Aiaiai, arme Evert Venema toch. Ik las dat hij zich de woede op de hals heeft gehaald van NVA-trut Annick De Ridder. Naar eigen zeggen viel ze bijna van haar stoel toen ze het protestlied ‘Laat de mensen dansen’ gisteren tijdens ‘De zomer van 2015’ hoorde. Doodjammer dat ze niet effectief van haar stoel gevallen was. Dokters en chirurgen moeten immers ook leven, toch?
Tot mijn grote verbazing had de NVA Evert Venema vooralsnog niet naar de gevangenis gestuurd voor zijn ongehoorde misdaad. Evert was vandaag gelukkig nog te horen op Radio 1 en deze keer was Raf Walschaerts zijn centrale gast. Met ‘ontroerende nummers’ had Raf een mooi thema gekozen en het hoefde dan ook niet te verbazen dat er veel suggesties van de luisteraars binnen stroomden. Zelf had ik geprobeerd om Sam Baker eens op de radio te krijgen, maar zoals te verwachten viel werd mijn suggestie niet weerhouden. Nochtans kan je niet zeggen dat ik mijn suggestie niet onderbouwd had middels deze tekst:
Het tragische levensverhaal van de Texaanse singer-songwriter Sam Baker is ondertussen welbekend onder americana-liefhebbers: Sam Baker overleefde in 1986 een bomaanslag, die de Peruaanse maoïstische guerrillabeweging Het Lichtend Pad gepleegd had op een trein waarin hij toevallig zat. Zijn drie metgezellen, een Duits gezin, zag hij voor zijn ogen sterven en zelf raakte hij zwaar gewond. Een doorboorde slagader was een levensbedreigend probleem op het moment zelf. Gescheurde trommelvliezen en een verbrijzelde linkerhand luidde het verdict met levenslange gevolgen. Dat leidde ertoe dat Sam Baker pas op zijn vijftigste in 2004 debuteerde met het fenomenale ‘Mercy’, waarop hij zijn dramatisch verhaal al ’n beetje verwerkte. Echt ontroerend werd het pas op het daaropvolgende album ‘Pretty world’ uit 2007 en het hartverscheurend ontroerende ‘Broken fingers’. Wie bij deze song geen krop in de keel krijgt, is gewoon een harteloze zak. Punt. Pas in 2012 zag ik Sam Baker voor het eerst live. In de prachtige Roepaen-kapel in Ottersum nog wel. Het had geen treffendere locatie kunnen zijn. Het moment dat ik Sam Baker sprak na zijn concert zal ik, naderende dementie of niet, nooit meer vergeten. Hoewel hij zichtbaar alle moeite van de wereld had, kostte het hem tegelijk geen enkele moeite om me te begroeten en een hartelijke knuffel te geven. Van de manier waarop hij vervolgens ternauwernood mijn cd’s signeerde, kreeg ik het ronduit koud. Mijn ontmoeting met Sam Baker was voor mij niets minder dan een levensveranderende ontmoeting. Sam is de vriendelijkste, hartelijkste artiest die ik ooit gezien en gesproken heb. Een doodbrave, lieve mens gewoon. En ‘Broken fingers’ is, als je zijn achtergrond kent, zijn mooiste, meest ontroerende song.
In ieder geval werd het toch alweer een mooie aflevering van ‘De zomer van 2015’, ook al haalde geen enkele song van mijn top 5 de playlist. Dit vindt Roeneke nu eens de meest ontroerende songs ooit zie:
1. Sam Baker :: Broken fingers
2. Danny Schmidt :: This too shall pass
3. Townes Van Zandt :: Waiting around to die
4. Gene Clark :: Some misunderstanding
5. Diana Jones :: Henry Russell’s last words
Roen's Ranch 