30. Lou Barlow :: Brace The Wave
Misplaatst jeugdsentiment, deel 1… alhoewel, echt jeugdig was ik op m’n 22ste niet meer toen ik in 1996 Lou Barlow ontdekte via de cd ‘Harmacy’ van Sebadoh. Die plaat bevatte met ‘Beauty of the ride’ één van dé rockklassiekers van de jaren ‘90 en het wordt stilaan tijd dat die wereldsong eens in de Tijdloze van Studio Brussel terechtkomt. Barlow raakte met dat nummer mijn soft spot voor gouden melodieën, en laat ‘gouden melodieën’ nu een finesse zijn waar Barlow al zijn hele carrière in uitblinkt. Nooit eerder etaleerde hij zijn neus voor de Melodie zo goed zoals dit jaar op dit nieuwe solo-album. Voor het eerst blijft Barlow een hele plaat lang gefocust, wat ertoe geleid heeft dat ‘Brace the wave’ een korte maar krachtige plaat geworden is. Een directe plaat ook, want vanwege de kale sound lijkt het alsof Barlow in je huiskamer staat te spelen, zichzelf enkel begeleidend op afwisselend akoestische en elektrische gitaar, ukelele, mandoline, een Korg synthesizer en een rhythm machine. DIY-plaat van het jaar!
29. Courtney Barnett :: Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit
Misplaatst jeugdsentiment, deel 2. Vroeger was alles beter! Jazeker, ik ben inmiddels een ouwe luie zak van bijna 42 dus mag ik dat gerust zeggen. Neem nu de gitaarrock van begin jaren ‘90: Pavement ten tijde van ‘Crooked rain, crooked rain’ en ‘Wowee zowee’, Hole ten tijde van ‘Live through this’, PJ Harvey anno ‘Dry’ en ‘Rid of me’: zo werden ze al lang niet meer gemaakt, beste jongelui! Werden, inderdaad, want begin dit jaar was daar plots de Australische Courtney Barnett die dat soort opwindende gitaarrock van begin jaren ‘90 nieuw leven inblaast op haar nieuwe plaat. Indierock was wat mij betreft al minstens 10 jaar dood, maar dankzij onder meer deze Courtney Barnett en bv. ook Torres is er opnieuw hoop voor de toekomst van de indierock.
28. Irish Coffee :: When The Owl Cries
In deze social media-tijden kan alles. Zo mag ik de levende Belgische hardrock legende William Souffreau al enkele jaren tot mijn facebookvrienden rekenen en dat vind ik leuk! Soms heeft facebook overigens echt wel z’n goeie kanten, want anders had ik William Souffreau en zijn legendarische band Irish Coffee misschien wel nooit ontdekt. Dankzij een aantal muziekvrienden op facebook kwam ik eindelijk die legendarische debuutplaat van Irish Coffee op het spoor, alsook het latere solowerk van frontman William Souffreau. Twee jaar geleden zag ik dan de reïncarnatie van Irish Coffee geheel toevallig live tijdens een festival in Verviers. De groep had net de nieuwe EP ‘Revisited’ uit en de Soef speelde alsof z’n leven er van afhing. Maar wat wil je ook, met een nieuwe jonge, gretige, energieke ritmesectie die in zijn nek stond te hijgen. Twee jaar later en één organist rijker is de sound van de originele groep helemaal in ere hersteld. Het nieuwe full-album, na 44 jaar de echte opvolger van het debuut, klinkt dan ook alsof het terug 1971 is. Wellicht wat laat om alsnog wereldsucces te verkrijgen, maar nu jonge groepen als Witchcraft, Kadavar, Graveyard, Uncle Acid en Rival Sons teruggrijpen naar die oude stevige bluesrock sound van Led Zeppelin en Deep Purple is in deze verwarrende tijden ook niets onmogelijk voor onze Belgische Deep Purple.
When The Owl Cries is helaas niet spotifaaibaar, maar dat geeft niet, want je moet die plaat gewoon KOPEN! Dat is je Verdomde Vaderlandsche plicht!
27. Thunder :: Wonder Days
Misplaatst jeugdsentiment, deel 3. Rewind naar 1992. Roeneke was toen 18 en keek iedere week naar MTV’s Headbanger’s Ball met Vanessa Warwick. Eén van de clips die haast wekelijks voorbij kwam, was het machtige ‘Low life in high places’ van de Britse hardrockband Thunder. Ik schafte me de bijhorende plaat ‘Laughing on judgement day’ aan en dat bleek niets minder dan een monument van een hardrock-plaat. Terug naar 2015. Ergens in het voorjaar kwam ik de naam Thunder na 23 jaar terug tegen op de recensiepagina’s van metalfan.nl. Niet dat de band in de tussentijd niets meer gedaan had; ik was de band simpelweg uit het oog verloren. De recensie over het nieuwe album ‘Wonder days’ prikkelde mijn interesse en dus kocht ik de plaat. Een magisch moment voltrok zich nadat ik op play had gedrukt: 23 jaar nadat de groep me voor het eerst bij het nekvel greep met hun bezielde hardrock sloeg de vonk opnieuw over. Alsof er geen dag was voorbij gegaan. Zelfs de fenomenale strot van frontman Danny Bowes bleek na al die jaren nog steeds niks aan kracht te hebben ingeboet. Het Heilige Vuur van destijds laait terug hoog op, het speelplezier spat gewoon uit de speakers en Roeneke voelt zich terug 18 dankzij het energieke ‘Wonder days’. Of wat zo’n plaat al niet doet met ‘n mens zijn libido.
26. Lamb Of God :: VII: Sturm Und Drang
Dit is denk ik het moment in mijn jaarlijst waarop ik de laatste volhardende lezer kwijt speel. Het zij zo. Ik hou nu eenmaal van dit soort brute, alles verpletterende metal dat Lamb Of God bedrijft. Bovendien was ik zeer benieuwd naar deze nieuwe plaat, omdat het de eerste plaat was nadat frontman Randy Blythe in 2012 een tijdlang in een Tsjechische gevangenis vastzat. Voor de onwetenden: Blythe werd in juni 2012 tijdens de passage van Lamb Of God in Tsjechië meteen bij aankomst gearresteerd omdat hij beschuldigd werd van doodslag op een 19-jarige fan die een stom ongeval tijdens een concert van Lamb Of God in 2010 niet overleefd had. Blythe had de jongeman van het podium geduwd, waarna die ongelukkig ten val kwam en stierf aan zijn verwondingen. Vanwege alle verhalen rond het proces dat volgde na de arrestatie van Blythe en zijn uiteindelijke vrijlating wilde ik Tsjechië wel eens bezoeken, hetgeen ik deed in de zomer van 2014. Wel, ik bezweer u, beminde gelovigen: Tsjechië is geen land waar ik in de gevangenis zou willen belanden. Mooi, fietsvriendelijk, rustig, mysterieus land; alles is er zeer goedkoop voor ons, rijke Belgen, maar de meeste Tsjechen zijn arm. Het contrast tussen arm en rijk is er nog enorm groot en dus duidelijk zichtbaar. Dat Oostblok-verleden hangt er nu nog altijd in de lucht. Wat moet dat niet geweest zijn voor een Amerikaanse hardrocker als Randy Blythe om daar maandenlang in een, naar verluid, zeer strenge, donkere gevangenis gezeten te hebben, letterlijk in een kerker, in eenzame opsluiting dan nog. Dankzij de nieuwe Lamb Of God-plaat weten we het nu, temeer omdat een aantal songs er ontstonden: DE HEL. De Tsjechische gevangenis is niets meer of minder dan de hel. In vergelijking is eenzame opsluiting in de gevangenis van Dendermonde eerder een verblijf in Center Parcs. Randy Blythe moet zowat zot geworden zijn getuige niets aan de verbeelding overlatende mokerslagen van songs als ‘Still echoes’ en ‘512’, dat genoemd werd naar Blythe z’n celnummer. Een hele plaat lang schreeuwt Blythe die akelige periode van zijn leven uit zijn robuuste lijf, terwijl de rest van de band de gevangenismuren met de brute sloophamer te lijf gaat. Het resultaat is de beste Lamb Of God-plaat tot nu toe en een Metal meesterwerk tout court. Wat.een.plaat.
25. Paradise Lost :: The Plague Within
Misplaatst jeugdsentiment, deel 4. De Britse doom / death / gothic metalband Paradise Lost ontdekte ik in 1993 dankzij de Studio Brussel-hit ‘True belief’ en het daarbij horende album ‘Icon’. Sindsdien ben ik de groep trouw blijven volgen, al maakten ze het me niet altijd gemakkelijk om fan te blijven. Jarenlang en een vijftal albums lang was Paradise Lost de weg naar het helse paradijs kwijt, maar sinds 2007 en het album ‘In requiem’ vond de band zichzelf beetje bij beetje terug. En nu zijn ze helemaal terug dankzij dit ronduit fantastische nieuwe album. Dood en verderf regeren als vanouds, frontman Nick Holmes heeft eindelijk zijn grunts en grafstem teruggevonden en nooit eerder klonk de begrafenis metal van de groep zo heavy, tergend langzaam en loodzwaar als nu.
24. My Dying Bride :: Feel The Misery
Misplaatst jeugdsentiment, deel 5. Ook frontman Aaron Stainthorpe van de oude Britse doom metalband My Dying Bride heeft net als Nick Holmes zijn grunts teruggevonden op dit twaalfde album. De oude stervende Bruid huilt weer als in haar beste dagen ten tijde van albums als ‘Turn loose the swans’ en ‘The angel and the dark river’ uit die vroege, donkere jaren ‘90 en verdrinkt haast in haar eigen inktzwarte poel van tristesse. Dit is, meer nog dan Paradise Lost, dé ultieme begrafenis metal.
23. Low :: Ones And Sixes
Low heeft nog nooit een tegenvallende plaat uitgebracht wat mij betreft en ‘Ones And Sixes’ is gelukkig geen uitzondering op die regel. Mocht Duyster nog bestaan, zou het zeker een Duyster essential van dit jaar geworden zijn. Which reminds me… ik zag Low maar één keer live, en dat was tijdens de verjaardag van 5 jaar Duyster in de AB, eind januari 2005. Daar en toen heb ik besloten dat ik de groep nooit meer live wil zien. Niet omdat ze slecht waren, integendeel. Het was één van de mooiste concerten die ik ooit beleefde. Een ongelooflijk intens concert vooral; de spanning was te snijden gewoon. Zo intens, dat ik toen een hevige paniekaanval kreeg en bijna flauwviel. In ieder geval zou nog een concert van Low alleen maar kunnen tegenvallen. Het is net daarom dat ik die onvergetelijke ervaring van dat legendarische concert wil intact houden. Wat dat met deze nieuwe plaat te maken heeft? Niks, behalve dan dat de groep op plaat alvast nog steeds niets aan intensiteit ingeboet heeft. Low en intens zijn na meer dan 20 jaar nog steeds synoniemen.
22. Flying Horseman :: Night Is Long
Een plaat waar ik nog lang niet klaar mee ben, deze vierde van onze Vliegende Ruiters; vandaar dat ze deze keer wat laag genoteerd staan in mijn jaarlijst. Flying Horseman blijft hoe dan ook een band van internationale klasse en is nog steeds onbelgisch goed. Eigenlijk worden ze almaar beter, maar deze keer kost het mij blijkbaar wat meer moeite om er in te komen. Toch is het zo’n zeldzame plaat die ik na iedere luisterbeurt meteen nog eens wil horen. De nacht is tenslotte nog lang.
21. Steven Wilson :: Hand. Cannot. Erase.
Steven Wilson is hét muzikale genie van deze tijd, punt. En ‘Hand. Cannot. Erase’ is het voorlopige orgelpunt van zijn carrière. Nog beter doen, wordt gewoon onmenselijk moeilijk, maar ik acht Wilson er wel toe in staat. Als één artiest zichzelf kan overtreffen, dan Steven Wilson wel. ‘Hand. Cannot. Erase.’ is simpelweg een progrock meesterwerk, misschien wel de allerbeste progrock-plaat ooit. Dit is zelfs een progrock-plaat die een verstokte country- of indierock, of gewone popliefhebber zou kunnen smaken. ‘Hand. Cannot. Erase.’ maakt bruggen tussen de verschillende soorten muziekliefhebbers. Ik bedacht de plaat zelfs met een tweede stek enkele weken geleden in mijn jaarlijst voor een fb-muziekpagina. Voor mijn uiteindelijke lijst zou dat wat overdreven geweest zijn, want echt veel heb ik de plaat niet beluisterd. Ik heb de plaat wel zeer regelmatig gedraaid, dat wel, maar dus altijd met mondjesmaat. Het is dan ook geen plaat die ik iedere dag wil horen; je moet er in de mood voor zijn. Desalniettemin vind ik dit dé beste plaat van het jaar. De muzikale rijkdom, de sfeer, het goed uitgewerkte thema waarmee Wilson de huidige tijdsgeest goed vat (het waargebeurde verhaal over een jonge vrouw die in alle eenzaamheid sterft en pas maanden later gevonden wordt), de melodieën rijkdom,… alles klopt gewoon aan ‘Hand. Cannot. Erase.’ Als er één plaat is van 2015 die je moét gehoord hebben voor je sterft, dan is het deze. Horen is geloven. Overweldigend mooi.
Ook Hand. Cannot. Erase. is helaas niet spotifaaibaar, maar aangezien dit toch een plaat is die je gehoord moet hebben voor je sterft, moet je die dus gewoon KOPEN!
Roen's Ranch 