50. Jeffrey Foucault :: Salt As Wolves
Joanna Newsom (Divers), Danny Schmidt (Owls), Wilco (Star Wars), Allison Moorer (Down To Believing), Noel Gallagher’s High Flying Birds (Chasing Yesterday), Anderson East (Delilah) en Iron Maiden (The Book Of Souls) vielen op het laatste moment net uit deze selectie. Om maar te zeggen dat een plaats in mijn top 50 alweer duur was dit jaar. Terwijl ik die 7 titels typ, begin ik echter alweer te twijfelen. Want zo goed vind ik deze nieuwe cd van de Amerikaanse singer-songwriter Jeffrey Foucault nu ook weer niet. Maar misschien kwam ‘Salt as wolves’ iets te laat (eind oktober) om goed te laten inwerken, want mijn ervaring met het werk van Foucault is dat ik zijn cd’s met de jaren meer en meer waardeer en beter vind worden. Toch vind ik dit vooralsnog samen met zijn John Prine-coverplaat van 6 jaar geleden zijn minst goeie plaat tot dusver. Een jubileum in mineur dus, want als je alle solo cd’s en nevenprojecten bij mekaar optelt, is dit de tiende cd inmiddels van Foucault sinds zijn debuut uit 2001.
49. Mark Knopfler :: Tracker
Ik zei het al in het voorwoord van mijn top 50: voor het eerst voelt de volgorde niet juist aan. Dat merk ik nu pas goed aan deze lage positie voor ‘Tracker’, de zoveelste soloplaat van Mark Knopfler. Ik heb ‘Tracker’ immers graag en veel gedraaid in de maanden april en mei. ‘Tracker’ vind ik bovendien stukken beter dan Knopf zijn vorige, de dubbelaar ‘Privateering’ uit 2012, die toen hoger genoteerd stond in mijn jaarlijst. Laag of niet, Knopfler staat anno 2015 in ieder geval nog steeds garant voor kwaliteit en geweldige songs. Alleen al voor de feestelijke opener ‘Laughs and jokes and drinks and smokes’ en het afsluitende duet ‘Wherever I go’ met Ruth Moody (van The Wailin’ Jennys) had ik ‘Tracker’ niet willen missen. Zelfs de 4 bonustracks op deze deluxe edition zijn niet overbodig en beluister ik steeds. Iets wat niet van alle cd’s met bonustracks gezegd kan worden. Ambetant overigens, die bonustracks. Als je ze absoluut (fysiek) wil hebben, ben je verplicht om de deluxe edition van de cd aan te schaffen. Die is doorgaans slechts een euro of 2 goedkoper dan de elpee-versie, maar die heeft dan weer die bonustracks niét. Het zijn verwarrende tijden voor de platenkoper.
Tracker is niet Spotifaaibaar! Ha! “Alles” is te vinden op Spotify! Mijn voeten!
48. HT Roberts :: Old Light
Nr. 48 en daar hebben we de eerste Belgische plaat in mijn top 50. Het is inmiddels al van 2006 en ‘Acres of time’ geleden dat HT Roberts in de top 10 van mijn jaarlijst stond. Eigenlijk had zijn vorige plaat ‘Rain change fair’ uit 2012 ook in mijn top 10 moeten staan, maar die plaat gaf pas in de loop van de voorbije jaren zijn schoonheid en geheimen prijs. ‘Old light’ kocht ik pas eind oktober en heb ik dus ook nog lang niet genoeg beluisterd om naar waarde te kunnen inschatten. Deze nieuwe plaat voelt ondanks de aanwezigheid van Bruno Deneckere en Nils De Caster hoe dan ook minder goed aan dan ‘Rain change fair’, maar dat was dan wellicht ook hét ultieme meesterwerk van HT Roberts. Fijne plaat in ieder geval alweer van één van onze beste singer-songwriters. Of beter gezegd: van onze drie olijke vrijbuiters Roberts, Deneckere & De Caster.
47. Ana Egge :: Bright Shadow
In het begin van het jaar koop ik altijd wel enkele plaatjes die ik het jaar voordien gemist heb, maar die opvallend hoog in de jaarlijsten van mijn muziekvrienden genoteerd staan. Dit jaar was dat niet anders. Zo kocht ik in januari onder meer het fraaie ‘Best medicine’, de derde studioplaat van het Amerikaanse folktrio The Stray Birds. Diezelfde Stray Birds kwam ik in de loop van het jaar alweer tegen op een plaat. Als begeleidingsband deze keer voor Ana Egge, die na 4 jaar afwezigheid met het kleine maar fijne ‘Bright shadow’ een bescheiden, maar niet onopgemerkte en zeer welgekomen comeback maakte.
46. Shelby Lynne :: I Can’t Imagine
Zoals hierboven reeds gezegd haalde Allison Moorer mijn jaarlijst nét niet met haar nieuwe soloplaat ‘Down to believing’. Oudere zus Shelby Lynne redde het wel, zij het nipt, met ‘I can’t imagine’, de opvolger van het alweer 4 jaar oude ‘Revelation road’; een plaat die zich kon meten met haar ultieme meesterwerk ‘I am Shelby Lynne’ uit 2000. Niet moeilijk dus dat ‘I can’t imagine’ – haar veertiende plaat ook alweer – minder hard binnenkwam dan die voorganger, waarop Lynne voor eens en voorgoed afrekende met haar traumatische verleden. Op ‘I can’t imagine’ lijkt Lynne eindelijk bevrijd van dat verleden, want ze schudt de fraaie songs haast achteloos uit de losse pols.
45. Eilen Jewell :: Sundown Over Ghost Town
De passage van Eilen Jewell dit jaar in ons land (in de N9) en in Nederland heb ik jammer genoeg gemist. Het was nochtans al 4 jaar geleden dat ik mooie Eilen voor het laatst live zag, daar in dat kleine café ‘Het Manuscript’ aan de haven van Oostende. Daar waren de mensen gelijk en tevree, die avond, want ze zagen er de (blanke) reïncarnatie van Billie Holiday. Eilen Jewell kwam er met haar band het album ‘Queen of the minor key’ voorstellen; een fenomenaal album dat zich destijds meteen als meesterwerk aandiende. Het album leverde Eilen Jewell meteen de gelijknamige eretitel (Queen of the minor key) op. Dat optreden was overigens meteen ook de allerlaatste keer dat ik muziekvriend Piet Vercaempst (R.I.P.) in levende lijve zag… 4 jaar en de bevalling van dochter Mavis Beek later is Eilen Jewell samen met drummer en echtgenoot Jason Beek en de rest van haar ouwe getrouwe begeleidingsband eindelijk terug met ‘Sundown over ghost town’; een plaat waar ik in de lente aanvankelijk zeer enthousiast over was. Dat enthousiasme is inmiddels serieus bekoeld, want ik vind deze nieuwe, zevende studioplaat van Eilen haar minst goeie tot nu. Haar prille gezinsgeluk straalt van de plaat af en zoals dat zo dikwijls gaat met dergelijke platen gaat dat ten koste van de kwaliteit van de songs. 12 nieuwe songs verzon Eilen en ze klinken letterlijk als 13 in een dozijn. Het is de immer zwoele, sexy Stem van Eilen Jewell én de bejaarde stergitarist Jerry Miller (oerlid van het legendarische Moby Grape) die de plaat redden zodat een plaats in mijn top 50 toch gerechtvaardigd is.
44. Emmylou Harris & Rodney Crowell :: The Traveling Kind
‘Old yellow moon’ van enkele jaren terug beviel dit country royalty duo blijkbaar zo goed dat er dit jaar een nog beter vervolg op kwam. Het resultaat: prachtige duetten, superieure muzikale begeleiding, enkele schitterende covers en enkele geslaagde door Crowell geschreven nieuwe songs. Verplichte kost voor de country- en americanaliefhebbers. Meer valt daarover niet te zeggen.
43. Jimmy Lafave :: The Night Tribe
Ik zag Jimmy Lafave en zijn band voor het derde opeenvolgende jaar live tijdens zijn passage op het Ramblin’ Roots-festival in Utrecht. Good old Jimmy kwam er deze nieuwe, dertiende plaat voorstellen en deed dat, zoals steeds, biezonder goed. Jimmy Lafave live is dan ook telkens weer een unieke belevenis. Authentiek, puur, pretentieloos, zonder franjes,… Precies zoals ook zijn platen klinken dus. Het nieuwe ‘The night tribe’ mag zich meten met het beste uit zijn discografie en het titelnummer is zelfs één van de mooiste songs die Lafave tot dusver schreef. Slechts 2 covers dit keer: een ongelooflijk mooie versie van Neil Young z’n ‘Journey through the past’ en de onvermijdelijke Bob Dylan-cover: dit keer waagde Lafave zich probleemloos aan ‘Queen Jane approximately’; wat ook al een feestelijk hoogtepunt was tijdens het concert in Utrecht.
Deze Night Tribe van Jimmy Lafave is ook al niet spotifaaibaar!
42. Hollis Brown :: 3 Shots
Led Zeppelin-light klinkt misschien wat oneerbiedig, maar het is niet anders: Songs als ‘John Wayne’ en ‘Rain dance’ op dit nieuwe, vierde album van Hollis Brown brengen de op één na grootste band aller tijden van zodra je ze hoort in herinnering. De iconische, legendarische inspiratiebron hangt dan ook als een loden ketting om de hals van deze bende jonge, gretige honden en als een loden zwaard van Damocles boven de toekomst van de groep. Voor ze het beseffen zullen ze als een loden zeppelin nog te pletter storten! Allmusic nam zelfs de moeite niet meer om de plaat te laten recenseren. Jammer, want ‘3 Shots’ is een sterke classic rock-plaat die ik in de zomer graag en veel beluisterd heb. Maar je moet dus voortdurend denken aan die iconische Zeppelin eh….
41. Brent Best :: Your Dog, Champ
Bijna 10 jaar geleden was het dat alt.country-icoon Brent Best nog eens een teken van leven gaf. Dat was toen met het nogal drammerige en veel te langdradige album ‘Jubilee dive’ van The Drams, de groep die Best oprichtte na het verscheiden van zijn legendarische alt.country-groep Slobberbone. Over langdradig gesproken: met zijn nieuwe looks lijkt Best wel weggelopen uit de hoesfoto van ‘Aqualung’ van Jethro Tull. Manmanman, de baardapen van daesch zijn er niets bij. In ieder geval was daar plots, out of the blue, dit nieuwe solo-album van Best, waarop -verrassing! – Best de gitaarmuren van The Drams en Slobberbone inruilde voor een meer ingetogen, akoestische gitaarsound. Dat leidde ertoe dat dit ‘Your dog, Champ’ één van de aangenaamste luisterplaten van het jaar werd. En godmiljaar nog aan toe: nu ik dit schrijf, besef ik dat deze plaat veel te laag staat in mijn jaarlijst. Ik zette de plaat nochtans enkele keren helemaal bovenaan in mijn lijstje voor de maandelijkse Euro Americana Chart.
Roen's Ranch 