. Ik legde bovendien mezelf de opdracht op om de 9 geselecteerde cd’s te integreren in mijn dagelijkse playlists voor de komende weken. Dankzij deze muziekkwis heb ik dus een leuke manier gevonden om mijn cd-collectie te herontdekken. Misschien moest ik ze ook maar eens leren een plaat op te leggen…