Ik zal het nooit vergeten: in 1987 zat ik in het eerste VSO en behaalde ik voor het vak biologie een 6 op 100 voor mijn herbarium. Een zesje voor de moeite zei de leraar me achteraf met dat typische hatelijke monkellachje van ‘m. Ik had hem wel op zijn belachelijke smoel kunnen slaan. Dat verschrikkelijke VSO-systeem zorgde er in ieder geval voor dat ik meteen vanaf het eerste middelbaar schoolmoe was. Biologie, fysica, aardrijkskunde, technologie en wiskunde interesseerden me immers geen reet met als gevolg dat ik er ook gene klop voor deed. Vandaag, 38 jaar later, kan ik nog altijd geen berkenblad van een populierenblad onderscheiden, laat staan dat ik de oppervlakte van een cirkel kan berekenen. En ik ben al lang blij dat ik de weg in mijn eigen dorp ken, maar vraag me niet om van hieruit naar pakweg Sint-Niklaas te fietsen. Gegarandeerd eindig ik in Keulen omdat ik het onderweg toevallig hoorde donderen.
Vandaag had ik alweer examen. Examen muziek. Ik behaalde een schamele 8 op 27, omgerekend een 30 op 100. Een regelrechte schande en een zodanige vernedering dat ik op dit moment muziekmoe ben. Ik kan even geen noot muziek horen. Was het wel zo’n goed idee om me wekelijks door mijn gezin aan een muziekkwis te onderwerpen? Het is nog maar de tweede keer dat we deze kwis gedaan hebben en de fun is er voor mij nu al af. Niet zo voor mijn zoon, dochter en madam. Zij lachten me zowat vierkant in mijn gezicht uit met dat resultaat. Dat resultaat zou ik zelf nog niet zo erg gevonden hebben, ware het niet dat ik THE BEATLES niet had herkend! The Beatles niet herkennen, stel je voor zeg. WAT EEN AFFRONT. Eigenlijk herkende ik The Beatles wél, maar ik herkende het nummer niet. Neil had ‘Den Dubbele Blauwe’ uit de kast getrokken en daaruit ‘Old brown shoe’ geselecteerd. Zou u dat Beatles-nummer herkennen? ‘Old brown shoe’ was godverdomme een door George Harrison geschreven en gezongen b-kantje. Een b-kantje! Van ‘The ballad of John & Yoko’. Het stond niet eens op een regulier studioalbum! Wél op de drie compilatie-albums ‘Hey Jude’, ‘Past Masters Volume Two’ en ‘1967-1970’ (of ‘den Dubbele Blauwe’ gelijk we hier zeggen). Ik heb alle drie die albums, maar alleen al omdat het op ‘den Dubbele Blauwe’ staat, had ik het moeten herkennen. Temeer omdat de reissue van ‘Den Dubbele Blauwe’ in 1993 samen met de reissue van ‘Den Dubbele Rode’ een kerstcadeau was van mijn madam. Maar eigenlijk was die vraag ongeldig omdat Neil het nummer niet gekozen had, maar mijn madam. Bij de puntentelling bleek dat Neil aanvankelijk gekozen had voor ‘While my guitar gently weeps’, maar dat vond mijn madam te gemakkelijk en daarom had zijzelf een nummer gekozen waarbij ze zich niks kon voorstellen. Nochtans weet mijn madam dat ze de keuzes van de kinderen niet mag beïnvloeden. Reglement is reglement! Maar ochja, omdat het The Beatles waren en ik het antwoord dus toch had moéten weten, blijft het een geldige vraag. Dat ik ‘Den Dubbele Blauwe’ al minstens 15 jaar niet meer beluisterd heb, is geen excuus. Het zal me verdomme leren van The Beatles niet meer te beluisteren. Vijf jaar moet het intussen al geleden zijn dat ik nog eens iets van The Beatles draaide. Na de aanschaf van de ‘Stereo remasters box’ op 9 september 2009 heb ik alle albums gedurende enkele maanden beluisterd, maar nadien niet meer. Maar waarom had ik The Beatles gewoon niet als antwoord genoteerd? Want zoals gezegd: ik had ze immers herkend. Of tenminste: ik had de zang van George Harrison herkend. Waarom noteerde ik dan uiteindelijk en ternauwernood ‘The Kinks’ en het album ‘Arthur’? Ach, ik weet het niet. Ik ben gewoon geen goeie kwisser, want een goeie kwisser zou sowieso ‘The Beatles’ noteren als hij de stem van George Harrison en die typische late Beatles-sound zou herkennen.
Dat was trouwens ook mijn probleem met het eerste lied van de avond: ‘The Trash Can Sinatras’ schoot het toen onmiddellijk door mijn hoofd, maar ik bleef doordenken zodat de twijfel de kans kreeg om toe te slaan. Tja, artiesten zoals ik hebben nu éénmaal veel twijfels en vooral veel dorst. ‘Iets britpopperigs’ noteerde ik eerst, vervolgens de groep Embrace en tenslotte maakte ik er Ocean Colour Scene van. Verschillende leraars hebben het me tijdens mijn schoolcarrière dikwijls genoeg gezegd: “Altijd je eerste gedacht opschrijven, Roeneke!”
Het derde album dat onze Neil uit de kast getrokken had, was overigens ‘Smokey Rolls Down Thunder Canyon’ van Devendra Banhart. Ik zou nochtans gezworen hebben dat het een nummer was uit ‘Oddissey & Oracle’ van The Zombies. Dat nummer, ‘Seaside’, had ik overigens goed gegokt. Resultaat: een armzalige 1 op 9 bij de keuzes van zoonlief.
Net zoals vorige week behaalde ik ook nu weer mijn beste score dankzij de drie keuzes van ons Ayco. ‘Lay it on me’ uit het album ‘Cocky’ van Kid Rock had ik meteen herkend en was een loepzuivere driepunter. Met haar tweede keuze had ze me eerst op het verkeerde been gezet. Ik herkende de stem van Joseph Parsons, noteerde meteen z’n naam, maar toen het refrein inviel had ik het door dat het geen soloablum van Parsons was, maar een nummer uit een album van US Rails waar Parsons deel van uitmaakt. Het bleek om ‘Nightbird’ uit het tweede US Rails-album ‘Southern Canon’ te gaan, maar ik had gegokt op het eerste titelloze album. De songtitel had ik ook verkeerd gegokt; een 1 op 3 dus. Van haar derde keuze kon ik helemaal niks maken. Ik herkende er ten onrechte vaagweg The Coral in, maar het bleek Spoon te zijn. Resultaat: 4/9 bij de keuzes van dochterlief en toen moesten de keuzes van madam nog komen…
En ja hoor, net zoals vorige week, was het vanaf de eerste keuze van madam meteen prijs. Rob Jungklas zijn album ‘The Spirit And The Spine’? Nooit van gehoord meneer! Of ja, één enkele keer, vlak na de aanschaf een jaar geleden. Enkele muziekvrienden waren vorig jaar dolenthousiast over dat album en dus kocht ik het ook. Maar ik vond er niks aan en de plaat verdween meteen in de kast. Tot nu dus. Ik gokte trouwens op Otis Taylor en diens album ‘Recapturing the banjo’, wat nog niet eens zo’n gekke gok was, omdat dat album in diezelfde muzikale sfeer baadt als de plaat van Jungklas. Als songtitel had ik ‘Spit’ gegokt en dat was voor de tweede keer vanavond een juiste gok. De hoop op een goeie score bij de keuzes van madam werd echter meteen daarna de kop ingedrukt door een nummer dat ergens ver weg in de diepste krochten van mijn miserabele geheugen opgeborgen lag. Het album ‘Rock Crown’ van Seven Mary Three was in 1997 een veel gedraaid album in ons studiooke in Leuven, maar dat is ook alweer 18 fucking jaar geleden ondertussen. Voor de antwoorden ‘Green’, ‘White Soul’ en ‘Bye bye’ kreeg ik dan ook geheel terecht nul punten. Gelukkig ben ik niet de enige kei in stommiteiten in huis; mijn madam kan er ook wat van. En dat bewees ze met haar derde keuze en de laatste plaat voor vandaag. Vorige week had ik ten onrechte Hayes Carll herkend, maar vandaag was hij het wel degelijk met z’n album ‘Trouble In Mind’. De songtitel had ik dan weer verkeerd gegokt. Desalniettemin een vette 3 op 9 als score bij de keuzes van madam. Dat kon echter het Bietels Débacle niet goedmaken. Manmanman… volgende week toch maar een nieuwe muziekkwis, want het is duidelijk: ik moét mijn muziekcollectie herontdekken. Desnoods koop ik dit jaar geen nieuwe platen meer. Een mens kent godverdomme nog aan toe zijn klassiekers niet meer door alsmaar nieuwe platen bij te kopen…
Roen's Ranch 