Hoe sterk is de eenzame fietser

Zeven jaar geleden zat ik hier vrijwel dagelijks over mijn hyperventilatie-aanvallen, concentratie- en angststoornissen te zeuren. Ondertussen is er nog steeds niets veranderd, al helpt mijn medicatie de boel wel onder controle te houden, zodat ik nu nog maar een parttime kluizenaar in plaats van een fulltime kluizenaar ben. Ik slik mijn pillen nu bijna 13 jaar en ik denk niet dat ik er ooit nog zal vanaf geraken. Mijn pillen en ik zijn – net zoals Kwak & Boemel, Piet Pienter & Bert Bibber, Bert & Ernie, Suske & Wiske, Bart De Wever & Kris Peeters, Bassie & Adriaan – onafscheidelijke vrienden geworden. Een mens leert er op den duur mee leven. Zelfs met de beperkingen die dat met zich meebrengt. Drukke winkelstraten, shopping centra en grootwarenhuizen heb ik uit mijn leven verbannen. Niet dat ik ze mis overigens, de Ikea, de Colruyt of de Nieuwstraat. Ook massa-evenementen zoals Rock Werchter, Tomorrowland of Standard-Anderlecht vermijd ik als de pest, al was ik eind 2013 wel in dat helse Sportpaleis voor het concert van Nick Cave & The Bad Seeds. Die dag had ik voor de zekerheid een dubbele dosis van mijn medicatie genomen, wat echter niet kon verhinderen dat ik moeilijke momenten beleefde en in een rollercoaster van emoties terechtkwam. Toen ik bijvoorbeeld merkte dat mensen rondom mij begonnen flauw te vallen en afgevoerd werden, kreeg ik het koud en warm tegelijk. Toch was ik achteraf blij dat ik dat overrompelende concert dankzij mijn allerbeste vrienden, die me op het laatste moment hun tickets hadden toegespeeld, heb mogen meemaken. Meer zelfs: dat bewuste concert van Nick Cave & The Bad Seeds was één van de allerbeste concerten ooit. Erger dan concerten zijn de jaarlijkse verplichtingen waar ik niet onderuit kom: dagje Plopsaland, weekje Center Parcs, schoolfeest, eetkermissen van school en chiro,… Ik ben altijd blij als dat weer eens achter de rug is. Genoten heb ik nooit. Maar eigenlijk ben ik buitenshuis nergens, tenzij bij mijn allerbeste vrienden, op mijn gemak, wat ervoor zorgt dat ik me al naargelang de omstandigheid ofwel heel uitbundig, ofwel heel afwezig gedraag.  Zo’n gedrag brengt sommige mensen in de war en anderen storen zich eraan. Niemand weet hoe ze ermee moeten omgaan.

De concentratiestoornissen worden wel erger met de jaren, merk ik. Artikels in mijn geliefde tijdschriften als Uncut, Mojo, Oor of Humo moet ik altijd meteen herlezen, omdat ik niet meer weet wat ik net daarvoor gelezen heb. Een boek lezen is dus helemaal uit den boze. Een film kijken lukt nog net, al mag het niet te moeilijk zijn. Van teveel plotwendingen of films met een niet-lineaire structuur zoals The Broken Circle Breakdown krijg ik hoofdpijn en word ik bloednerveus. Idem wat gezelschapsspellen als Kolonisten van Catan betreft. Maar zelfs tijdens gewone gesprekken met vrienden of met mijn moeder heb ik het ontzettend moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. Zeker na lange gesprekken ben ik doodop en snak ik naar rust en isolement. Rust betekent niet zozeer stilte. Nee, ik vind ook rust bij het beluisteren van een plaat van AC/DC.

Isolement vinden is wel een probleem geworden. De laatste jaren vind ik de eenzaamheid alleen nog tijdens mijn avondwandelingen in de mij omringende bossen en tijdens mijn fietstochten. Dat verlangen naar escapisme en eenzaamheid komt doordat Vlaanderen me veel te druk is geworden. Alleen al op onze straat is het aantal huizen verdubbeld in die 13 jaar dat wij hier wonen. Veel drukte heeft tot gevolg dat ik die constante prikkels uitvergroot en zodoende constant op mijn hoede ben voor alles wat rondom mij gebeurt. Leven in een staat van constante alertheid is ontzettend vermoeiend. Ja, waarom ga je dan fietsen roeneke, hoor ik u al denken. Wel godmiljaar, ik ben zo gelukkig als een klein kind dat ik terug kan fietsen! Dat had ik exact een jaar geleden niet durven denken. Maar kijk, ondertussen heeft dat fietsen geleid tot 25 kilo gewichtsverlies en een topconditie. De constante pijn in mijn kapotte onderrug neem ik er maar bij; ook die helse pijn went immers op den duur. Dat koersen is me overigens vooral te doen om de ellende uit mijn jeugd van me af te rijden en om mijn frustraties en woede af te reageren. Die ingesteldheid zorgt er wel voor dat ik zeer agressief koers en vlug geïrriteerd raak van het gesukkel van vele automobilisten. Ook de erbarmelijke staat van onze wegen en fietspaden ergert me enorm. Een mens kan hier dan ook nooit eens doorvlammen. Altijd zijn er wel obstakels en hindernissen. Nee, ontspannend kan je mijn manier van fietsen niet noemen. Maar het moét gewoon op deze manier; het kan niet anders. Het is dit of op den duur in ’t zothuis belanden. Collega wielerterroristen dringen erop aan om eens samen te fietsen, maar dat zie ik vooralsnog niet zitten. Ik wil alleen zijn op de weg en in alle eenzaamheid tegen mijn demonen vechten met mijn fiets als enige wapen. Totale afzondering ergens in een blokhut in het hoge noorden is dan ook meer dan ooit mijn ultieme droom. Gelukkig ben ik wat dat betreft geen uitzondering. Tony Dekker van Great Lake Swimmers bijvoorbeeld is ook zo’n notoire eenzaat. Ik zag eind 2013 een wondermooi concert van ‘m ergens in een prachtig zaaltje in een uithoek van Brussel en ik herkende meteen die afwezige, glazige blik in zijn ogen. Wellicht was ik de enige die begreep dat die mens daar niet graag stond en eigenlijk veel liever terug in zijn blokhut ergens in de bossen in het noorden van Canada wilde zijn.

Die constante alertheid heeft er in ieder geval voor gezorgd dat mijn geheugen er zeer op achteruit gegaan is de laatste jaren. Zou Alzheimer al aan het toeslaan zijn in mijn vermoeide hoofd? Na vanavond vraag ik het me nog wat meer af, want het was weer eens muziekkwis @ Roen’s Ranch. Na het affront van vorige week volgde vanavond de totale afgang. Niks herkende ik en de 2 punten die ik behaalde waren puur geluk. Overigens kreeg ik via mail en facebook een aantal berichten waarin men mijn eerlijkheid prees omdat ik deze resultaten openlijk toegaf. Ach, als je 41 bent, is er nog weinig waarover je je schaamt en bovendien ben ik de schaamte al lang voorbij. Ook al betekent dat dan dat je moet toegeven dat je ‘Old brown shoe’ van The Beatles niet meer herkent.

Onze Neil had cd’s van Justin Rutledge (Man descending), Avi buffalo (self titled) en Joseph Arthur (Our shadows will remain) uit de kasten getrokken. Ik meende nochtans Jerry Douglas, Belle & Sebastian en The Chemical Brothers te hebben gehoord. Had hij toch wel uitgerekend de instrumentale song uit de cd van Rutledge geselecteerd zeker! Bij een andere song had ik zeker en vast die treurige stem van Rutledge herkend. Nu hoorde ik louter een prachtige dobro-melodie en dus dacht ik aan Jerry Douglas. De cd’s van Avi Buffalo en Joseph Arthur heb ik die ene keer vlak na de aanschaf nooit meer beluisterd en dus gokte ik er maar op los. Het Joseph Arthur-nummer dreef op een aanstekelijke chemical beat, en dus dacht ik aan The Chemical Brothers. Bij Avi Buffalo gingen een mannenstem en een vrouwenstem met mekaar in duel en dus vond ik Belle & Sebastian nog zo geen slechte gok. Nul punten op negen bij de selectie van onze Neil was mijn deel. Goed bezig Roeneke…

Ayco begon met een drammerige pianosong. Logischerwijze dacht Ik meteen aan Tori Amos, totdat de stem inviel. Nee, dat was Tori duidelijk niet, maar wie dan wel? Het was duidelijk een moderne, veel te luide produktie dus gokte ik op ‘Extra-ordinary Machine’ van Fiona Apple. Een goeie gok, maar ik had wel de songtitel fout. Erger was dat ik daarna de stem van Eric Andersen en het bloedmooie ‘Pearl’s goodtime blues’ uit zijn klassieke LP ‘Blue River’ niet had herkend. Het was al geleden van het concert van Andersen in Aarschot in 2012 dat ik nog eens een luisterend oor aan ‘Blue river’ geschonken had, maar deze had ik hoe dan ook moeten weten. Ook van het nochtans vrij recente ‘Ragged kingdom’ van June Tabor & Oysterband was het duidelijk al te lang geleden dat ik het nog eens had gehoord. Twee op negen bij de keuzes van Ayco; er was toch al sprake van enige progressie. Maar zelfs indien ik alle keuzes van mijn madam juist zou hebben, zou ik nog gebuisd zijn. De laatste ronde was dus puur voor de gezelligheid. Eerherstel viel er niet meer te rapen.

Madam haar eerste keuze was een prachtig countryduet, maar ik kon het met de beste wil niet thuisbrengen. De cd ‘Begonias’ van Caitlin Cary & Thad Cockrell heb ik 10 jaar geleden nochtans veel gedraaid en hij stond ook hoog genoteerd in mijn jaarlijst van 2005. Nu, 10 jaar later, herkende ik dat nochtans ontroerend mooie ‘Conversations about a friend (who’s in love with Katie)’ niet meer. Ik meende zelfs dat ik het nog nooit gehoord had; een onterecht gevoel dat ik ook had bij ‘Horseradish road’ uit de cd ‘The Coroner’s Gambit’ van The Mountain Goats. Van madam haar laatste keuze wist ik zeker dat ik het onlangs nog had gehoord, maar ik gokte op de foute folkrockgroep. Erg gewoon, temeer omdat ‘Basket of light’ van The Pentangle de laatste jaren uitgegroeid was tot een favoriete plaat. Ik noteerde stomweg ‘From the witchwood’ van The Strawbs. Het zoveelste bewijs vanavond dat er wel degelijk iets mis aan ‘t lopen is met mijn geheugen. In ieder geval: je moet geen Philippe Muyters heten om te kunnen uitrekenen dat ik vanavond een beschamende 2 op 27 behaalde. Een vernedering, maar ik trek er me niks van aan.Meer zelfs; ik blijf dit spelletje plezant vinden. Het is me dan ook niet meer om het resultaat te doen. Nee, eigenlijk bepalen mijn huisgenoten hiermee mijn playlist voor de komende week en dat is verfrissend, want anders grijp ik toch altijd naar dezelfde cd’s terug. Volgende week meer van dat. Voor de geïnteresseerden heb ik de door mijn gezin geselecteerde songs in een Spotify playlist gegoten. June Tabor & Oysterband ontbreken omdat ‘Ragged kingdom’ niet aangeboden wordt door Spotify. Hoezo “alles” staat op Spotify?