Whitesnake – Slip Of The Tongue

Vandaag las ik op de facebookpagina van de school van mijn dochter het overlijdensbericht van de echtgenote van een schoolmedewerker. Uit het bericht begreep ik dat de vrouw plots en onverwachts twee dagen voor haar vijftigste verjaardag gestorven was. Hoewel ik de vrouw niet kende en wellicht ook nooit gezien heb, kreeg ik er toch koude rillingen van. Hoe ouder ik word, hoe meer zulke berichten me aangrijpen. Het zal je immers maar overkomen om twee dagen voor je vijftigste te sterven. Wat zaterdag een feestdag had moeten worden in dat gezin, werd een levensechte, gruwelijke nachtmerrie. Bovendien word ik vandaag zelf 46 en besef ik meer dan ooit dat ik wellicht niet nog eens zesenveertig jaren zal leven. Begrijp me niet verkeerd; ik zou, mits in goede gezondheid, maar al te graag 100 en meer willen worden, maar ik vrees ervoor. De zware kindermishandeling, zoals mijn dokter het benoemt, waar ik mijn hele jeugd onder geleden heb, heeft immers onherstelbare schade aangericht. Mijn arme warhoofd is een puinhoop en mijn gehavende ziel draagt nog steeds de littekens van de vele slagen en verwondingen die mijn pa me toebracht. Toch ben ik oprecht blij dat ik vandaag mijn zesenveertigste levensjaar op deze aardbol mag vieren. Ik begrijp dan ook mensen als fotograaf van Stefan Vanfleteren niet, die vorige zondag bij Friedl’ Lesage kwam vertellen dat hij verjaardagen niet bijzonder vindt. Hij zei onder meer dat hij ooit op zijn verjaardag al muren geverfd heeft. Zoiets zal mij alvast niet overkomen. Mijn verjaardag is steevast een dag vol muziek, en dat zal vandaag niet anders zijn. Jammer dat het niet sneeuwt, want dan zou ik zeker een grote wandeling rond het Raspaljebos maken. Helaas, de laatste keer dat er sneeuw lag op mijn verjaardag dateert ook alweer van acht jaar geleden, toen we één van de laatste, echte winters beleefden. Met deze winter wordt het, voor het zoveelste jaar op rij, alweer niks. De relatief warme temperaturen, de felle regens en de harde wind doen eerder vermoeden dat het eind oktober is in plaats van putteke winter en het ziet er voorlopig naar uit dat het in februari, net zoals vorig jaar, alweer veel te vroeg lente zal worden. Waar zijn ze toch gebleven, die winters van weleer, toen ik door de sneeuw naar school fietste en onderweg een paar keer uitgleed en viel. En waar zijn ze gebleven, die verjaardagen van weleer, toen ik telkens wel dertig zogenaamde vrienden uitnodigde voor de liederlijke schranspartijen die ik organiseerde. Ze zijn allemaal vervaagd en opgelost in de dikke mistbanken van de tijd. Zo’n dag als vandaag doet wat met een eeuwige nostalgische dromer als ik.

En waar zijn ze gebleven, die grote, glimmende platenwinkels van weleer? Toen wij drie weken geleden met het gezin de Brusselse kerstmarkt bezochten, liepen wij over het Muntplein richting Nieuwstraat. De aanblik van ‘La gaité’, waar nu een Proximus-winkel gehuisvest is, bezorgde me een krop in de keel. Tot een jaar of twintig geleden ging ik immers wekelijks dat gebouw binnen, want daar bevond zich een megastore van Free Record Shop, de grootste van het land. De roltrap bracht je destijds naar de eerste verdieping van het muziekparadijs, waar de tienduizenden uitgestalde cd’s allemaal om ter luidst schreeuwden om ze te kopen en mee te nemen naar huis. Ettelijke uren heb ik in dat walhalla voor de muziekliefhebber doorgebracht. Een verdieping hoger stond het vol met klassieke muziek en jazz, maar wegens totale desinteresse in beide genres ben ik daar, op een enkele keer na, nooit geraakt. De winkel telde maar liefst een kassa of tien, waar telkens lange rijen klanten met hun rijkelijk gevulde mandjes cd’s stonden aan te schuiven. Het waren de hoogdagen van de cd-verkoop. Niemand die toen durfde te vermoeden dat hier twintig jaar later een duffe Proximus-winkel zou zijn en dat we de toen zo geliefde cd’s zouden verafschuwen en massaal in de oceanen zouden dumpen. Aan de andere kant van het Muntplein bevond zich overigens met de Virgin Megastore nog zo’n walhalla, maar die frequenteerde ik niet zo vaak omdat de prijzen voor de cd’s er hoger waren dan in dat mooie Free Record Shop-paleis. Nu, twintig jaar later, zijn de cd’s in dat gebouw vervangen door schoenen in alle maten en kleuren. Muziekwalhalla’s als Virgin en Free Record Shop werden genadeloos gesloopt en uit de stofwolken van hun as verschenen er fata morgana’s als Tidal en Spotify.

Afgelopen zaterdag waren wij met het gezin naar Gent geweest om er de laatste nieuwjaarscadeau’s te kopen. Tijdens ons laatste bezoek aan Gent in oktober vernam ik dat de vestiging van Fnac zou verhuizen en ik was dus zeer benieuwd hoe de nieuwe winkel eruit zou zien. Mijn hart brak toen ik zaterdag de nieuwe vestiging binnenging en het triestige slagveld overzag. De Fnac, de Gentse vestiging althans, is nog maar een schim van wat het ooit geweest is. Waar in de vorige vestiging alle artikelen nog over drie ruime verdiepingen te koop aangeboden werden, staat nu alles op één veel te kleine verdieping bijeen gepropt. De eens zo fiere Fnac is de Zeeman van de multimediawinkels geworden; zo erg is het. In de verste uithoek vond ik wat er van de cd-afdeling restte. Mijn ogen vielen daarbij op een bak met allemaal rechthoekige kartonnen doosjes van dezelfde grootte. “Vreemd, dit zijn toch geen gewone cd boxsets”, mompelde ik. Pas vijf minuten later drong het tot me door dat dit een bak was met allemaal K-pop cd’s. Tot overmaat van ramp kwam mijn dochter me even later vragen of ze zo’n afschuwelijke K-pop cd-doos mocht kopen. Nu was ik zelf benieuwd genoeg om te weten wat er allemaal in zo’n doos verborgen zit, en dus stond ik de dure aanschaf toe. Iets wat ik me een dag later, toen we eindelijk de doos konden openen, al beklaagde. De muffe geur van doffe ellende die de K-pop-marketingmachine in dergelijke wonderdozen verhult, is immers niet te harden. Onder een dikke laag fotoboekjes en enveloppen met foto’s van de meidengroep Blackpink tref je op de bodem zelfs een cd aan. Uiteindelijk is het hem toch om de muziek te doen, zou je denken. Helaas, in de K-pop is de muziek duidelijk ondergeschikt aan het imago van de bandleden en de bijbehorende foto’s en andere marketing-prullaria. Wat ik hoorde op de cd was een geraffineerde samenvatting van twintig jaar westerse popmuziek in vijf – nou ja – liedjes. Ik meende flarden Destiny’s Child, Beyoncé, Missy “Misdemeanor” Elliott, Kelis, M.I.A., Backstreet Boys en Rihanna in de irritante geluidsbrij te herkennen, maar het Koreaanse producersteam dat hierachter zit, is zo gehaaid dat het nooit echt plagiaat wordt. Ik hoop voor mijn dochter dat dit maar een éénmalige bevlieging was, want 27.99 euro voor een doosje gebakken lucht is echt teveel. Nee, dan was zelfs de gebakken lucht in 1990, toen ik 16 was, veel beter en kreeg ik van mijn moeder het meesterwerk ‘Slip of the tongue’ van Whitesnake voor mijn verjaardag. Ik zal er vandaag, precies dertig jaar later, nog eens naar luisteren en het dozijn hardrock anthems luidkeels meebrullen, terwijl ik de ene na de andere monsterriff headbangend uit mijn luchtgitaar pers. Vandaag mag dat, want het is tenslotte mijn verjaardag.